Κυριακή 1 Ὀκτωβρίου 2017 (Β΄ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. στ’ 31-36)

«Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθώς καί ὁ πατήρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί».

 Ὁ Κύριος στό σημερινό ἱερό Εὐαγγέλιο μᾶς ζητάει νά μοιάσουμε στόν Πατέρα Του. Ἐάν θέλουμε, μᾶς λέει, νά εἴμαστε ἀληθινοί μαθητές Του καί νά ἀναδειχθοῦμε παιδιά τοῦ ὑψίστου Θεοῦ, θά πρέπει νά γίνουμε ὅμοιοι μέ Ἐκεῖνον. Ὅπως ὁ οὐράνιος Πατήρ εἶναι οἰκτίρμων καί ἐλεήμων καί εὐεργετικός καί σ’ αὐτούς ἀκόμη τούς ἀχάριστους καί πονηρούς ἀνθρώπους, ἔτσι κι ἐμεῖς θά πρέπει νά γίνουμε εὐσπλαχνικοί, «οἰκτίρμονες» σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ἄς δοῦμε, λοιπόν, γιατί μᾶς ζητᾶ ὁ Κύριος νά γίνουμε οἰκτίρμονες καί ποιά χαρακτηριστικά θά πρέπει νά ἔχει ἡ εὐσπλαχνία μας αὐτή.

 Ὁ Κύριος μᾶς ζητᾶ νά μοιάσουμε στόν ἐπουράνιο Πατέρα μας, τόν πολυεύσπλαχνο Θεό, ὅπως τά παιδιά μοιάζουν κατά κανόνα στούς γονεῖς τους. Διότι ὁ Θεός μᾶς δημιούργησε «καθ’ ὁμοίωσίν» Του, μέ σκοπό δηλαδή νά τοῦ μοιάσουμε. Καί τίποτε δέν μᾶς κάνει νά μοιάζουμε περισσότερο μέ τό Θεό Πατέρα μας ἀπό τήν εὐσπλαχνία, ὅπως μᾶς λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: Ὁ  Κύριος δέν εἶπε  ὅτι θά γίνετε ὅμοιοι μέ τό Θεό Πατέρα ἐάν νηστεύετε, ἐάν παρθενεύετε, ἐάν προσεύχεσθε, ἀλλά ἐάν γίνετε οἰκτίρμονες. Μοιάζουμε δηλαδή περισσότερο στό Θεό ὄχι τόσο μέ τή νηστεία μας, τήν προσευχή, τήν παρθενία, ὅλες αὐτές τίς ἀρετές πού ἔχουν πολύ μεγάλη ἀξία, ἀλλά μέ τήν εὐσπλαχνία. Διότι ὅποιος ἔχει εὐσπλαχνία, ἔχει ἀγάπη, πού εἶναι ἡ κορυφή τῶν ἀρετῶν. Καί χωρίς τήν ἀγάπη, ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, καί θαύματα ἀκόμη ἄν κάνει κανείς, καί στό μαρτύριο ἄν φτάσει, δέν εἶναι τίποτε (Α’ Κορ. ιγ’ 2-3). Ὅλες τίς ἄλλες ἀρετές κι ἄν ἔχουμε, ἐάν δέν εἴμαστε εὔσπλαχνοι, πονετικοί στούς ἀνθρώπους, δέν μοιάζουμε στό Θεό Πατέρα μας, σ’ Αὐτόν πού «ἀνατέλλει τόν ἥλιον ἐπί δικαίους καί ἀδίκους». Αὐτός δέν κάνει διακρίσεις στούς ἀνθρώπους, δέν στερεῖ τά ἀγαθά Του ἀπό τούς ἁμαρτωλούς. Κι ἐνῶ ἐμεῖς οἱ ἀχάριστοι ἄνθρωποι συνεχίζουμε νά τόν περιφρονοῦμε μέ τίς τόσες ἀνομίες μας, Ἐκεῖνος μᾶς φέρεται μέ ἐπιείκεια ἀνεξάντλητη, ἀπροσδόκητη. Μᾶς ἀνέχεται, μᾶς εὐεργετεῖ. Διότι εἶναι «ὁ πατήρ τῶν οἰκτιρμῶν» (Β’ Κορ. α’ 3). Ἀπό τήν ἀμέτρητη εὐσπλαχνία Του γιά νά σώσει ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς, ἀπέστειλε στόν κόσμο τόν μονογενῆ Του Υἱό, τόν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε τό τέλειο πρότυπο τῆς εὐσπλαχνίας. Σ’ ὅλη τήν ἐπίγεια ζωή Του «διῆλθεν εὐεργετῶν καί ἰώμενος». Ἔδειχνε συμπάθεια στούς μετανοοῦντας, θεράπευε τούς ἀρρώστους, συγχωροῦσε τούς σταυρωτές Του.

Μιά τέτοια εὐσπλαχνία πρέπει κι έμεῖς νά ἀποκτήσουμε. Πῶς λοιπόν θά δείξουμε τήν εὐσπλαχνία μας;

Ὅλοι μας ἀσφαλῶς θέλουμε νά μᾶς συμπεριφέρονται οἱ  ἄλλοι μέ ἀγάπη, μέ κατανόηση, μέ ἐπιείκεια, συμπάθεια, ἐγκαρδιότητα καί στοργή. Ἐμεῖς ὅμως συχνά τούς συμπεριφερόμαστε μέ σκληρότητα καί ἀσυμπάθεια. Θά πρέπει λοιπόν ἐμεῖς νά κάνουμε τό πρῶτο βῆμα, ἐμεῖς νά γίνουμε σπλαχνικοί. Πῶς μποροῦμε νά βλέπουμε τούς ἄλλους γύρω μας νά εἶναι πονεμένοι, κουρασμένοι, ἀσθενεῖς, νά ταλαιπωροῦνται ἀπό διάφορα προβλήματα, ἀπό ἀγωνίες ἤ ἁμαρτίες, καί νά μένουμε ἀσυγκίνητοι καί σκληρόκαρδοι; Ὅταν πρῶτοι ἐμεῖς γίνουμε σπλαχνικοί, τότε θά δοῦμε πόσο γρήγορα θά ἀλλάξει τό κλῖμα καί γύρω μας.

Βέβαια ἐδῶ ὁ Κύριος δέν μᾶς ζητάει νά ἔχουμε τή φυσική εὐσπλαχνία πού κάποιοι ἀπό τό χαρακτήρα τους ἔχουν καί συγκινοῦνται εὔκολα καί συμπονοῦν τούς ἄλλους. Κι αὐτό βέβαια εἶναι ἐπαινετό. Ἀλλά ὁ Κύριος πολύ περισσότερο μᾶς ζητᾶ νά ἀποκτήσουμε τήν εὐσπλαχνία πού εἶναι ἀποτέλεσμα ἀγώνα, ταπείνωσης καί ἀνεξικακίας. Μιά εὐσπλαχνία πού ἀπαιτεῖ νά ταπεινωθεῖ τό ἐγώ μας, νά παραμερίσουν οἱ κοντόφθαλμες λογικές, νά νικηθεῖ ἡ φιλαυτία μας. Βέβαια αὐτό εἶναι δύσκολο. Χρειάζεται ταπείνωση, ὑπομονή καί ἀγάπη, γιά νά μπορέσουμε νά γίνουμε εὐεργετικοί ἀκόμη καί σ’ ὅσους μᾶς λυποῦν. Νά μάθουμε νά κλαῖμε «μετά κλαιόντων», νά αἰσθανόμαστε τό πρόβλημα τοῦ ἄλλου δικό μας. Νά ἀποκτήσουμε «σπλάχνα οἰκτιρμῶν» (Κολασ. γ’ 12). Νά πονᾶ ἡ καρδιά μας μπροστά στή δυσκολία ἤ τήν ἰδιορρυθμία ἤ τήν πτώση τοῦ ἄλλου, ἰδιαιτέρως δέ ὅταν αὐτός μᾶς δυσκολεύει ἤ μᾶς ἀναστατώνει. Νά τόν διακονοῦμε χωρίς νά τόν κατακρίνουμε, χωρίς νά στεκόμαστε στίς ἀδυναμίες του μέ σκληρότητα, ἀλλά νά προσευχόμαστε μέ θέρμη γι’ αὐτόν.

Ἀδελφοί, τήν ἀρετή τῆς εὐσπλαχνίας τήν ἔχει ἰδιαιτέρως ἀνάγκη ἡ σκληρή καί ἄκαρδη ἐποχή μας, ὅπου ὁ ἀτομισμός καί τό συμφέρον θριαμβεύουν. Σήμερα πού οἱ πολλοί ἔχουν γίνει ἄσπλαχνοι, ἄστοργοι, ἀνελεήμονες, καί κοιτοῦν τό ἐγώ τους, οἱ πιστοί Χριστιανοί δέν πρέπει νά ἐπηρεαστοῦμε ἀπό τό κλῖμα αὐτό ἀλλά νά ἀνοίξουμε τήν ἀγκαλιά μας στούς πονεμένους συνανθρώπους μας καί νά τούς προσφέρουμε τή συμπάθεια καί εὐσπλαχνία μας.