Κυρική 14 Φεβρουαρίου 2021 (ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

Κυρική 14 Φεβρουαρίου 2021 (ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

(Β΄ Κορ. ς΄ 16 - ζ΄ 1)

     Καθὼς οἱ χριστιανοὶ ζοῦν μέσα στὸν ἁμαρτωλὸ καὶ διεφθαρμένο κόσμο, ἔχουν νὰ ἀντιμετωπί­σουν ἕνα μεγάλο πειρασμό, τὴν ἐκκοσμίκευ­ση. Τὸν κίνδυνο δηλαδὴ νὰ παρασυρθοῦν καὶ νὰ ἀποκτήσουν τὰ ἴδια φρονήματα καὶ τὶς συνήθει­ες τοῦ κόσμου καὶ νὰ ἀποξενωθοῦν ἀπὸ τὸν ἀλη­θινὸ Θεό. Αὐτὸ τὸν κίνδυνο ἐπισημαίνει ὁ ἀπό­στολος Παῦλος στὴ Β΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστο­λή, καὶ γι’ αὐτὸ καλεῖ τοὺς χριστιανοὺς νὰ προσέ­ξουν ἰδιαίτερα.

     Ἀδελφοί μου χριστιανοί, τοὺς λέει, «ὑμεῖς ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος»· μὴν ξεχνᾶτε ὅτι εἶστε ναὸς τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ. Ἄλλωστε ἤδη ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὁ Θεὸς εἶπε ὅτι «ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω»· θὰ κατοικήσω μέσα τους καὶ θὰ περπατήσω ἀναμεσά τους, καὶ θὰ εἶμαι Θεὸς δικός τους κι αὐτοὶ θὰ εἶναι λαός μου. Γι’ αὐτὸ βγεῖτε ἔξω καὶ φύγετε μακριὰ ἀπὸ τοὺς ἀπίστους καὶ ξεχωρίστε ἀπὸ αὐτούς, λέει ὁ Κύριος, καὶ μὴν ἀγγίζετε ὁτιδήποτε ἀκάθαρ­το. «Καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσε­σθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας»· τότε, λέει ὁ Κύριος ὁ Παντοκράτωρ, κι ἐγὼ θὰ σᾶς δεχθῶ μὲ πα­τρικὴ στοργὴ καὶ θὰ εἶμαι Πατέρας σας, κι ἐσεῖς θὰ εἶστε υἱοί μου καὶ θυγατέρες μου.

     Πράγματι, ἤδη ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὁ Θεὸς εἶχε ὑποσχεθεῖ πολλὲς εὐλογίες στοὺς Ἰσραηλίτες, ἐφόσον τηροῦσαν τὸ Νόμο του. Μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς εὐλογίες ἦταν ἡ ὑπόσχεση ὅτι θὰ βρίσκεται ἀνάμεσά τους καὶ θὰ ἀπολαμβάνουν τὴν παρουσία του (Λευιτ. κς΄ 12). 

     Ὡστόσο ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὑπ­ενθυμίζει καὶ σ᾿ ἐμᾶς τοὺς χριστιανοὺς αὐτὴ τὴν ἐπαγγελία τοῦ Κυρίου, διότι, ἂν αὐτὴ ἴσχυε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, πολὺ περισσότερο ἐφαρμόζεται στὴν ἐποχὴ τῆς Καινῆς Διαθήκης, κατὰ τὴν ὁποία ἱδρύθηκε ἐπὶ τῆς γῆς ἡ Ἐκκλη­σία, τὸ Σῶμα Χριστοῦ, ποὺ φανερώνει τὴν ἔλευση τῆς Βασιλείας του.

     Τώρα πλέον ὁ βαπτισμένος χρι­στιανὸς ὁ ὁποῖος πιστεύει καὶ ἀγωνίζε­ται νὰ τηρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, λα­τρεύει τὸν Θεὸ καὶ μὲ κατάλληλη προε­τοιμασία κοινωνεῖ τὰ ἄχραντα Μυστή­ρια, ἔχει τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ ἔνοικο στὴν ψυχή του καὶ ἀναπτύσσει διαρκῶς τὸν σύνδεσμο καὶ τὴν κοινωνία μαζί του. Καὶ τὸ ἀποκορύφωμα τῶν θείων ἐπαγ­γελιῶν. «Καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυ­γατέρας»· ὁ πιστὸς χριστιανὸς ἀποκτᾶ πλέον σὲ βαθμὸ ἀσύγκριτα ἀνώτερο τὸ χάρισμα τῆς υἱοθεσίας, δηλαδὴ γίνε­ται κατὰ χάριν υἱὸς τοῦ Θεοῦ, παιδὶ τοῦ Θεοῦ ἀγαπημένο!

     Ὑπάρχει μεγαλύτερη τιμὴ γιὰ τὸν ἄνθρωπο νὰ τὸν ὀνομάζει ὁ Θεὸς παι­δί του;  Ὑπάρχει μεγαλύτερη εὐλογία ἀπὸ τὸ νὰ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀπευθύνεται στὸ Θεὸ καὶ νὰ τὸν ὀνομάζει Πατέρα; Ἀλήθεια, πόσο ἀχάριστοι φαινόμαστε, ὅταν περιφρονοῦμε τὸν Κύ­ριο ποὺ μᾶς τιμᾶ μὲ τόσες ἀνεκτίμη­τες δωρεὲς καὶ τρέχουμε πίσω ἀπὸ τὶς πρόσκαιρες ἀπολαύσεις καὶ ἡδονὲς τοῦ κόσμου! Ἀλλὰ γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς ὁ Ἀπό­στολος καταλήγει καὶ ὑπογραμμίζει τὸ ἐπιτακτικὸ χρέος μας.

     Ἀφοῦ λοιπὸν ἔχουμε αὐτὲς τὶς ὑπο­σχέσεις, ἀγαπητοί, «καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ». Ἂς καθαρίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ καθετὶ ποὺ μολύνει τὸ σῶμα καὶ τὸ πνεῦμα μας, κι ἂς ἐπι­διώκουμε νὰ προχωροῦμε καὶ νὰ τελει­οποιούμαστε στὴν ἁγιότητα μὲ τὸν φό­βο τοῦ Θεοῦ.

     Γιὰ νὰ δοῦμε, λοιπὸν, αὐτὲς τὶς ὑπο­σχέσεις τοῦ Θεοῦ νὰ πραγματοποιοῦνται καὶ στὴ δική μας ζωή, ἔχου­με, σύμφωνα μὲ τὸν θεόπνευστο Ἀπό­στολο, τὴν ἑξῆς διπλὴ ὑποχρέωση. Πρῶτον, νὰ διατηροῦμε τὴν καρδιὰ μας καθαρὴ ἀπὸ τὸν μολυσμὸ τῆς ἁμαρτί­ας καί, δεύτερον, νὰ ἐπιδιώκουμε τὸν ἁγιασμό μας.

     Τὸ πρῶτο ἀπαιτεῖ καθημερινὸ ἀγώ­να καὶ ἀντίσταση κατὰ τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται ὡς «μολυσμός», διότι μολύνει τὴν καρδιά μας. Ὅπως, λοιπὸν, ἀποφεύγουμε τὰ ἀπορρίμματα, τὶς ἀκαθαρσίες ἢ ἄλλες ἑστίες μολύν­σεως, γιὰ νὰ μὴν προσβληθοῦμε ἀπὸ κάποια ἀσθένεια, πολὺ περισσότερο ἂς μένουμε μακριὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία εἴτε ὡς πράξη εἴτε ὡς σκέψη, ἐπιθυμία καὶ διάθεση. Διότι δὲν ἁμαρτάνουμε μόνο μὲ ἐξωτερικὲς πράξεις ἀλλὰ καὶ ἐσω­τερικά, μὲ πάθη ποὺ φωλιάζουν μέσα στὴν ψυχή, ὅπως ἡ ζήλεια, τὸ μίσος, ἡ ὑπερηφάνεια. Ἀπὸ ὅλα αὐτὰ μποροῦμε σταδιακὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε μὲ τὴ μετά­νοια καὶ τὸν πνευματικὸ ἀγώνα. 

     Γιὰ νὰ καρποφορήσει, ὅμως, ὁ ἀγώνας αὐτός, ἔχουμε ἀνάγκη τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ θὰ μᾶς ἐνισχύει, ἀλλὰ καὶ θὰ μᾶς ἁγιάζει, ὥστε νὰ προχωροῦμε στὸ δεύτερο σημεῖο ποὺ τονίζει ὁ Ἀπό­στολος, στὸν ἁγιασμό μας. Ἁγιασμὸς ση­μαίνει μετοχὴ στὴν θεία ζωή. Καὶ γιὰ νὰ ἔχουμε αὐτὴ τὴ μετοχὴ καὶ τὴν κοι­νωνία μὲ τὸν Θεό, ὀφείλουμε νὰ εἴμα­στε συνειδητὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, νὰ μετέχουμε στὴ λατρευτικὴ καὶ μυστηρι­ακὴ ζωὴ καὶ νὰ ζοῦμε μὲ εὐαγγελικὲς ἀρετὲς, ὅπως ἡ ταπείνωση καὶ ἡ ἀγάπη, ὥστε νὰ ἑλκύουμε τὴ χάρη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

     Ὁ Θεός εἶναι ἀξιόπιστος καί τηρεῖ τίς ὑποσχέσεις του. Ἀς διαχωρίσουμε, λοιπόν, τή θέση μας ἀπό τόν ψεύτικο καί ἀπατηλό κόσμο τῆς ἁμαρτίας, γιά νά πλησιάσουμε τόν ἀληθινό Θεό καί νά αἰσθανθοῦμε τή γλυκύτητα τῆς παρουσίας του.