Κυριακή 25 Μαρτίου 2018 ( Ε’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ) (Λουκ. α΄ 24-38)

Τό μεγαλύτερο μυστήριο τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου ἀποκαλύπτεται, ἀδελφοί, σήμερα, κατά τήν χαρμόσυνη καί κοσμοσωτήρια ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Ἀπορεῖ ἡ Θεοτόκος, καθώς ἀκούει ἀπό τόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ τόν παράδοξο χαιρετισμό. Ἀπορεῖ κατόπιν καί γιά τή φοβερή ἀποκάλυψη, τή μεγαλύτερη ἔκπληξη τῶν αἰώνων. Φόβος τήν πλημμυρίζει! Ὁ ἀπεσταλμένος, ὅμως, τοῦ Θεοῦ προλαβαίνει ἀμέσως τήν ἀγωνία τῆς Παρθένου. «Μή φοβοῦ, Μαριάμ», τῆς λέει. Άξιώνεσαι νά ὑπηρετήσεις τό μεγαλύτερο μυστήριο τοῦ Θεοῦ! Θά συλλάβεις στά σπλάχνα σου Υἱό καί θά Τόν ὀνομάσεις Ἰησοῦ. Αὐτός θά εἶναι μέγας. Θά Τόν ἀναγνωρίσουν οἱ ἄνθρωποι ὡς Υἱό τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου. Θά Τοῦ δώσει ὁ Θεός Πατήρ τό θρόνο τοῦ Δαβίδ καί θά βασιλεύσει στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων, σέ μία βασιλεία ἀτελεύτητη καί παντοτινή.

Ἀπορεῖ καί ἰλιγγιᾶ κάθε ἀνθρώπινος νοῦς μπροστά στό φοβερό μυστήριο, τήν ἐκπληκτική ἀποκάλυψη, ἡ ὁποία τώρα ἀνακοινώνεται. Ποιος εἶναι αὐτός πού σαρκοῦται; Δέν εἶναι μόνο προφήτης ἤ ἅγιος, δέν εἶναι ἄγγελος ἤ ἀρχάγγελος. Εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου, ὁ μονογενής. Ὁ συνάναρχος, ὁ συναΐδιος καί ὁμόθρονος μέ τόν Πατέρα, ὁ Δεσπότης καί Δημιουργός τοῦ σύμπαντος κόσμου, ὁ Κύριος τοῦ παντός. Αὐτός γίνεται ἄνθρωπος, ὁ ἴδιος ὁ Θεός! Ἐκεῖνος πού δημιούργησε τό πλάσμα του ἄκακο καί ἁγνό. Ἐκεῖνος ἔρχεται νά ἀναδημιουργήσει τόν πεσμένο, τόν ἁμαρτωλό καί δυστυχισμένο ἄνθρωπο.

Αὐτό εἶναι τό φοβερό μυστήριο πού ἀποκαλύπτεται σήμερα στήν ὑπεραγία Θεοτόκο ἀλλά καί σ’ ὅλους τούς πιστούς Χριστιανούς. Ἄς μᾶς συγκλονίσει ἡ κάθοδος τοῦ Βασιλέως τῆς δόξης ἀπό τά ὕψη τοῦ οὐρανοῦ  γιά τή σωτηρία μας. Καί ἄς μᾶς φιλοτιμήσει ἡ ἄπειρη συγκατάβασή του, ὥστε νά ἀνταποκρινόμαστε στήν ἄπειρη αὐτή ἀγάπη του.

Ἡ Κεχαριτωμένη Κόρη τῆς Ναζαρέτ, ἀφοῦ ἄκουσε τίς ἀκατάληπτες αὐτές βουλές τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν ἄγγελο, θαυμάζει καί ἀπορεῖ. «Πῶς θά συντελεστεῖ τό μυστήριο;» ἐρωτᾶ. Καί ὁ ἀρχάγγελος τοῦ οὐρανοῦ ἀποκρίνεται: «Πνεῦμα Ἅγιο θά ἔλθει μέσα σου. Ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου θά σέ ἐπισκιάσει. Οἱ φυσικοί νόμοι θά παραμεριστοῦν. Τό ἀναμάρτητο καί ἅγιο βρέφος πού θά γεννηθεῖ θά εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Ὑψίστου». Καί ἡ πάναγνος Παρθένος τῆς Ναζαρέτ κλίνει τήν ἁγία της κεφαλή καί ἀποδέχεται τή βουλή τοῦ Θεοῦ. «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου», λέει. «Ὑποτάσσομαι πλήρως καί τελείως. Ἄς γίνει ὅπως ἀκριβῶς μοῦ εἶπες».

Μεγάλη ἡ ἀποστολή, μοναδική. Καί ἀξιώνεται νά τήν ἐκπληρώσει ἡ ἁπλή καί ταπεινή κόρη τῆς Ναζαρέτ. Ἀλλά γιατί ἀνάμεσα στά δισεκατομμύρια ὅλων τῶν γυναικῶν τοῦ κόσμου, ὅλων τῶν αἰώνων, ὁ Θεός ξεχωρίζει καί λαμπρύνει καί τιμᾶ τήν κόρη τῆς Ναζαρέτ καί τήν καθιστᾶ μητέρα του;

Τί εἶχε ἡ πτωχή Παρθένος τῆς Ναζαρέτ; Πλούτη καί δόξα; Κοινωνική θέση καί καταξίωση; Ἀνώτερη παίδευση καί σοφία; Τίποτε ἀπ’ ὅλα ὅσα θαμπώνουν τούς ἀνθρώπους τοῦ κόσμου! Τήν διαλέγει, ὅμως, ὁ Θεός γιά τήν ἀρετή της, ἡ ὁποία φανερώνεται κρυστάλλινη καί μέσα ἀπό τά λόγια καί τίς ἀποκρίσεις της κατά τήν συγκλονιστική αὐτή στιγμή τῆς ζωῆς της. Εἶναι  ταπεινή. «Δούλη Κυρίου» ὀνομάζει τόν ἑαυτό της, μολονότι εἶναι ἡ μόνη ἄξια νά γίνει μητέρα Θεοῦ. Καί ὅσο ὁ Θεός τήν ὑψώνει, τόσο αὐτή ταπεινώνεται. Ἀλλά ἡ ταπεινή Δέσποινα τῆς Ναζαρέτ εἶναι καί τό ὑπόδειγμα τῆς ὑπακοῆς στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καί ἡ ὑπακοή της αὐτή εἶναι τό ἀπαύγασμα τῆς ταπεινώσεώς της. Παραδίδει τόν ἑαυτό της ὁλόκληρο, γιά νά λάβει μέρος στό ὑπεροχότερο ἔργο τοῦ Δημιουργοῦ. Ὑποτάσσεται κατά πάντα. Γι’ αὐτές, λοιπόν, τίς μεγάλες ἀρετές πού εἶχε ἡ Παναγία μας ὁ ἄγγελος τήν ὀνόμασε Κεχαριτωμένη. Διότι εἶχε ἐπάνω της τά ὑπερφυσικά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σέ ὕψιστο βαθμό. Γι’αὐτό καί ὁ Θεός τή διάλεξε νά φέρει στόν κόσμο τό Σωτήρα Χριστό, τόν Βασιλέα τῶν ὅλων.

Ἡ Παναγία Παρθένος δίνει τό παράδειγμα σέ ὅλους μας. Παράδειγμα ἀρετῆς καί ἁγιότητος, ταπεινώσεως καί ὑπακοῆς. Καί μᾶς ζητᾶ σιωπηλά νά τή μιμηθοῦμε. Νά ταπεινοφρονοῦμε καί ν’ ἀκολουθοῦμε τό βίο τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἁγιότητος. Κι αὐτή θά μᾶς σκέπει καί θά μᾶς περιφρουρεῖ. Ὅπως τό ἔκανε καί στό πολυβασανισμένο ἔθνος μας καί τό βοήθησε τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς της νά σηκώσει τή σημαία τῆς ἐλευθερίας καί νά ὁδηγηθεῖ στή λύτρωση. Στήν προστασία της νά καταφεύγουμε πάντοτε καί νά τῆς ζητοῦμε νά μᾶς λυτρώνει «ἐκ παντοίων κινδύνων» κι ἐμᾶς καί τό ἔθνος μας.