Κυριακή 19 Ἰανουαρίου 2020 (ΙΒ’ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. ιζ’ 12-19)

Συγκινητική,ἀδελφοί,εἶναι ἡ εἰκόνα, πού μᾶς παρουσιάζει τό σημερινό ἱερό Εὐαγγέλιο. Ὁ ἕνας ἀπό τούς δέκα λεπρούς πού θεράπευσε ὁ Κύριος, πλήρης χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως, μέ ἰσχυρή φωνή διακηρύσσει τό θαῦμα, δοξάζει τόν Θεό, πέφτει μέ εὐγνωμοσύνη ἐμπρός στά πόδια τοῦ εὐεργέτη του.Μᾶς ὑποδεικνύει μέ τήν συμπεριφορά του αὐτή ποιούς τρόπους μποροῦμε νά χρησιμοποιοῦμε κι ἐμεῖς γιά νά ἐκφράζουμε τήν εὐγνωμοσύνη μας σέ ὅσους μᾶς εὐεργετοῦν.

            Πρώτιστο χρέος, λοιπόν, καί καθῆκον μας μετά ἀπό κάθε εὐεργεσία πού ἀπολαμβάνουμε εἶναι ἡ ἀναφορά μας στόν Θεό. Νά τόν δοξάζουμε, ὅπως ὁ λεπρός ἐκεῖνος, διότι ὁ Θεός εἶναι ἡ πηγή παντός ἀγαθοῦ. Ἐκεῖνος μᾶς χαρίζει ὅλα τά ἀγαθά, τήν ζωή, τήν ὑγεία, τήν τροφή, τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας καί τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Ἀπό τά δικά του ἀγαθά λαμβάνουν οἱ εὐεργέτες μας καί μᾶς προσφέρουν. Ἐκεῖνος ἐμπνέει στίς ψυχές τήν καλωσύνη, τήν εὐεργεσία καί τήν ἀγάπη. Νά δοξάζουμε, νά προσκυνοῦμε καί νά εὐλογοῦμε τό ἅγιο ὄνομά του. Νά λέμε ὄχι τυπικά, ἀλλά ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας τό «Δόξα Σοι, ὁ Θεός».

          Συγχρόνως νά τόν παρακαλοῦμε νά εὐλογεῖ  τούς εὐεργέτες μας καί νά τούς ἀμείβει μέ τά οὐράνια καί ἀνεκτίμητα θεϊκά δῶρα του. Νά προσευχόμαστε γι’ αὐτούςκαί νά μή λησμονοῦμενά δίνουμε τά ὀνόματά τους γιά νά τά μνημονεύει ὁ ἱερέας στή θεία Λειτουργία. Νά εὐχόμαστε πάντοτε μέσα ἀπό τήν καρδιά μας νά τούς εὐλογεῖ καί νά τούς ἐλεεῖ ὁ Θεός.

            Δεύτερος τρόπος ἐκδήλωσης εὐγνωμοσύνης εἶναι νά ὁμολογοῦμε τήν εὐεργεσία. Δηλαδή νά συναισθανόμαστε βαθειά καί νά ἀνακοινώνουμε τήν εὐεργεσία πού δεχθήκαμε. Νά ἀναγνωρίζουμε τήν καλωσύνη τοῦ ἄλλου καί νά ὁμολογοῦμε πόσο χρήσιμη μᾶς ἦταν ἡ συμπαράσταση καί βοήθειά του. Καί πρός τόν ἴδιο τόν εὐεργέτη μας νά ἀπευθύνουμε λόγους εὐχαριστίας, καί σέ εὐρύτερο κύκλο νά μιλᾶμε γιά το καλό πού δεχτήκαμε.

         Ἀλλά τά λόγια μόνο δέν ἐπαρκοῦν. Ἀποτελοῦν τό πρῶτο καί στοιχειῶδες βῆμα, ὄχι ὅμως καί τήν ὁλοκλήρωση τῆς εὐγνωμοσύνης. Ἀπαραίτητο συμπλήρωμα αὐτῶν εἶναι τά ἔργα. Συγκεκριμένες πράξεις μας, μέ τίς ὁποῖες θά θυσιάσουμε κάτι δικό μας, χρόνο, κόπο, χρήματα ἴσως, γιά νά τό προσφέρουμε στόν εὐεργέτη μας.

            Ὁ εὐγνώμων λεπρός τοῦ Εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος, πού ἦταν καί Σαμαρείτης, μόλις διαπίστωσε ὅτι γιατρεύτηκε, διέκοψε τήν πορεία του πρός τό χωριό του, ἔπνιξε τό κῦμα τῆς νοσταλγίας τῶν δικῶν του καί γύρισε πίσω. Πρῶτα ἀπ’ ὅλα ἤθελε νά δώσει τό «παρών» στόν εὐεργέτη του. Καί μέ ταπείνωση ἔπεσε κάτω στό χῶμα νά τόν προσκυνήσει!

          Κατά κανόνα ὅλο οἱ ἄνθρωποι αἰσθάνονται ὑποχρεωμένοι, ὅταν εὐεργετοῦνται. Ἐν τούτοις δέν γνωρίζουν ὅλοι πῶς ἀκριβῶς πρέπει νά ἐκδηλωθοῦν ἀπέναντι στούς εὐεργέτες τους. Ἄλλοι αἰσθάνονται ἀμηχανία καί παραμελοῦν τό χρέος τῆς εὐγνωμοσύνης, ἄλλοι προσπαθοῦν μέ λίγο ἤ πολύ ἀτυχεῖς τρόπους νά ἐκφραστοῦν.

          Οἱ πιστοί Χριστιανοί, ὅμως, πού ἐμβαθύνουν στά ἱερά γεγονότα τοῦ Εὐαγγελίου, μποροῦν μέ ἄριστους τρόπους νά ἀνταποκρίνονται: Μέ ὁμολογία τῆς εὐεργεσίας, μέ ἔργα ἀγάπης καί τιμῆς πρός τούς εὐεργέτες, καθώς καί μέ ἀναφορά δοξολογίας καί ἱκεσίας ὑπέρ αὐτῶν πρός τόν ὕψιστο εὐεργέτη, τόν Θεό.

Ἔτσι εὐαρεστοῦν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων καί γίνονται ἄξιοι

γιά ἀκόμη μεγαλύτερες εὐεργεσίες.