Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2020 (Θ’ ΛΟΥΚΑ)

Κυριακή  22  Νοεμβρίου 2020 (Θ’ ΛΟΥΚΑ)

(Λουκ. ιβ’ 16 - 21)

     Δέν περιοριζόταν μόνο στό παρόν ὁ πλούσιος τῆς Παραβολῆς τοῦ Κυρίου, πού ἀκούσαμε σήμερα. Ὁ νοῦς του ἄγρυπνος καί ἀεικίνητος προσπαθοῦσε νά προβλέψει καί νά διασφαλίσει καί τό μέλλον. Αὐτή τήν ἄγνωστη καί ἀβέβαιη περίοδο τῆς ζωῆς, πού τήν ἤθελε νά εἶναι εὐχάριστη καί εὐτυχισμένη.

     Παρόμοια ἔντονη ἀπασχόληση χαρακτηρίζει καί τόν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας. Σκέφτεται καί προσπαθεῖ μέ κάθε τρόπο νά ἀσφαλίσει τό αὔριο. Νά ἀποτρέψει κινδύνους, νά διατηρήσει τήν ἄνεση στή ζωή του καί τήν εὐημερία.

      Εἶναι πολύ ἐπίκαιρο, λοιπόν, νά δοῦμε ποῦ συνήθως σφάλλουν πολλοί πάνω στό θέμα αὐτό, καί πῶς πρέπει νά ἐνεργοῦν οἱ πιστοί.

     Τό ἐνδιαφέρον γιά τό μέλλον κατ’ ἀρχήν δέν εἶναι κακό. Ἡ λογική ὑποδεικνύει καί συνιστᾶ νά λάβουμε ἔγκαιρα κάποια μέτρα, γιά νά τό ἀντικρύσουμε ἑτοιμασμένοι. Τό λάθος πολλῶν, ὅμως, σέ αὐτό ἀκριβῶς ἔγκειται. Δέν ἐνεργοῦν μέ ὁδηγό τή λογική. Δέν ἐπισημαίνουν κανένα συγκεκριμένο κίνδυνο ἤ ἀνάγκη, οὔτε λαμβάνουν εἰδικά μέτρα γι’ αὐτό. Ἁπλῶς παρασύρονται ἀπό τήν πλεονεξία καί τούς ἀόριστους παθολογικούς φόβους πού εἶναι συνυφασμένοι μέ αὐτήν. Ἁπλῶς διακατέχονται ἀπό τήν ἐπιθυμία νά δοῦν καί αὐτοί «πολλά ἀγαθά» συναγμένα,  καί μαζί μέ τόν ἄφρονα πλούσιο νά ποῦν στόν ἑαυτό τους: Τό μέλλον εἶναι δικό σου. «Ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου».

      Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὀνομάζει τή φροντίδα αὐτή «πρόνοιαν τῆς σαρκός εἰς ἐπιθυμίας» (Ρωμ. ιγ’ 14). Δηλαδή ψευδώνυμη προνοητικότητα, πού σχετίζεται μέ τόν κατώτερο ἄνθρωπο καί κίνητρό της ἔχει τίς ἀκόρεστες ὑλιστικές ἐπιθυμίες. Ἐπειδή ἀκριβῶς ἡ πρόνοια αὐτή δέν ἔχει σχέση μέ τή λογική, συμβαίνει καί αὐτό τό τραγικό. Οὔτε τό μέλλον ἐξασφαλίζεται οὐσιαστικά, ἀλλά καί τό παρόν χάνεται σέ ἐξοντωτικές προσπάθειες, ἄγχος, ἔνταση καί ἀγωνίες, πού ὁδηγοῦν κυριολεκτικά «εἰς ὄλεθρον καί ἀπώλειαν» ψυχῆς καί σώματος (Α’ Τιμ. στ’ 9).

     Ἐκτός ἀπό αὐτό, συνήθως ὁ ἄνθρωπος αὐτοῦ τοῦ εἴδους διαπράττει καί δεύτερο κεφαλαιῶδες λάθος. Ἐπηρεάζεται ἀπό τόν ἐγωισμό του καί φαντάζεται ὅτι ὅλα τά μπορεῖ ἀπό μόνος του. Φουσκώνει ἀπό αὐτοπεποίθηση νιώθοντας ὑγιής καί ἔξυπνος, βλέποντας τίς πολλές ἐπιτυχίες του. «Γνώσεις ἔχουμε, προηγμένη τεχνολογία διαθέτουμε, χρῆμα ἄφθονο ὑπάρχει, ἄρα μποροῦμε νά προκαθορίσουμε τό αὔριο», λέει. Περίπου ὅ,τι ἔλεγε καί ὁ ἄφρονας πλούσιος. «Καθελῶ μου τάς ἀποθήκας... οἰκοδομήσω... συνάξω» καί τελείωσε ἡ ὑπόθεση. «Τό μέλλον θά εἶναι πλέον δικό μου». Κι ὅμως, τά γεγονότα τόν διέψευσαν φοβερά. Σέ μία νύχτα ἀπροειδοποίητα τά ἔχασε ὅλα. Καί αὐτό, γιατί λησμόνησε πόσο εἶναι «μάταιοι οἱ υἱοί τῶν ἀνθρώπων» (Ψαλμ. ξα’ 10). Θέλησε νά στηριχτεῖ ἀποκλειστικά καί μόνο στίς «κνῆμες» του (Ψαλμ. ρμστ’ 10). Καί κατέρρευσε παταγωδῶς!

     Ἀλλά ὅσοι θέλουμε νά εἴμαστε ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ἔχουμε τόν τρόπο νά ἐνεργήσουμε σωστά καί πράγματι νά ἐξασφαλιστοῦμε γιά τό αὔριο.

     Πῶς δηλαδή θά ἐνεργήσουμε; Ἀρχικά θά ἀναζητήσουμε ἀληθινό καί σίγουρο στήριγμα, γιά νά θεμελιώσουμε γερά τή ζωή μας. Μέ ἄλλα λόγια, θά προσκολληθοῦμε ὁλόψυχα στόν πανάγαθο καί παντοδύναμο Θεό καί Πατέρα μας. Θά καταλάβουμε καί θά αἰσθανθοῦμε βαθειά ὅτι ἐκεῖνος, πού φροντίζει ἀκόμη καί γιά τά «στρουθία», δέν πρόκειται ποτέ νά ἐγκαταλείψει τά πλάσματά του καί μάλιστα «τούς ἀγαπῶντας αὐτόν» καί «τούς ἐλπίζοντας ἐπί τό ἔλεος αὐτοῦ» (Ψαλμ. ρμδ’ 20, λβ’ 18).

     Ἄλλωστε καί ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός τοῦ Πατέρα ὀνομάζεται θεμέλιο «ἐκλεκτόν, ἀκρογωνιαῖον, ἔντιμον» καί δίνεται ἡ βεβαίωση ὅτι «ὁ πιστεύων ἐπ’ αὐτῷ οὐ μή καταισχυνθῇ», αὐτός δηλαδή πού πιστεύει σ’ αὐτόν δέν θά καταντροπιαστεῖ (Ἡσ. κη’ 16).

    Τέτοια πίστη διέθεταν καί οἱ εὐλογημένοι ἐκεῖνοι πρῶτοι Χριστιανοί τῆς Καισάρειας. Τότε πού τό μέλλον παρουσιαζόταν ἀνησυχητικό γιά τόν ἀγαπητό τους διδάσκαλο, τόν ἀπόστολο Παῦλο, εἶχαν τή δύναμη νά ποῦν μέ ἀπόλυτη ψυχική ἠρεμία «τό θέλημα τοῦ Κυρίου γινέσθω» (Πράξ. κα’ 14).

     Παράλληλα, προνοοῦν καί οἱ πιστοί. Ὅ,τι περνᾶ ἀπό τό χέρι τους δέν τό παραλείπουν. Μέ τό καθαρό μυαλό καί τήν ἠρεμία πού τούς δίνει ἡ πίστη λαμβάνουν τά μέτρα πού κάτ’ ἄνθρωπον χρειάζονται, γιά νά ἐξασφαλιστεῖ τό μέλλον. Πρότυπό τους ἔχουν τόν πάγκαλο Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος θετικά καί συστηματικά, χωρίς ἄγχος, πλεονεξία ἤ καί πανικό, γιά ἑπτά χρόνια ἀποθήκευε καί προνοοῦσε γιά τίς δύσκολες ἡμέρες τῆς πείνας πού θά ἐπακολουθοῦσαν (Γεν. μα’ 46 - 49). Δέν σπαταλοῦν χωρίς λόγο, ἀλλά ἀποταμιεύουν. Ἀγρυπνοῦν στούς κινδύνους καί τούς προλαμβάνουν. Δέν ξανοίγονται σέ τυχοδιωκτισμούς γιά εὔκολο κέρδος. Ζοῦν μετρημένα καί συνετά καί ἔτσι αἰσιόδοξα ἀτενίζουν καί κυριολεκτικά προκαθορίζουν τό μέλλον.

     Ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς ἀσφαλῶς φανταζόταν τόν ἑαυτό του πολύ ἔξυπνο καί ἐπιτήδειο στό νά προβλέπει καί νά ἐξασφαλίζει τό μέλλον του. Κοίταξε, ὅμως, ὅτι ὁ Θεός τόν ὀνόμασε ἀλλά καί τά πράγματα τόν ἀπέδειξαν «ἄφρονα», δηλαδή ἄμυαλο καί ἀνόητο.

     Ἄς παραδειγματιστοῦμε ἀπό τά λάθη του κι ἄς στραφοῦμε ὁλοπρόθυμα καί ἀποφασιστικά στό δρόμο τῆς πίστεως. Ἀνεπηρέαστοι ἀπό τό ἄγχος τῆς ἐποχῆς, εἰρηνικοί καί νηφάλιοι. Ἐπιτελώντας τό καθημερινό καθῆκον μας καί στηριζόμενοι στήν πατρική πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Θά διαπιστώνουμε τότε πλούσια τήν προστασία καί εὐλογία του, τήν ἐξασφάλιση τοῦ κάθε «αὔριο» τῆς ζωῆς μας, τοῦ ἐπίγειου καί πολύ περισσότερο τοῦ αἰώνιου καί οὐράνιου.