Κυριακή 3 Ὀκτωβρίου 2021 (ΙΕ’ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)

Κυριακή 3 Ὀκτωβρίου 2021 (ΙΕ’ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)

(Β´ Κορ. δ´  6 - 15)

 Μιά ὡραία εἰκόνα χρησιμοποιεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, γιά νά ἐκφράσει τό ἀνέκφραστο μυστήριο τῆς φανέρωσης τοῦ Θεοῦ σέ μᾶς. Τήν εἰκόνα ἑνός θησαυροῦ ἀμύθητης ἀξίας, ὁ ὁποῖος φυλάσσεται σέ ἕνα «ὀστράκινο σκεῦος», ἕνα πήλινο δοχεῖο, μιά στάμνα· θά λέγαμε, σέ ἕνα θησαυροφυλάκιο χωματένιο.

Ποιός εἶναι αὐτός ὁ ὑπερπολύτιμος θησαυρός; Ποιό εἶναι τό χωματένιο θησαυροφυλάκιο καί τί σχέση ἔχει αὐτή ἡ εἰκόνα μέ τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας;

Τό ποιός εἶναι ὁ πανάκριβος θησαυρός γιά τόν ὁποῖο μιλοῦμε τό φανέρωσε ὁ ἀπόστολος ἀκριβῶς στόν προηγούμενο στίχο, τόν πρῶτο τοῦ ἀναγνώσματος. Λέει ἐκεῖ ὅτι ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος κατά τή δημιουργία τοῦ κόσμου διέταξε μέσα ἀπό τό σκοτάδι νά λάμψει φῶς, αὐτός καί τώρα ἔκανε νά λάμψει μέσα στίς καρδιές μας τό πνευματικό φῶς, γιά νά φωτιστοῦμε γνωρίζοντας τή δόξα τοῦ Θεοῦ, ὅπως φανερώνεται στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Μέ πιό ἁπλά λόγια ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέει ἐδῶ ὅτι οἱ ἀπόστολοι ἀλλά καί ὅλοι οἱ πιστοί χριστιανοί ζοῦμε ἕνα μεγάλο θαῦμα, παρόμοιο μέ ἐκεῖνο πού ἔγινε στήν ἄρχή τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου, ὅταν μές στό σκοτάδι πού ἐπικρατοῦσε ἀκούστηκε ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ: «Γενηθήτω φῶς»· «καί ἐγένετο φῶς» (Γεν. α' 3). Τώρα τό ἴδιο αὐτό θαῦμα γίνεται μές στή βυθισμένη στό πνευματικό σκοτάδι καρδιά μας, ὅπου ξαφνικά ἀκούγεται ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ, πού λέει καί πάλι: «Γενηθήτω φῶς»! Καί πράγματι ἀνοίγουν τά μάτια τῆς ψυχῆς μας καί βλέπουμε. Τί βλέπουμε! Βλέπουμε φῶς! Βλέπουμε τόν Χριστό μας καί στό πρόσωπό του άντικρύζουμε τή δόξα τοῦ αἰώνιου Θεοῦ. Καταλαβαίνουμε δηλαδή πώς ὁ Κύριος δέν εἶναι ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ Θεός!

Αὐτός, ἑπομένως, εἶναι ὁ μεγάλος θησαυρός μας, γιά τόν ὁποῖο μιλᾶ ὁ ἀπόστολος, ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Καί ὄχι μόνο μᾶς τήν ἀποκαλύπτει, ἀλλά καί μᾶς καλεῖ νά τήν μεταδώσουμε καί στούς ἄλλους, γιά νά τήν ἀπολαύσουμε ἐν τέλει στήν πληρότητά της ὅλοι μαζί στή θεία καί εὐλογημένη του βασιλεία.

Λέει, ὅμως, ὁ ἀπόστολος πώς αὐτόν τόν θησαυρό ἀσύλληπτης ἀξίας τόν φυλᾶμε οἱ πιστοί μέσα σέ χωματένια θησαυροφυλάκια, σέ ὀστράκινα σκεύη. Ποιά εἶναι αὐτά; Εἶναι τά χωματένια σώματα ἀνθρώπων ἀσήμων, ἀσθενῶν, φτωχῶν, ἀδυνάτων.  Ὁ Θεός ἔχει ἐμπιστευθεῖ αὐτόν τόν θησαυρό τῆς δόξας του σέ μᾶς, λέει ὁ ἀπόστολος, γιά νά τόν μεταδώσουμε καί στούς ἄλλους. Σέ μᾶς πού εἴμαστε ἄνθρωποι ἀδύνατοι, ἀσθενικοί, ἄγνωστοι, χωρίς ἐξουσία καί ἐπιρροή καί μέσα.

Πράγματι, ὁ Θεός τήν ἐκπληκτική φανέρωση τῆς δόξας του, τό κήρυγμα τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου καί τῆς ἀνακαίνισης τῶν πάντων διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ δέν τά ἐμπιστεύθηκε σέ βασιλεῖς, σέ αὐτοκράτορες, σέ στρατηγούς, σέ φιλοσόφους, σέ πλούσιους καί ἐπιφανεῖς μεγιστάνες. Ἀλλά ποῦ; Σέ δώδεκα ψαράδες. Σέ ἀνθρώπους χωρίς γνώσεις, χωρίς δύναμη, χωρίς πλοῦτο.

Κι ὅμως, ὁ θησαυρός αὐτός ὄχι μόνο δέν χάθηκε, ἀλλά ἁπλώθηκε ἀπό τή μία ἄκρη τῆς γῆς ὥς τήν ἄλλη, γιά νά ἀποδεικνύεται πώς ἡ ἀνίκητη αὐτή δύναμη εἶναι τοῦ Θεοῦ καί ὄχι δική μας. Τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος διάλεξε «τά μωρά τοῦ κόσμου... ἵνα τούς σοφούς καταισχύνῃ» (Α' Κορ. α' 27). Πῆρε ἀνθρώπους, πού ὁ κόσμος θεωρεῖ μωρούς καί ἀνόητους, γιά νά ντροπιάσει τούς σοφούς. Πῆρε ἀσθενεῖς, γιά νά ντροπιάσει τούς ἰσχυρούς. Πῆρε ἄσημους καί περιφρονημένους, γιά νά ἀποδείξει τιποτένιους αὐτούς, πού θεωροῦνταν σπουδαῖοι καί μεγάλοι. Καί τούς ἀπέδειξε ὄντως. Γιατί «τό ἀσθενές τοῦ Θεοῦ ἰσχυρότερον τῶν ἀνθρώπων ἐστί» (Α' Κορ. α' 25).

Ὅλα αὐτά ὑπογραμμίζουν πολύ ἔντονα τήν ἑξῆς ἀλήθεια, ὅτι ἡ μεγάλη δύναμη τῆς Ἐκκλησίας μας βρίσκεται ἀκριβῶς σ' αὐτήν τή φαινομενική ἀδυναμία της. «Ἡ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται» (Β' Κορ. ιβ' 9), εἶπε ὁ Κύριος στόν ἀπόστολο Παῦλο. Ναί, αὐτό εἶναι ἀκριβῶς καί τό ἀκριβό μυστικό τῆς ἁγίας μας Ὀρθοδοξίας! Δέν ἔχει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κοσμική δύναμη. Δέν εἶναι κράτος μέ κοσμική ἐξουσία, ὅπως τό Βατικανό τῶν Παπικῶν. Δέν ἔχει οὔτε ὀργάνωση σπουδαία, οὔτε ὑλικά μέσα ἄφθονα, οὔτε ἄλλη ἀνθρώπινη ὑποστήριξη. Συχνά, μάλιστα, ταλαιπωρεῖται ἀπό διωγμούς φοβερούς, ἄλλοτε πάσχει ἀπό πολλά προβλήματα, πού προέρχονται ἀπό τίς ἀδυναμίες τῶν μελῶν της, καί ἀνθρωπίνως παρουσιάζεται τελείως ἀνίσχυρη καί ἀδύναμη.

Καί ὅμως, ἐδῶ εἶναι τό θαυμαστό! Ὁ Θεός μέσῳ αὐτῆς ἐπιτελεῖ θαύματα μεγάλα. Δημιουργεῖ ἀναγεννήσεις. Συντρίβει αὐτοκρατορίες. Ἐξευτελίζει συστήματα πού θεωροῦνταν πανίσχυρα καί ἐξουσίαζαν τόν πλανήτη. Καί τήν κρατάει σάν φῶς μέσα στό ἀπέραντο σκοτάδι τοῦ κόσμου. Σάν ἀστέρι ὁδηγητικό. Τό πολικό ἀστέρι τοῦ πνεύματος. Ἐνῶ ἀνθρωπίνως δέν εἶναι παρά ὀστράκινο σκεῦος!

Ἀδελφοί! Ἄς τό ἐννοήσουμε αὐτό καλά καί ἄς μή σκανδαλιζόμαστε, οὔτε νά ἀπογοητευόμαστε, ὅταν βλέπουμε ἀνθρωπίνως ἀδύναμη τήν ἁγία μας Ἐκκλησία. Ἄς ἐννοήσουμε ὅτι αὐτό πού τήν στηρίζει δέν εἶναι ἀνθρώπινο. Εἶναι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, «ἡ πάντοτε τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα».

Ἡ χάρη! Πού ἐξακολουθεῖ καί σήμερα, μέσα ἀπό ὀστράκινα σκεύη, νά προσφέρει στόν κόσμο ὅλο τόν ἄπειρο πλοῦτο, τόν ἀνεκτίμητο θησαυρό τῆς σωτηρίας, τῆς θέωσης τῶν κτιστῶν ὄντων, καί νά προσκαλεῖ ὅλους στό μεγάλο, τό εὐφρόσυνο πανηγύρι τῆς θείας Βασιλείας.