Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2021 (ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ)

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2021 (ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ)

(Ἑβρ. θ´ 1 - 7)

Στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῶν Εἰσοδίων τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου περιγράφεται ἡ «Σκηνή τοῦ μαρτυρίου», ὁ πρῶτος δηλαδή ναός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τόν ὁποῖο εἶχε κατασκευάσει ὁ Μωυσῆς σύμφωνα μέ τίς ὁδηγίες πού τοῦ εἶχε δώσει ὁ ἴδιος ὁ Θεός.

 Μᾶς λέει, λοιπόν, ὁ θεῖος Ἀπόστολος ὅτι στήν Παλαιά Διαθήκη ὑπῆρχε ἕνα μοναδικό θυσιαστήριο, τό ὁποῖο λεγόταν «Σκηνή τοῦ μαρτυρίου». Ἦταν μιά σκηνή, ἕνας μεταφερόμενος Ναός, γιά νά ἐξυπηρετεῖ τίς λατρευτικές ἀνάγκες τῶν Ἰουδαίων μέσα στήν ἔρημο. Τήν ὥρα τῆς λατρείας ὁ λαός στεκόταν ἔξω στόν περίβολο τοῦ Ναοῦ αὐτοῦ γιά νά προσφέρει ἀπό ἐκεῖ τίς θυσίες στόν Θεό. Ἐσωτερικά τό πρῶτο διαμέρισμα τῆς σκηνῆς λεγόταν Ἅγια. Μέσα σ᾽αὐτό ὑπῆρχε τό ἱερότερο διαμέρισμα τοῦ Ναοῦ, τά «Ἅγια τῶν Ἁγίων», τό ὁποῖο χωριζόταν  ἀπό τά «Ἅγια» μέ ἕνα μεγάλο βαρύτιμο ὕφασμα πού λεγόταν «καταπέτασμα». Στά «Ἅγια τῶν Ἁγίων» ὑπῆρχε τό χρυσό θυμιατήριο καί ἡ «κιβωτός τῆς διαθήκης», πού ἤταν καλυμμένη μέ χρυσάφι ἀπ᾽ ὅλες τίς πλευρές της. Πάνω στήν Κιβωτό ὑπῆρχε ἡ χρυσή στάμνα με τό μάννα πού εἶχε στείλει ὁ Θεός στήν ἔρημο. Ὑπῆρχε ἀκόμη καί ἡ ράβδος τοῦ Ἀαρών πού εἶχε βλαστήσει θαυματουργικά, καί οἱ θεοχάρακτες πλάκες μέ τίς δέκα ἐντολές. Πάνω ἀπό τήν Κιβωτό ὑπῆρχαν δύο χρυσά Χερουβείμ· καί ἀνάμεσα σ᾽αὐτά ἐμφανιζόταν καί μιλοῦσε ὁ Θεός. Αὐτά σκέπαζαν μέ τά φτερά τους τό χρυσό κάλυμμα τῆς κιβωτοῦ, πού ὀνομαζόταν Ἰλαστήριο.

Ἀργότερα βέβαια ὁ βασιλιάς Σολομών ἔχτισε μόνιμο Ναό, περίλαμπρο καί μεγαλοπρεπῆ. Σ᾽ αὐτόν  τόν Ναό ἀξιώθηκε νά λατρεύσει τόν Θεό καί ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Ἀλλά αὐτή ἡ μοναδική κόρη τῆς Ναζαρέτ, ἡ Παρθένος Μαριάμ, ἀναδείχθηκε ἀσυγκρίτως ἀνώτερη ἀπό τόν ἐπίγειο ναό τῆς Ἱερουσαλήμ. Διότι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἀξιώθηκε νά γίνει τό ἁγιότερο σκεῦος πού ἔφερε μέσα της τόν ἴδιο τόν Θεό. Στόν ἐπίγειο Ναό ὑπῆρχε ἡ ἑπτάφωτος Λυχνία· ἡ Παναγία μας ὅμως ἔγινε ἡ «φωτοδόχος λαμπάδα» πού ἐβάστασε Ἐκεῖνον πού εἶναι τό φῶς τοῦ κόσμου καί μέσα στά σκοτάδια τοῦ κόσμου ἀκτινοβόλησε μέ τήν ἁγία ζωή της τό φῶς τοῦ Θεοῦ. Ἔγινε ἐπίσης τό «χρυσό θυμιατήριο», τό «θυμίαμα τό εὔοσμον», πού πλημμύρισε ὅλο τόν κόσμο μέ τήν εὐωδία τῶν ἀρετῶν της. Στό Ναό τοῦ Σολομῶντος ὑπῆρχε ἡ ράβδος τοῦ Ἀαρών πού θαυματουργικά βλάστησε. Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ὅμως ἔγινε «ἡ ράβδος ἡ μυστική» ἀπό τήν ὁποία ἄνθισε ὁ Θεάνθρωπος, «τό ἄνθος τό ἀμάραντον». Πάνω στήν Κιβωτό τῆς Διαθήκης ὑπῆρχαν οἱ πλάκες μέ τίς δέκα ἐντολές. Ἡ Παναγία μας ἔφερε μέσα της τόν ἴδιο τό Νομοθέτη· ἔφερε μέσα της ὄχι τό μάννα τῆς ἐρήμου ἀλλά τόν «ἄρτον τῆς ζωῆς», πού κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό καί τρέφει καί μεταγγίζει ζωή σέ ὅλους μας. Ἔγινε «ἡ ἔμψυχος τράπεζα», τό «ἰλαστήριον τοῦ κόσμου» πού δέεται γιά μᾶς στόν οὐράνιο θρόνο.

 Πόσα ἄραγε ἀπό ὅλα αὐτά μποροῦμε νά κατανοήσουμε; Τουλάχιστον ἄς στεκόμαστε μέ δέος μπροστά στό μεγαλεῖο τῆς ἀχράντου Παρθένου καί ἄς ἀγωνιζόμαστε νά τήν μιμούμαστε στίς ἀρετές της, στήν ἁγιότητά της.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στή συνέχεια σημειώνει ὅτι μέσα στό Ναό τοῦ Θεοῦ μποροῦσαν νά εἰσέλθουν μόνο οἱ ἱερεῖς καί οἱ ἀρχιερεῖς. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ δέν μποροῦσε νά μπεῖ μέσα σ᾽ αὐτόν, ἀλλά λάτρευε τόν Θεό ἔξω στήν αὐλή. Διότι ἔτσι εἶχε σχεδιασθεῖ καί κατασκευασθεῖ ἡ σκηνή, ὥστε στό πρῶτο διαμέρισμά της, δηλαδή στά Ἅγια νά μπαίνουν οἱ ἱερεῖς καί νά τελοῦν τίς ἱεροτελεστίες. Στό δεύτερο διαμέρισμα, δηλαδή στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἔμπαινε μόνο ὁ Ἀρχιερέας, κι αὐτός μόνο μιά φορά τό χρόνο, τήν ἡμέρα τοῦ Ἐξιλασμοῦ. Κρατοῦσε στά χέρια του ἕνα δοχεῖο μέ το αἷμα τῶν ζώων πού εἶχε θυσιάσει ἔξω στό θυσιαστήριο καί τό πρόσφερε ὡς ἐξιλαστήρια θυσία γιά τόν ἑαυτό του καί γιά τίς ἁμαρτίες πού ἀπό ἄγνοια εἶχε διαπράξει ὁ λαός.

Στό Ναό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκςη, λοιπόν, τελοῦνταν θυσίες ζώων. Καί μέ τό αἷμα τῶν ζώων αὐτῶν ραντιζόταν ὁ Ναός γιά νά ἐξιλεωθοῦν οἱ ἄνθρωποι γιά τά ἀνομήματά τους. Ὅμως, τό αἷμα αὐτό δέν μποροῦσε νά συγχωρήσει τίς ἁμαρτίες τους. Τό μόνο πού ἔκανε ἦταν νά τούς δίνει τή δυνατότητα νά συμμετέχουν στή λατρεία τοῦ Θεοῦ.

Ὅλα αὐτά ἦταν μία προτύπωση τῶν μεγάλων καί ἀσύλληπτων πραγματικοτήτων πού θά συνέβαιναν στήν Καινή Διαθήκη. Διότι ἀπό τότε πού τελέσθηκε πάνω στόν Γολγοθᾶ ἡ μία καί ἀνεπανάληπτη θυσία τοῦ Κυρίου μας, οἱ σκιές καί τά σύμβολα παραμερίστηκαν. Τώρα πλέον δέν ἔχουμε ἕνα μοναδικό Ναό ἀλλά ἀμέτρητους Ναούς, ἀσυγκρίτως ἱερότερους ἀπό τό Ναό τοῦ Σολομῶντος. Στούς Ναούς μας αὐτούς δέν ἔχουμε θυσίες ζώων ἀλλά τή μοναδική θυσία τοῦ Γολγοθᾶ, τή θυσία τοῦ ἀμώμου καί ἀσπίλου Χριστοῦ. Δέν ἔχουμε πλέον προτυπώσεις ἀλλά τόν ἴδιο τόν Κύριο, ὁ ὁποίος θυσιάζεται καί προσφέρει τό σῶμα του καί τό αἷμα του γιά τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Μυριάδες ἀγγέλων, Ἅγιοι καί ἄνθρωποι, ἱερεῖς καί λαός κυρκλώνουμε τό ἱερό Θυσιαστήριο μέ φόβο καί δέος. Ἀνάμεσά μας κατέρχεται καί πορεύεται ὁ βασιλεύς τῆς δόξης. Κι ἐμεῖς ἀξιωνόμαστε νά γινόμαστε ἔμψυχοι ναοί τοῦ Θεοῦ, νά φέρουμε μέσα μας τόν ἴδιο τόν Κύριο.

Ἀλήθεια, τά νιώθουμε, τά ζοῦμε ἐμεῖς ὅλα αὐτά τά μεγάλα καί φοβερά κάθε φορά πού εἰσερχόμαστε στό Ναό τοῦ Θεοῦ; Χωρίς τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, βέβαια, τίποτε δέν θά μπορέσουμε ποτέ νά κατανοήσουμε. Γι᾽ αὐτό ἄς παρακαλοῦμε τόν ἅγιο Θεό νά μᾶς φωτίζει καί νά μᾶς ἀξιώνει νά γινόμαστε κι ἐμεῖς ἔμψυχοι ναοί τοῦ Θεοῦ, ἀκολουθώντας τήν ἁγία πορεία πού εἶχε ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος.