Kυριακή 29 Ὀκτωβρίου 2017 (Ζ’ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. η’ 41-56)

«Τίς ὁ ἁψάμενός μου;»

Στούς δρόμους τῆς Καπερναούμ πλήθη λαοῦ συνωστίζονται γύρω ἀπό τόν Κύριο. Ἀνάμεσά τους μία γυναίκα, ἡ ὁποία δώδεκα χρόνια ὑπέφερε ἀπό αἱμορραγία. Εἶχε ξοδέψει στούς γιατρούς τήν περιουσία της, ἀλλά δέν πέτυχε τίποτε. Τώρα λοιπόν πλησιάζει τόν Κύριο καί χωρίς νά τήν ἀντιληφθοῦν ἀκουμπᾶ τήν ἄκρη τοῦ ἐνδύματός του μέ πίστη, γιά νά θεραπευθεῖ. Καί ἀμέσως τό θαῦμα ἔγινε, σταμάτησε ἡ αἱμορραγία της. Ὅμως ὁ Κύριος, γιά νά γνωστοποιήσει τήν πίστη τῆς γυναίκας, ρωτᾶ: «Ποιός μέ ἄγγιξε;» Τό θαῦμα αὐτό μᾶς δίνει τήν ἀφορμή νά δοῦμε πῶς ὁ Θεός ἀγγίζει τόν ἄνθρωπο καί πῶς ὁ ἄνθρωπος ἀγγίζει τό Θεό.

            Στό ἱερό Εὐαγγέλιο ἕνα ἄγγιγμα ἔφερε τό θαῦμα. Ἀλλά μόνο ἡ γυναίκα αὐτή ἄγγιξε τόν Κύριο; Ἀσφαλῶς ὄχι. Ἀμέτρητα πλήθη συνωστίζονταν γύρω Του καί τόν συνέθλιβαν. Ὅλοι αὐτοί ἀξιώθηκαν ν’ ἀγγίξουν τόν ἀπρόσιτο Θεό τοῦ Οὐρανοῦ, πού ἔγινε ἄνθρωπος καί μᾶς πλησίασε τόσο πολύ, ὥστε νά μποροῦμε νά τόν ἀντικρίζουμε, νά τοῦ μιλᾶμε, νά τόν ἀγγίζουμε. Αὐτόν πού μᾶς ἔπλασε μέσα στόν Παράδεισο. Αὐτόν πού μᾶς ἄγγιξε καί μᾶς ἔκανε εἰκόνες δικές Του. Καί ὡς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ δέν μποροῦμε νά ὑπάρξουμε χωρίς νά ἀναζητοῦμε τό πρότυπό μας, τόν Θεό. Ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἔβαλε μέσα μας αὐτόν τόν ἅγιο πόθο γιά ἕνωση μαζί Του. Γι’ αὐτό καί δέν μποροῦμε νά βροῦμε ἀνάπαυση παρά μόνο ὅταν ἀναζητοῦμε τό Θεό. Ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ σπουδαιότερος σκοπός γιά τόν ὁποῖο μᾶς ἔπλασε ὁ Δημιουργός μας εἶναι γιά νά τόν ἀναζητοῦμε μέ τόν πόθο νά τόν ψηλαφήσουμε.

            Οἱ Πρωτόπλαστοι στόν Παράδεισο συνομιλοῦσαν μέ τό Θεό, ἔβλεπαν τό φῶς Του, ἄκουγαν τή φωνή Του, αἰσθάνονταν τά βήματά Του, περίμεναν τό δειλινό νά μιλήσουν μέ τόν Πλαστουργό τους, ἀπολάμβαναν τήν παρουσία Του. Ὁ Θεός ἦταν τό λατρευτό πρόσωπο τῆς σκέψεως καί τῆς ἀγάπης τους. Καί ὅταν μέ τήν πτώση τους ἔχασαν τήν δυνατότητα νά προσεγγίζουν τόν Θεό, ζοῦσαν μιά ἐπίγεια κόλαση. Ἡ στέρηση τοῦ Θεοῦ ἦταν ἡ αἰτία τῆς δυστυχίας τους. Γι’ αὐτό ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος. Γιά νά προσεγγίσει τόν ἄνθρωπο, πού ἀπομακρύνθηκε ἀπό Αὐτόν. Γιά νά μπορέσουμε οἱ ἄνθρωποι νά ξαναποκτήσουμε κοινωνία Θεοῦ. Γιά νά ἀπολαμβάνουμε καί πάλι τήν ἐμπειρία τῆς παρουσίας Του. Γιά νά ἔχουμε μία οὐσιαστική σχέση μαζί Του. Νά γινόμαστε ἕνα μ’ Ἐκεῖνον. Πῶς ὅμως μπορεῖ νά γίνει αὐτό;

            Ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας εἶναι ὁ χῶρος πού ὁ Χριστός ἀγγίζει τόν ἄνθρωπο καί ὁ ἄνθρωπος ἑνώνεται μέ τό Χριστό. Ὄσοι θέλουν νά προσεγγίσουν τό Θεό, νά ἑνωθοῦν μαζί Του, μποροῦν νά τό πραγματώσουν μέσα στήν Ἐκκλησία μας. Διότι ὁ Χριστός εἶναι ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἐμεῖς εἴμαστε μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας. Μέσα στήν Ἐκκλησία μποροῦμε ὄχι μόνο νά προσεγγίσουμε τό Χριστό, ἀλλά καί νά ἑνωθοῦμε μαζί Του, νά θεωθοῦμε. Ζοῦμε βέβαια τήν κοινωνία μέ τό Θεό καί αἰσθανόμαστε μιά ἀνεκλάλητη χαρά, ὅταν μελετοῦμε τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί αἰσθανόμαστε τήν αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά δροσίζει τήν ψυχή μας. Ὅταν προσευχόμαστε ἤ τόν λατρεύουμε μέ κατάνυξη καί ἱερό συγκλονισμό καί αἰσθανόμαστε τήν παρουσία του νά γλυκαίνει τήν καρδιά μας. Πολύ περισσότερο ὅμως ὅταν προσερχόμαστε στό Ποτήριο τῆς ζωῆς, εἰλικρινά ἐξομολογημένοι καί μετανοημένοι. Τότε μέ τή θεία Κοινωνία αἰσθανόμαστε εἰρήνη στήν ψυχή μας, ἔνθεη χαρά, πληρότητα. Ἐμπειρία καί σχέση καί κοινωνία Θεοῦ.

            Ὅμως γιά νά γίνει πραγματικότητα αὐτό στόν κάθε πιστό ξεχωριστά, θά πρέπει καί ὁ ἄνθρωπος νά διανύσει τή δική του πορεία. «Ἐγγίσατε τῷ Θεῷ, καί ἐγγιεῖ ὑμῖν» (Ἰακ. δ’ 8), μᾶς λέγει ὁ ἅγιος ἀδελφόθεος Ἰάκωβος. Πλησιάστε τό Θεό καί ὁ Θεός θά σᾶς πλησιάσει. Στό σημερινό ἱερό Εὐαγγέλιο ἀμέτρητα πλήθη ἄγγιξαν ἐξωτερικά τόν Κύριο. Ὅλοι αὐτοί ὅμως δέν αἰσθάνθηκαν κάτι ἀπό τό φοβερό αὐτό μυστήριο, δέν ἄλλαξε τίποτε στή ζωή τους. Δέν ἀρκεῖ λοιπόν νά ἀγγίζει κανείς ἐξωτερικά τόν Κύριο ἀλλά οὐσιαστικά, μέ πίστη καί συναίσθηση. Ἀμέτρητα πλήθη λαοῦ μέσα στούς αἰῶνες προσεγγίζουμε τούς ἱερούς Ναούς, προσευχόμαστε, μελετοῦμε τά θεῖα λόγια, μετέχουμε στά ἱερά Μυστήρια, παίρνουμε μέσα μας τόν ἴδιο τόν Κύριο. Πόσοι ὅμως ἀπό ἐμᾶς αἰσθανόμαστε αὐτή τή μυστική ἕνωση, τόν ἱερό συγκλονισμό; Πόσοι αἰσθανόμαστε ν’ ἀλλάζει ἡ ζωή μας, νά μᾶς μεταγγίζει ὁ Χριστός ζωή καί χάρη;

            Ἀδελφοί, καί σήμερα στή θεία Λατρεία θά μποροῦσε νά ρωτήσει καί γιά μᾶς ὁ Κύριος «Τίς ὁ ἁψάμενός μου;» Ποιός ἑνώθηκε μαζί μου, ποιός ἔζησε μέσα στό φῶς τῆς παρουσίας μου; Ἔτσι ἄν προσεγγίζουμε τό ζωοδότη Χριστό μας, θά σταματᾶ ἡ πνευματική μας αἱμορραγία, θά βλέπουμε ὁρατά τό θαῦμα τῆς παρουσίας Του.