Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2017 (ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. ιδ΄ 16-24)

«Ἤρξαντο ἀπό μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες».

            Ἡ σημερινή Παραβολή τοῦ μεγάλου Δείπνου μᾶς λέει ὅτι ὁ ἐπουράνιος Πατέρας μας μᾶς ἔχει ἑτοιμάσει μεγάλο πνευματικό δεῖπνο, τήν οὐράνια Βασιλεία Του, στήν ὁποία καλεῖ ὅλους μας νά γίνουμε συνδαιτυμόνες, γιά νά ἀπολαμβάνουμε τά πνευματικά ἀγαθά τῆς Βασιλείας Του. Καί μᾶς καλεῖ νά ζήσουμε μέσα στήν ἀτελεύτητη χαρά τῆς θεϊκῆς κοινωνίας μαζί μέ τούς ἁγίους καί τούς ἀγγέλους. Ὁ οἰκοδεσπότης λοιπόν τοῦ Οὐρανοῦ μᾶς ἀπευθύνει τήν μεγάλη πρόσκληση: «Ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα». Ὅμως πολλοί καλεσμένοι τοῦ δείπνου τῆς Παραβολῆς ἀρνήθηκαν τήν οὐράνια πρόσκληση. Ἄς δοῦμε λοιπόν ποιές εἶναι οἱ προφάσεις τους καί ποιά ἡ πραγματική αἰτία τῆς ἀρνήσεώς τους.

            Ὁ Θεός καλεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους σέ μιά κοινωνία ἀγάπης καί εὐτυχίας αἰωνίου. Δέν μᾶς καλεῖ σέ μία ὑλική τράπεζα, ἀλλά σ’ ἕνα πνευματικό πανηγύρι, σ’ ἔνα δεῖπνο ὑπερφυές, στήν οὐράνια Βασιλεία Του. Διότι «θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α’ Τιμ. β’ 4). Καί μᾶς λέει: «Ἔρχεσθε, ὅτι ἕτοιμά ἐστι πάντα». Χτυπᾶ τήν πόρτα τῆς ψυχῆς μας, γιά νά τοῦ ἀνοίξουμε, νά ἔλθει μέσα μας καί νά μεταμορφώσει τή ζωή μας, ὥστε νά μᾶς καταστήσει ἄξιους τοῦ δείπνου Του.

            Δυστυχῶς ὅμως πολλοί ἄνθρωποι προσκεκλημένοι τοῦ οὐρανίου δείπνου δέν ἀνταποκρίνονται στήν ὑψίστη αὐτή κλήση τοῦ Θεοῦ. Ὅπως καί στίς τρεῖς κατηγορίες τῶν καλεσμένων τῆς Παραβολῆς, οἱ ὁποῖοι σάν νά ἦταν συνεννοημένοι «ἤρξαντο ἀπό μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες», προβάλλοντας διάφορες δικαιολογίες. Ὁ ἕνας εἶπε «ἀγρόν ἠγόρασα», ὁ ἄλλος «ζεύγη βοῶν ἠγόρασα». Καί ὁ τρίτος: Νυμφεύθηκα καί γι’ αὐτό δέν μπορῶ νά ἔλθω. Ὅλοι τους ἀρνήθηκαν τήν πρόσκληση, διότι προφασίστηκαν πώς εἶχαν κάποιες ἄλλες ἀπασχολήσεις, βιοτικές καί οἰκογενειακές ὑποχρεώσεις. Παρόμοιες δικαιολογίες ἀκούγονται καί σήμερα ἀπό τόσους ἀνθρώπους πού τούς καλεῖ ὁ Θεός σέ διάφορες πνευματικές εὐκαιρίες, γιά νά τούς καταστήσει μέτοχους τῆς οὐρανίου εὐτυχίας.

- Δέν ἔχω χρόνο, πνίγομαι, ἔχω δουλειές στό σπίτι, στό μαγαζί, στό χωριό, στό κτῆμα. Ἔχω κοινωνικές ὑποχρεώσεις. Μόλις πού προλαβαίνω τήν Κυριακή νά τακτοποιήσω τίς ἐκκρεμότητες τῆς ἑβδομάδας. Ἔχω μικρά παιδιά καί δέν μπορῶ νά πηγαίνω κάθε Κυριακή στήν Ἐκκλησία. Ποῦ νά προλάβω κατάκοπος τό βράδυ νά διαβάσω Ἁγία Γραφή! Ποῦ νά βρῶ δυνάμεις νά κάνω τήν προσευχή μου! Δέν ἔχω καιρό γιά κηρύγματα, ὁμιλίες… Ὅταν πάρω τήν σύνταξή μου, θά ἀσχοληθῶ καί μ’ αὐτά. Καί ἀπουσιάζουν ἀπό τήν Ἐκκλησία κι ἀπό ἄλλες πνευματικές εὐκαιρίες, καταδικάζοντας τόν ἑαυτό τους σέ πνευματική ἀτροφία. Εἶναι ὅμως ὅλες αὐτές οἱ δικαιολογίες πραγματικές ἤ ἀποτελοῦν ἁπλές «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις» (Ψαλ. ρμ’ [140] 4);

            Τό πρόβλημα πραγματικά δέν εἶναι τόσο στήν ἔλλειψη χρόνου ἀλλά στήν ἔλλειψη διαθέσεως, στόν τρόπο πού οἱ ἄνθρωποι ἱεραρχοῦν τίς ἀξίες τῆς ζωῆς. Διότι ἐνῶ πολλοί ἰσχυρίζονται πώς δέν ἔχουν χρόνο, ξοδεύουν τό χρόνο τους καί τήν καρδιά τους σέ ἄλλα πράγματα μικρά καί κάποτε ἁμαρτωλά. Πόσες ὧρες ἆραγε σπαταλοῦν οἱ ἄνθρωποι στήν τηλεόραση, στό τηλέφωνο, σέ φλυαρίες καί ἄλλα πράγματα ἄχρηστα;

            Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί στήν πραγματικότητα δέν ἔχουν διάθεση νά ἀπολαύσουν τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, νά ἔλθουν στήν Ἐκκλησία καί νά χαριτωθοῦν μέ τά ἅγια καί ἱερά Μυστήρια. Ὁρισμένοι βέβαια ἔχουν κάποια μικρή διάθεση, ἀλλά ἐπειδή ἔχουν ἀπορροφηθεῖ ἀπό τίς βιοτικές μέριμνες, χάνουν τόν προσανατολισμό τους πρός τό Θεό καί τόν οὐρανό. Δέν μποροῦν οὔτε κἄν νά διανοηθοῦν τήν ἄπειρη ἀξία τοῦ οὐρανίου δείπνου, διότι ἔχουν προσκολληθεῖ στά ἐπίγεια, στά ὑλικά. Καί ζοῦν μέσα στήν ἄγνοια, σάν νά μήν ὑπάρχει οὐρανός καί ἄλλη ζωή, σάν νά μήν ὑπάρχει Θεός, σάν νά μήν ὑπάρχει Παράδεισος. Εἶναι «οἱ τά ἐπίγεια φρονοῦντες», γιά τούς ὁποίους εἶναι «θεός ἡ κοιλία…» (Φιλιπ. γ’19). Γι’ αὐτό καί δέν δέχονται τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στή ζωή τους. Ζοῦν μακριά ἀπό τό Θεό καί τή Χάρη Του. Ἀνταλλάσσουν τά μεγάλα καί ἱερά «ἀντί πινακίου φακῆς». Μοιάζουν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί μέ τούς ἰθαγενεῖς τῆς Ἀμερικῆς πού ἀντήλλασσαν τούς θησαυρούς τους μέ τά καθρεπτάκια τῶν ἐξερευνητῶν.

            Ἀδελφοί, πρῶτα ἀπ’ ὅλα στήν καρδιά μας καί στίς ἐπιλογές μας νά εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Νά ἀγαπήσουμε πάνω ἀπό ὅλα τό Θεό καί τό νόμο Του. Καί νά θυσιάζουμε τά πάντα γι’ Αὐτόν. Μή χάνουμε τίς πνευματικές εὐκαιρίες αὐτῆς τῆς ζωῆς, γιά νά μή χάσουμε καί τό ἐν οὐρανοῖς δεῖπνο τῆς Βασιλείας Του. Ἐκεῖ θά ἱκανοποιηθοῦν ἀπολύτως οἱ βαθεῖς ἀνθρώπινοι πόθοι μας γιά ζωή, γιά εἰρήνη, γιά χαρά, γιά δόξα ἀφάνταστη, ἀφοῦ ὅλοι οἱ σωσμένοι θά ἔχουν γίνει ὅμοιοι μέ τόν εὐλογητό Σωτήρα Χριστό, τόν μόνο μακάριο καί πανένδοξο.