Κυριακή 15 Ἀπριλίου 2018 ( ΤΟΥ ΘΩΜΑ ) (Ἰωάν. κ’ 19-31)

Ἀργά τό ἀπόγευμα τῆς Ἀναστάσεως ὁ νικητής τοῦ θανάτου καί καθαιρέτης τοῦ ἅδου Κύριος ἐμφανίζεται ἐνώπιον τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Κι ἐνῶ αὐτοί ἦταν τρομοκρατημένοι «διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων», εἰσέρχεται «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων». Καί ἐμφανίζεται περίλαμπρος μέ τήν θεοπρεπῆ του δύναμη καί λάμψη. Δείχνει τά χέρια του καί τήν πλευρά του, γιά νά βεβαιωθοῦν ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος, Αὐτός πού θυσιάσθηκε ἐπάνω στό Σταυρό καί ἀναστήθηκε. «Ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταί ἰδόντες τόν Κύριον». Μετά ἀπό τόν ἀβάσταχτο πόνο τοῦ θανάτου του, στό πρόσωπό τους ἀκτινοβολεῖ ἡ ἀνέκφραστη χαρά τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ μεγαλύτερη χαρά πού ἔνιωσαν ποτέ στή ζωή τους.

Ὁ Θωμᾶς, ὅμως, δέν γεύτηκε αὐτή τή χαρά. Διότι ἀπουσίαζε καί διότι εἶχε ἕνα ἰδιαίτερο συναισθηματικό κόσμο. Ἦταν χαρακτήρας εὐαίσθητος, μελαγχολικός. Γι’ αὐτό καί ὁ θάνατος τοῦ διδασκάλου του τόν βύθισε σέ θλίψη καί ἀπογοήτευση. Ξέχασε τά προφητικά λόγια τοῦ Κυρίου γιά τήν Ἀνάστασή του καί δέν ἔδωσε σημασία στίς διαβεβαιώσεις τῶν μαθητῶν. Ἔπρεπε νά πεισθεῖ. Βέβαια καί οἱ ὑπόλοιποι Ἀπόστολοι εἶχαν ἀπιστήσει στίς Μυροφόρες. Ἀλλά ἡ ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ ἦταν περισσότερο ἀδικαιολόγητη, ἀφοῦ εἶχε τώρα τήν πρόσθετη μαρτυρία τῶν δέκα Ἀποστόλων. Αὐτός ζητᾶ νά ψηλαφήσει τίς οὐλές τῶν πληγῶν τοῦ πανάχραντου σώματος τοῦ Κυρίου. Αὐτή, ὅμως, ἡ ἀξίωσή του δέν εἶναι σωστή. Ἐάν κάθε Χριστιανός μέσα στούς αἰῶνες ἀπαιτοῦσε νά πληροφορηθεῖ μέ τίς αἰσθήσεις του γιά τή  θεότητα τοῦ Κυρίου ἤ μέ κάποιο θαῦμα, τότε ἡ πίστη θά ἔχανε τήν ἀξία της.

Μή ζητοῦμε, λοιπόν, κι ἐμεῖς μέ δυσπιστία θαύματα, γιά νά πιστέψουμε. Ἄλλωστε ὁ Κύριος μακαρίζει αὐτούς πού δέν ζητοῦν ἀποδείξεις: «Μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες». Εἴμαστε, λοιπόν, εὐτυχέστεροι ὅλοι ἐμεῖς οἱ πιστοί ὅλων τῶν ἐποχῶν, ὅταν αἰσθανόμαστε τήν παρουσία τοῦ Ἀναστάντος μέ τά πνευματικά μας μάτια καί τήν ἀγγίζουμε μέ τά αἰσθητήρια τῆς ψυχῆς μας. Ἀρκεῖ νά ἔχουμε μάτια πνευματικά νά βλέπουμε καί αἰσθητήρια καθαρά. «Καθαρθῶμεν τάς αἰσθήσεις καί ὀψόμεθα τῷ ἀπροσίτῳ φωτί τῆς Ἀναστάσεως». Ἄς καθαρίσουμε, λοιπόν, τίς πνευματικές μας αἰσθήσεις καί θά δοῦμε κι ἐμεῖς τό ἀπλησίαστο φῶς τῆς Ἀναστάσεως.

Ὀκτώ μέρες ὁ Θωμᾶς πάλευε μέ τόν ἑαυτό του καί τήν ἀπιστία του. Οἱ ἄλλοι μαθηταί τόν συμβούλευαν. Τόν διαβεβαίωναν: «Ἑωράκαμεν τόν Κύριον». Αὐτοί πανηγύριζαν, ζοῦσαν σέ πελάγη εὐτυχίας, κι ὁ Θωμᾶς θλιβόταν. Βρισκόταν σέ κρίσιμη θέση, ἀνάμεσα στούς δύο δρόμους τῆς τελείας πίστεως καί τῆς τελείας ἀπιστίας. Καί ὁ πόνος του ἀλλά καί ὁ πόθος του κάθε ἡμέρα μεγάλωνε. Μετά ἀπό ὀκτώ ἡμέρες ὁ Κύριος ἐμφανίζεται καί πάλι στούς μαθητές παρόντος τοῦ Θωμᾶ. Πόση συγκατάβαση  δείχνει ὁ Κύριος! Ὁ θριαμβευτής τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου ἐμφανίζεται καί ταπεινώνεται καί ἐκπληρώνει ὅλους τούς ὅρους πού ἔθεσε ὁ Θωμᾶς. Δέν ἤθελε νά τόν ἀφήσει περισσότερο στήν θλίψη του καί στό μαρτύριο τῆς ἀμφιβολίας. Ἡ ἀνοχή καί ἡ τρυφερότητα τοῦ Κυρίου εἶναι μοναδική καί ἀσύγκριτη. Ἔλα, λοιπόν, τοῦ λέει, νά δεῖς, νά ψηλαφήσεις. Καί ἀποκαλύπτει τίς σκέψεις του καί τά λόγια του, γιά νά δείξει ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ «ἐτάζων νεφρούς καί καρδίας» (Ψαλ. ζ’ 10), γιά νά τόν βοηθήσει νά αἰσθανθεῖ ντροπή καί ἔλεγχο καί νά μετανοήσει.

Ὁ ἀναστάς Κύριος συγκαταβαίνει στή δυσπιστία ὄχι μόνο τοῦ Θωμᾶ ἀλλά καί ὅλων τῶν παιδιῶν του. Ὅταν δείχνουμε ἀπιστία καί ἀπογοητευόμαστε καί ταλαιπωρούμαστε ἀπό σκέψεις ἐφιαλτικές, πού μᾶς βυθίζουν στό ἀπαίσιο σκοτάδι τῆς ἀμφιβολίας, ὁ Κύριος ταπεινώνεται κι ἔρχεται στήν ταραγμένη καρδιά μας. Ἔρχεται νά θέσει τέλος στίς ἀμφιβολίες μας, νά μᾶς γεμίσει μέ θάρρος κι ἐλπίδα. Νά μᾶς ἐπαναφέρει στό δρόμο τῆς πίστεως. Ἔρχεται νά θεραπεύσει τήν καρδιά μας καί νά μᾶς διορθώσει λέγοντας: «Μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες».