Κυριακή 20 Ἰανουαρίου 2019 (ΟΣΙΟΥ ΕΥΘΥΜΙΟΥ) (Β’ Κορ. δ’ 6-15)

Κυριακή 20 Ἰανουαρίου 2019 (ΟΣΙΟΥ ΕΥΘΥΜΙΟΥ)

(Β’ Κορ. δ’ 6-15)

Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας αὐτῆς ἔχει ἐπιλεγεῖ  πρός τιμήν τοῦ ἑορτάζοντος ἁγίου Εὐθυμίου τοῦ μεγάλου, ὁ ὁποῖος «τῷ θείῳ φωτί ἐλλαμπόμενος» «ὡς ἀστήρ ἐξέλαμψεν ἐν ταῖς ἐρήμοις». Ἀναφέρεται στό μεγάλο θαῦμα πού συντελεῖ ὁ Χριστός στίς ψυχές τῶν ἁγίων του ἀλλά καί κάθε ἀγωνιζόμενου πιστοῦ,στό θαῦμα τοῦ φωτισμοῦ τῶν ψυχῶν μας, γιά νά κατανοήσουμε τή θεότητά του. Τί ἀκριβῶςὅμωςσημαίνει αὐτό, μᾶς τό ἐξηγεῖ ὁ θεῖος Παῦλος.

Ὁ Θεός στήν ἀρχή τῆς δημιουργίας τῆς κτίσεως τό πρῶτο πού δημιούργησε ἦταν τό φῶς. Ὅμως ὁ Δημιουργός τῆς κτίσεως κατόπιν, μετά τήν τραγική στιγμή τῆς πτώσεως, εἶδε τό πλάσμα του νά βυθίζεται στό πνευματικό σκοτάδι. Πῶς θά μποροῦσε λοιπόν ἡ ἀγάπη του, πού δέν ἀνεχόταν νά εἶναι ἡ ἄψυχη κτίση βυθισμένη στό σκοτάδι, ν΄ ἀφήσει στό σκοτάδι τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων; Γι’ αὐτό λοιπόν ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά ἀναδημιουργήσει τόν σκοτισμένο ἄνθρωπο καί νά ἐπαναφέρει τό φῶς του στήν ψυχή του. Τώρα καί πάλι ὁ Χριστός τό πρῶτο ἔργο πού ἐνεργεῖ καί προσφέρει στή νέα κτίση εἶναι τό φῶς. Φῶς πνευματικό, πού τό μεταγγίζει στήν ἀνακαινισμένη ψυχή μας.

Ὅμως ἐδῶ ὁ θεῖος Παῦλος τονίζει ἰδιαιτέρως μιά συγκεκριμένη φωτιστική ἐνέργεια τοῦ θείου φωτός στίς ψυχές μας. Μᾶς λέει, λοιπόν, ὅτι τώρα ὁ Χριστός φωτίζει τό νοῦ μας μέ τίς θεῖες του ἀστραπές, γιά νά κατανοήσουμε τό μέγιστο μυστήριο, νά κατανοήσουμε ποιός εἶναι ὁ ἴδιος. Ὅτι δέν εἶναι μόνο ἄνθρωπος ἀναμάρτητος, δέν εἶναι μόνο ὁ Μεσσίας τῆς ἀνθρωπότητας, ὁ μέγας προφήτης, ὁ ἀρχιερέας καί βασιλιάς, ἀλλά ὁ ὕψιστος Θεός τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς.

Πῶς νά κατανοήσει ὅμως ὁ μικρός καί πεπερασμένος νοῦς μας τό ἀσύλληπτο αὐτό μυστήριο; Ἐπειδή λοιπόν μόνοι μας δέν μποροῦμε αὐτό οὔτε κἄν νά τό διανοηθοῦμε, ὁ Χριστός ἀκτινοβολεῖ μέσα στήν ψυχή μας τό φῶς του, γιά νά μπορέσουμε κάπως νά προσεγγίσουμε τό ἐκπληκτικό αὐτό μυστήριο.

Ἀπορεῖ ὁ θεῖος Παῦλος καί θαυμάζει πῶς μέσα στά σώματά μας, πού εἶναι φτιαγμένα ἀπό χῶμα, μέσα στά εὔθραυστα αὐτά σκεύη ὁ Χριστός ἐναποθέτει ἕναν ἀπείρου ἀξίας θησαυρό, τή γνώση τῆς θεότητάς του. Πῶς εἶναι δυνατόν ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί καί ἀνάξιοι νά φυλάττουμε μέσα μας τόν ἀτίμητο θησαυρό τῆς γνώσεως τοῦ ἀπείρου Θεοῦ; Κι ὅμως σέ μᾶς, πού εἴμαστε ὅλοι ἀδυναμία καί ἀσημότητα, ὁ Χριστός πλημμυρίζει τίς ψυχές μας μέ τό θεῖο καί οὐράνιο φῶς του, γιά νά πιστεύουμε καί νά βιώνουμε ὅτι ὁ Χριστός μας εἶναι ὁ ἀπρόσιτος Θεός.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος κατόπιν μᾶς παρουσιάζει ἕνα δεύτερο θαῦμα, πού ἀποτελεῖ συνέπεια τοῦ πρώτου. Ἀφοῦ μᾶς παρουσίασε στήν ἀρχή τό μυστήριο πού ζοῦμε μέσα μας, τώρα μᾶς παρουσιάζει τό δρᾶμα πού ζοῦμε γύρω μας. Μέσα μας, λέει, ζοῦμε φῶς, ἔξω ὅμως σκοτάδι. Καί ἐνῶ ζοῦμε αὐτήν τήν ἀντίθεση, ζοῦμε ταυτόχρονα κι ἕνα θαῦμα. Καί τό θαῦμα αὐτό εἶναι ὅτι τό ἐξωτερικό σκοτάδι δέν μπορεῖ νά νικήσει τό φῶς τῆς ψυχῆς μας. Πῶς συμβαίνει αὐτό; Μᾶς τό ἐξηγεῖ ὁ θεῖος Ἀπόστολος. Λέει λοιπόν:

Ἐνῶ οἱ Χριστιανοί μέσα στίς ψυχές μας βιώνουμε τό φῶς τῆς θεότητας τοῦ Κυρίου μας, ταυτόχρονα ἐξωτερικά ζοῦμε μέσα σέ θλίψεις καί διωγμούς καί πειρασμούς. Ἐπειδή ὅμως μέσα μας ἔχουμε τό φῶς τῆς θείας γνώσης, καί γνωρίζουμε πολύ καλά ὅτι ὁ Κύριός μας εἶναι ὁ παντοκράτωρ Θεός τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, οἱ ἐξωτερικοί πειρασμοί δέν μποροῦν νά ἀλλοιώσουν τήν ψυχή μας. Ἐξωτερικά θλιβόμαστε, ἀλλά ἐσωτερικά δέν στεναχωρούμαστε. Ἐνῶ γύρω μας κάθε στιγμή καί ὥρα μᾶς θλίβουν διάφοροι ἐχθροί, γνωστοί καί ἄγνωστοι, συγγενεῖς καί ξένοι, ἐμεῖς μέσα μας ζοῦμε ἐσωτερική γαλήνη, δέν σκοτεινιάζει ἡ ψυχή μας, δέν αἰσθανόμαστε στενότητα καρδιᾶς, ἐσωτερική ἀσφυξία. Πιεζόμαστε μόνο ἐξωτερικά ἀπό κάθε εἴδους δυσκολίες καί προβλήματα, ἀποροῦμε βέβαια γιά τό τί πρέπει νά κάνουμε ἀπέναντι στούς ἀλλεπάλληλους πειρασμούς, ἀλλά δέν ἀπελπιζόμαστε.

Ἀκόμη κι ὅταν κάποτε μᾶς καταβάλλουν οἱ πειρασμοί καί μᾶς ρίξουν κάτω δοκιμασίες σκληρές, δέν τά χάνουμε. Διότι γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Κύριος εἶναι ὁ ἐξουσιαστής τῆς ζωῆς μας καί δέν μᾶς ἐγκαταλείπει, ἀλλά μᾶς δίνει θεία δύναμη καί χάρη. Ὁποιεσδήποτε λοιπόν κι ἄν εἶναι οἱ δυσκολίες μας καί οἱ κίνδυνοι πού ἀντιμετωπίζουμε, καί ὁσοδήποτε κι ἄν ἐνταθοῦν οἱ στενοχώριες πού μᾶς κυκλώνουν, τό φῶς τῆς θείας χάρης πού ἔχουμε μέσα μας μᾶς χαρίζει δύναμη ἀκαταγώνιστη καί ὑπομονή θαυμαστή. Ὅταν τό φορτίο μας πάει νά γίνει ἀνυπόφορο, τήν κρίσιμη στιγμή παρεμβαίνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός πού ἔχουμε μέσα μας καί μᾶς προστατεύει. Καί ἔτσι κάθε μέρα πεθαίνουμε, ἀλλά καί κάθε μέρα ζοῦμε. Κάθε μέρα τό φῶς τοῦ Χριστοῦ νικᾶ τό σκοτάδι.

Ἄς κρατοῦμε λοιπόν μέσα μας τό φῶς τοῦ Χριστοῦ μας, γιά νά ἀντέχουμε στίς θλίψεις καί τίς δοκιμασίες τῆς ζωῆς, γιά νά νικοῦμε τό ζοφερό σκοτάδι πού μᾶς περικυκλώνει. Ὅπως τό ἔκαναν ὅλοι οἱ Ἅγιοι, ὅπως τό βίωνε καί ὁ ἅγιος Εὐθύμιος ὁ μέγας, τοῦ ὁποίου τή μνήμη ἑορτάζουμε σήμερα.