Κυριακή 31 Ἰανουαρίου 2016 (ΙΕ' ΛΟΥΚΑ)

Ἀδελφοί, ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή μᾶς μιλάει γιά τήν προσωπική γνωριμία τοῦ ἀρχιτελώνου Ζακχαίου μέ τό Σωτήρα Χριστό.

            Ὁ θεῖος Διδάσκαλος «διήρχετο τήν Ἱεριχώ», ἐνῶ πλήθη λαοῦ τόν εἶχαν περιστοιχίσει. Στά πλήθη ἐκεῖνα ἐντελῶς ἀνέλπιστα προστέθηκε καί ὁ Ζακχαῖος, ὁ ὁποῖος ἦταν διευθυντής τελωνείου, πάρα πολύ πλούσιος. Ὅλοι τόν ἤξεραν ὡς ἄνθρωπο τοῦ συμφέροντος καί τοῦ χρήματος. Ἀλλά τήν ἡμέρα ἐκείνη ἐξεδήλωσε πόθο ἱερό. «Ἐζήτει ἰδεῖν τόν Ἰησοῦν τίς ἐστί». Ἀλλά δέν τό κατόρθωνε, γιατί ἦταν κοντός στό ἀνάστημα καί συλλογιζόταν τί μποροῦσε νά κάνει. Πράγματι, βρῆκε μιά λύση.  Ἔτρεξε στό βάθος τοῦ δρόμου, ἀπ᾿ ὅπου ἐπρόκειτο νά περάσει ὁ Κύριος, καί σάν νά ἦταν μικρό παιδί ἀνέβηκε ἐπάνω σέ μιά μουριά, γιά νά βλέπει καλύτερα.

            Ὁ θεῖος Διδάσκαλος ἔφτασε σέ λίγο καί στάθηκε ἐκεῖ πού βρισκόταν τό δέντρο. Ἡ πορεία του μέσα ἀπό τούς δρόμους τῆς Ἱεριχοῦς σταμάτησε ἀκριβῶς στό σημεῖο ἐκεῖνο πού τόν περίμενε ὁ Ζακχαῖος. «Καί ἀναβλέψας ὁ Ἰησοῦς εἶδεν αὐτόν». Σήκωσε τή θεία Του κεφαλή καί μέ τά μάτια τοῦ σώματος εἶδε αὐτόν τοῦ ὁποίου τήν ἐπίμονη ἀναζήτηση διέκρινε προηγουμένως μέ τούς ὀφθαλμούς τῆς Θεότητος. Κι ἐκεῖ τόν καλεῖ μέ τό ὄνομα: «Ζακχαῖε, τοῦ λέει, σπεύσας κατάβηθι». Κατέβα γρήγορα καί περίμενέ με στό σπίτι σου. Θέλω νά ἔρθω νά ξεκουραστῶ ἐκεῖ.              Ἡ καρδιά τοῦ Ζακχαίου πλημμύρισε ἀπό ἄρρητη ἀγαλλίαση. Κατέβηκε ἀπό τό δέντρο καί «ὑπεδέξατο αὐτόν χαίρων». Τόν ἔφερε χαρούμενος στό σπίτι του κι ἐκεῖ τοῦ ἔπεφύλαξαν λαμπρή ὑποδοχή. Ἀλλ᾿ ἐνῶ αὐτός καί ὅλοι οἱ δικοί του πανηγύριζαν, ὑπῆρχαν ἄλλοι ἄνθρωποι πού ἔλεγαν ὅτι «παρά ἁμαρτωλῷ ἀνδρί εἰσῆλθεν καταλῦσαι». Χάθηκαν τόσα καλά σπίτια στήν Ἱεριχώ καί μπῆκε νά φιλοξενηθεῖ στό σπίτι ἀνθρώπου ἁμαρτωλοῦ; Πόσο ἔξω ἔπεφταν στίς ἐκτιμήσεις τους! Δέν εἶχαν ἀκόμη ἐννοήσει ὅτι ὁ Χριστός ἦλθε στή γῆ, γιά νά ζητήσει καί νά σώσει τό ἀπολωλός!

            Ὁ Χριστός μέ τήν ἴδια ἀγάπη καί καλοσύνη δέχεται τόν κάθε ἁμαρτωλό πού ἐπιστρέφει μετανοημένος κοντά Του.  Ἴσως ὁ ἄνθρωπος πού ἔρχεται κοντά στό Χριστό νά διέπραξε σοβαρά ἁμαρτήματα, νά ζημίωσε συνανθρώπους του, νά χώρισε ἀνδρόγυνα, νά ἔκανε ἀκόμη καί μεγάλα ἐγκλήματα. Ἀλλά ἀπό τή στιγμή πού μετανοεῖ, ὁ Κύριος δέν τόν διώχνει, δέν ἀποστρέφει τό πρόσωπό Του, δέν τόν ἀφήνει νά χαθεῖ, ἀλλά ψάχνει ὁ  ἴδιος νά τόν βρεῖ. Ἀναζητεῖ τό χαμένο πρόβατο. Διέρχεται τόν κόσμο καί ἀναζητεῖ τόν κάθε ἄνθρωπο. Στέκεται ἔξω ἀπό κάθε πόρτα καί χτυπᾶ. Ἀκούραστος καί ὑπομονετικός. Καί περιμένει μέχρι νά τοῦ ἀνοίξουμε. Ἐμεῖς συχνά κωφεύουμε στίς προσκλήσεις του, τόν ξεχνοῦμε, ἀλλ᾿ Αὐτός δέν μᾶς ξεχνᾶ. Ἐμεῖς τόν ἐγκαταλείπουμε κι Αὐτός ἐργάζεται γιά τήν ἐπιστροφή μας. Ἐμεῖς μένουμε δεμένοι στή γῆ κι αὐτός σφόδρα ἐπιθυμεῖ νά μᾶς χαρίσει τή βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

            Εἴμαστε ἁμαρτωλοί.  Ἴσως ἀκόμη νά εἴμαστε ἀδύνατοι καί μικροί καί οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι νά μή μᾶς δίνουν σημασία, νά μή μᾶς ὑπολογίζουν. Μᾶς ὑπολογίζει, ὅμως, ὁ Θεός καί μᾶς καλεῖ κοντά Του, γιά νά ἀπολαύσουμε κι ἐμεῖς τά δῶρα τῆς θείας ἀγάπης Του, ὅπως ὁ Ζακχαῖος, πού ἀξιώθηκε νά τόν ὑποδεχθεῖ στήν οἰκία του.

            Τί ἔκανε ὁ Ζακχαῖος, ὅταν φιλοξένησε τόν Χριστό στήν οἰκία του; Τό ἱερό κείμενο δέν ἀναφέρει λεπτομέρειες. Λέει ὅμως τό σπουδαιότερο. «Σταθείς ὁ Ζακχαῖος εἶπε πρός τόν Κύριον»: «Ἰδού τά ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς, καί εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλοῦν».

            «Ὤ ἄδολη ἐξομολόγησις - ἀναφωνεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος - ὤ εἰλικρινής ἐξομολόγησις πίστιν ἀποπνέουσα καί δικαιοσύνην ἀνθοῦσα! » Αὐτή εἶναι συμπεριφορά ἄριστη μαθητοῦ πρός τόν Διδάσκαλο. Ὁ ἁμαρτωλός γίνεται παράδειγμα μετανοίας. Ὁ ἄδικος ζητᾶ τήν ἀποκατάσταση τοῦ δικαίου. Ὁ δεμένος μέ τά πλούτη τῆς γῆς «θησαυρίζει θησαυρούς ἐν οὐρανῷ». Κι αὐτός πού ἦταν ἀσυγκίνητος ἀπό τήν ἀνέχεια τῶν πτωχῶν, γίνεται ἐλεήμων καί μοιράζει τήν περιουσία του. Μέ ἄλλα λόγια ὁ Τελώνης φανέρωσε τήν ἀληθινή μετάνοιά του, τήν ἀμετάκλητη ἀπόφασή του νά ἀλλάξει τρόπο ζωῆς. Ποιά ἦταν ἡ ἀπάντηση πού ἔλαβε; «Σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο». Σήμερα μέ τήν ἀληθινή καί ἔμπρακτη μετάνοια τοῦ οἰκοδεσπότου ἦρθε ἡ σωτηρία σ᾿ αὐτό τό σπίτι.

            Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι τό προαπαιτούμενο, γιά νά χαρίσει ὁ Κύριος καί στόν χειρότερο ἁμαρτωλό τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν του. Ἡ ἔμπρακτη μετάνοια.  Ὄχι μόνο λόγια, ἀλλά καί ἔργα. Νά μετανοοῦμε γιά τά ἁμαρτήματά μας, νά κόβουμε τά ἐλαττώματά μας, νά ἀφήνουμε τίς κακές συνήθειές μας καί νά ζοῦμε ζωή καθαρότητος καί ἁγιασμοῦ.

            Ἄν μετανοοῦμε ἔμπρακτα γιά τίς ἁμαρτίες μας, καί οἱ χειρότεροι ἁμαρτωλοί νά εἴμαστε, ὁ ἅγιος Θεός θά μᾶς ἐλεήσει καί θά ἐξαλείψει τό ἀνόμημά μας. Ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ θά μᾶς ἐξαγιάσει, ὅπως ἁγίασε τό Ζακχαῖο.

            Ἄς ἐπιδιώκουμε, λοιπόν, ὅπως ὁ Τελώνης, νά γνωρίσουμε καλύτερα τόν Κύριό μας, νά ἀποκτήσουμε προσωπικό σύνδεσμο μαζί Του, νά τόν φιλοξενοῦμε στόν οἶκο τῆς ψυχῆς μας καί νά ἐκδηλώνουμε ἔμπρακτη μετάνοια, γιά νά ἑλκύσουμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί νά κερδίσουμε τή σωτηρία μας. Γένοιτο.