Κυριακή 17 Ἰουλίου (ΠΑΤΕΡΩΝ Δ΄ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ)

Κυριακή 17 Ἰουλίου (ΠΑΤΕΡΩΝ Δ΄ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ)

(Ματθ. ε΄ 14 - 19)

«Ὑμεῖς ἐστε τό φῶς τοῦ κόσμου», ἀκούσαμε στό εὐαγγελικό μας ἀνάγνωσμα. Εἶναι τά λόγια πού ἀπηύθυνε ὁ Κύριος στούς μαθητές του, ἰσχύουν ὅμως, γιά ὅλους τούς μαθητές του σέ κάθε ἐποχή. Ἐσεῖς εἶστε τό φῶς τοῦ κόσμου, τούς λέει. Τί ἐννοεῖ ὁ Κύριος μέ τά λόγια αὐτά;

Τό φῶς στό ὁποῖο ἀναφέρεται ὁ Κύριος εἶναι πνευματικό φῶς∙ εἶναι τό φῶς τῆς χριστιανικῆς ἀλήθειας καί ζωῆς, τό ὁποῖο οἱ μαθητές του πρέπει νά διατηροῦν ἄσβεστο καί λαμπρό μπροστά στούς ἀνθρώπους.

 Καί πῶς ἐπιτυγχάνεται αὐτό; Πῶς μποροῦν οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου νά εἶναι φῶς τοῦ κόσμου; Μέ δύο τρόπους μποροῦν νά εἶναι φῶς τοῦ κόσμου. Πρῶτον μέ τό νά βιώνουν τή χριστιανική ἀλήθεια, νά ζοῦν, δηλαδή, σύμφωνα μέ τήν ἀλήθεια τοῦ εὐαγγελίου, καί δεύτερον νά τήν διαδίδουν.

Πόσοι ἄνθρωποι ὀνομάζονται Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι ἀλλά ἀγνοοῦν βασικές καί οὐσιώδεις διδασκαλίες τῆς ἁγίας πίστεώς μας! Ζοῦν καί συμπεριφέρονται σάν νά εἶναι ἡ γῆ ἡ μόνιμη διαμονή τους καί ξεχνοῦν τόν οὐρανό, στόν ὁποῖο μᾶς καλεῖ ὁ Κύριος καί γιά τόν ὁποῖο μᾶς δημιούργησε. «Ἡμῶν τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» διδάσκει τό θεόπνευστο στόμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου(Φιλ.γ’ 20). Κι ὅμως, πλεῖστοι ἄνθρωποι εἶναι προσκολλημένοι στή γῆ καί στά τῆς γῆς. Σύνθημά τους εἶναι τό «φάγωμεν καί πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν» (Α’Κορ. ιε’ 32). Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί πόσο δυστυχεῖς εἶναι! Ποιός, λοιπόν, θά τούς φωτίσει τό σκότος; Ποιός θά τούς διδάξει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ μόνος Σωτήρας καί Λυτρωτής καί ὅτι πρός αὐτόν πρέπει νά καταφεύγουν ἐν πίστει καί μετανοίᾳ, μέ συντριβή καί ἐξομολόγηση;

Ποιός ἄλλος παρά οἱ συνειδητοί Χριστιανοί, τά ζῶντα μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ; Ἐκεῖνος πού ἔχει φωτιστεῖ καί ἔχει γευθεῖ τήν ἄρρητη γλυκύτητα τῶν λόγων τοῦ Θεοῦ, αὐτός θά διδάξει μέ τά λόγια του καί μέ τή ζωή του ἐκεῖνον πού τά ἀγνοεῖ. Ἡ συμπεριφορά καί ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τῶν ἐνάρετων καί δίκαιων ἀνθρώπων εἶναι φῶς. Ἡ δικαιοσύνη τήν ὁποία ἐφαρμόζουν στίς συναλλαγές τους, ἡ ἀγάπη μέ τήν ὁποία συμπεριφέρονται σέ ὅλους, τό ἀνώτερο ἤθος καί ἡ κρυστάλλινη ἀρετή τους λάμπουν καί φωτίζουν τά σκότη τῆς ἁμαρτίας στά ὁποῖα βρίσκονται οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου καί τούς παρακινοῦν σέ μίμηση. Μέ τόν τρόπο αὐτό βρίσκουν πλήρη ἐφαρμογή τά λόγια πού εἶπε ὁ Κύριος στούς μαθητές του κάποια ἄλλη φορά: «οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς».

Καλεῖται, λοιπόν,  νά εἶναι φῶς ὁ μεγαλύτερος πρός τούς μικρότερους, οἱ γονεῖς πρός τά παιδιά τους, οἱ δάσκαλοι πρός τούς μαθητές, οἱ προϊστάμενοι πρός τούς ὑφιστάμενους, οἱ κληρικοί πρός τούς λαϊκούς.

Σέ καιρό πολέμου ἀπαραίτητος ὄρος γιά τήν προστασία ἀπό τις ἐπιθέσεις τοῦ ἐχθροῦ ἦταν ὁ συσκοτισμός. Τά φῶτα ἔπρεπε νά καλύπτονται, γιά νά μή δίνουν στόχο  ἐπίθεσης στόν ἐχθρό. Στούς πνευματικούς, ὅμως, ἀγῶνες τά πράγματα ἀντιστρέφονται. Τό φῶς τό πνευματικό, τό φῶς τῆς χριστιανικῆς ἀλήθειας, τῆς ἐνάρετης καί ἁγίας ζωῆς πρέπει πλούσιο νά λάμπει στούς  ἀνθρώπους. Ἡ χριστιανική μας ἰδιότητα δέν εἶναι ἀτομική μας ἀποκλειστικά ὑπόθεση. Ἡ θέση τῶν Χριστιανῶν, ὅπως τήν καθόρισε ὁ Κύριος, εἶναι θέση ἡγετική μέσα στόν κόσμο. Καλούμαστε νά εἴμαστε φῶς! Πῶς θά ἐπιστρέψουν οἱ ἄπιστοι, πῶς θά μετανοήσουν οἱ ἁμαρτωλοί, πῶς θά ἐνισχυθοῦν οἱ ὀλιγόπιστοι; Πῶς ἀλλιῶς παρά μέ τά ἐνάρετα ἔργα μας πού θά λάμπουν καί μέ τό φῶς τῆς πίστεώς μας καί θά τούς ὁδηγεῖ στό φῶς τοῦ Χριστοῦ;