Κυριακή 18 Ἰουνίου (Β’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) (Ματθ. δ’ 18-23)

          Ὁ Κύριος βρίσκεται στὴ Γαλιλαία καὶ βαδίζει στὴν ἀκρογιαλιά τῆς λίμνης Γεννησαρέτ. Αὐτή τὴν ὥρα ἀρκετὰ ψαροκάικα ἑτοιμάζονται γιὰ ψά­ρεμα καὶ ὁ Κύριος ὁδηγεῖ τὰ βήματά Του σὲ ἕνα ἀπὸ αὐτά, ὅπου δυὸ ἀδέλφια, ὁ Ἀνδρέας καὶ ὁ Πέτρος, ρίχνουν τὰ δίχτυα στὴ θάλασσα. Σ' αὐτοὺς ἀπευθύνεται τώρα ὁ Κύριος. Καὶ τί τοὺς λέει; Συγκλο­νιστικὸς λόγος ἐξέρχεται ἀπὸ τὸ στόμα Του. «Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Ἐλᾶτε κοντά μου, τοὺς λέει, καὶ ἐγώ θὰ σᾶς κάνω ψαράδες ἀν­θρώπων, θὰ σᾶς δώσω δηλαδὴ τὴν ἱκανό­τητα καὶ τὴ δύναμη νὰ ἑλκύετε καὶ νὰ ὁδηγεῖτε ἀνθρώπους στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

       Ψαράδες κλήθηκαν νὰ γίνουν οἱ μαθητές τοῦ Κυ­ρίου μας. Ψαράδες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ποὺ θὰ μάθαιναν τὶς μεγάλες μυ­στικὲς ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου καί τὶς ὁποῖες θὰ ἔπρεπε κατόπιν νὰ κηρύξουν σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Ἀσφαλῶς, μὲ τὴ σημασία αὐτὴ ἡ πρόσκληση ποὺ ἀπηύθυνε ὁ Κύριος στοὺς μαθητές Του εἶναι μοναδικὴ καὶ ἀνεπανάληπτη καὶ θὰ λέγαμε ὅτι ἐμᾶς δὲν μᾶς ἀφορᾶ. Ὡστόσο τὴν πρόσκληση νὰ γίνουμε ψαράδες ἀνθρώπων τὴν ἀπευ­θύνει ὁ Κύριος σὲ ὅλους τούς πι­στούς.

          Ὅλοι μας ὀφείλουμε νὰ ἀσχολού­μαστε μὲ τὸ πνευματικὸ ψάρεμα. Ἐκεῖ ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ φτάσει ἡ φωνή τῶν ἱερέων νὰ μιλᾶμε ἐμεῖς. Νὰ προσπαθοῦμε νὰ δείχνουμε στοὺς συνανθρώπους μας τὸ δρόμο τῆς σωτηρίας, αὐτὸν ποὺ ὁδηγεῖ στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Νὰ τοὺς μι­λᾶμε γιὰ τὴ μετάνοια καὶ τὴν ἐξομολόγηση, γιὰ τὴ λύτρωση ποὺ τόσο πλούσια καὶ ἄφθονη μᾶς προσφέρεται μέσα στὴν Ἐκκλησία.

      Εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὴ στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἡ προθυμία μὲ τὴν ὁποία οἱ δυὸ ἀδελφοί ἀνταποκρί­θηκαν στὴν πρόσκληση τοῦ Κυρίου. «Εὐ­θέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ», σημειώνει ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστής. Ἀμέσως, τὴν ἴδια ἐκείνη ὥρα, ἐγκατέλει­ψαν τὰ δίχτυά τους, τὴν περιουσία τους ὅλη, καὶ ἀκολούθησαν τὸν Κύριο.

          Ὁ Κύριος ἀμέσως μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ περιστατικὸ κατηύθυνε τὰ βήματά Του πρὸς κάποιο ἄλλο πλοῖο, ὅπου δυὸ ἀδέλ­φια, ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης, ἐπιδιόρ­θωναν τὰ δίχτυα τους μαζὶ μὲ τὸν πα­τέρα τους τὸ Ζεβεδαῖο. Τὸ θαυμαστό τοῦ πράγματος βρίσκεται στὸ ὅτι καὶ ἐκεῖνοι μόλις ὁ Ἰησοῦς τοὺς κάλεσε νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν, «εὐθέως», αὐτοστιγμεί ἐγκατέλειψαν τὸ πλοῖο καὶ τὸν πατέρα τους καὶ ἀκολούθησαν τὸν Κύριο, ὁ ὁποῖος περιόδευε ὅλη τὴν περιοχὴ ἐκείνη τῆς Γαλιλαίας κηρύσσοντας τὸ Εὐ­αγγέλιο καὶ θεραπεύοντας πλήθη ἀσθενῶν ἀνθρώπων.

       Εὐθέως! Δυὸ φορὲς ἐπαναλαμβάνεται ἡ λέξη στὸ ἱερό μας κείμενο. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ δέχθηκαν τὴν πρόσκληση τοῦ Κυρίου εἶχαν τὴν ἐπιχείρησή τους, τὴν περιουσία τους, τὶς οἰκογένειές τους. Εἶχαν τὰ σχέδιά τους, τὶς προοπτικές τους. Καὶ ὅμως τὰ ἐγκατέλειψαν ὅλα καὶ ἀκολούθη­σαν τὸ θεῖο Διδάσκαλο. Ἀλλὰ τὸ σπου­δαῖο δὲν εἶναι τόσο τὸ ὅτι τὰ ἐγκατέλειψαν ὅλα καὶ ἀκολούθησαν τὸν Κύριο. Τὸ ἄξιο θαυμασμοῦ εἶναι ὅτι αὐτό τὸ ἔκα­ναν ἀμέσως! «Εὐθέως», τὴν ἴδια ἐκείνη στιγμή, χωρὶς τὴν ἐλάχιστη ἔστω ἀναβολή. Δὲν εἶπαν, Κύριε, θά Σὲ ἀκολουθήσουμε. Δῶσε μας ὅμως κάποιο χρονικὸ περιθώριο νὰ τακτοποιήσουμε τὶς δουλειές μας, τὶς τόσες ὑποχρεώσεις μας, τὶς οἰκογένειές μας.

          Ὑπέροχες μορφές! Γι' αὐτὸ ἔγιναν Ἀπό­στολοι τοῦ Χριστοῦ μας καὶ δοξάζονται καὶ θὰ δοξάζονται στὴν αἰωνιότητα. Διότι ἀκριβῶς ἀνταποκρίθηκαν μὲ ἄμεση προθυ­μία στὴ μεγάλη πρόσκληση  τοῦ Κυρίου. «Εὐθέως»!

        Ἂς δοῦμε καὶ ἐμεῖς στόν ἑαυτό μας ἂν ἔχουμε τὴν ἴδια ἀποφασιστικὴ προθυμία νὰ ἀνταποκρινόμαστε στὶς προσκλήσεις πού μᾶς ἀπευθύνει ὁ Θεός.  Πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς δὲν ἀρνούμαστε νὰ ἀνταποκρι­θοῦμε στὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. Κατὰ βάθος δεχόμαστε νὰ τὸ ἐφαρ­μόσουμε καὶ τὸ ἐπιθυμοῦμε. Τί ὅμως συμ­βαίνει; Συχνὰ ξεγελιόμαστε ἀπὸ τὶς δῆθεν ἐπείγουσες ὑποχρεώσεις καὶ ἐργα­σίες μας καὶ ἀναβάλλουμε. Ἀργότερα, λέμε, θὰ τὸ κάνω αὐτό. Νὰ τελειώσω πρῶτα αὐτὲς τὶς ἐπείγουσες ὑποθέσεις καὶ ἔπειτα θὰ τὸ ἐφαρμόσω. Ἔπειτα ! Δηλαδὴ ποτέ! Διότι τὸ πράγμα κατόπιν πάει ἀπὸ ἀναβολὴ σὲ ἀναβολή. Καὶ δὲν ἔχουν τελειωμὸ οἱ θεωρούμενες ἐπείγουσες ὑποθέσεις μας. Τὸ λάθος ἐδῶ εἶναι πλέον φανερό. Δου­λεύουμε δυστυχῶς μέ μακρόπνοες προοπτικές. Ἀργότερα, λέμε. Ἀλλά, ἀδελφοί, ποιός μᾶς ἐγγυᾶται ὅτι ὀπωσδή­ποτε θὰ ἔρθει αὐτό τὸ ἀργότερα; Κι ἂν πρὶν ἀπὸ αὐτὸ ἔρθει ὁ ἄγγελος νὰ πάρει τὴν ψυχή μας, τί γίνεται; Θὰ ποῦμε καὶ σ' αὐτόν, ἔλα ἀργότερα;  Ἀλλὰ ἐκεῖ τὸ ἀργότερα δὲν περνάει.

          Λοιπόν, καταλαβαίνουμε ὅτι τὸ σήμερα, τὸ τώρα ἔχουμε στὰ χέρια μας. Τὸ αὔριο δὲν τὸ ὁρίζουμε, δὲν εἶναι βέβαιο. Αὔριο μπορεῖ νὰ εἶναι ἀργά.Ἑπομένως εὐθέως! Ἔτσι νά ἐνεργοῦμε πάντοτε. Νὰ μὴν ἀναβάλλουμε. Εὐθέως, ἀμέσως, σήμερα, τώρα νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Κάνουμε κάποιο λάθος; Ἀμέσως νὰ σπεύδουμε νὰ τὸ διορθώ­νουμε. Δημιουργεῖται κάποια ἔχθρα; Αὐθημερὸν νὰ προσπαθοῦμε νὰ τὴ διαλύουμε. Ἔχουμε κάποια ἀδυναμία, κάποια κακὴ συνήθεια; Μὲ τὸ μαχαίρι - «εὐθέως» - νὰ τὴν κόβουμε. Σκεπτόμαστε νὰ κάνουμε κάτι καλὸ καὶ ὠφέλιμο γιὰ τοὺς ἀδελφούς μας; Ἀμέσως νὰ τὸ κάνουμε. Μὴν τὸ ἀναβάλλουμε γιὰ ἀργότερα.

           Εἴθε νὰ καταλάβουμε ὅλοι μας καλά, ἀδελφοί, ὅτι τὸ μόνο ἐπεῖγον θέμα τῆς ζωῆς μας εἶναι τὸ νὰ ἑτοιμαζόμαστε γιὰ τὴν αἰωνιότητα!