ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012 ΤΑ ΠΛΗΡΩΤΙΚΑ

«Πληρώσωμεν τήν δέησιν ἡμῶν τῷ Κυρίῳ»

Μετά ἀπό τή «Μεγάλη Εἴσοδο» ὁ ἱερουργός ζητεῖ νά συμπληρώσουμε τή δέησή μας πρός τόν Κύριο. Τή δέηση, πού ἔγινε πρίν ἀπό τή «Μεγάλη Εἴσοδο», καλεῖται ἡ ἱερά σύναξη τῶν πιστῶν νά τή συμπληρώσει μέ νέα αἰτήματα. Ἐκείνη, πού προηγήθηκε εἶχε οἰκουμενικό χαρακτήρα καί ἀναφερόταν σέ σύνολα ἀνθρώπων. Τώρα αὐτά τά νέα αἰτήματα ἔχουν πιό προσωπικό χαρακτήρα καί ἀφοροῦν τήν προσωπική πνευματική ζωή τῶν πιστῶν τῆς ἐκκλησιαστικῆς σύναξης.

            Ἀπό τά αἰτήματα, πού ἀκούγονται στό σημεῖο αὐτό τῆς Θείας Λειτουργίας νά περιορισθοῦμε νά σχολιάσουμε τά δύο τελευταῖα ἀπό αὐτά στό σημερινό μας κήρυγμα. Τό πρῶτο εἶναι: «Τόν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καί μετανοίᾳ ἐκτελέσαι, παρά τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα». Ζητοῦμε τόν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μας νά τόν περάσουμε μέ εἰρήνη καί μετάνοια. Εἰρήνη ψυχική καί σωματική. Εἰρήνη, πού μᾶς πληροφορεῖ ἡ συνείδησή μας πώς βρισκόμαστε μέσα στό θέλημα καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Είρήνη ἀκόμα μέ τούς ἄλλους συνάνθρώπους μας, κατάσταση σημαντική καί κατεξοχήν ἀναγκαία, ἀλλά καί τόσο σπάνια στήν ἐποχή μας. Εἰρήνη τέλος μέ ὅλους, ἀλλά καί μέ ὅλα, πού εἶναι γύρω μας.

            Ζητοῦμε ὅμως ταυτόχρονα νά περάσουμε τόν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μας μέ μετάνοια. Στό βιβλίο Ἰώβ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀναφέρεται: «Τίς γάρ καθαρός ἔσται ἀπό ρύπου; Ἀλλ’ οὐθείς. Ἐάν καί μία ἡμέρα ὁ βίος αὐτοῦ ἐπί τῆς γῆς». (1) Καί πράγματι, ποιός ἄνθρωπος εἶναι ἀπόλυτα καθαρός ἀπό ἠθικούς ρύπους; Στίς πράξεις του, στούς λόγους του καί στούς λογισμούς του; Δυστυχῶς κανένας, καί ἐάν ἀκόμη μία ἡμέρα διαρκεῖ ἡ ζωή του πάνω στή γῆ. Ἡ ἁμαρτητική μεταπτωτική φύση μας καί ροπή εἶναι καθολική κατάσταση, σκληρή καί ἐπώδυνη ὑπαρκτή πραγματικότητα καί ἀλλοίμονο ἄν τήν ἀγνοοῦμε. Σ’ αὐτή τήν παναμαρτωλότητά μας ὁ καθένας μας ἔχει τό μερίδιό του. Νά συμπληρώσουμε καί μέ τή χαρακτηριστική διαπίστωση, πού ἀκούγεται στήν εὐχή τῆς νεκρώσιμης ἀκολουθίας: «Οὐκ ἔστιν ἄνθρωπος, ὅς ζήσεται καί οὐχ ἁμαρτήσει^. Σύ γάρ μόνος ἐκτός ἁμαρτίας ὑπάρχεις» ὁ μοναδικός ἀναμάρτητος στήν ἀνθρώπινη ἱστορία ὑπῆρξε ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς.

            Καί ἡ εὐαγγελική θεώρηση τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξής μας ἀποδέχεται πώς: «Πάντες γάρ ἥμαρτον καί ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ». (2) Ὅλοι ἁμάρτησαν καί βρίσκονται μακριά ἀπό τή σωστική παρουσία τοῦ Θεοῦ. Μία ὅμως τέτοια θέση καί ὁμολογία δημιουργεῖ ἀπαισιόδοξες, ἀποθαρρυντικές καί μειωτικές ἐντυπώσεις γενικῶς γιά τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Τό εὐτύχημα εἶναι πώς ἡ εὐαγγελική ἀλήθεια δέν μένει σ’ αὐτή τήν ἀπαγοητευτική θέση, πού εἶναι καί καθημερινή πραγματικότητα. «Ἄν ἡ ἁμαρτία εἶναι τό τραῦμα, ἡ μετάνοια εἶναι τό φάρμακο». Ὁ ἄνθρωπος καί ἄν καθημερινά ἁμαρτάνει, ἐπιβάλλεται καί καθημερινά νά μετανοεῖ. Στίς ὁμιλίες του ὁ ἅγιος Χρυσόστομος «περί μετανοίας» ὑπογραμμίζει τή θεραπευτική δυνατότητα τῆς μετάνοιας. Σημειώνει ἐνδεικτικά: «Ἁμαρτωλός εἶ^. μή ἀπογνῶς^. οὐ παύομαι συνεχῶς ταῦτα ἐπαλείφων ὑμᾶς τά φάρμακα…. κἄν καθ’ ἡμέραν ἁμαρτάνης, καθ’ ἡμέραν μετανόει» Ἁμαρτωλός εἶσαι; μᾶς λέγει ὁ ἱερός Πατέρας, μήν ἀπελπισθείς. Δέν παύω συνεχῶς αὐτά νά λέγω καί ὡς φάρμακα νά σᾶς τά προσφέρω…. Καί ἄν κάθε ἡμέρα ἁμαρτάνεις, κάθε ἡμέρα νά μετανοεῖς. (3)

            Τό δεύτερο αἴτημα εἶναι: «Χριστιανά τά τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά καί καλήν ἀπολογίαν τήν ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ αἰτησώμεθα». Ἄς ζητήσουμε ἀπό τόν Κύριο νά ἔχουμε χριστιανικά τέλη, χωρίς πόνους, χωρίς ντροπή, εἰρηνικά καί καλή ἀπολογία μπροστά στό φοβερό βῆμα τοῦ Χριστοῦ. Στό τελευταῖο αὐτό αἴτημα γίνεται λόγος γιά τό ἔσχατο καί κορυφαῖο ὅμως ἐπεισόδιο τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας. Εὔχεται ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας πρῶτα νά ἔχουμε χριστιανά τέλη. Καί τοῦτο γιατί ὑπῆρξαν ἄνθρωποι, πού πέρασαν τή ζωή τους μέσα σέ καλές καί εὐνοϊκές συνθῆκες. Ἕνας ὅμως μεγάλος πειρασμός , κάποιες ἀτυχεῖς ἐκτιμήσεις καί ἐπιλογές, ἐπέφεραν τήν ἀπώλειά τους. Ἐνδεικτική ἡ περίπτωση τοῦ Ἰούδα. Ἕνας ἀπό τούς Δώδεκα μαθητές, μέ ἰδιαίτερο διακόνημα, διαχειριζόταν τό κοινό ταμεῖο. Τό τέλος του ὑπῆρξε τραγικό καί αὐτοκαταστροφικό.

            Δεύτερον νά εἶναι «ἀνώδυνα» τά τέλη τῆς ζωῆς μας. Ὁ πόνος καί ἡ ὀδύνη μέ τά μεταπτωτικά δεδομένα εἶναι ἡ φυσική μας κατάσταση καί ἔχουμε λίγο ἤ πολύ ὅλοι μας καθημερινές ἐμπειρίες. Στόν ἄνθρωπο, πού ἔχει τήν αἴσθηση τοῦ ἐπικείμενου τέλους του καί πιέζεται καί ταλαιπωρεῖται ἀπό ἐπώδυνη ἀσθένεια, χωρίς νά ἔχει τή συμπαράσταση καί τή συμπόνια τῶν συγγενικῶν του προσώπων, αὐτά καθιστοῦν τά τέλη του πιό ἐπώδυνα. Ὅταν δέ ἡ ἀναμονή τοῦ τέλους ἀργεῖ νά ἔλθει, γίνεται ἡ κατάστασή του πιό μαρτυρική. Καί βέβαια στίς περιπτώσεις αὐτές ἡ «εύθανασία» μέ τεχνητές παρεμβάσεις κατά τήν ἐκκλησιαστική θεώρηση δέν εἶναι ἐπιτρεπτή. Ἐνδείκνυται στίς περιπτώσεις αὐτές ἡ παρουσία τοῦ ἱερέα τῆς ἐνορίας γιά τήν τέλεση τῆς «ἀκολουθίας εἰς ψυχορραγοῦντα». Τρίτον νά εἶναι «τά τέλη ἀνεπαίσχυντα». Ἡ σκληρή ἀλήθεια εἶναι πώς «τό γῆρας οὐκ ἔρχεται μόνον». Οἱ ψυχοσωματικές ἀδυναμίες πληθαίνουν καί καθιστοῦν τόν ἄνθρωπο εὔκολο νά ἐκτραπεῖ σέ πράξεις καί ἐνέργειες ντροπῆς γιά τήν ἡλικία του. Γι’ αὐτό τό αἴτημα στή Θεία Λειτουργία τοῦ ἁγίου Βασιλείου εἶναι: «τό γῆρας περικράτησον». Δηλαδή παράκληση νά ὑποστηριχθεῖ τό γῆρας γιά νά μπορεῖ νά ξεπερνᾶ τά ἐνδεχόμενα ἀρνητικά στοιχεῖα τῆς περιόδου αὐτής τοῦ ἀνθρώπου. Στή δέ Θεία Λειτουργία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου ζητοῦμε: «τούς πρεσβύτας περίζωσον», δηλαδή τούς ἡλικιωμένους ἀπό αὐτούς τούς κινδύνους περιφρούρησέ τους. Τέλος νά ἔχουν τέλη εἰρηνικά καί καλήν ἀπολογίαν μπροστά στό φοβερό βῆμα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ καλή ἀπολογία εἶναι καθοριστική γιά τήν ὅλη ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Τό εἶδος ἀπολογίας τοῦ ἀνθρώπου θά ἐπιφέρει ἤ τήν αὐτοκαταδίκη του ἤ τήν αὐτοδικαίωσή του μέσα στήν ἀτελεύτητη αἰωνιότητα.

            Σέ κάθε μία αἴτηση ὁ λαός μέ τό στόμα τῶν ἱεροψαλτῶν ἀποκρίνεται μέ τό: «Παράσχου Κύριε», πού θέλει νά πεῖ: «Χάρισέ μας, δῶσε μας Κύριε, αὐτό πού ζητοῦμε.