Κυριακή 27 Μαΐου 2018 (ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ) (Ἰωάν. ζ’ 37-52, η’ 12)

Ὁ Κύριος βρίσκεται στήν Ἱερουσαλήμ τήν τελευταία ἡμέρα τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς σκηνοπηγίας. Κατά τήν ἑορτή αὐτή οἱ Ἰουδαῖοι ἐνθυμοῦνταν τίς μεγάλες εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ πρός τόν Ἰσραήλ κατά τήν ἔξοδό τους ἀπό τήν Αἴγυπτο πρός τή γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Τήν τελευταία μάλιστα αὐτή ἡμέρα οἱ Ἰουδαῖοι πήγαιναν μέ μεγαλοπρεπῆ πομπή καί συνοδεία ἀπό σάλπιγγες νά ἀντλήσουν νερό ἀπό τήν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ. Κατόπιν αὐτό τό νερό τό ἔχυναν ὡς σπονδή στό θυσιαστήριο τοῦ Ναοῦ. Αὐτή ἡ τελετή ἀναφερόταν στό ἐκπληκτικό θαῦμα πού ἔκανε ὁ Θεός στήν ἔρημο στούς καταδιψασμένους Ἰσραηλίτες, κάνοντας νά ἀναβλύσει νερό ἀπό τό βράχο, τόν ὁποῖο χτύπησε μέ τό ραβδί του ὁ Μωυσῆς.

          Ὁ Κύριος παίρνει ἀφορμή ἀπό τήν τελετή αὐτή, γιά νά δείξει ὅτι ἡ προτύπωση αὐτή τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἐκπληρώνεται τώρα. Καί λέει: «Ὅποιος διψᾶ, ἄς ἔρχεται σ’ ἐμένα, πού εἶμαι ἡ ἀστείρευτη πηγή τῆς ζωῆς, καί ἄς πίνει ἀχόρταγα τό νερό τῆς ζωῆς». Ὁ Κύριος ἀναφέρεται στήν πνευματική δίψα. Τή δίψα γιά τόν Θεό καί τήν αἰωνιότητα, τή δίψα γιά τήν ἀλήθεια καί τή ζωή, τή σφοδρή ἐπιθυμία πού νιώθει ἡ ψυχή πού δέν βρίσκει ἀνάπαυση στά ὑλικά ἀγαθά ἀλλά ποθεῖ ἀνυπόμονα καί ἀχόρταγα κάτι ἀνώτερο. Ὅταν λοιπόν ὁ πιστός ἔχει μία τέτοια δίψα, ὅταν διψᾶ γιά εὐτυχία, εἰρήνη, χαρά καί ζωή, οὐσιαστικά ποθεῖ τήν ἁγιότητα καί τήν τελειότητα,  ποθεῖ τόν ἴδιο τόν Χριστό εἴτε τό καταλαβαίνει εἴτε ὄχι. Γι’ αὐτό καί ὁ Κύριος λέει: «Ὅποιος διψᾶ, ἄς ἔλθει σ’ ἐμένα καί ἄς πίνει. Μόνο κοντά μου μπορεῖ νά βιώσει κανείς τό ξεδίψασμα τῆς ψυχῆς, νά ζήσει τή δροσιά τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς». Νά χορτάσει τή δίψα του μέ τό ὕδωρ τό ζῶν.

          Ποιό ὅμως εἶναι αὐτό «τό ὕδωρ τό ζῶν»; Εἶναι ἡ πανσθενουργός χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού χορηγεῖται στούς πιστούς. Ἡ χάρη αὐτή ρέει ἄφθονα ὡς ποταμός ἀνεξάντλητος καί δροσίζει τήν ψυχή κάθε βαπτισμένου Ὀρθόδοξου Χριστιανοῦ. Ποτίζει τίς ψυχές, τίς ζωογονεῖ, τίς κάνει καρποφόρες σέ ἔργα ἀρετῆς καί ἁγιότητος. Αὐτό «τό ὕδωρ τό ζῶν» διατηρεῖ καί προάγει τήν πνευματική ζωή, μεταμορφώνει τόν ἄνθρωπο καί τόν θεοποιεῖ.

Αὐτό «τό ὕδωρ τό ζῶν», τό Ἅγιο Πνεῦμα,εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ Κύριος στούς μαθητές του ὅτι θά τούς ἔστελνεκατά ἕνα τρόπο μοναδικό καί ὁλοκληρωτικό. Κι αὐτό ἔγινε πραγματικότητα τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς.

          Γιατί ὅμως πρωτύτερα δέν ἔστελνε ὁ Θεός τό Ἅγιο Πνεῦμα στούς ἀνθρώπους; Διότι μέ τήν πτώση τῶν πρωτοπλάστων οἱ ἄνθρωποι γίναμε ἐχθροί τοῦ Θεοῦ καί ἀνάξιοι νά δεχθοῦμε αὐτή τή δωρεά του. Τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο μπορεῖ νά ἀναγεννᾶ καί νά ζωογονεῖ τόν ἄνθρωπο, ἀπομακρύνθηκε ἀπό τήν ἀνθρωπότητα. Δόθηκε βέβαια στούς προφῆτες, ἀλλά μόνο γιά συγκεκριμένο σκοπό, γιά νά μποροῦν νά κατανοοῦν τήν γνώση πού τούς ἀποκάλυπτε ὁ Θεός. Ὅμως πλήρως καί ὁλοκληρωτικῶς τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν χορηγήθηκε πρίν ἀπό τήν Πεντηκοστή. Διότι ἔπρεπε πρῶτα νά προσφερθεῖ ἡ θυσία τοῦ Κυρίου μας στό Γολγοθᾶ, νά ξεπλύνει τήν ἁμαρτία τοῦ Ἀδάμ καί κάθε ἀνθρώπου. Καί ἔτσι νά κάνει τούς ἀνθρώπους δεκτικά δοχεῖα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτή λοιπόν ἡ δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος προσφέρεται τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἀφοῦ ὁ Κύριος μᾶς ἐξαγόρασε μέ τό τίμιο Αἷμα του. Κατέρχεται τό Ἅγιο Πνεῦμα, γιά νά κατοικεῖ καί νά ἀναπαύεται στίς ψυχές τῶν πιστῶν. Κατέρχεται καί δέν παρέχει μόνον κάποια χαρίσματά του, ἀλλά ἐκχέεται πλούσια, μεταμορφώνει καί ἀναγεννᾶ τόν ἄνθρωπο καί γεμίζει τό ἐσωτερικό του μέ τήν χάρη του, μέ ὅλους τούς καρπούς τῆς ἁγιότητος. Τό Ἅγιο Πνεῦμα διεισδύει μέσα στό πνευματικό σκοτάδι τῆς κάθε ψυχῆς καί τήν φωτίζει, τή ζωογονεῖ καί τήν ἁγιάζει. Τώρα πλέον οἱ πιστοί γίνονται ναοί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «κοινωνοί θείας φύσεως», πνευματέμφοροι καί θεοκίνητοι.

Το  Ἅγιον Πνεῦμα λοιπόν, «τό ὕδωρ τό ζῶν», μᾶς προσφέρεται πλούσια μέσα στήν Ἐκκλησία μας. Καί εἶναι κρίμα νά ἔχουμε δίπλα μας τήν ἀνεξάντλητη πηγή τῆς χάριτος καί πολλοί ἀπό ἐμᾶς νά μένουμε διψασμένοι. Ὁ Κύριος ἐπαναλαμβάνει καί σήμερα στόν καθένα μας τήν πρόσκλησή του: «Ὁ διψῶν ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω».