Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2022 (ΙΒ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2022 (ΙΒ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

(Ματθ. ιθ' 16 - 26)

Μέ διάθεση ἀγαθή καί εἰλικρινῆ πόθο γιά τήν κληρονομία τῆς αἰώνιας ζωῆς προσῆλθε στόν Κύριο ὁ πλούσιος νέος τοῦ σημερινοῦ ἱεροῦ εὐαγγελίου.

"Τί ἀγαθόν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωήν αἰώνιον;" " Τί ἔτι ὑστερῶ;"

 Τόσο ἡ πρώτη ἐρώτησή του, ὅσο καί ἡ δεύτερη φανερώνουν τίς ἀγαθές του διαθέσεις. Ἄλλωστε γιά τήν εἰλικρίνεια αὐτή τῶν διαθέσεών του ὁ Κύριος "ἐμβλέψας αὐτῷ ἠγάπησεν αὐτόν" (Μάρκ. ι' 21). Ἐάν ἦταν ὑποκριτής ἤ πονηρός ἄνθρωπος, ἦταν ἀδύνατο ὁ καρδιογνώστης Κύριος νά δείξει τό ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον καί τή συμπάθειά του, τήν ὁποία ἀναφέρει ὁ εύαγγελιστής Μᾶρκος. Τό βασικό, ὅμως, σημεῖο στό ὁποῖο ἔσφαλλε ἦταν ἐκεῖνο πού τοῦ ὑπέδειξε ὁ Κύριος. Ἡ τήρηση δηλαδή τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. "Εἰ θέλεις εἰσελθεῖν εἰς τήν ζωήν", τοῦ εἶπε, "τήρησον τάς ἐντολάς". Καί ἔσπευσε ὁ πλούσιος νέος νά βεβαιώσει τόν Κύριο ὅτι "πάντα ταῦτα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου", ὅτι δηλαδή τίς θεῖες ἐντολές τίς εἶχε ἐφαρμόσει ἀπό τότε πού ἦταν νέος. Ὅταν, ὅμως, ὁ Κύριος τοῦ ὑπέδειξε τό μέρος τοῦ θείου νόμου στό ὁποῖο ὑστεροῦσε καί ἦταν ἐλλιπής, ὁ πλούσιος ἐκεῖνος σκυθρώπιασε καί "ἀπῆλθε λυπούμενος· ἦν γάρ ἔχων κτήματα πολλά". Ἔφυγε λυπημένος, γιατί εἶχε μεγάλη περιουσία.

Τό πάθημα ἐκείνου τοῦ πλούσιου ἀνθρώπου μᾶς παρέχει ἐξαίρετη ἀφορμή νά ἐντυπώσουμε ζωηρά στήν ψυχή μας τή σπουδαία ἀλήθεια ὅτι ἀπαραίτητος ὅρος γιά τήν κληρονομία τῆς αἰώνιας ζωῆς εἶναι ἡ τήρηση ὅλων τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι ἄξιο πολλῆς προσοχῆς ὅτι ὁ πλούσιος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου ἄν καί βεβαίωνε ὅτι τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ τίς εἶχε ἐφαρμόσει ἀπό τή νεανική του ἡλικία, βρισκόταν σέ μιά ψευδαίσθηση. Νόμιζε δηλαδή ὅτι ὄντως εἶχε τηρήσει ὅλες τίς ἐντολές, ἐνῶ στήν πραγματικότητα δέν συνέβαινε αὐτό. Βέβαια δέν εἶχε ἀφαιρέσει τή ζωή κάποιου ἀνθρώπου. Δέν εἶχε ἐπιβουλευτεῖ τήν τιμή κανενός, Δέν ἅρπαξε ξένα πράγματα. Δέν ψευδομαρτύρησε ποτέ. Καί τούς γονεῖς του σεβάστηκε καί ἀγάπησε καί στόν πλησίον του δέν παρέλειψε νά συμπεριφερθεῖ ὅπως καθόριζε ὁ Μωσαϊκός νόμος. Κι ὅμως, ὑπῆρχε ἕνα ἀδύνατο σημεῖο τό ὁποῖο ἕως τότε ἐκεῖνος δέν τό εἶχε συναισθανθεῖ. Καί ὅταν ὁ Κύριος, ὁ πάνσοφος διδάσκαλος καί ἀριστοτέχνης παιδαγωγός, ἔβαλε τό χέρι στήν κρυμμένη πληγή καί ὑπέδειξε τή θετική ἐντολή τῆς ἀγάπης, ὁ πλούσιος νέος αἰσθάνθηκε βαθύ καί ἰσχυρό πόνο. Ὅταν τοῦ ὑπέδειξε ὅτι ἔπρεπε ἡ ψυχή του νά ξεκολλήσει ἀπό τά ὑλικά ἀγαθά, νά ἀποστραφεῖ τόν πλοῦτο καί ἐλεύθερος αὐτός ἀπό κάθε προσκόλληση στά γήινα νά ἀκολουθήσει τόν Ἰησοῦ, τότε λύπη καί κατήφεια τόν κυρίευσε καί ἀναχώρησε μακριά ἀπό τόν Σωτήρα. Τοῦ δόθηκε σωτήρια εὐκαιρία νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τήν ἐσφαλμένη ἀντίληψη πού εἶχε ὅτι τάχα εἶχε ἐφαρμόσει ὅλες τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἄφησε, ὅμως, τήν ἐξαιρετική ἐκείνη εὔνοια τοῦ Θεοῦ πρός αὐτόν νά χαθεῖ. Τοῦ ἔλειπε τό ἀνώτερο καί σπουδαιότερο ὅλων, καί αὐτός δέν τό γνώριζε. Τοῦ ἔλειπε ἡ ἀγάπη πρός τόν Χριστό καί τούς ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ καί αὐτός δέν τό αἰσθανόταν. Βρισκόταν σέ θανάσιμη πλάνη καί ἄγνοια.

Πόση ἐφαρμογή ἔχουν σέ αὐτή τήν περίπτωση οἱ λόγοι τοῦ θείου ἀποστόλου Παύλου! Οὐχί "ὁ ἑαυτόν συνιστῶν, ἐκεῖνός ἐστι δόκιμος, ἀλλ' ὅν ὁ Κύριος συνίστησιν" (Β' Κορ. ι' 18). Δέν εἶναι δηλαδή ἀρεστός ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἐκεῖνος πού δίνει ὁ ἴδιος πιστοποιητικά ἀρετῆς καί ἁγιότητας γιά τόν ἑαυτό του, ὅπως ὁ πλούσιος νέος, ἀλλά ἐκεῖνος τόν ὁποῖο ἐγκρίνει και ἐπιδοκιμάζει καί εὐλογεῖ ὁ καρδιογνώστης Κύριος. Ὄχι, δέν ἔχει καμία σημασία ἡ διαβεβαίωση τοῦ ἀνθρώπου "πάντα ταῦτα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου", ἔστω καί ἄν ἀκόμη ἀνταποκρίνεται στήν πραγματικότητα.. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μέ τή λεπτή καί εὐαίσθητη συνείδηση βεβαίωνε: Ἡ συνείδησή μου δέν μοῦ μαρτυρεῖ καμία ἐνοχή. Αὐτό ὅμως δέν εἶναι ἀρκετό, γιά νά εἶμαι πράγματι δίκαιος καί εὐάρεστος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. "Ὁ ἀνακρίνων με Κύριος ἐστιν". Ἐκεῖνος πού ἐρευνᾶ καί ἀνακρίνει ὄχι μόνο τίς ἐξωτερικές πράξεις ἀλλά καί τίς ἐσωτερικές διαθέσεις τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ καρδιογνώστης Κύριος καί αὐτοῦ ἡ γνώμη καί ἡ κρίση ἔχει ἀξία.

Ἄς προσέξουμε, γιατί ὑπάρχει κίνδυνος μεγάλος νά βρισκόμαστε καί ἐμεῖς σέ κατάσταση παρόμοια μέ ἐκείνη τοῦ πλούσιου νέου. Ἐνδέχεται νά ἀποφεύγει ὁ ἄνθρωπος ὁρισμένες ἀρνητικές ἀρετές, ὅπως τό "οὐ κλέψεις", "οὐ φονεύσεις", "οὐ ψευδομαρτυρήσεις" καί τά ὅμοια, νά ὑστερεῖ ὅμως τρομερά στίς θετικές ἐντολές, πολύ περισσότερο στόν νόμο καί τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης. Τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό ἀλλά καί τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον, ἀκόμη καί τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης πρός τόν ἑαυτό του. Γιατί ἔλλειψη αὐτῆς τῆς ἀγάπης εἶναι τό νά μᾶς ὑποδεικνύει ὁ Κύριος τήν ὁδό τῆς τήρησης τῶν θείων ἐντολῶν ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στήν αἰώνια ζωή, καί ἐμεῖς νά κωφεύουμε καί νά ἀδιαφοροῦμε, ὅπως συνέβη μέ τόν πλούσιο νέο τοῦ εὐαγγελίου.

Ἄς συμμορφωνόμαστε, λοιπόν, πρός ὅσα ἐκεῖνος νομοθέτησε. Ἄς καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια. Ἑνωμένοι μέ τόν Κύριο τώρα καί ἀντλώντας δύναμη ἀπό τήν παντοδυναμία του, θά ἀναδειχθοῦμε τηρητές τῶν ἁγίων ἐντολῶν γιά νά γίνουμε κληρονόμοι τῆς αἰώνιας ζωῆς καί νά εἴμαστε ἑνωμένοι μέ αὐτόν αἰώνια.