Κυριακή 28 Αὐγούστου 2016 (Ι’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

Μετά τή Μεταμόρφωση, ὁ Κύριος ὅταν κατέβηκε ἀπό τό ὄρος καί βρέθηκε πάλι μέ ὅλους τούς μαθητές Του ἀνάμεσα στά πλήθη τῶν ἀνθρώπων, τόν πλησίασε ἕνας πονεμένος πατέρας, ἔπεσε στά πόδια Του καί τόν παρεκάλεσε θερμά:. «Κύριε, ἐλέησόν μου τόν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καί κακῶς πάσχει» (Ματθ. ιζ΄15). Σπλαχνίσου καί θεράπευσε τό παιδί μου, διότι ὑποφέρει φοβερά. Πολλές φορές πέφτει στή φωτιά ἤ στό νερό καί κινδυνεύει νά καεῖ ἤ νά πνιγεῖ. Τόν ἔφερα στούς μαθητές σου νά τόν θεραπεύσουν, ἀλλά δέν μπόρεσαν.     

Ὁ Κύριος, γνωρίζοντας ὅτι ἡ ἀπιστία τῶν ἀνθρώπων τῆς γενεᾶς ἐκείνης ἦταν ἡ αἰτία πού δέν θεραπεύτηκε ὁ νέος, εἶπε: «Ὤ γενεά ἄπιστη καί διεστραμμένη!  Ἕως πότε θά εἶμαι μαζί σας;  Ἕως πότε θά σᾶς ἀνέχομαι; Φέρετέ μου ἐδῶ τόν νέο. Θέλω νά τόν ἐλευθερώσω ἀπό τήν κυριαρχία τοῦ σατανᾶ, νά τόν ἀπαλλάξω ἀπό τόν σκληρό τύραννο, νά τόν θεραπεύσω ἀπό τήν ἀσθένειά του, νά τόν παραδώσω ὑγιαίνοντα στούς γονεῖς του, νά τόν λυτρώσω καί νά τόν σώσω!

Μόλις ἔφεραν τόν νέο κοντά στό Χριστό, ὁ Κύριος ἐπέπληξε τό ἀκάθαρτο πνεῦμα κι ἀμέσως βγῆκε ἀπ᾿ αὐτόν τό δαιμόνιο καί θεραπεύτηκε τό παιδί ἀπό τήν ὥρα ἐκείνη. Τότε οἱ μαθητές πλησίασαν ἰδιαιτέρως τόν θεῖο Διδάσκαλο καί τόν ρώτησαν: Γιατί ἐμεῖς δέν μπορέσαμε νά βγάλουμε τό δαιμόνιο; Κι ὁ Κύριος τούς ἀπάντησε: «Διά τήν ἀπιστίαν ὑμῶν». Ἀληθινά σᾶς λέω, ἐάν ἔχετε πίστη θερμή καί δυνατή σάν τόν μικρό σπόρο τοῦ σιναπιοῦ, θά πεῖτε στό βουνό αὐτό πήγαινε ἀπό ἐδῶ ἐκεῖ καί θά μετακινηθεῖ. Τίποτε δέν θά εἶναι ἀδύνατο σέ σᾶς.

Μή βιαστοῦμε, ἀδελφοί, νά κατηγορήσουμε οὔτε τόν πατέρα τοῦ σεληνιαζόμενου νέου οὔτε τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ πρίν ἀπό τήν Πεντηκοστή γιά τήν ὀλιγοπιστία τους, οὔτε τούς ἀνθρώπους τῆς γενεᾶς ἐκείνης γιά τή διαστροφή τῆς προαιρέσεώς τους. Διότι καί σήμερα, παρόλο πού ζοῦμε στήν ἐποχή τῆς Χάριτος, βρισκόμαστε σέ τροχιά ἀποστασίας ἀπό τό ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ, μέ ἀποτέλεσμα ἡ κοινωνία μας νά εἶναι «ἐν πολλοῖς» δαιμονοκρατούμενη.

Ὅμως ὀφείλουμε νά γνωρίζουμε ὅτι ἄν εἴμαστε ἀδιάφοροι στά πνευματικά, τά δαιμόνια δέν ἀναχωροῦν ἀπό τά ἀξιολύπητα θύματά τους, ἀλλά ἐνισχύουν περισσότερο τήν κυριαρχία τους. Ἄν ἔχουμε ἀναιμική καί ταλαντευόμενη πίστη, τά δαιμόνια δέν ἐγκαταλείπουν τήν ἔπαλξή τους, ἀλλά γίνονται ἐπιθετικότερα.

Πότε ἀναχωροῦν τά δαιμόνια; Ὅταν παρακαλοῦμε τόν ἅγιο Θεό μέ πίστη μεγάλη, ὅπως μέ μεγάλη πίστη παρακαλοῦσε τόν Κύριο ἡ Χαναναία γυναίκα καί πέτυχε νά θεραπευθεῖ ἡ ἄρρωστη κόρη της ἀπό τό δαιμόνιο πού τή βασάνιζε. Πόσοι γονεῖς, ὅπως τελικά κι ὁ πατέρας τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου, μέ θερμότερη πίστη παρεκάλεσαν τόν ἅγιο Θεό καί βρῆκαν λύση στό δράμα τῶν παιδιῶν τους! Πόσοι ἀσθενεῖς, λεπροί, τυφλοί, κουφοί καί ἄλαλοι, παρεκάλεσαν μέ πίστη μεγάλη τόν Κύριο καί θεραπεύτηκαν ἀπό τήν ἀσθένειά τους! Τέτοια μεγάλη πίστη στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό ἀπαλλάσσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν κυριαρχία τοῦ διαβόλου, τόν ἐλευθερώνει ἀπό τά πάθη καί τόν ὁδηγεῖ στή μετάνοια καί τόν ἁγιασμό! 

 Ἀλλά καί κάτι ἀκόμη χρειάζεται γιά νά ἐλευθερωθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπό τή χαλεπότατη δουλεία τοῦ σατανᾶ. Μᾶς τό λέει ὁ Κύριος στή συνέχεια τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. «Τοῦτο τό γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ». Αὐτό τό εἶδος τῶν δαιμόνων δέν ἐξέρχεται ἀπό τόν ἄνθρωπο πού ἔχει καταληφθεῖ ἀπό αὐτό, παρά μόνο μέ προσευχή πού συνοδεύεται καί μέ νηστεία.  Αὐτό τό εἶδος τῶν δαιμόνων εἶναι ἰσχυρότερο ἀπό τά ἄλλα! Ἄν ζοῦμε ζωή τρυφηλή, δέν συντρίβεται, ἀλλά δυναμώνει περισσότερο. Ἡ νηστεία καί ἡ προσευχή προσφέρουν πολύ μεγάλη δύναμη στούς πιστούς πού ἀγωνίζονται μέ πόθο. Ἡ νηστεία χαλινώνει τό σῶμα καί καταστέλλει τίς ἐπαναστάσεις τῆς σαρκός. Ταπεινώνει τήν ὑπερηφανευόμενη ψυχή καί ἐλαφρώνει τή διάνοια. Δίνει φτερά στήν προσευχή.

Ἡ προσευχή πού γίνεται μέ ζέση ψυχῆς καί διάνοια προσηλωμένη στό Θεό, καίει τούς δαίμονες. «Ἰησοῦ ὀνόματι μάστιζε πολεμίους», συμβουλεύει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, παρομοιάζοντας τήν ἐπίκληση τοῦ ἁγίου Ὀνόματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ μέ μαστίγιο ἀποτελεσματικότατο νά μαστιγώνει τούς δαίμονες καί νά τούς τρέπει σέ φυγή. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος παρατηρεῖ  ὅτι δέν εἶναι τόσο φοβερό στούς λύκους τό ξίφος, ὅσο εἶναι στούς δαίμονες οἱ προσευχές τῶν ἁγίων!

Ὁ Κύριος στήν ἀρχή τῆς δημοσίας δράσεώς Του, ὅταν πειράστηκε ἀπό τόν διάβολο στήν ἔρημο, μέ τή νηστεία καί τήν προσευχή τόν κατανίκησε. Ὁ πειραστής ἔφυγε κατησχυμένος καί τόν ἄφησε ἀνενόχλητο.

Ἀλλά καί τρίτο πανίσχυρο ὅπλο θέτει ὁ Κύριος στή διάθεσή μας, γιά νά ἐξουδετερώνουμε τήν ἀντίσταση τοῦ Ἀντιδίκου.  Κι αὐτό εἶναι ἡ δύναμη τοῦ σταυροῦ. Ἐπάνω στό ξύλο τοῦ σταυροῦ ὁ Χριστός κατέλυσε τήν ἐξουσία τοῦ σατανᾶ. Ὁ Σταυρός Του ἔγινε κτύπημα θανατηφόρο κατά τοῦ διαβόλου, χαλινάρι τῶν δαιμόνων, φίμωτρο τῆς δυνάμεως τῶν ἐχθρῶν. «Κύριε, ὅπλον κατά τοῦ διαβόλου τόν σταυρόν σου ἡμῖν δέδωκας». Ἀκόμη καί μικρά παιδιά δέν τούς φοβήθηκαν τούς δαίμονες, ἀλλά κάνοντας τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ τούς ἔτρεψαν σέ ἄτακτη φυγή. Ἡ ἁγία Μαρίνα ἦταν μόλις δεκαπέντε ἐτῶν καί μέ τή δύναμη τοῦ σταυροῦ συνέτριψε τόν διάβολο, τοῦ ἔσπασε τό κεφάλι.

Μέ τή θερμή πίστη λοιπόν, μέ τή νηστεία καί τήν προσευχή καί μέ τή δύναμη τοῦ Σταυροῦ ἐκδιώκονται τά δαιμόνια! Καί γενικότερα ἄν εἴμαστε ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ καί κοινωνοῦμε τό Χριστό καί τόν ἔχουμε «ἐν τοῖς στέρνοις ἡμῶν», τά δαιμόνια δέν βρίσκουν «τόπον ἀναπαύσεως» στίς καρδιές μας. Μ᾿ αὐτά τά πανίσχυρα ὅπλα καί πάνω ἀπ’ὅλα μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἄς πολεμοῦμε κι ἐμεῖς τόν σατανά, γιά νά δοξάζουμε τό ὑπερένδοξο καί ὑπερύμνητο ὄνομα τοῦ Κυρίου μας στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.