Κυριακή 20 Μαρτίου 2016 (Α΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ)

«Ὅν ἔγραψε Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καί οἱ Προφῆται, εὑρήκαμεν Ἰησοῦν» (Ἰωάν. α' 46).

       Ἀδελφοί, ὅταν ὁ θεῖος Διδάσκαλος κάλεσε τόν Φίλιππο νά τόν ἀκολουθήσει, ὁ Φίλιππος χάρηκε τόσο πολύ, πού ἔσπευσε ἀμέσως νά κάνει κοινωνό τῆς χαρᾶς του καί τόν ἀδελφικό του φίλο Ναθαναήλ.  Ἔλα, τοῦ εἶπε, νά δεῖς Αὐτόν πού μέ τόση ἀγωνία περιμένουν οἱ αἰῶνες. Ἔλα νά δεῖς Αὐτόν πού εἶναι προσδοκία Ἐθνῶν. «Εὑρήκαμεν, ὅν ἔγραψε Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καί οἱ Προφῆται».

       Ἀπό ποῦ ἄραγε ἀντλοῦσε τή βεβαιότητα ὁ Φίλιππος ὅτι ὁ θεῖος Διδάσκαλος εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας; Ἀπό τό γεγονός ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς εἶναι τό πρόσωπο ἐκεῖνο, γιά τό ὁποῖο μιλοῦν οἱ προφῆτες, μιλάει καί γράφει ἡ θεόπνευστη παράδοση τοῦ ἐκλεκτοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἡ ἴδια θεόπνευστη παράδοση συνεχίστηκε μέ τό κήρυγμα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, περιφρουρήθηκε μέ τή διδασκαλία καί τούς ἀγῶνες τῶν θεοφόρων Πατέρων καί διαφυλάσσεται γνήσια καί ἀκέραιη στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.                     

       Ποιό εἶναι τό περιεχόμενο τῆς ἱερᾶς Παραδόσεώς μας καί πῶς διαφυλάχτηκε ἀνόθευτο στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας;

        Τό περιεχόμενο τῆς ἱερᾶς Παραδόσεώς μας εἶναι τό μυστήριο τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ἀπό ἄπειρη ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο «ἔκκλινεν οὐρανούς» καί ἐνηνθρώπησεν. Ἔλαβε σῶμα καί ψυχή ἀνθρώπου, χωρίς νά παύσει νά εἶναι Θεός. Τώρα πλέον δέν εἶναι μόνον τέλειος Θεός, ἀλλά εἶναι τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος. Στό θεῖο πρόσωπό Του ἑνώθηκαν μέ τρόπο θαυμαστό καί ἀνερμήνευτο ἡ θεία καί ἡ ἀνθρωπίνη φύση «ἀσυγχύτως, ἀδιαιρέτως, ἀτρέπτως, ἀναλλοιώτως».

       Ὅπως ὡραιότατα διατυπώνεται στόν ὑπέροχο δογματικό ὅρο τῆς Δ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι «ἕν πρόσωπον καί μία ὑπόστασις... ἐν δύο φύσεσιν». Δέν ὑπάρχουν δύο ξεχωριστοί Υἱοί, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί ὁ Υἱός τῆς Παρθένου, ὅπως βλασφημοῦσαν οἱ Νεστοριανοί. Οὔτε μόνον ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, πού ἀπερρόφησε τήν ἀνθρωπίνη φύση, ὅπως παρερμήνευαν οἱ Μονοφυσίτες. Ἀλλ᾿ ὑπάρχει ὁ ἕνας καί μοναδικός Χριστός, πού εἶναι συγχρόνως Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Υἱός τῆς Παρθένου, τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος.

       Καί γιατί ἔγιναν ὅλα αὐτά; «Δι᾿ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν». Γνώριζε πολύ καλά ὁ Κύριος ὅτι ἐάν δέν ἐρχόταν στή γῆ μας καί δέν προσέφερε τόν ἑαυτό του ἐξιλαστήρια θυσία ἐπάνω στό Σταυρό, οἱ ἁμαρτίες μας θά παρέμεναν· ἡ ἐχθρότητά μας πρός τό Θεό θά διατηροῦνταν· ὁ θάνατος θά βασίλευε· ὁ Παράδεισος θά ἔμενε γιά πάντα κλειστός.

       Ἀλλά Ἐκεῖνος μᾶς ἀγαποῦσε μ᾿ ὅλη τή δύναμη τῆς ἀγάπης Του καί ἤθελε νά μᾶς σώσει, νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τήν ἁμαρτία καί τό θάνατο, νά μᾶς ἀνοίξει καί πάλι τόν Παράδεισο. Ἔτσι τέθηκε σέ ἐφαρμογή τό πάνσοφο σχέδιο τῆς θείας Οἰκονομίας γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου, πού ἀποτελεῖ τό περιεχόμενο καί τήν καρδιά τῆς ἱερᾶς Παραδόσεώς μας.

       Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ὑπέρλογη, ἀλλά καί μεγαλειώδη ἀλήθεια γιά τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ καί τή σωτηρία τοῦ κόσμου διαφυλάσσει γνήσια καί ἀκέραιη ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν ὑπάρχουν «ἀλάθητοι ἀρχηγοί», ὅπως ὑπάρχουν στή Ρωμαιοκαθολική, πού κατά τίς ἐμπνεύσεις τους εἰσάγουν νέα δόγματα, ἁγιοποιοῦν κεκοιμημένους καί κατόπιν τούς καταργοῦν ἤ διορθώνουν ἀκόμη καί τήν ἁγία Γραφή! Στήν Ὀρθοδοξία ὑπάρχει ἀπεριόριστος σεβασμός στήν ἀποστολική Παράδοση. «Ὅν ἔγραψε Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καί οἱ Προφῆται», λέει ὁ Φίλιππος στό Ναθαναήλ. «Παρέδωκα ἡμῖν, ὅ καί παρέλαβον», λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς Κορινθίους.

       Στήν ἱστορία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὑπάρχει μία διαρκής παράδοση, παραλαβή καί ἐπιμελής διαφύλαξη τῆς ἀποκαλυφθείσας ἀλήθειας. Ἡ σκυτάλη τῆς ἀλήθειας παραδόθηκε ἀπό τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό στούς ἁγίους Ἀποστόλους. Ἀπό τούς ἁγίους Ἀποστόλους στούς Ἀποστολικούς Πατέρες. Ἀπό τούς Ἀποστολικούς Πατέρες στούς μεγάλους Πατέρες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἀπό τούς θεοφόρους Πατέρες καί ἀπό γενεά σέ γενεά οἱ προγενέστεροι παραδίδουν στούς ἐπιγενεστέρους τήν ἱερά Παρακαταθήκη.

       Στήν Ὀρθόδοξη  Ἐκκλησία δέν βρίσκουμε οὔτε προσθήκη, οὔτε ἀφαίρεση, οὔτε ἀλλοίωση τῆς διδαχῆς τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλ᾿ ὅ,τι ἀκριβῶς ἡ ἁγία Γραφή καί ἡ Ἀποστολική Παράδοση διδάσκουν. Τόσο οἱ Παπικοί καί οἱ Προτεστάντες, ὅσο καί οἱ Μονοφυσίτες, ἀλλά καί ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πολύ δέ περισσότερο οἱ μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ ἀλλοίωσαν τή διδαχή τοῦ Εὐαγγελίου. Ἁντίθετα ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μένει ἀπαρασάλευτη στήν «ἅπαξ τοῖς ἁγίοις παραδοθεῖσαν πίστιν».

       Γι᾿ αὐτό βροντοφωνάζουμε στή λιτάνευση τῶν ἁγίων εἰκόνων: «Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ Χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τό ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστός ὡς ἐβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τόν ἀληθινόν Θεόν ἡμῶν... Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τήν Οἰκουμένην ἐστήριξεν».

         Ἀδελφοί, ἀπ᾿ ἄκρου σ᾿ ἄκρο πανηγυρίζει σήμερα ἡ ἁγιότατη Μητέρα μας Ἐκκλησία. Ἡ λα­μπρή Ὀρ­θο­δο­ξί­α μας εἰκο­σιένα αἰ­ῶ­νες ἀ­να­δει­κνύ­ε­ται νικήτρια. Ἁ­γνή κι ἀ­νό­θευ­τη λά­μπει καί φω­τί­ζει στά πέ­ρα­τα τῆς Οἰ­κου­μέ­νης. Βεβαίως ὁ πόλεμος κατά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δέν ἔληξε. Συνεχίζεται ἀμείλικτος! Περισφίγγεται ὁ κλοιός κατά τῆς Ἐκκλησίας ὅλο καί περισσότερο. Ἀλλά ἡ Ὀρθοδοξία ἀπό καμιά δύναμη δέν θά λυγίσει. Σάν χάρτινοι πύργοι θά σωριάζονται κατά γῆς ὅλα τά κάστρα τῆς ἀθεΐας. Ἀρκεῖ οἱ Ὀρθόδοξοι νά κρατοῦμε καλά τή θέση μας. Νά μήν ἀμβλυνθεῖ τό ὀρθόδοξο φρόνημά μας. Πολύ περισσότερο, νά μή λιποτακτήσουμε ἀπό τήν φίλτατη Ὀρθοδοξία μας. Ὀρθόδοξοι γεννηθήκαμε, Ὀρθόδοξοι νά μείνουμε καί Ὀρθόδοξοι νά πεθάνουμε.

        «Οὐκ ἀρνησόμεθά σε, φίλη Ὀρθοδοξία· οὐ ψευσόμεθά σε, πατροπαράδοτον σέβας, ἐν σοί ἐγεννήθημεν, καί σοί ζῶμεν, καί ἐν σοί κοιμηθησόμεθα· εἰ δέ καλέσει καιρός, καί μυριάκις ὑπέρ σοῦ τεθνηξόμεθα».