Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2021 (ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ)

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2021 (ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ  ΙΩΑΝΝΟΥ)

(Α´ Ἰωάν. δ´ 12 - 19)

Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα που ἀκούσαμε ἔχει ἐπιλεγεῖ πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ εὐαγγελιστοῦ, τήν μετάσταση τοῦ ὁποίου τιμᾶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας. Εἶναι ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό την πρώτη ἐπιστολή του, ὅπου ὁ μαθητής τῆς ἀγάπης μᾶς περιγράφει τό μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Γράφει:

Κανείς δεν ἔχει δεῖ ποτέ ποιός εἶναι στήν οὐσία του ὁ Θεός. Κι ὅμως, ἐάν ἐμεῖς ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τον ἄλλον, ὁ Θεός πού εἶναι ἀόρατος και ἀπερινόητος, μένει μέσα μας, καί ἐμεῖς αἰσθανόμαστε τήν ἀγάπη του τέλεια μέσα μας. Ἀπ᾽ αὐτό τό σημεῖο γνωρίζουμε ὅτι μένουμε σ᾽ αὐτόν καί αὐτός σέ μᾶς, ἀπό τό ὅτι μᾶς ἔχει δώσει τό Ἅγιο Πνεῦμα του. Κι ἐπιπλέον ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι ἔχουμε δεῖ μέ τά μάτια μας καί μαρτυροῦμε ὅτι ὁ Πατήρ ἔστειλε τόν Υἱό του ὡς σωτήρα τοῦ κόσμου καί ἐξεδήλωσε ἔτσι σέ μᾶς τήν τέλεια ἀγάπη του. Ὅποιος πιστεύει καί ὁμολογεῖ μέ ὅλες του τίς δυνάμεις ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ πού ἔγινε ἄνθρωπος, ὁ Θεός μένει μέσα του, κι αὐτός μένει ἑνωμένος μέ τόν Θεό. Κι ἐμεῖς ἔχουμε γνωρίσει μέ τή χριστιανική μας πείρα καί ἔχουμε πιστέψει στήν ἀγάπη πού μᾶς ἔχει ὁ Θεός. Τρανό δεῖγμα αὐτῆς τῆς ἀγάπης εἶναι τό «ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ»· ἐκεῖνος πού μένει στήν ἀγάπη του καί τήν ἀσκεῖ, μένει ἑνωμένος μέ τόν Θεό, καί ὁ Θεός μένει μέσα σ᾽ αὐτόν.

Ἀπ᾽ ὅλα, λοιπόν, αὐτά πού μᾶς λέει ὁ ἀγαπημένος μαθητής τοῦ Χριστοῦ, κατανοοῦμε ὅτι ἡ ἀγάπη δέν εἶναι ἁπλῶς μία ἀρετή ἤ ἔστω ἡ μεγαλύτερη ἀρετή, ἀλλά εἶναι ὁ ἀναγκαῖος ὄρος γιά νά γνωρίσουμε τόν Θεό καί νά ζήσουμε μαζί του. Γιατί, ὅμως, συμβαίνει αὐτό;  Διότι πῶς μποροῦμε νά ζήσουμε μέ τόν Θεό τῆς ἀγάπης, ὅταν δέν τοῦ μοιάζουμε; Πῶς νά ἀπολαύσουμε τίς πνευματικές ἐμπειρίες τῆς ἀγάπης του, ὅταν μέσα μας φωλιάζουν τά πάθη τῆς κακίας; Γιά νά ζήσουμε μέ τόν Θεό, πρέπει νά ἔχουμε στήν ψυχή μας τά χαρακτηριστικά τῆς ἀγάπης του. Μόνο τότε θά μπορέσουμε νά τόν γνωρίσουμε καί νά ζήσουμε ἀληθινά μαζί του. Ἔτσι θά γευόμαστε τή θεία ἀγάπη σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε καθημερινά θά αἰσθανόμαστε τήν καρδιά μας νά πλημμυρίζει ἀπό χαρά καί εἰρήνη. Θά βλέπουμε νά διαλύονται τά σκοτάδια τῶν πειρασμῶν καί τῶν δοκιμαστιῶν μας, νά ἀπομακρύνεται  κάθε ἀγωνία ἀπό τή ζωή μας. Διότι στά βάθη τῆς καρδιᾶς μας θά εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός ὁ ὁποῖος «ἀγάπη ἐστί». Τότε θά ἐπιθυμοῦμε διακαῶς νά φύγουμε ἀπό αὐτή τή ζωή, γιά νά ζοῦμε αἰωνίως μέ τόν λατρευτό μας Κύριο.

Στή συνέχεια ὁ ἀπόστολος Ἰωάννης γράφει ὅτι τό σημάδι γιά νά καταλάβουμε ὅτι ἡ ἀγάπη ἔφτασε σέ τέλειο βαθμό μέσα μας, εἶναι τό νά περιμένουμε ἄφοβα, μέ θάρρος, τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Καί θά ἔχουμε τήν παρρησία αὐτή ἐκείνη τήν ἡμέρα, διότι μέ τήν ἀγάπη γινόμαστε ὅμοιοι μέ τόν Κριτή, πού θά μᾶς κρίνει. Ὅπως, δηλαδή, εἶναι τώρα ὁ Χριστός στόν οὐρανό γεμάτος ἀγάπη ἀνάμεσα στόν κόσμο αὐτόν, πού δέν ἔχει τήν ἀγάπη. Διότι ὅποιος ἀγαπᾶ δέν φοβᾶται τόν Κριτή νιώθοντας ἔνοχος γιά τίς ἁμαρτίες του, γιά τίς ὁποῖες θά δώσει λόγο. Ἀλλά «ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον». Ἀπομακρύνει ἀπό τήν ψυχή μας κάθε φόβο καί ἰδιαιτέρως τόν φόβο τῆς αἰωνίου Κολάσεως. Διότι ὁ φόβος αὐτός βασανίζει τόν ἄνθρωπο πού αἰσθάνεται ἔνοχος, καί ἀποδεικνύει  ὅτι αὐτός δέν ἔχει γίνει τέλειος στήν ἀγάπη. Ἐμεῖς, ὅμως, οἱ πιστοί ἀγαποῦμε τόν Θεό, ἐπειδή αὐτός πρῶτος μᾶς ἀγάπησε.

Στό δεύτερο αὐτό τμῆμα τοῦ ἱεροῦ ἀναγνώσματος ὁ ἀπόστολος Ἰωάννης μᾶς λέει ὅτι τό σημάδι πού δείχνει σέ ποιό βαθμό πνευματικῆς τελειώσεως ἔχουμε φτάσει, εἶναι ἡ ἀγάπη. Μιά ἀγάπη πού διώχνει κάθε φόβο ἀπό μέσα μας. Γιατί ὅμως συμβαίνει αὐτό; Διότι ὅταν εἴμαστε ἀρχάριοι στήν πνευματική ζωή, ζοῦμε διαρκῶς μέ τό φόβο τῆς Κολάσεως. Ἐπειδή πέφτουμε εὔκολα στήν ἁμαρτία, γεμίζουμε μέ τύψεις καί ἐνοχές, κι αὐτό μᾶς ταλαιπωρεῖ καί μᾶς βασανίζει. Ὅσο ὅμως περισσότερο ἀγαποῦμε τόν Κύριο, τόσο περισσότερο θέλουμε νά τηροῦμε τίς εντολές του· ὄχι διότι φοβόμαστε τήν Κόλαση, ἀλλά ἐπειδή θέλουμε νά νεκρώνουμε καθημερινά τόν παλαιό ἄνθρωπο καί νά ζοῦμε διαρκῶς ὅπως θέλει ὁ Κύριός μας.

Ἐπιπλέον, ὅταν κάποιον τόν ἀγαποῦμε, δέν τόν φοβόμαστε. Κι ὄταν ἀγαποῦμε ἀληθινά τόν Θεό, πού μᾶς ἀγαπᾶ μέ ἄπειρη ἀγάπη, δέν εἶναι δυνατόν νά αἰσθανόμαστε τρόμο μπροστά του. Τόν σεβόμαστε βέβαια ὡς Θεό μας. Ἀλλά δέν τόν τρέμουμε ὅπως οἱ ἄνθρωποι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἤ ὅπως θά τόν τρέμουν στήν Δευτέρα Παρουσία ὅσοι τόν πολέμησαν ἤ τόν περιφρόνησαν. Ὅταν ἀγαποῦμε τόν Θεό, φεύγει ἀπό πάνω μας κάθε ἀγωνία καί φόβος. Δέν φοβόμαστε οὔτε τόν θάνατο, οὔτε τή μέλλουσα Κρίση, ἀλλά τήν περιμένουμε μέ προσδοκία καί θάρρος. Διότι ἀνυπομονοῦμε νά ἀτενίσουμε τό πρόσωπο τοῦ λατρευτοῦ μας Κυρίου καί νά ζοῦμε αἰώνια μαζί του σέ μία κοινωνία ἀγάπης τέλειας καί παντοτινῆς.

Μιά τέτοια ἀγάπη εἶχε καί ὁ εὐαγγελιστής τῆς ἀγάπης ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος. Ἀγάπησε μέ μόναδική ἀγάπη τόν Χριστό καί ἀγαπήθηκε ἀπό αὐτόν. Καί σ᾽ὅλη του τή ζωή μέ τό παράδειγμα καί τή διδασκαλία του αὐτό κήρυττε διαρκῶς: «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους».