Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017 (Ι΄ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. ιγ΄ 10-17)

«Ἦν διδάσκων ὁ Ἰησοῦς ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι».

            Κάποιο Σάββατο πού ὁ Κύριος δίδασκε σέ μία Συναγωγή, ἀνάμεσα στό πλῆθος τῶν πιστῶν εἶδε μία δυστυχισμένη γυναίκα φοβερά καμπουριασμένη, «μή δυναμένην ἀνακῦψαι εἰς τό παντελές», σκυμμένη μέχρι κάτω, ὥστε δέν μποροῦσε νά σηκώσει καθόλου τό σῶμα καί τό κεφάλι της ὄρθιο, νά ὑψώσει τό βλέμμα της πρός τόν οὐρανό. Ἡ ταλαιπωρημένη αὐτή γυναίκα, ἄν καί βρισκόταν σέ τέτοια τραγική κατάσταση, δέν παρέλειπε τό ἱερό της καθῆκον. Βρισκόταν στόν τόπο τῆς προσευχῆς τήν ἡμέρα τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ, διότι λαχταροῦσε νά ἀκούσει τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά μετέχει στήν κοινή προσευχή. Ἐνῶ εἶχε κάθε δικαιολογία ν’ ἀπουσιάζει ἐκείνη τήν ὥρα ἀπό τή Συναγωγή λόγῳ τῆς ἀσθενείας της, αὐτή ἦταν παροῦσα στόν τόπο λατρείας τοῦ Θεοῦ. Ἄς δοῦμε λοιπόν τή σημασία καί τήν ἀνάγκη τοῦ ἐκκλησιασμοῦ.

            Ἡ συγκύπτουσα τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου δέν ἀμελοῦσε τό ἱερό καθῆκον της νά προσέρχεται τό Σάββατο στή Συναγωγή, ὅπου ἁπλῶς γινόταν μελέτη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἐμεῖς σήμερα στούς Ναούς μας κάθε Κυριακή δέν ἔχουμε πλέον μόνον ἀκρόαση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἤ κοινή προσευχή, ἀλλά μετέχουμε σέ κάτι ἀσυγκρίτως ἀνώτερο. Στό θεῖο καί φρικτό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ὁ Χριστός εἶναι ἀνάμεσά μας. Ὅλη ἡ ζωή τοῦ Κυρίου παρουσιάζεται μπροστά μας. Ὁ Ναός μας γίνεται οὐρανός. Κι ἐμεῖς ἔχουμε τή δυνατότητα νά πάρουμε μέσα μας τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου μας.

            Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέει πώς ἐκκλησιαζόμαστε, «γιά νά παρηγοροῦμε (ἱκανοποιοῦμε) τήν πεῖνα μας ἀπό τήν ἁγία τράπεζα τοῦ Σώματος τοῦ Κυρίου καί τοῦ θείου Λόγου, γιά νά εὐχαριστοῦμε τήν δίψα μας ἀπό τό ζωήρρυτον Αἷμα τοῦ Κυρίου καί ἀπό τά νάματα τῶν θείων Γραφῶν, τά ὁποῖα ἀναβλύζουν μέσα στήν Ἐκκλησία». Ἀλλά καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέει σχετικά: Ὅταν προσευχόμαστε ὁ καθένας χωριστά, εἴμαστε ἀνίσχυροι, ὅταν ὅμως συγκεντρωθοῦμε ὅλοι μαζί, τότε γινόμαστε πιό δυνατοί. Ἡ προσευχή πού γίνεται στό σπίτι μαζί μέ τά ἄλλα μέλη τῆς οἰκογένειας δέν ἔχει τόση δύναμη, ὅση ὅταν ὁλόκληρο τό ἐκκλησίασμα ὁμόψυχα ἀπευθύνει μέ μία φωνή τήν ἱκεσία πρός τό Θεό, ἐνῶ εἶναι παρόντες κι οἱ ἱερεῖς καί ἀνεβάζουν πρός τόν Κύριο τίς προσευχές ὅλου τοῦ λαοῦ…

            Συναισθανόμαστε ἆραγε κάθε φορά πού δρασκελίζουμε τά σκαλοπάτια τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ σέ ποιά μεγάλα καί ἀκατάληπτα μυστήρια καλούμαστε νά συμμετέχουμε; Νιώθουμε τόν ἐκκλησιασμό τῆς Κυριακῆς ὡς ἀνάγκη ψυχῆς καί ἀνάταση ζωῆς;

            Στό σημεῖο αὐτό, τό παράδειγμα τῆς συγκύπτουσας γυναίκας θά πρέπει νά μᾶς παραδειγματίσει. Ὅταν μία τελείως καμπουριασμένη γυναίκα καί ἰσοβίως ἀνάπηρη δέν ἀμελεῖ τό καθῆκον της σέ μιά Συναγωγή, οἱ ὑγιεῖς τί εὐθύνη ἔχουν καί πόσο ἁμαρτάνουν, ὅταν ἀπουσιάζουν ἀπό τό Ναό τοῦ Θεοῦ; Καί βρίσκουν διάφορες προφάσεις, γιά νά δικαιολογήσουν τήν ἀπουσία τους. Πώς εἶναι κουρασμένοι, πώς ἔχουν διάφορες ἐργασίες, πώς θά πρέπει νά πᾶνε στό ἐξοχικό, πώς ἔχουν πένθος καί δέν πρέπει νά πᾶνε στήν Ἐκκλησία καί ἄλλα πολλά. Ὅμως ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἀπαντᾶ: Κανείς νά μήν ἀπουσιάζει ἀπό τίς ἱερές συνάξεις τῆς Κυριακῆς εἴτε ἀπό ραθυμία εἴτε ἀπό συνεχῆ ἀσχολία μέ τά γήινα, ὥστε νά μήν ἐγκαταλειφθεῖ ἀπό τό Θεό καί πάθει κάτι παρόμοιο μέ τόν ἀπόστολο Θωμᾶ, πού δέν ἦλθε στήν ὥρα του.

            Θά πρέπει λοιπόν κάθε Κυριακή νά ξεπερνοῦμε κάθε δυσκολία, κάθε ἐμπόδιο, ὥστε νά μή λείπουμε ἀπό τ Ναό τοῦ Θεοῦ, ὅπου μᾶς καλεῖ ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Πῶς μποροῦμε νά ἀδιαφορήσουμε στό κάλεσμά Του; Ἄς ἀφήσουμε λοιπόν τίς βιοτικές μας μέριμνες καί νά προσερχόμαστε κάθε Κυριακή στόν τόπο τόν ἅγιο τῆς προσευχῆς καί τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ. Γιά νά ἀναπνέουμε τό ὀξυγόνο τῆς θείας Χάριτος, γιά νά μεταγγίζεται στή ζωή μας ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Νά ἀφήνουμε τό νοῦ μας νά μεταφέρεται ἀπό τά γήινα στά οὐράνια, στό ἀνέσπερο φῶς τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Νά βιώνουμε ἐμπειρίες μοναδικές καί μυστικές τῆς παρουσίας καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Νά ξεκουράζεται ἡ ψυχή μας ἀπό τά προβλήματα καί τούς πειρασμούς τῆς ἑβδομάδος καί νά παίρνει δύναμη γιά τόν ἀγώνα τῆς ζωῆς. Ὁ ἐκκλησιασμός τῆς Κυριακῆς δέν εἶναι κοινωνικό καθῆκον, εἶναι πνευματική ἀνάγκη.

            Ἀδελφοί, ἡ ἡμέρα τῆς Κυριακῆς ἀνήκει στόν Κύριο καί Θεό μας. Εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡμέρα ἱερή καί ἁγία, «ἡ μία τῶν Σαββάτων, ἡ βασιλίς καί κυρία, ἑορτῶν ἑορτή καί πανήγυρις πανηγύρεων». Ἄς τήν ἀντιπροσφέρουμε σ’ Ἐκεῖνον πού μᾶς χάρισε κι αὐτήν καί τή ζωή μας.