Κυριακὴ 29 Σεπτεμβρίου 2019(ΙΕ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ) (Β’ Κορ. δ’ 6-15)

          Ἡ εἰκόνα πού χρησιμοποιεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ ἀνάγνωσμα αὐτῆς τῆς Κυριακῆς εἶναι ἐξόχως συναρπαστική. Μᾶς μεταφέρει ξαφνικὰ στὴν αὐγὴ τῆς Δημιουργίας, στὴν πρώτη λάμψη τοῦ σύμπαντος. Γράφει πρὸς τοὺς Κορινθίους τὰ ἑξῆς:

          Ἀδελφοί, ὁ Θεός, πού κατὰ τὴν ἀρχὴ τῆς Δημιουργίας πρόσταξε μέσα στὸ σκοτάδι νὰ λάμψει τὸ φῶς, αὐτὸς καὶ τώρα σὲ μία νέα Δημιουργία ἄστραψε μέσα στὰ σκοτάδια τῶν καρδιῶν μας τὸ πνευματικὸ φῶς, γιὰ νὰ γνωρίσουμε τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

          Αὐτὸν τὸν ἀνεκτιμήτου ἀξίας θησαυρὸ τῆς ἀληθινῆς θεογνωσίας, συνεχίζει ὁ Ἀπόστολος, τὸν ἔχουμε ἐμεῖς οἱ ἀδύνατοι ἄνθρωποι μέσα σὲ χωματένια θησαυροφυλάκια, στὰ πήλινα καὶ εὔθραυστα σώματά μας, γιὰ νὰ ἀποδεικνύεται ἔτσι πώς ἡ θαυμαστὴ δύναμη μὲ τὴν ὁποία συντρίβουμε τὴν κοσμοκρατορία τῆς σατανικῆς κακίας δὲν προέρχεται ἀπό μᾶς, ἀλλὰ εἶναι τοῦ Θεοῦ.

          Ἔτσι ἐξηγεῖται, σημειώνει στὴ συνέχεια ὁ Ἀπόστολος, γιὰ ποιὸν λόγο ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι, ἐνῶ ἀντιμετωπίζουμε θλίψεις, δὲν καταλήγουμε ποτὲ σὲ ἀδιέξοδα καὶ ἀγωνιώδεις στενοχώριες. Φθάνουμε σὲ ἄλυτα προβλήματα, ἀλλὰ δὲν μένουμε ποτὲ χωρὶς λύση καὶ διέξοδο σωτηρίας. Ἀντιμετωπίζουμε διωγμούς, ἀλλὰ δὲν μένουμε ἀβοήθητοι. Πέφτουμε νικημένοι, ἀλλὰ δὲν χανόμαστε. Σὲ κάθε μας πορεία περιφέρουμε στὸ σῶμα μας τὸν κίνδυνο νὰ ὑποστοῦμε θάνατο, ὅπως πέθανε ὁ Κύριος Ἰησοῦς, αὐτὸ ὅμως γίνεται γιὰ νὰ φανερωθεῖ ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ζωντανὸς καὶ μᾶς σώζει. Διότι ἐμεῖς, πού παραδόξως ζοῦμε ἀκόμη, διαρκῶς παραδινόμαστε στὸν θάνατο χάρη τοῦ Ἰησοῦ, γιὰ νὰ φανερωθεῖ καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ στὴ θνητὴ σάρκα μας μὲ τὸ νὰ παρεμβαίνει ἐκεῖνος καὶ νὰ προλαμβάνει τὸν θάνατό μας. Ἔτσι τοὺς μὲν κινδύνους τοῦ θανάτου τοὺς ἀντιμετωπίζουμε ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι, τὴν ὠφέλεια ὅμως ἀπὸ τὸ ὅτι παραμένουμε ζωντανοὶ τὴν παίρνετε ἐσεῖς.

          Παρόλους, ὅμως, αὐτοὺς τοὺς θανάσιμους κινδύνους, βεβαιώνει ὁ θεῖος Ἀπόστολος, δὲν σταματᾶμε τὸ κήρυγμά μας. Ἀλλὰ ἐπειδὴ ἔχουμε μέσα μας τὸ ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα πού μᾶς στηρίζει στήν πίστη, ὅπως ἄλλοτε στήριζε τὸν Δαβίδ, ὁ ὁποῖος ἔλεγε σύμφωνα μὲ τὸ γραμμένο στοὺς Ψαλμοὺς «ἐπίστευσα γι’ αὐτὸ καὶ ἐλάλησα», ἔτσι καὶ ἐμεῖς πιστεύουμε στὴν ἀκαταμάχητη δύναμη καὶ προστασία τοῦ Κυρίου, γι’ αὐτὸ καὶ κηρύττουμε τὴν πίστη μας. Καὶ κηρύττουμε ἄφοβα, διότι γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεός πού ἀνέστησε τὸν Κύριο Ἰησοῦ θὰ μᾶς ἀναστήσει κι ἐμᾶς διὰ τοῦ Ἴησοῦ καὶ θὰ μᾶς παρουσιάσει δοξασμένους μαζὶ μ’ ἐσᾶς τοὺς πιστούς. Ναί, μαζί σας, διότι ὅλα γιὰ ἐσᾶς γίνονται. Ἔτσι ὥστε ἡ χάρη πού μᾶς κάνει ὁ Θεὸς νὰ μᾶς σώζει, νὰ γίνεται ἀφορμὴ νὰ εὐεργετοῦνται πολλοὶ καὶ ἑπομένως ἡ εὐχαριστία πρὸς τὸν Θεὸ νὰ ὑπεραυξηθεῖ καὶ νὰ δοξάζεται τὸ ὄνομά του ἀπὸ πλήθη ἀνθρώπων πολλά.

          Ριψοκίνδυνο ἐμπόριο ἔκανε ὁ Ἀπόστολος τοῦ Κυρίου. Τὸν θησαυρὸ τῆς πίστεως πού τοῦ χάρισε ὁ Θεὸς τὸν ἔρριξε ἀμέσως στὴν πασκόσμια ἀγορά. Δὲν τὸν ἔθαψε μέσα στὴν καρδιά του, δὲν τὸν κράτησε μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ἐφόσον  πείστηκε πώς ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ ἐνσαρκωθείς γιὰ τὴ σωτηρία μας Θεός, πῆρε τὴν ἀπόφαση τοῦ θανάτου καὶ ἄρχισε νὰ κηρύττει τὴ μεγάλη ἀλήθεια στὰ πέρατα τοῦ κόσμου. Καὶ τὴν κήρυξε ριψοκινδυνεύοντας σὲ κάθε του βῆμα, ἀντιμετωπίζοντας καθημερινά τὸν θάνατο. «Πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν» φώναζε!

            Πῶς ἐξηγεῖται ὁ τόσο πύρινος ἐνθουσιασμὸς τοῦ φλογεροῦ Ἀποστόλου; Ἐξηγεῖται ἀπ’ αὐτὴν τὴν ἐμπειρία πού περιγράφει στὴν ἀρχὴ τοῦ Ἀναγνώσματός μας. Τὴν ἐμπειρία τῆς γνώσεως τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὅπως τοῦ φανερώθηκε κατὰ θαυμαστὸ τρόπο. Αὐτὴν τὴ φανέρωση ὁ Ἀπόστολος τὴν παραλληλίζει μὲ τὴν δημιουργία τοῦ Σύμπαντος. Ὅσο μεγαλειώδης, λέει, ὑπῆρξε τότε ἡ προσταγὴ τοῦ Θεοῦ πού δημιούργησε ἀπὸ τὸ σκοτάδι τὸ φῶς, ἄλλο τόσο καὶ περισσότερο μεγαλειώδης εἶναι ἡ ἐνέργειά του νὰ φανερώσει σ’ ἐμᾶς τοὺς πιστοὺς - στὶς καρδιές μας- τὸν ἑαυτό του, τὴ θεϊκή του δόξα. Καὶ πῶς φανέρωσε αὐτὴν τὴ δόξα; Τὴν φανέρωσε «ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ», στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

          Ἴσως τώρα εἶναι εὐκολότερο νὰ ἀρχίσουμε κάπως νὰ καταλαβαίνουμε τί κρύβεται κάτω ἀπὸ τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ μεγάλου Ἀποστόλου. Νὰ καταλάβουμε δηλαδὴ ὅτι ὁ Θεός, ποὺ δημιούργησε μὲ τὴν ἄπειρη δύναμή του τὸ σύμπαν, μὲ τὴν ἴδια ἄπειρη δύναμη δημιουργεῖ ἕνα ἄλλο σύμπαν μέσα στὶς καρδιές μας. Μᾶς ἀποκαλύπτει δηλαδὴ τὴ θεϊκή του δόξα στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μᾶς φανερώνει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ τρία Πρόσωπα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας, ὁ ὁποῖος ἔγινε καὶ ἄνθρωπος, γιὰ νὰ μᾶς ἑλκύσει κοντά του.

          Αὐτὸν τὸν ἀπείρου ἀξίας θησαυρὸ τῆς γνώσεως τοῦ Χριστοῦ τὸν ἐμπιστεύθηκε καὶ σ’ἐμᾶς ὁ Θεός. Ἔλαμψε μέσα στὶς ἁμαρτωλὲς καρδιές μας τὸ φῶς τῆς θεογνωσίας του, μᾶς χάρισε τὸν ἀμύθητο πλοῦτο του. Σ’ ἐμᾶς πού εἴμαστε πολὺ περισσότερο ἀπὸ ὅ,τι ὁ Ἀπόστολος σκεύη ὀστράκινα, χωματένια καὶ εὐτελῆ.

          Αὐτὸν τὸν ἀμυθήτου ἀξίας πλοῦτο ἔχουμε τώρα χρέος νὰ τὸν ἀξιοποιήσουμε. Ὁ κόσμος ὅλος γύρω μας τὸν στερεῖται καὶ τὸν ἀναζητᾶ. Μυριάδες ψυχὲς ἀναζητοῦν ἀπελπισμένες τὸ φῶς. Τὸ χρέος μας ἑπομένως εἶναι ὁλοφάνερο. Νὰ τὸν κηρύξουμε κι ἐμεῖς παντοῦ. Διότι «καὶ ἡμεῖς πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν»!