Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2021 (Κ´ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2021 (Κ´ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)

(Γαλ. α´ 11 - 19)

Στά μεγάλα καί αἰώνια καί ἀγωνιώδη ἐρωτήματα τῆς κάθε ψυχῆς, γιά τό πῶς αὐτή μπορεῖ νά γνωρίσει τόν Θεό, φαίνεται νά ἀπαντᾶ τό ἀποστολικό μας ἀνάγνωσμα σήμερα . Βεβαίως ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐδῶ μιλάει μόνο γιά τόν ἑαυτό του, λέγοντας πώς ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος τόν διάλεξε ἀπό τότε ἀκόμη πού ἦταν στά σπλάγχνα τῆς μητέρας του, καί τόν κάλεσε μέ τή χάρη του κοντά του, εὐαρεστήθηκε νά τοῦ φανερώσει μέσα στά βάθη τῆς καρδιᾶς του τόν Υἱό του, τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό.

Στήν πραγματικότητα, ὅμως, αὐτό πού συνέβη στόν ἀπόστολο ἐφαρμόζεται στίς γενικές του γραμμές καί στόν κάθε πιστό σέ ὅλους τούς αἰῶνες καί ἐπομένως μποροῦμε μέ βάση τήν περιγραφή τοῦ θείου ἀποστόλου νά δοῦμε κι ἐμεῖς  ποῦ καί πῶς ἀποκαλύπτεται ὁ Θεός στόν καθένα μας.

Ποῦ λοιπόν γίνεται ἡ φανέρωση τοῦ Θεοῦ στόν καθένα μας; Αὐτό εἶναι τό πρῶτο ἐρώτημά μας. "Εὐδόκησεν ὁ Θεός... ἀποκαλύψαι τόν Υἱόν αὐτοῦ ἐν ἐμοί", γράφει ὁ ἅγιος ἀπόστολος. Εὐαρεστήθηκε ὁ Θεός νά μοῦ φανερώσει τόν Υἱό του μέσα μου, στά βάθη τῆς καρδιᾶς μου. "Ἐν ἐμοί"!

Εἶναι φανερό πώς ἐδῶ ὁ μέγας Παῦλος δέν ἀναφέρεται μόνο στό συγκλονιστικό γεγονός πού τοῦ συνέβη στόν δρόμο πρός τήν Δαμασκό, ὅπου τοῦ φανερώθηκε ὁ Κύριός μας μέ ἐκπληκτική λαμπρότητα. Ὄχι! Ὁ ἀπόστολος μιλάει καί γιά κάτι ἐσωτερικότερο, γιά τή διεργασία πού ἔγινε μέσα του μετά τό θαυμαστό ἐκεῖνο ὅραμα, ἀποτέλεσμα τῆς ὁποίας ἦταν νά τοῦ φανερωθεῖ ὁ Κύριος στήν καρδιά του μέ ἕνα μυστικότερο ἀλλά καί ἐξ ἴσου οὐσιαστικό τρόπο. Καί ὄχι μόνο νά τοῦ φανερωθεῖ, ἀλλά καί νά μένει, νά κατοικεῖ μέσα του· "ζῇ ἐν ἐμοί Χριστός" (Γαλ. β' 20), βεβαιώνει στήν πρός Γαλάτας ἐπιστολή του, πρᾶγμα τό ὁποῖο, ἄλλωστε, ζητάει καί ἀπό τούς πιστούς, ἀφοῦ, ὅπως γράφει, προσεύχεται γι' αὐτούς νά ἀξιωθοῦν νά κατοικήσει ὁ Χριστός διά τῆς πίστεώς τους μές στίς καρδιές τους. "κατοικῆσαι τόν Χριστόν διά τῆς πίστεως ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν", σημειώνει(Ἐφεσ. γ' 17).

Ὁπότε εἶναι πλέον σαφές ποῦ ἀποκαλύπτεται ὁ Κύριος στόν καθένα μας. Ἀποκαλύπτεται στήν καρδιά τοῦ καθενός μας. Στήν καρδιά πού εἶναι ἕνα ἀπέραντο σύμπαν μέσα μας. Τόσο κοντά μας, ἀλλά καί τόσο ἄγνωστο στούς περισσότερους ἀπό ἐμᾶς. Ὄχι, λοιπόν, στά ὄνειρα καί στά ὁράματα, ὅπως νομίζουν πολλοί. Αὐτά μόνο ἔκτακτα καί σπάνια, σπανιώτατα μπορεῖ νά τά χρησμοποιήσει ὁ Θεός. Ἐνῶ - καί αὐτό θέλει πολλή προσοχή - τά χρησιμοποιεῖ συχνά καί μέ μεγάλη τέχνη ὁ διάβολος.

Ὄχι ἐπομένως σέ αὐτά, ἀλλά στήν καρδιά, στό κέντρο τῶν αἰσθημάτων καί τῆς ἀγάπης μας, ἐκεῖ φανερώνεται ὁ Χριστός στόν καθένα μας.

Πῶς ὅμως; Μέ ποιά διαδικασία γίνεται αὐτή ἡ ὑπέροχη ἀποκάλυψη;

Ὁ ἅγιος ἀπόστολος μᾶς βεβαιώνει ὅτι ἡ φανέρωση τοῦ Χριστοῦ μές στήν καρδιά του ἦταν ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο "εὐδόκησε", δηλαδή θέλησε μέσα στήν ἄπειρη φιλανθρωπία του νά τό κάνει, ἀλλά καί ξεχώρισε τόν ἀπόστολο ἤδη "ἐκ κοιλίας μητρός" αὐτοῦ καί τόν κάλεσε διά τῆς χάριτός του, τότε πού τοῦ φανερώθηκε στόν δρόμο πρός τήν Δαμασκό.

Εὐδόκησε, τόν ξεχώρισε, τόν κάλεσε!

Τρεῖς ἐνέργειες μέ τίς ὁποῖες ἐκδηλώθηκε ἡ κίνηση τῆς θεϊκῆς ἀγάπης στή ζωή τοῦ μεγάλου ἀποστόλου. Κάτι, ἄλλωστε, τό ὁποῖο πραγματοποιεῖται καί στή ζωή τοῦ καθενός μας. Γιατί καί γιά μᾶς "εὐδόκησε", εὐαρεστήθηκε νά μᾶς ἀποκαλύψει τόν Υἱό του ὁ Θεός. Καί ὄχι μόνο "εὐδόκησε", ἀλλά καί μᾶς ξεχώρισε, μᾶς διάλεξε "ἐκ κοιλίας μητρός" καί ἀκόμη νωρίτερα, πρίν κἄν ὑπάρξουμε, "πρό καταβολῆς κόσμου" (Ἐφεσ. α' 4). Καί βέβαια μᾶς κάλεσε καί ἐμᾶς "διά τῆς χάριτος αὐτοῦ" κοντά του, στήν ἁγία του ἐκκλησία.

Ὄλα αὐτά εἶναι σωστά, μεγάλα καί σημαντικά. Ναί, ἀλλά πρέπει νά ὑπογραμμίσουμε ἰδιαίτερα καί αὐτό, ὅτι ἡ κίνηση αὐτή μέ τήν ὁποία ὁ δημιουργός μας μᾶς ἀποκαλύπτει τόν ἑαυτό του δέν γίνεται αὐθαίρετα, ἀλλά ἐξαρτᾶται καί ἀπό τόν βαθμό τῆς δικῆς μας ἀνταπόκρισης. Καί  τό ἴδιο τό προαιώνιο σχέδιό του γιά μᾶς τό ἔχει καταρτίσει μέ βάση τήν πρόγνωσή του, γιά τό κατά πόσο θά πιστέψουμε σ' αὐτό τό σχέδιο καί θά θελήσουμε ἐλεύθερα νά τοῦ προσφέρουμε τήν καρδιά μας.

«Ἑπομένως εἶναι φανερό πώς τό ἐάν καί πόσο θά φανερωθεῖ ὁ Θεός στήν καρδιά μας, τελικά ἐξαρτᾶται ἀπό ἐμᾶς καί μόνο. Γιατί ἐκεῖνος «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι» (Α' Τιμ. β' 4). Ἐπιθυμεῖ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά σωθοῦν καί ὅλους νά μᾶς ἔχει αἰώνια κοντά του. Ἐάν, λοιπόν, καί ἐμεῖς θελήσουμε νά ἀνταποκριθοῦμε σ' αὐτήν τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τότε τό ἀσύλληπτα μεγάλο σχέδιό του γιά μᾶς πραγματοποιεῖται, καί ἐκεῖνος μᾶς ἀποκαλύπτει τόν ἑαυτό του καί μᾶς καθιστᾶ μετόχους στή δόξα καί μακαριότητά του.

Ἐάν θελήσουμε! Γιατί μπορεῖ καί νά ἀρνηθοῦμε, ὁπότε ἐκεῖνος ὑποχωρεῖ, δέν μᾶς ἀναγκάζει. Ἀλλά, βέβαια, καί δέν ἀναγκάζεται! Ἐάν δηλαδή ἐμεῖς λέμε ὅτι πιστεύουμε, ταυτόχρονα ὅμως κάνουμε συμβιβασμούς μέ τήν ἁμαρτία, ἐκεῖνος ἀρνεῖται νά εἰσέλθει καί νά μείνει στήν καρδιά μας. Ἐάν, λοιπόν, δέν αἰσθανόμαστε τήν παρουσία του μέσα μας, ἄς ψάξουμε νά βροῦμε τί εἶναι αὐτό πού τόν ἐμποδίζει νά εἰσέλθει. Ἐάν κρατᾶμε κρατούμενα, ἐάν ἔχουμε ἁμαρτίες ἀνεξομολόγητες, ἐάν ἡ καρδιά μας εἶναι προσκολλημένη κάπου ἀλλοῦ, ἄς μήν ξεγελᾶμε τόν ἑαυτό μας· ὁ ἥλιος μπορεῖ νά ἀνατείλει κάποτε ἀπό τή δύση, ὁ Θεός, ὅμως, μέσα μας ἀποκλείεται νά φανερωθεῖ!