27.02.2020

27 Φεβρουαρίου

1913          Ο Ελληνικός Στρατός (ΙΙΙ Μεραρχία) απελευθερώνει την Πρεμετή.

1943          Ένοπλο ανταρτικό τμήμα του "Ελληνικού Στρατού Απελευθερωτικής

                   Προσπαθείας" (ΕΣΑΠ) εξουδετερώνει την γερμανική φρουρά των

                   μεταλλείων Τσαγκλί Φαρσάλων και προβαίνει σε δολιοφθορά των

                   μηχανημάτων που υπήρχαν σ' αυτά.

1943          Εκπνέει ο εθνικός ποιητής Κωστής Παλαμάς. Η κηδεία του έγινε

                   την επομένη και με την συμμετοχή χιλιάδων Αθηναίων μετατράπηκε

                   σε μεγαλειώδη εκδήλωση εθνικής αντιστάσεως, παρά την ισχυρή

                   παρουσία των κατοχικών δυνάμεων. Ο ’γγελος Σικελιανός

                   απαγγέλλει "Ηχήστε οι σάλπιγγες" και ο λαός ψάλλει με

                   ενθουσιασμό τον Εθνικό μας Ύμνο.

1959          Οι άγγλοι δίνουν αμνηστία στον αρχηγό της ΕΟΚΑ, Συνταγματάρχη

                   Γ. Γρίβα (Διγενή), αλλά ταυτόχρονα διατάσσουν τον εκτοπισμό

                   του από την Κύπρο.

   Κορυφαία στιγμή εθνικής εξάρσεως κατά την κηδεία του Παλαμά,

η απαγγελία από τον Άγγελο Σικελιανό του περίφημου ποιήματος που

για την περίσταση ετοίμασε:

                                      Παλαμάς

                   Ηχήστε, οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,

                   δονήστε σύγκορμη τη χώρα, πέρα ως πέρα...

                   Βογκήστε, τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές

                   σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!

                   Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα! Ένα βουνό

                   με δάφνες αν υψώσουμε ως το Πήλιο κι ως την Όσσα,

                   κι αν το πυργώσουμε ως τον έβδομο ουρανό,

                   ποιον κλει, τι κι αν το πει η δικιά μου γλώσσα;

                   Μα Εσύ, Λαέ, που τη φτωχή Σου τη μιλιά,

                   Ήρωας, την πήρε και την ύψωσε ως τ' αστέρια,

                   μεράσου τώρα τη θεϊκή φεγγοβολιά

                   της τέλειας Δόξας Του, ανασήκωσ' Τον στα χέρια,

                   γιγάντιο φλάμπουρο, κι απάνω κι από μας

                   που τον υμνούμε, με καρδιά αναμμένη,

                   πες μ' ένα μόνο ανασασμόν: "Ο Παλαμάς!",

                   ν' αντιβογκήσει τ' όνομά του η Οικουμένη!

                   Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα! Ένας λαός,

                   σηκώνοντας τα μάτια του, τη βλέπει

                   κι ακέριος φλέγεται ως με τ' άδυτο ο Ναός,

                   κι από ψηλά νεφέλη Δόξας Τόνε σκέπει...

                   Ηχήστε, οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,

                   δονήστε σύγκορμη τη χώρα, πέρα ως πέρα...

                   Βόγκα, Παιάνα! Οι σημαίες οι φοβερές,

                   της Λευτεριάς, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!