Κυριακή Θ΄ Λουκᾶ (23.11.2025)

  Κυριακή Θ΄ Λουκᾶ (23.11.2025)

Λουκᾶ ιβ΄ 16-21

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

«Οὐκ ἔχω...», λέει σήμερα στήν εὐαγγελική περικοπή ἕνας πλούσιος ἄνθρωπος. Τά χωράφια του ἐκείνη τή χρονιά εἶχαν μεγάλη συγκομιδή, εἶχαν ἀποδώσει ὑπεράφθονα. Κι ὅμως, σ’ αὐτή τήν κατάσταση, ἀκούγεται ἀπό τά χείλη τοῦ πλούσιου τό «δέν ἔχω».

Βέβαια, τό «οὐκ ἔχω» τό εἶπε ὁ ἄφρων ἐκεῖνος ἄνθρωπος σχετικά μέ τίς ἀποθῆκες του, πού ἦταν πλέον μικρές γιά νά χωρέσουν τήν ἐξαιρετικά μεγάλη σοδιά.

Νομίζει ὅτι ἐκείνη τή χρονιά εἶχε ἐξασφαλίσει ἀγαθά στή ζωή του γιά πάντα. Κι ἔτσι, ἀποτεινόμενος στόν ἑαυτό του, ἔλεγε: «Ψυχή μου, ἔχεις πολλά ἀγαθά γιά ἀτελείωτα χρόνια. Ἀναπαύου, τρῶγε, πίνε, ἀπόλαυσε».

Ἀλλά ἡ ἀλήθεια ἦταν πολύ διαφορετική ἀπό τήν ψεύτικη εἰκόνα πού ἐκεῖνος εἶχε μπροστά του. Ἡ ἀλήθεια ἦταν, ὅπως ἀποδείχθηκε ἀπό τήν ἐξέλιξη τῶν γεγονότων, ὅτι δέν εἶχε τίποτε, ὅτι ἦταν ἕνας φτωχός πού τοῦ ἔλειπαν τά πάντα.

Ἦταν, ναί, ἰδιοκτήτης μιᾶς μεγάλης ποσότητας ἐπιγείων ἀγαθῶν. Τοῦ ἀνῆκαν σπίτια, χωράφια, ἀποθῆκες, χρήματα καί ἄλλα. Ὡστόσο, ἦταν ἄνθρωπος πού δέν εἶχε. Ὅλα αὐτά τά ἀγαθά, πού νομίζει ὅτι τοῦ ἀνῆκαν, ἦταν τοῦ Θεοῦ. Ἦταν δῶρα τῆς ἀγάπης του.

Τά ἀγαθά αὐτά δέν χάνουν τήν ἀξία τους, εἴτε εἴμαστε ἁμαρτωλοί εἴτε ζοῦμε σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τά ἔχουμε, ὅμως, πραγματικά μόνον στή δεύτερη περίπτωση. Γιατί τότε μόνο ξέρουμε νά τά ἐκτιμοῦμε σύμφωνα μέ τήν ἀληθινή τους ἀξία. Ἔτσι, κι ἄν χρειασθεῖ νά τά στερηθοῦμε, δέν μᾶς κοστίζει, γιατί γνωρίζουμε ὅτι εἶναι ἕνα τίποτε μπροστά στόν πλοῦτο τῆς ἀγάπης.

Τότε, καί λίγα νά ἔχουμε, τά ἀπολαμβάνουμε μέ τή γλυκύτητα τῆς εὐλογίας τοῦ Θεοῦ. Ἀπεναντίας, ὅταν κανείς ξεχνᾶ τόν Θεό, τότε καί ἡ ἀπόλαυση τῶν ἀγαθῶν γίνεται χωρίς τή γλύκα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Τό ψωμί εἶναι πικρό καί ὄχι γλυκό.

Μάλιστα, ὁ ἄνθρωπος, ὅσα ἀγαθά κι ἄν ἔχει, δέν νιώθει ἀσφάλεια. Εἶναι ἄδηλη ἡ διάρκεια τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Αὐτό τό τελευταῖο ἐνδεχόμενο, τό πιό φοβερό, ἐξαίρει ἡ παραβολή.

Ὁ πλούσιος λογάριαζε νά ζήσει πολλά χρόνια. Σκεφτόταν ὅτι δέν εἶχε πολλές ἀποθῆκες νά συνάξει τά ἀγαθά του, γιά νά τ’ ἀπολαύσει γιά ἔτη πολλά. Δέν ὑπολόγιζε, ὅμως, τήν ἀποθήκη τοῦ χρόνου. Τό ἴδιο βράδυ, πού ἔκανε τούς ὑπολογισμούς του, πέθανε.

Ἄς προσέξουμε, λοιπόν, ἡ καρδιά μας νά μήν προσανατολίζεται στά γήϊνα ἀγαθά καί νά μήν ξεχνᾶ τόν πολύτιμο θησαυρό, τόν Χριστό. Ἄν θέλουμε πραγματικά «νά ἔχουμε», νά ἔχουμε ἀνεκτίμητο, ἄφθαρτο καί ἀσφαλῆ πλοῦτο, ἄς σηκώσουμε τά μάτια στόν Χριστό. Αὐτόν ἄς ἀποκτήσουμε.

Τό ἴδιο νά ρίξουμε τά μάτια μας στούς «μή ἔχοντες» ἀδελφούς μας. Τά ἀγαθά μας νά τά προσφέρουμε στούς φτωχούς ἀδελφούς μας. Τότε τά «ἔχουμε» γιά τήν αἰωνιότητα.