Κυριακή 25 Ἰουνίου (Γ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) (Ματθ. ς’ 22-33)

Ὁ Κύριος στό εὐαγγελικό μας ἀνάγνωσμα παρομοιάζει τὸ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου μέ το μάτι. Τὸ μάτι, λέει, εἶναι τὸ λυχνάρι ποὺ δίνει φῶς σὲ ὅλο τὸ σῶμα. Ὅταν τὸ μάτι εἶναι ὑγιές, ὅλο τὸ σῶμα φωτίζεται. Ὅταν ὅμως τὸ μάτι ἔχει βλάβη, τότε ὅλο τὸ σῶμα βυθίζε­ται στὸ σκοτάδι. Ἐὰν λοιπόν, ὁ νοῦς πού ἔχει τεθεῖ ἐντός σου σὰν φῶς εἶναι σκοτάδι, τότε πόσο πολὺ θὰ γίνει τὸ ἐσωτερικό σου σκοτάδι;

Τό συγκλονιστικό αὐτὸ ἐρώτημα τοῦ Κυρίου θὰ πρέπει ὅλους πολὺ νὰ μᾶς ἀπασχολήσει. Νὰ δοῦμε δηλαδὴ μήπως ὁ νοῦς μας, ποὺ εἶναι τὸ μάτι τῆς ψυχῆς, εἶναι τυφλός, ὁπότε καὶ ἡ ψυχή μας ὁλό­κληρη εἶναι βυθισμένη στὸ πνευματικὸ σκοτάδι. Πότε ὅμως ὁ νοῦς εἶναι τυφλός, πότε εἶναι σκοτάδι, ὅπως τὸν ἀποκαλεῖ ὁ Κύριος;  Ὁ νοῦς γίνεται σκοτάδι πράγματι, ὅταν βρίσκεται μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι τὸ Φῶς τὸ ἀληθινό. Καὶ βρίσκεται μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεό, ὅταν δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ ζεῖ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του καὶ δὲν φωτί­ζεται ἀπὸ τὴ διδασκαλία Του.

Τὰ ἀποτελέσματα τώρα τὰ ἀντιλαμβα­νόμαστε ὅλοι μας. Ἡ ψυχή, καθὼς δὲν ἔχει πλέον φῶς νὰ τὴν καθοδηγεῖ, χάνει τὸν προσανατολισμό της καὶ κινεῖται σὲ λανθασμένες κατευθύνσεις. Παύει νὰ ἀνα­ζητεῖ τὴν αἰώνια ζωὴ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν ὁποία εἶναι πλασμένη, καὶ ἐπιδιώκει τὶς ἀπολαύσεις αὐτοῦ ἐδῶ τοῦ κόσμου. Λησμονεῖ τὸ Δημιουργό της καὶ στρέφεται μανιωδῶς πρὸς τὰ κτίσματα, ὁπότε γίνεται θῦμα ποικίλων ψευδο­θεῶν καὶ εἰδώλων. Παρασύρεται δηλαδὴ σὲ αἱρέσεις, σὲ σκοτεινὲς ὀργανώσεις τοῦ τύπου τῆς Μασσωνίας καὶ τῶν Ἰεχωβάδων, σὲ Ἰνδουϊστικά παραθρησκευτικὰ συ­στήματα διαφόρων Γκουροῦ, ἀκόμη καί  στὸ σατανισμό! «Νοῦς ἀποστάς τοῦ Θεοῦ ἢ κτηνώδης γίνεται ἢ δαιμονιώδης», ἔλεγαν οἱ ἅγιοι Πατέρες. Ὁ νοῦς ἐκεῖνος ποὺ θὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸ  Θεὸ γίνε­ται ὅμοιος ἢ μὲ τὰ κτήνη ἢ μὲ τοὺς δαί­μονες!

Λοιπὸν, νὰ τό προσέξουμε αὐτό. Νὰ εἴμα­στε κοντὰ στὸν Κύριο, νὰ μελετοῦμε μὲ προσοχὴ καὶ ἅγιο φόβο τὴ διδασκαλία Του, νὰ ἀγωνιζόμαστε νὰ ζοῦμε κατὰ τὸ θέλημά Του, γιὰ νὰ φωτίζεται ἀπὸ τὴ θεϊκή Του Χάρη ὁ νοῦς μας καὶ νὰ καθο­δηγεῖ ἔτσι τὴν ψυχὴ πρὸς τὸν ὕψιστο προορισμό της, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴν ἕνωσή της μὲ τὸ Δημιουργό της.

Στὴ συνέχεια, ὑπογραμμίζει ὁ Κύριος, κανένας δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι δοῦλος σὲ δύο κυρίους συγχρόνως. Διότι ἢ θά μισήσει τὸν ἕνα καὶ θὰ ἀγαπήσει τὸν ἄλλο, ἢ θὰ προσκολληθεῖ στὸν πρῶτο καὶ θὰ περιφρονήσει τὸν δεύτερο. Ἑπομένως καὶ ἐσεῖς, καταλήγει, δὲν μπορεῖτε νὰ εἶστε συγχρόνως δοῦλοι καὶ τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ μαμωνᾶ, τοῦ πλούτου δηλαδή. Καὶ τί μᾶς προτείνει; Μὴ φροντίζετε, μᾶς λέει, μὲ ἀγωνία καὶ στενοχώρια γιὰ τὴ ζωή σας, τί θὰ φᾶτε ἤ τί θὰ πιεῖτε ἢ τί θὰ ντυθεῖτε. Δὲν ἀξίζει ἡ ζωή σας περισσότερο ἀπὸ τὴν τροφή, καὶ τὸ σῶμα ἀπὸ τὰ ἐνδύματα; Ὁ Θεὸς λοιπόν, πού σᾶς ἔδωσε τὴ ζωὴ καὶ τὸ σῶμα, δὲν θὰ σᾶς δώσει καὶ τὰ ἀπαραίτητα γιὰ νὰ ζήσετε;

Κοιτάξτε τὰ πουλιά, ποὺ πετοῦν στὸν ἀέρα. Αὐτὰ οὔτε σπέρνουν οὔτε θερίζουν οὔτε μαζεύουν σὲ ἀποθῆκες, καὶ ὅμως ὁ Οὐράνιος Πατέρας σας τὰ τρέφει. Τί λέτε, ἐσεῖς δὲν ἀξίζετε περισσότερο ἀπὸ αὐτά; Ποιὸς ἀπό σᾶς, ὅσο κι ἂν πασχίσει, μπορεῖ νὰ προσθέσει στὸ ἀνάστημά του ἕναν πῆχυ; Κανένας. Ἑπομένως, ἔχετε ἐμ­πιστοσύνη στὸ Θεὸ καὶ ὄχι στοὺς δι­κούς σας κόπους καὶ ἀγῶνες.

Καὶ γιὰ τὴν ἐνδυμασία σας γιατί ἀνησυ­χεῖτε καὶ ἀγωνιᾶτε; Παρατηρῆστε τὰ ἀγρι­ολούλουδα πῶς αὐξάνουν. Οὔτε κουρά­ζονται οὔτε γνέθουν. Κι ὅμως, σᾶς βε­βαιώνω  πὼς οὔτε ὁ δοξασμένος βασι­λιάς Σολομών δὲν ντύθηκε τόσο ὄμορφα σὰν αὐτά. Ἂν λοιπὸν ὁ Θεὸς τὰ ἀγριο­χόρταρα, πού καταλήγουν στὸ φοῦρνο, τὰ ντύνει τόσο ὄμορφα, δὲν θὰ τὸ κάνει αὐτό περισσότερο γιὰ σᾶς, ὀλιγόπιστοι ἄνθρωποι;

Λοιπὸν, μὴν καταληφθεῖτε ἀπὸ τέτοια ἀγωνία λέγοντας τί θὰ φᾶμε, τί θὰ πι­οῦμε ἢ τί θὰ ντυθοῦμε; Αὐτὰ οἱ εἰδωλολά­τρες ἄνθρωποι τὰ ἐπιδιώκουν. Δὲν ταιριά­ζει αὐτή ἡ συμπεριφορὰ σὲ σᾶς. Διότι γνωρίζει ὁ Οὐράνιος Πατέρας σας ὅτι σᾶς χρειάζονται ὅλα αὐτά. Ἀλλὰ νὰ στρέψετε ὅλο τὸ ἐνδιαφέρον σας πρωτίστως στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ στὸ τί πρέπει νὰ κάνετε γιὰ νὰ τὴν ἀποκτήσετε, καὶ ὅλα αὐτά τὰ οὐράνια θὰ σᾶς τὰ δώσει ὁ Θεὸς μαζὶ μὲ τὰ ἀναγκαῖα ἐπίγεια.

«Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Αὐτὸ εἶναι τὸ τελικὸ συμπέρασμα τῶν λόγων τοῦ Κυρίου μας. Εἶναι φανερὸ ὅτι αὐτό ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἐπιμένει ὁ Κύριος νὰ ἀπαλλαγοῦμε δὲν εἶναι ἡ ἁπλή φρον­τίδα καὶ ἐργασία, τὰ ὁποῖα εἶναι χρέος ὅλων μας, ἀλλά ἡ ἀγωνιώδης μέριμνα, ποὺ βασανίζει τὴν ψυχή, τὴν πνίγει, δὲν τὴν ἀφήνει νὰ ἀναπνεύσει. Τὸ περίφημο ἄγχος τῆς ἐπο­χῆς μας, ποὺ μετατρέπεται σὲ ἀγχόνη (κρεμάλα) τῆς ψυχῆς. Ἀγχόνη πράγματι. Σφίγγει ἀσφυκτικὰ τὸν ἄνθρωπο, τὸν πνί­γει, τὸν ὁδηγεῖ σὲ ἀπελπισία. Τί θὰ κάνω; Πῶς θὰ τὰ βγάλω πέρα; Πῶς θὰ μεγα­λώσω τὰ παιδιά μου; Πῶς θὰ τὰ σπου­δάσω; Πῶς θὰ τὰ ἀποκαταστήσω; Ἐρω­τήματα τυραννικά, ποὺ βασανίζουν πλήθη ἀνθρώπων καὶ συχνὰ τοὺς βυθίζουν σὲ ἀπόγνωση.

Τί ἔχει συμβεῖ ἐδῶ; Εἶναι φανερό. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ὑποδουλωθεῖ στὸν μαμωνᾶ, ἔχει ἐγκλωβιστεῖ στὸ σχῆμα τοῦ παρόντος κόσμου. Κατὰ συνέπεια ἔχει λησμονήσει τὸ Θεό, δὲν ποθεῖ τὴν ἀληθινή του πα­τρίδα. Ἔχει δώσει στὰ δευτερεύοντα τὴν πρώτη θέση καὶ στὰ πρῶτα τὴ δεύτερη ἢ τὴν τελευταία. Γι' αὐτό καὶ ὅλη του ἡ ἀγωνία καὶ ὁ ἀγώνας του ὅλος εἶναι τὸ πῶς θὰ ἀποκτήσει αὐτὰ τὰ πράγματα. Ξενύχτια, τρεχάματα, σχέδια ἐπὶ σχεδίων, νύχτα καὶ μέρα ὁ νοῦς του στριφογυρίζει διαρκῶς σ' αὐτά, μ' αὐτά ἀπασχολεῖται μόνο.

Τὸ ἀποτέλεσμα; Νὰ εἶναι δυστυχὴς κυ­νηγώντας διαρκῶς ἕνα ἄπιαστο ὄνειρο. Δι­ότι ὁ ἄνθρωπος, πλασμένος γιὰ τὸ ἄπειρο καὶ τὸ αἰώνιο, ποτὲ δὲν μπορεῖ νὰ εὐτυ­χήσει στή γῆ, ὅσα κι ἂν ἀποκτήσει. Δυστυχὴς καὶ ἀνικανοποίητος μένει, ὥς τὴν ὥρα γιά τὴ μεγάλη ἀναχώρηση! Καὶ τότε; Τότε διαπιστώνει πὼς τὰ ἔχει χάσει ὅλα. Καὶ τὰ πρόσ­καιρα,  τὰ ὁποῖα εἶχε ἀπολυτοποιήσει, καὶ τὰ αἰώνια, ποὺ εἶχε λησμονήσει.

Λοιπόν, ἡ λύση εἶναι ἀκριβῶς αὐτή ποὺ ὑποδεικνύει ὁ Κύριος: «Ζητεῖτε πρῶτον τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Πρῶτα ἀπ' ὅλα, παραπάνω ἀπὸ ὁτιδή­ποτε ἄλλο νὰ ἐπιζητοῦμε τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτή νὰ εἶναι τὸ ὑπέρτατο ὅραμα τῆς ζωῆς μας. Ὅλες οἱ σκέψεις μας, τὰ σχέδιά μας, οἱ μεγάλοι μας κόποι νὰ ἀποβλέπουν σ' αὐτό, στὸ πῶς θὰ ἀποκτήσουμε τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ μας. Καὶ τότε ὅλα τὰ ἀναγκαῖα ἐπίγεια θὰ μᾶς τὰ χαρίζει ὁ Κύριος.