Κυριακή 4 Αὐγούστου 2019 (Ζ’ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ) (Ρωμ. ιε’ 1-7)

Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι ἡ πιό θαυμαστή κοινωνία στόν κόσμο, κοινωνία ἀγάπης. Εἶναι ἡ κοινωνία μέσα στην ὁποία οἱ ἄνθρωποι γινόμαστε ἀδέλφια μεταξύ μας καί ἀπολαμβάνουμε ὡς μιά οἰκογένεια τήν πλούσια καί ἀμέτρητη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μας, ὁ ὁποῖος εἶναι κοινός πατέρας ὅλων μας.

Σ’ αὐτήν τήν ἀγάπη ἀναφέρεται ὁ ἀπόστολος Παῦλοςστό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας. Γράφοντας πρός τούς Χριστιανούς τῆς Ρώμης τονίζει πρωτίστως ότι μέσα στήν Ἐκκλησία οἱ πνευματικά δυνατοί καί θερμοί στήν πίστη Χριστιανοί ὀφείλουν νά δείχνουν ὑπομονετική ἀνοχή στίς ἀδυναμίες τῶν ἀδυνάτων κατά τήν πίστη ἀδελφῶν τους καί νά μή ἐπιδιώκουν αὐτά μόνο πού ἀρέσουν στόν ἑαυτό τους. Ἀντίθετα νά ἐπιδιώκει ὁ καθένας νά εἶναι ἀρεστός στόν πλησίον του γιά τό καλό, ὥστε νά τόν οἰκοδομεῖ.

Νά φερόμαστε δηλαδή ὅπως καί ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος δέν ἐπεδίωξε αὐτά πού τοῦ ἦταν εὐχάριστα, ἀλλά τά κοπιαστικά καί δυσάρεστα, σέ σημεῖο ὥστε νά προφητευθεῖ γι’ αὐτόν στήν Ἁγία Γραφή ὅτι δέχτηκε πάνω του ὅλους τούς ὀνειδισμούς καί τίς βλασφημίες πού οἱ ἀχάριστοι καί ἀσεβεῖς ἄνθρωποι ἐκτόξευσαν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ.

Καί εἶναι ἀπαραίτητο νά διδαχθοῦμε ἀπό τό παράδειγμα τοῦ Κυρίου, διότι ὅσα ἔχουν προφητευθεῖ στήν Ἁγία Γραφή, προφητεύθηκαν γιά χάρη μας, γιά νά διδασκόμαστε ἐμεῖς καί νά ἀντλοῦμε ὑπομονή καί παρηγοριά ἀπό τίς προφητεῖες αὐτές, ὥστε νά μένουμε σταθεροί στήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μας.

Καί καταλήγει ὁ Ἀπόστολος μέ μία εὐχή καί μία προτροπή. Ὁ Θεός, ὁ χορηγός τῆς ὑπομονῆς καί τῆς παρηγοριᾶςνά δίνει στούς πιστούς ὁμοψυχία, ὅπως ἀκριβῶς τήν δίδαξε καί τήν ἐπιθυμεῖ ὁ Χριστός, ὥστε νά δοξάζουν μέ μιά ψυχή καί ἕνα στόμα τόν ἐπουράνιο Θεό καί Πατέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί γιά νά ἐπιτευχθεῖ αὐτό, προτρέπει ὁ Ἀπόστολος νά ἀποδέχονται μέ ἀγάπη ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὅπως ἀκριβῶς μᾶς προσέλαβε μέ ἀνοχή καί ἀγάπη ὅλους μας ὁ Χριστός.

Στό μεγαλύτερο καί δυσκολότερο ἄθλημα μᾶς παρακινεῖ σήμερα ὁ θεοφόρος Ἀπόστολος. Στό ἄθλημα τῆς ἄρσης τῶν βαρῶν τῶν ἀδυνάτων ἀδελφῶν μας. Ποιά εἶναι αὐτά τά βάρη; Εἶναι ἀναμφιβόλως οἱ ἀδυναμίες τους, οἱ ἰδιοτροπίες τους ἤ καί οἱ ἀδικίες τουςεἰς βάρος μας.

Αὐτές τίς ἀδυναμίες καλούμαστε ὅλοι μας νά τίς σηκώσουμε, νά τίς βαστάσουμε. Τί σημαίνει νά τίς βαστάσουμε; Δέν σημαίνει ἁπλῶς νά τίς ἀνεχόμαστε. Ἀλλά κάτι πολύ περισσότερο. Σημαίνει νά σηκώνουμε ἐπάνω μας μέ ἀγάπη τό βάρος τό δικό τους. Ὅπως βαστάζει ἡ μητέρα τό παιδί της στήν ἀγκαλιά της μέ ἀγάπη καί δέν τήν κουράζει τό βάρος του.

Δέν εἶναι μικρό τό ἄθλημα αὐτό. Εἶναι μέγα. Τό μέγιστο ἴσως. Νά σηκώνει κανείς τά βάρη τῶν ἄλλων, νά δέχεται ἀδιαμαρτύρητα τούς ὀνειδισμούς τῶν ὀνειδιζόντων.

Ἀναφέρεται στά ἀρχαῖα κείμενα τό ἑξῆς περιστατικό. Ὑπῆρχαν στούς πρώτους αἰῶνες τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, κάποιες Ἀδελφότητες πιστῶν Χριστιανῶν, ἀνδρῶν καί γυναικῶν, οἱ ὀνομαζόμενες «Ἀδελφότητες τῶν Φιλοπόνων», πού ἔργο τους εἶχαν νά φροντίζουν γιά τήν ταφή τῶν νεκρῶν πού ἦταν ἐγκαταλελειμμένοι καί δέν ὑπῆρχε κανείς νά μεριμνήσει γιά τήν ταφή τους. Τό ἔργο αὐτό τῶν Φιλοπόνων θεωροῦνταν καί ἦταν πολύ σπουδαῖο καί ἀπαιτοῦσε αὐταπάρνηση μεγάλη. Σέ κάποια, λοιπόν, περίσταση ἕνας πιστός Χριστιανός βλέποντας ἕνα Φιλόπονο νά βαστάζει στόν ὧμο του ἕνα νεκρό, γιά νά φροντίσει γιά τήν ταφή του, τοῦ εἶπε: «Νεκρόν βαστάζεις; Ὕπαγε βάσταζε τούς ζῶντας». Δηλαδή, νεκρό βαστάζεις; Μή τό θεωρεῖς αὐτό ὅτι εἶναι πολύ δύσκολο. Πήγαινε νά βαστάσεις τούς ζωντανούς. Τό πραγματικά δύσκολο εἶναι τό νά βαστάζεις, νά ἀνέχεσαι δηλαδή μέ ἀγάπη τούς ζωντανούς.

Αὐτό, ἀδελφοί,  εἶναι τό χρέος ὅλων μας. Νά βαστάζουμε τά ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων. Νά ὑπομένουμε μέ ἀγάπη τίς ἰδιοτροπίες τους, νά προτιμοῦμε ἀκόμη καί νά ἀδικηθοῦμε, προκειμένου νά κρατήσουμε ἀναμμένη τή φλόγα τῆς ἀγάπης στίς καρδιές μας καί νά ἀποτελοῦμε τήν εὐλογημένη οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ, τήν κοινωνία τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία μας.