Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2021 (ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ)

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2021 (ΜΕΤΑ ΤΗΝ  ΥΨΩΣΙΝ)

(Γαλ. β´ 16 - 20)

Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μᾶς ὑπενθυμίζει μέσα ἀπὸ τοὺς ὕμνους καὶ τὰ ἱερὰ ἀναγνώσματα τὴν ἀνεκτίμητη δωρεὰ τῆς ἀφέσεως καὶ τῆς σωτηρίας ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸ «ζωοπάροχον ξύλον», τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου.

Μέσα στὰ πλαίσια αὐτὰ ἀναγινώσκεται ἡ περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὅπου ὁ ἀπόστολος γράφει τὰ ἑξῆς:

«Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, ὅλοι γνωρίζουμε καλὰ ὅτι κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ βρεθεῖ τελείως ἀνένοχος, ἂν ἐξεταστεῖ μὲ βάση τὶς διατάξεις τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Μόνο «διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ» ἀθωώνεται καὶ σώζεται ὁ ἄνθρωπος. Γι’ αὐτό, ἀκόμα κι ἐμεῖς ποὺ εἴμαστε Ἰουδαῖοι, πιστεύσαμε στὸ Χριστό, προκειμένου νὰ σωθοῦμε μὲ τὴν πίστη μας σ’ ἐκεῖνον κι ὄχι χάρη στὴν τήρηση τῶν διατάξεων τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, «διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ»· δὲν πρόκειται νὰ δικαιωθεῖ κανεὶς ἄνθρωπος, ἂν στηριχθεῖ στὴν τήρηση τοῦ Νόμου.

Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἀκολουθήσαμε τὴν ὁδὸ τοῦ Χριστοῦ, ἀφήσαμε πίσω τὸ Νόμο καὶ τὶς ἀτελείωτες διατάξεις του. Ἀλλὰ ἂν ὁ δρόμος αὐτὸς τῆς πίστεως στὸ Χριστό θεωρεῖται ἁμαρτωλὸς κι ἐμεῖς θεωρούμαστε ἁμαρτωλοί, τότε λοιπὸν θὰ ποῦμε ὅτι κι ὁ Χριστὸς εἶναι διάκονος τῆς ἁμαρτίας; «Μὴ γένοιτο»!  

Δυστυχῶς, σ᾿ αὐτὴ τὴ βλασφημία φτάνει ὅποιος παραθεωρεῖ τὴν πίστη στὸ Χριστὸ καὶ ἐξαρτᾶ τὴ σωτηρία του ἀπὸ τὸ Νόμο. Ἀλίμονο! Διότι ἂν ἀρχίζω πάλι νὰ ἀκολουθῶ τὶς διατάξεις τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, σημαίνει ὅτι τὶς θεωρῶ ἔγκυρες κι ὅτι τόσο καιρό ποὺ εἶχα σταματήσει νὰ τὶς ἐκτελῶ ἤμουν παραβάτης!»

Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ὁ θεόπνευστος ἀπόστολος θέλει νὰ τονίσει πόσο ἀντιφατικὴ καὶ παράλογη εἶναι ἡ στάση ἐκείνων τῶν Χριστιανῶν τῆς ἐποχῆς του ποὺ ἤθελαν νὰ ἐπιβάλλουν τὴν τήρηση τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Γενικὰ στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολὴ ὁ ἅγιος Ἀπόστολος στηλιτεύει τὴν πλάνη κάποιων Ἰουδαίων ψευδοδιδασκάλων ποὺ δίδασκαν ὅτι ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴ σωτηρία εἶναι ἡ τήρηση τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου καὶ μάλιστα τῆς περιτομῆς. Γι’ αὐτὸ καὶ συνεχῶς ὑπογραμμίζει ὅτι ἡ πίστη στὸ Σωτήρα Χριστὸ μᾶς σώζει καί  ὄχι ἡ ἐκτέλεση κάποιων τυπικῶν διατάξεων.

Ὡστόσο αὐτὴ τὴν ἐπισήμανση ἀξίζει νὰ τὴν προσέξουμε κι ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι Χριστιανοί. Διότι ἴσως κάποτε ξεχνοῦμε τὴ δωρεὰ τῆς Χάριτος ποὺ μᾶς προσφέρει τὸ ἀπολυτρωτικὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ καὶ θεωροῦμε ὅτι αὐτὸ ποὺ θὰ μᾶς σώσει εἶναι ἡ τήρηση κάποιων τύπων ἢ ἡ ἐκτέλεση κάποιων καθηκόντων. Καλὲς εἶναι οἱ νηστεῖες, οἱ προσευχὲς καὶ οἱ μετάνοιες. Ἀπαραίτητη εἶναι καὶ ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν. Ἀλλὰ δὲν εἶναι σωστὸ νὰ νομίζουμε ὅτι αὐτὰ ἀπὸ μόνα τους μποροῦν νὰ μᾶς δικαιώσουν. Ἐκεῖνο ποὺ μᾶς σώζει εἶναι τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Ἂς μὴν καλλιεργοῦμε, λοιπὸν, τὴν ἰδέα ὅτι ἀξίζουμε κάτι καὶ δικαιούμαστε νὰ σωθοῦμε, ἐπειδὴ τάχα τηροῦμε μὲ ἀκρίβεια κάποιους ἠθικοὺς κανόνες. Ὅ,τι καὶ νὰ κάνουμε εἶναι ἐλλιπές. Γι’ αὐτὸ ἂς μὴ στηριζόμαστε στὶς δυνάμεις μας, ἀλλὰ στὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἂς ἀτενίζουμε μὲ πίστη καὶ εὐγνωμοσύνη τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος ἔγινε πηγὴ ἀνεξάντλητων δωρεῶν: «Πάντα γὰρ διὰ Σταυροῦ ἐπέλαμψεν ἡμῖν τὰ χαρίσματα» (Δοξαστικὸ Ἑσπερινοῦ 19ης Σεπτεμβρίου).

Μὲ αὐτὸ τὸ φρόνημα ζοῦν οἱ Ἅγιοι. Ἔτσι ἔζησε κι ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅπως ὁμολογεῖ στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς:

«Σύμφωνα μὲ τὸ Νόμο, ἐγὼ ἔπρεπε τώρα νὰ εἶμαι νεκρός. Διότι κάθε παραβάτης τοῦ Νόμου τιμωρεῖται μὲ θάνατο. Ἀλλὰ συνειδητὰ ἔγινα νεκρὸς γιὰ τὸ Νόμο, ὥστε νὰ ζήσω πρὸς δόξαν Θεοῦ. Μὲ τὸ Βάπτισμα στὴν οὐσία ἔχω κι ἐγὼ σταυρωθεῖ μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τώρα πλέον δὲν ζῶ ἐγώ, ἀλλὰ ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός». «Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός».

Ἡ ζωή μου ἐμπνέεται πλέον καὶ κατευθύνεται ἀπὸ τὴν πίστη στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μὲ ἀγάπησε προσωπικὰ καὶ παρέδωσε τὸν ἑαυτό του γιὰ τὴ δική μου σωτηρία.

Αὐτὴ εἶναι ἡ ζωὴ ποὺ μᾶς χαρίζει ὁ Χριστός! Αὐτὴ εἶναι ἡ ζωὴ ποὺ ἀπολαμβάνει ὅποιος πεθάνει ὡς πρὸς τὴν ἁμαρτία. Ὅποιος ἀγωνίζεται νὰ νεκρώσει τὰ ὁρμητικὰ πάθη, τὶς ἁμαρτωλὲς ἐπιθυμίες καὶ τὸ ἐγωιστικό του θέλημα, ζεῖ μιὰ νέα, ἀναγεννημένη ζωή, ὅπου ὁ Χριστὸς γίνεται τὸ κέντρο τῆς ὑπάρξεώς του. Αὐτὸ συμβολίζει τὸ ἅγιο Βάπτισμα ποὺ δέχεται κάθε νέο μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ: Ἡ κατάδυση στό ἁγιασμένο νερό τῆς κολυμβύθρας σημαίνει τὴ νέκρωση καὶ τὸν ἐνταφιασμὸ τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, καὶ ἡ ἀνάδυση τὴν ἀνάσταση σὲ νέα ζωὴ «ἐν Χριστῷ». Δὲν ἀρκεῖ, ὅμως, τὸ Βάπτισμα ποὺ δεχθήκαμε. Ὀφείλουμε κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας νὰ ζοῦμε μέσα σὲ αὐτὴ τὴν προοπτική. Νὰ νεκρώνουμε τὴν ἁμαρτία μέσα μας καὶ νὰ μετέχουμε στὰ χαριτόβρυτα ἱερὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, γιὰ νὰ ἔχουμε τὸν Χριστὸ ἔνοικο τῆς ψυχῆς μας καὶ νὰ μποροῦμε κι ἐμεῖς νὰ ὁμολογοῦμε μὲ εὐγνωμοσύνη μαζὶ μὲ τὸν ἀπόστολο Παῦλο: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός».