Κυριακή 1 Ἀπριλίου 2018 ( ΒΑΪΩΝ ) (Ἰωάν. ιβ’ 1-18)

Ὁ  Κύριος πορεύεται πρός τήν Ἱερουσαλήμ, πρός τό ἑκούσιο πάθος του. Ἕξι ἡμέρες πρίν τό Πάσχα φτάνει στή Βηθανία. Ἐκεῖ οἱ ἀδελφές τοῦ Λαζάρου ἀπό εὐγνωμοσύνη πρός τόν Κύριο γιά τήν ἀνάσταση τοῦ ἀδελφοῦ τους Τοῦ παραθέτουν δεῖπνο, ὅπου ἡ Μαρία, ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου, ἄλειψε μέ μύρο τά πόδια τοῦ Κυρίου.

Τήν ἄλλη ἡμέρα ὁ Κύριος εἰσέρχεται στήν Ἁγία Πόλη. Ἡ εἴδηση τῆς παρουσίας του στή Βηθανία εἶχε ἤδη κυκλοφορήσει ἀστραπιαῖα σ’ ὅλη τήν Ἱερουσαλήμ. Ἀμέτρητα πλήθη λαοῦ τρέχουν μέ ἐνθουσιασμό νά Τόν ὑποδεχτοῦν κρατώντας στά χέρια του κλαδιά φοινίκων, πού ἦταν σύμβολα νίκης. Ὁ τρόπος ὑποδοχῆς ἦταν ἐντυπωσιακός, θερμός καί ἐνθουσιώδης. Τόν ὑποδέχθηκαν ὡς τό Μεσσία πού ἐπί αἰῶνες περίμεναν οἱ πρόγονοί τους κι αὐτοί. Ἔδειχναν μέ τούς κλάδους τῶν βαΐων ὅτι δέν τιμοῦσαν ἁπλῶς ἕναν προφήτη, ἀλλά ἀπέδιδαν τιμές στό Νικητή καί Μεσσία. Σέ ποιά νίκη, ὅμως, ἀναφέρονταν οἱ πανηγυρισμοί; Στήν νίκη τοῦ Κυρίου ἐπί τοῦ θανάτου κατά τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου. Ἐξαιτίας αὐτῆς ἐντυπωσιάστηκαν καί βγῆκαν μέ ἐνθουσιασμό νά ὑποδεχθοῦν τό Χριστό ὑμνώντας Τον ὡς νικητή τοῦ θανάτου. Καί χωρίς νά τό καταλαβαίνουν ὑμνοῦσαν τή νίκη τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ θανάτου ὄχι μόνο τοῦ Λαζάρου ἀλλά καί ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος. Ζητωκραύγαζαν Ἐκεῖνον πού θά χάριζε τή νίκη ἐπί τοῦ θανάτου καί τοῦ διαβόλου. Θά χάριζε  τή νίκη σέ κάθε πιστό.

Κάτι ἀνάλογο βλέπουμε καί στήν «Ἀποκάλυψη». Ὁ ἅγιος Ἰωάννης εἶδε ἕνα ὅραμα ἀντίστοιχου θριαμβευτικοῦ πανηγυρισμοῦ, ὄχι στήν ἐπίγεια Ἱερουσαλήμ ἀλλά στήν ἐπουράνια. Ἐκεῖ νέφη μαρτύρων κρατοῦν στά χέρια τους βαΐα, ὡς ἔμβλημα τῆς νίκης τους κατά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ διαβόλου. Τά πλήθη τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων ἦταν μιά ἀμυδρή προεικόνιση τῆς ἔνδοξης ἐκείνης συνοδείας τῆς «Ἀποκαλύψεως» «ἐνώπιον τοῦ θρόνου καί ἐνώπιον τοῦ ἀρνίου» (Ἀποκ. ζ’ 9). Ἐδῶ, στήν ἐπίγεια Ἱερουσαλήμ τά πλήθη δέν ἦταν ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ, ἦταν ὅμως ἐνώπιον τοῦ Ἀρνίου, τό ὁποῖο πορευόταν, γιά νά θυσιαστεῖ καί νά γίνει ἡ ἀπαρχή ὅλων τῶν πιστῶν πού θά νικοῦσαν τήν ἁμαρτία καί θά πανηγύριζαν ἔνδοξα στήν ἄνω Ἱερουσαλήμ. Μιά τέτοια δόξα περιμένει τόν κάθε νικητή, περιμένει κι ἐμᾶς.

Οἱ ἐπευφημίες τοῦ πλήθους «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» ἦταν τμῆμα τοῦ 117ου μεσσιακοῦ Ψαλμοῦ. Κάθε Ἰσραηλίτης γνώριζε ἀπ’ ἔξω τούς στίχους τοῦ Ψαλμοῦ αὐτοῦ, διότι τούς ἔψαλλαν κατά τίς λιτανεῖες τῶν μεγάλων ἑορτῶν. Ἦταν μιά ἐπίκληση τῶν Ἰουδαίων πρός τό Θεό γιά τήν ἔλευση τοῦ Μεσσία. Ὁ συγκεκριμένος στίχος φανερώνει ὅτι ὁ Μεσσίας θά ἦταν ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ. Καί μάλιστα οἱ Ἰσραηλίτες πρόσθεσαν τή φράση «ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ», δείχνοντας ὅτι περίμεναν τό Μεσσία ὡς ἐπίγειο ἔνδοξο καί νικητή βασιλιά. Νόμιζαν ὅτι Αὐτός θά ἐγκαθίδρυε μιά ἐπίγεια βασιλεία καί θά τούς ἀπελευθέρωνε ἀπό τή δουλεία τῶν Ρωμαίων. Καί στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου χαιρετοῦσαν καί ἐπευφημοῦσαν τό Μεσσία πού ἔστειλε ὁ Θεός· Αὐτόν πού θά εἶχε ἀδιαμφισβήτητη βασιλική ἰδιότητα καί κυριαρχία.

Ὅμως ὁ Κύριος θά διακηρύξει ὅτι ἡ βασιλεία του εἶναι διαφορετική ἀπό αὐτήν πού περίμεναν τά πλήθη. Πορεύεται πρός τήν ἐπίγεια Σιών γιά νά δείξει ὅτι εἶναι ὁ βασιλιάς ὄχι μόνο τῆς ἐπίγειας ἀλλά καί τῆς ἐπουράνιας Σιών. Ὁ βασιλιάς τοῦ Οὐρανοῦ εἰσέρχεται στήν ἐπίγεια Ἱερουσαλήμ τήν Κυριακή τῶν Βαΐων, γιά νά ἀποχωρήσει ἀπό αὐτήν τήν ἡμέρα τῆς Ἀναλήψεώς του καί νά εἰσέλθει πλέον στήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, στή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἐκείνη εἶναι ἡ πραγματική θριαμβευτική του εἴσοδος, ἡ εἴσοδός του στούς Οὐρανούς, ὅπου Τόν ὑποδέχονται ἀμέτρητες στρατιές τῶν Ἀγγέλων ὡς τόν μόνο πραγματικό Βασιλιά, τόν «βασιλέα τῶν βασιλευόντων καί κύριον τῶν κυριευόντων» σέ μία βασιλεία πνευματική καί αἰώνια. Ἐκεῖ καλεῖ καί ὅλους μας, γιά νά μᾶς κάνει συμβασιλεῖς του. Μᾶς περιμένει ἐκεῖ.