Κυριακή 1Μαρτίου 2020 (ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ) (Ματθ. στ’ 14-21)

Ἡ χάρις τοῦ πανάγαθου Θεοῦ μᾶς ὁδήγησε καί φέτος στα πρόθυρα τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς. Ἱερή καί κατανυκτική εἶναι ἡ περίοδος αὐτή τῆς Ἐκκλησίας μας. Μᾶς καλεῖ να ἐργαστοῦμε προσεκτικότερα καί συστηματικότερα γιά τήν ψυχή μας, ὥστε νάἑλκύσουμε τό θεῖο ἔλεος.

Ἀπό τήν πρώτη στιγμή μᾶς θέτει  ὡς βασικό ὅρο νά συγχωρήσουμε ἀπό  τήν καρδιά μας ὅσους μᾶς ἔχουν βλάψει. Στόν πρῶτο κατανυκτικό Ἑσπερινό, πού τελεῖται τήν Κυριακή αὐτή, καλοῦνται ὅλοι οἱ πιστοί νά ζητήσουν καί νά προσφέρουν δημόσια τήν τόσο ἀπαραίτητη συγγνώμη.

Γιατί ὅμως εἶναι ἀναγκαία ἡ συγχωρητικότητα; Ἄς μελετήσουμε τό βασικότατο αὐτό θέμα τῆς ψυχῆς μας.

Πόθος βαθύς καί πόνος τῆς ψυχῆς μας, αἴτημα ἱερό καί καθημερινό πρός τό Θεό εἶναι νά μᾶς συγχωρήσει τά πολλά ἁμαρτήματα πού διαπράττουμε ἐνώπιον τῆς μεγαλοσύνης του. «Πολλά πταίομεν ἅπαντες». Ἡ συνείδησή μας κάθε μέρα ἐπισημαίνει πάμπολλες παραβάσεις τοῦ θείου Νόμου, μᾶς ἐλέγχει, μᾶς συνταράσσει, μᾶς ἀπειλεῖ. Εἴμαστε ἔνοχοι! Εἴμαστε ἄξιοι σκληρῆς τιμωρίας καί αἰώνιας κόλασης. Τί φοβερό!Γι’  αὐτό πέφτουμε στά γόνατα καί παρακαλοῦμε καί ἱκετεύουμε: «Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς». Κύριε, «ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν».

Ὁ Πανάγαθος Θεός, πού εἶναι Πατήρ οἰκτιρμῶν, ἐλέους καί εὐσπλαχνίας εἶναι ἕτοιμος νά μᾶς δώσει τήν ἄφεση καί νά ἐξαλείψει τά πολλά καί μεγάλα ἁμαρτήματα πού ἔχουμε διαπράξει. Μάλιστα τήν πολύτιμη αὐτή συγχώρηση μᾶς τή δίνει «δωρεάν». Δέν ἀπαιτεῖ, δηλαδή, ὅπως θά ἔπρεπε, καμιά ἱκανοποίησή του ἐκ μέρους μας. Μᾶς συγχωρεῖ μέ πλούσια πατρική στοργή καί ἄπειρη ἐπιείκεια.

Παρόλα αὐτά μιά προϋπόθεση θεωρεῖ ἀναγκαία καί τήν ἀπαιτεῖ. Νά συγχωρήσουμε καί ἐμεῖς τούς ἀδελφούς μας. Νά σβήσουμε ἀπό τή μνήμη μας καί κυρίως ἀπό τήν καρδιά μας τήν ἀδικία πού μᾶς ἔκαναν. Νά ποῦμε ἀπ’ τά βάθη μας ἕνα θερμό «δέν πειράζει».  Δέν ἦταν τίποτε. Ἔγινε, πέρασε, ξεχάστηκε.

Ἄλλωστε αὐτή ἡ συγχωρητικότητα ἐκ μέρους μας εἶναι πολύ λογική καί δίκαιη. Ἄπειρες οἱ ἁμαρτίες μας, σάν χρέος «μυρίων ταλάντων», σβήνονται ἀπό τόν Πανάγαθο Θεό(Ματθ. ιη’ 24). Δέν εἶναι ἀδικία ἐμεῖς νά φιλονικοῦμε γιά «ἑκατό δηνάρια»; Ὅταν μιά τέτοια μικροψυχία καί σκληρότητα μᾶς διακρίνει, μποροῦμε πράγματι νά ὑποστηρίξουμε ὅτι εἴμαστε συντετριμμένοι καί μετανοημένοι γιά τίς δικές μας ἁμαρτίες; Ἤ μήπως μέ τόν τρόπο αὐτό προσθέτουμε καί νέες ἁμαρτίες καί γινόμαστε ἀκόμη περισσότερο ἔνοχοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ;

Νά, γιατί ὁ Κύριος βεβαίωσε ὅτι ἄν δέν δώσουμε συγχώρηση στούς ἀδελφούς μας «οὐδέ ὁ πατήρ ὑμῶν ἀφήσει τά παραπτώματα ὑμῶν» (Ματθ. στ’ 15). Καί ἄν κλάψουμε καί ἄν ἐξομολογηθοῦμε ἀκόμη, ἄφεση δέν θά ἐπιτύχουμε, παρά μόνο ἄν προηγουμένως καί ἐμεῖς συγχωρήσουμε ὅσους μᾶς ἔφταιξαν.

Πέρα ἀπό αὐτό,μέ τήν συγχωρητικότητα ἀποδεικνυόμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ. Ὅταν προσφέρουμε συγχώρηση πρός τούς συνανθρώπους μας, ὅσο κι ἄν μᾶς ἔχουν βλάψει, δέν κάνουμε τίποτε ἄλλο ἀπό τό νά μιμούμαστε τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ ὁ ὁποῖος συγχώρησε ἀκόμη καί τούς σταυρωτές του.

Αὐτή ἡ μίμηση στά μάτια τοῦ Θεοῦ ἔχει μεγάλη ἀξία. Πράγματι, μᾶς ὑποσχέθηκε ὅτι ὅταν συγχωροῦμε, θά εἶναι «ὁ μισθός ἡμῶν πολύς» καί θά γινόμαστε «υἱοί τοῦ Ὑψίστου» (Λουκ. στ’ 35).

Δηλαδή, ὄχιἁπλῶς θά συγχωρεῖ καί ἐκεῖνος τίς ἁμαρτίες μας, ἀλλά θά μᾶς ἀναγνωρίζει δικούς του ἀνθρώπους καί θά μᾶς ἀναδεικνύει κατά χάρη υἱούς του. Μέ ἰδιαίτερη στοργή θά μᾶς εὐλογεῖ καί θά μᾶς χαρίζει «μισθόν πολύν», δηλαδή τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Θά ἀποτελοῦν αὐτά ἁγία καί οὐράνια ἀνταμοιβή, ἐγγύηση καί πρόγευση καί προκαταβολή «τῆς κληρονομίας ἡμῶν» στόν οὐρανό (Ἐφεσ. α’ 14).

            Ἄν, λοιπόν, θέλουμε νά γίνουμε παιδιά τοῦ Θεοῦ, ἄνθρωποι τῆς εὐδοκίας του καί τῆς εὐλογίας του, εἶναι ἀνάγκη νά συγχωροῦμε. Μάλιστα νά συγχωροῦμε ὄχι ἀπρόθυμα, μέ «βαρειά καρδιά», μέ τήν ἰδέα ὅτι ζημιωνόμαστε, ἀλλά μέ χαρά, μέ προθυμία, μέ τή σκέψη ὅτι κερδίζουμε πολλά. Δέν κάνουμε, ὅπως εἴδαμε, χάρη στόν πλησίον μας τόσο, ὅσο κυρίως εὐεργετοῦμε τόν ἑαυτό μας, καθώς ἀπολαμβάνουμε τήν εἰρήνη τῆς ψυχῆς καί ὅλα τά ἄλλα πλούσια δῶρα πού δίνει ὁ Θεός στά παιδιά του.

            Ἄλλωστε καί κατά τήν ὥρα τῆς θείας Λειτουργίας, προκειμένου ν’ ἀπολαύσουμε τή χάρη τοῦ ὑπερφυοῦς Μυστηρίου προσφέρουμε ἀκριβῶς «ἔλεον εἰρήνης», δηλαδή τήν συμπαθῆ καί συγχωρητική διάθεση πρός τούς ἀδελφούς. Ὅσο πληρέστερα προσφέρουμε αὐτή τή συγχώρηση, τόσο βαθύτερα ἀπολαμβάνουμε τήν κοινωνία μας μέ τόν ἅγιο Θεό.

Ἡ περίοδος τῆς Μ.Τεσσαρακοστῆς εἶναι ἱερή καί πολύ σπουδαία. Κατά τήν διάρκειά της ἐντονότερα ἱκετεύουμε γιά τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἐνῶ μέ προσδοκία περιμένουμε τό Πάσχα, γιά νά γευθοῦμε τήν πνευματική λαμπρότητα καί χαρά, πού μόνο στά παιδιά τοῦ Θεοῦ δωρίζονται.

Γιά ὅλα αὐτά, ὅμως, ἀπαραίτητη προϋπόθεση, ὅπως εἴδαμε, εἶναι ἡ συγχωρητικότητα. Ἄς τήν προσφέρουμε πρόθυμα στούς γύρω μας καί ἄς προχωρήσουμε μέ τή βεβαιότητα ὅτι ὁ ἅγιος Θεός θά μᾶς χαρίσει τήν ἐκπλήρωση τῶν πόθων μας.