Κυριακή 7 Ὀκτωβρίου 2012 ( Γ΄ Λουκᾶ )

  «Καί ἰδού ἐξεκομίζετο τεθνηκώς...» (Λουκ. ζ΄,12).

Συνοδευόμενος ἀπό τούς μαθητές του καί ἀπό  μεγάλο πλῆθος λαοῦ ὁ Κύριος ἐπήγαινε πρός τήν πόλη Ναΐν. Καθώς πλησίαζαν τήν εἴσοδο τῆς πόλεως συναντοῦν ἕνα ἄλλο πλῆθος λαοῦ πού συνόδευε ἕναν νεκρό. Ὁ νεκρός ἦταν τό μονάκριβο παιδί μιᾶς χήρας γυναίκας. Ὅταν τήν εἶδε ὁ Κύριος τή λυπήθηκε καί τῆς εἶπε: «Μή κλαῖς». Πλησίασε ὕστερα τό νεκρό, τόν ἀκούμπησε καί τοῦ εἶπε: «Νεαρέ σοῦ λέω, σήκω». Ἀμέσως ὁ πρώην νεκρός σηκώθηκε, ἀνακάθησε ζωντανός πάνω στό φέρετρο καί ἄρχισε νά μιλᾶ. Τότε ὁ Ἰησοῦς τόν παρέδωσε στή μητέρα του. Ὅλοι οἱ παρευρισκόμενοι αἰσθάνθηκαν τή θεία Παρουσία καί ἐδόξαζαν τόν Θεό.

Ἔτσι ἁπλά, ἀγαπητοί ἀδελφοί, μᾶς περιγράφει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς τήν ἀνάσταση ἑνός νεκροῦ παιδιοῦ, μέ τήν ὁποία γίνεται φανερή ἡ ἐξουσία τοῦ Κυρίου μας ἐπάνω στό θάνατο. Ἀλλά τί εἶναι ὁ θάνατος ὁ ὁποῖος φοβίζει τούς περισσότερους ἀνθρώπους καί δέν θέλουν νά πεθάνουν;

Θάνατος εἶναι ἡ νέκρωση  τῶν φυσιολογικῶν λειτουργιῶν τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ὁ χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα. Εἶναι πράγματι φοβερό νά βλέπουμε ἕναν ἄνθρωπο, γεμάτο ζωντάνια, χαρούμενο, γελαστό νά βρίσκεται ξαφνικά μπροστά μας ἀκίνητος, παγωμένος, ἀγέλαστος. Τό γεγονός αὐτό προξενεῖ θλίψη στήν ψυχή μας, πρῶτον, γιατί δέν πρόκειται νά τόν ξαναδοῦμε καί νά ἐπικοινωνήσουμε μέ τόν ἀγαπητό μας νεκρό καί δεύτερον, γιατί καταλαβαίνουμε ὅτι καί ἐμεῖς κάποια στιγμή θά σβήσουμε καί θά βρεθοῦμε στήν ἴδια κατάσταση.

Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιά  νά ζεῖ. Ὁ Θεός θέλει τή ζωή καί  ὄχι τό θάνατο. Ὁ θάνατος εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς παρακοῆς τοῦ ἀνθρώπου στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας. Ὁ θάνατος εἶναι γέννημα τοῦ διαβόλου καί τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἁμαρτία κάνει τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἀφόρητη. Πολλαπλασιάζει τήν ἀθλιότητα καί τή δυστυχία του. Ποτίζει μέ καθημερινό φαρμάκι τή ζωή του. Ἡ διάλυση ὅμως τῆς ζωῆς θέτει τέρμα στή θλιβερή αὐτή ὑπόθεση. Τοῦ ἀφαιρεῖ τή δυνατότητα νά ἁμαρτάνει. Ὁ θάνατος σταματᾶ τίς ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρώπου καί ταυτόχρονα τό κακό παύει νά εἶναι ἀθάνατο. Ἔτσι αὐτό πού σ’ ἐμᾶς φαίνεται ὀλέθριο καί κακό ὁ Θεός τό μετατρέπει σέ εὐεργεσία!

Συνεπῶς, τό ἀποτέλεσμα τῆς παρακοῆς τοῦ ἀνθρώπου, πού φαντάζει στά μάτια του ὡς τιμωρία, εἶναι εὐεργεσία καί δείχνει τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός τά δημιουργήματά Του. Καί ὄχι μόνο αὐτό. Μέ τό θάνατο ὁ ἄνθρωπος εἰσέρχεται στήν πραγματική ζωή. Ὁ θάνατος τοῦ χαρίζει τήν αἰώνια ζωή κοντά στό Θεό, τή ζωή πού ἔκανε ὁ ἄνθρωπος στόν Παράδεισο. Ὁ θάνατος εἶναι τό φάρμακο τοῦ Θεοῦ, γιά νά σταματήσει τό λάθος τοῦ ἀνθρώπου, τήν ἁμαρτία καί νά τόν ξαναφέρει στήν κατάσταση πού ἔχασε. Καί ὅλα αὐτά ἔχουν ἰσχύ μετά τή σταύρωση, τό θάνατο καί τήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος μέ τό δικό του θάνατο καταπάτησε τόν θάνατο καί τό δημιουργό του τόν διάβολο, καί χάρισε στόν ἄνθρωπο τήν ἀθανασία.

Γιά τό λόγο αὐτό καί ὁ  Ἀπόστολος Παῦλος ἐπιθυμεῖ νά πεθάνει  καί νά εἶναι κοντά στόν ἀγαπημένο  του Χριστό. Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατί  ὅλοι οἱ ἅγιοι ἄνθρωποι ἐπιθυμοῦν  τό θάνατο. Ὄχι γιά νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τά βάσανα καί τούς πειρασμούς τῆς παρούσας ζωῆς ἀλλά γιά να βρεθοῦν κοντά στόν ἀγαπημένο τους. Γι’ αὐτό δέ φοβοῦνται τά βασανιστήρια, τίς φυλακές, τά ἄγρια θηρία, κι ὅλα ὅσα ἐπιβουλεύονται τή ζωή τους, ἐπειδή ξέρουν ὅτι θά βρεθοῦν νωρίτερα στόν οὐρανό! Γιά τό λόγο αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τίς μνῆμες τῶν ἁγίων τήν ἡμέρα τοῦ θανάτου τους καί ὄχι τήν ἡμέρα τῆς γεννήσεώς τους. Ἐπειδή τότε εἰσέρχονται στήν αἰώνια ζωή καί εἶναι ἡμέρα χαρᾶς καί εὐφροσύνης.

Ὁ σωματικός, λοιπόν, θάνατος  εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀθανασίας μας καί δέν πρέπει νά φοβίζει τούς πιστούς. Ὁ θάνατος τῆς ψυχῆς πρέπει νά μᾶς φοβίζει, πού μᾶς χωρίζει ἀπό τό Θεό καί μᾶς ὁδηγεῖ στό πραγματικό θάνατο.

Ἄς ἀγωνιζόμαστε νά ζοῦμε  στόν κόσμο αὐτό ὡς νεκροί πρός τήν ἁμαρτία, ὥστε ὅταν ἔλθει ὁ θάνατος, νά ἀναστηθοῦμε εἰς ἀνάστασιν ζωῆς.