Κυριακή 31 Μαΐου 2020 (ΠΑΤΕΡΩΝ Α’ ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ) (Ἰωάν. ιζ’ 1- 13)

Νύχτα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου. Ὁ Κύριος, ἀφοῦ παρέδωσε τό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας καί ἀφοῦ ἀπηύθυνε τίς τελευταῖες συμβουλές του πρός τούς μαθητές, ὑψώνει τό βλέμμα καί προσεύχεται. Δοξολογεῖ τόν Πατέρα του. Ἀλλά καί ἱκετεύει ὡς Μέγας Ἀρχιερέας ὑπέρ τῶν ἀνθρώπων.

Ἀξιοσημείωτο καί συγκινητικό εἶναι τό γεγονός ὅτι σέ ὁρισμένα σημεῖα ξεχωρίζει ἐκείνους πού τόν πίστεψαν καί ἔγιναν δικοί του. Μέ θερμότητα προσεύχεται γι’ αὐτούς. «Δέν σέ παρακαλῶ αὐτή τή στιγμή γιά τόν κόσμο πού βρίσκεται στήν ἄγνοια καί τήν ἀμαρτία», λέει, «ἀλλά γιά ἐκείνους, πού μοῦ τούς χάρισες, γιά νά εἶναι μαθητές μου». Μέ τόν τρόπο αὐτό φανερώνει πόση εἰδική ἀξία ἔχει ἡ ἰδιότητα τοῦ Χριστιανοῦ καί ποιό προνόμιο πράγματι διαθέτουμε οἱ πιστοί στόν Χριστό.

Ἀλλά ἄς μελετήσουμε πρῶτα τί περιλαμβάνει τό προνόμιο αὐτό καί κατόπιν ποιές συνέπειες δημιουργεῖ.

Τό ὅτι εἴμαστε Χριστιανοί δέν εἶναι κάτι ἁπλό, τυπικό καί τυχαῖο. Σύμφωνα μέ τή θεόπνευστη βεβαίωση τῆς Ἁγίας Γραφῆς ὁ ἴδιος ὁ Θεός Πατήρ «ἐξελέξατο ἡμᾶς», μᾶς «ξεδιάλεξε» ἀπό τόν κόσμο καί μᾶς χάρισε στόν Υἱό του, τόν Σωτήρα Χριστό(Ἐφεσ. α’ 4).

Μέ τό ἅγιο Βάπτισμα καθαρίστηκε ἡ ὕπαρξη μας ἀπό καθετί κακό, ἁγιάστηκε καί ἐντάχθηκε στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Ὅλοι μαζί ἀποτελοῦμε τό μυστικό, γεμᾶτο ζωή καί ἁγιότητα Σῶμα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου καί ὁ καθένας ξεχωριστά εἴμαστε «μέλη ἐκ μέρους», δηλαδή ἕνα ἐπιμέρους τίμιο μέλος αὐτοῦ τοῦ Σώματος  (Α’ Κορ. ιβ’ 27).

Μέ τό ἅγιο Χρῖσμα ἐξάλλου δεχτήκαμε ὅλο τόν πλοῦτο τῶν δωρεῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί γέμισε ἡ ψυχή μας ἀπό εὐλογίες καί δύναμη καί χάρη πολλή. Γίναμε «ναός Θεοῦ ζῶντος», «ναός τοῦ ἐν ἡμῖν Ἁγίου Πνεύματος» (Β’ Κορ. στ’ 16, Α’ Κορ. στ’19). Χῶρος ἱερός καί ἀφιερωμένος στόν Θεό, χῶρος κατοικίας – ἐκπληκτικό νά τό σκεφτεῖ κανείς – τῆς Τρισυποστάτου  Θεότητος.

Μέ τήν ἔνταξή μας στήν Ἐκκλησία ἀποκτήσαμε τό δικαίωμα νά προσφωνοῦμε τόν ἄπειρο καί φοβερό Θεό «Πατέρα», νά αἰσθανόμαστε δικοί του, «οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ» (Ἐφεσ. β’ 19), ἀναγνωρισμένα παιδιά του, ἀδελφοί τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, καί νά ἐλπίζουμε στήν κληρονομία τῶν οὐρανῶν, ὡς συγκληρονόμοι Χριστοῦ» (Ρωμ. η’ 17).

Ἐπιπλέον μᾶς δίνεται τό προνόμιο, ἐαν τυχόν ἁμαρτήσουμε καί χάσουμε αὐτές τίς μεγάλες εὐλογίες, νά ἐπανακτοῦμε τή θέση μας μέ τό μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως. Ἐνῶ μέ τή θεία Κοινωνία ἀνανεώνουμε διαρκῶς τόν οὐσιαστικό σύνδεσμό μας μέ τόν Χριστό, γινόμαστε Θεοφόροι καί Χριστοφόροι καί προγευόμαστε τή ζωή τοῦ Παραδείσου. Ἀλήθεια, ποιοί ἄλλοι πάνω στή γῆ ἔχουν παρόμοια προνόμια;

Ἀλλά ἄς δοῦμε καί τίς συνέπειες ὅλων αὐτῶν τῶν προνομίων.

Ἐφόσον κατέχουμε μιά τόσο πολύτιμη θέση, πρωτίστως θά πρέπει νά σκεφτόμαστε τήν ἀξία της. Νά αἰσθανόμαστε βαθειά τήν τιμή πού μᾶς ἔχει γίνει. Μέ σεμνότητα καί ἀναγνώριση εὐγνωμοσύνης πρός τόν Θεό νά καυχόμαστε γιά τήν ἰδιότητά μας, γιά τά μεγάλα μας ἀνεκτίμητα προνόμια. Νά λέμε μέ καμάρι ὅπως οἱ πρῶτοι Χριστιανοί: «Χριστιανός εἰμι». «Παραπάνω ἀπό τήν καταγωγή, τήν προέλευση, τήν κοινωνική θέση ἤ ὅ,τι ἄλλο χαρακτηριστικό τοῦ κόσμου αὐτοῦ τοποθετῶ καί προβάλλω τόν μεγάλο τίτλο Χριστιανός!»

Μήν ἐπηρεαζόμαστε ἀπό ἀνθρώπους πού δέν συναισθάνονται τό μεγαλεῖο αὐτῆς τῆς κλήσεως καί ἴσως εἰρωνεύονται ἤ περιφρονοῦν τούς πιστούς καί τό ἀξίωμά τους. Προφανῶς δέν ἔχουν προσέξει τό θέμα, βρίσκονται σέ ἄγνοια. Καί εἶναι εὐκαιρία ἀλλά καί καθῆκον νά τούς ἐνημερώσουμε, νά τούς βοηθήσουμε, μάλιστα μέ ζωντανή τήν ἐλπίδα ὅτι ἴσως θελήσουν καί αὐτοί νά δεχτοῦν τήν μεγάλη δωρεά πού εἶναι ἕτοιμος νά προσφέρει ὁ Θεός ἀμερόληπτα σέ ὅλους.

Πάνω ἀπ’ ὅλα ὅμως μεγάλη προσοχή χρειάζεται στή συνεπῆ χριστιανική ζωή καί διαγωγή μας. Στίς πράξεις, τά λόγια καί τό ἐσωτερικό τῆς ψυχῆς μας ἀκόμη. Τίποτε ἀπό τά ἀταίριαστα στήν εὐγένεια τῆς θέσης μας νά μήν ἐπιτρέπουμε νά εἰσχωροῦν. Ὅλα νά φροντίζουμε νά εἶναι ἅγια, ἀνώτερα, ἱεροπρεπῆ, εὐγενικά. «Καθώς πρέπει  ἁγίοις», δηλαδή ὅπως ἁρμόζει σέ ἀνθρώπους ἁγίους τοῦ Θεοῦ (Ἐφεσ. ε’ 3).

Μέ τόν τρόπο αὐτό θά ἐκπροσωποῦμε σωστά τό μεγάλο μας ἀξίωμα καί θά διασφαλιζόμαστε οἱ ἴδιοι σέ αὐτό, ὥστε ποτέ νά μήν τό χάσουμε καί τίποτα νά μήν βρεθεῖ ποτέ νά μᾶς χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ σημερινή γιορτή τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί οἱ σκληροί, πολυετεῖς ἀγῶνες πού διεξήγαγαν ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν Ἀρειανῶν, ἔρχονται νά τονίσουν ἀκόμη περισσότερο τή μεγάλη ἀλήθεια. Ἔχουμε πολύτιμα προνόμια οἱ Χριστιανοί, καί μέ κανένα τρόπο δέν ἐπιτρέπεται ἐν ὀνόματι κάποιας ψευδοταπεινοφροσύνης νά τά λησμονοῦμε ἤ νά ἀδιαφορήσουμε γι’ αὐτά.

Γι’ αὐτά ἔχυσε τό Αἷμα του ὁ Θεάνθρωπος Κύριος! Γι’ αὐτά ἀναλήφθηκε στούς οὐρανούς! Γι’ αὐτά ἀγωνίστηκαν σθεναρά οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Ἄς τό σκεφτόμαστε. Ἄς ἐπαγρυπνοῦμε. Μέ ἐγκάρδια εὐγνωμοσύνη ἄς καυχόμαστε καί ἄς προσκαλοῦμε ὅλους στήν οὐράνια δόξα. Ὥστε ὅλοι νά φτάσουμε κάποτε σέ συνάντηση τῶν ἁγίων, τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ Θεοῦ, καί νά τόν ὑμνοῦμε αἰώνια στή Βασιλεία του.