ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2015

Π Α Υ Λ Ο Σ

Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης τῆς Θεοσώστου Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δράμας

πρός

τόν εὐαγῆ Ἱερόν Κλῆρον καί τούς εὐσεβεῖς καί εὐλογημένους χριστιανούς τῆς μαρτυρικῆς Ἐπαρχίας ταύτης, εὐχήν καί εὐλογίαν παρά τοῦ τεχθέντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

«Ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν υἱόν αὐτοῦ ...  ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν». (Γαλ. δ,΄ 4-5).

    Τό μεγάλο μυστήριο τῆς θείας ἐνανθρωπίσεως πού σήμερα ἑορτάζουμε καί ἔλαβε ἀρχή στήν πόλι τοῦ ἄρτου, τή Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας, εἶναι ἡ ἐκπλήρωση τῆς ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ πρός τό πλάσμα Του, ἡ ἐπαναφορά δηλαδή τοῦ ἀνθρώπου στή θεόσδοτη τάξη.

    Βλέποντας ὁ Θεός τήν τραγῳδία τοῦ πλάσματος πού δημιούργησε, ἔκλινε οὐρανούς καί κατέβηκε ὅπως εὔστοχα περιγράφει ἡ ὑμνολογία τῆς ἑορτῆς : «Ἰδών ὁ Κτίστης ὀλλύμενον, τόν ἄνθρωπον χερσίν ὅν ἐποίησε, κλίνας οὐρανούς κατέρχεται, τοῦτον δέ ἐκ Παρθένου, θείας Ἁγνῆς, ὅλον οὐσιοῦται, ἀληθείᾳ σαρκωθείς, ὅτι δεδόξασται». (α΄ ᾠδή ὄρθρου Χριστουγέννων). Καί αὐτό ἔγινε γιά νά καταργήσει «τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου» (Ἑβρ. β΄, 14) διότι ἡ πτῶσις εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τόν πνευματικό καί σωματικό θάνατο.

    Ὁ Θεός μέ τήν σωματική Του παρουσία στήν γῆ ἦρθε γιά ν’ ἀναπλάσει, ν’ ἀνακαινίσει τόν ἄνθρωπο καί ν’ ἁγιάσει τήν κτίση πού ἐπέσυρε πάνω της τήν κατάρα ἐξ αἰτίας τοῦ ἀνθρώπου.

    Ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἔλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση, γιά νά μᾶς ἁγιάσει μέ τήν ἁγιότητά Του, νά μᾶς πλουτίσει μέ τήν χάρη Του, νά μᾶς λυτρώσει μέ τό αἷμα Του, νά μᾶς ζωοποιήσει μέ τόν θάνατό Του.

    Ὁ Χριστός μέ τήν Γέννησή Του τροχιοδρόμησε τήν ἀνθρώπινη φύση στήν κανονική της τροχιά πού εἶναι ἡ πορεία τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό κατ’ εἰκόνα στό καθ’ ὁμοίωση. Ἔγινε ζύμη, πού ζυμώθηκε ὅλο τό ἀνθρώπινο φύραμα. Ὀνομάσθηκε πρωτότοκος γιά νά γίνει ἡ ἀρχή τῆς υἱοθεσίας τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἀνθρώπινη φύση βρῆκε γιατρό πού τῆς χάρισε τήν πνευματική ὑγεία, οἱ δαίμονες καταισχύνθηκαν καί οἱ ἄνθρωποι ἀπέκτησαν τό εὐδιόρθωτο. (Γρ. Παλαμᾶς Ε.Π.Ε. 11,462).  

    Ὁ Κύριος ἔγινε ἄνθρωπος, χωρίς νά ζητήσει τίποτε ἀπό ἐμᾶς. Ἀποκατέστησε τό ἀρχαῖο κάλλος, παλινόρθωσε τήν ἀνθρώπινη φύση, διέλυσε τό κράτος τοῦ θανάτου. Ἀπό δεσμῶτες τοῦ βασιλείου τοῦ διαβόλου εἴμαστε ἀδελφοί Του, συγκληρονόμοι τῆς βασιλείας Του. Μέσα στό σῶμα Του, τήν Ἐκκλησία, μέ τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας γευόμαστε τήν ἀνιδιοτελῆ δωρεά Του. Τό τεθεωμένο Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ ζωή. Τό μυστήριο αὐτό πού συντελέσθηκε γιά ὅλο τόν κόσμο ἐπαναλαμβάνεται σέ κάθε ἅγιο καί τελεῖται ἀδιάλειπτα σέ κάθε πιστό. Τρώγοντας τό Σῶμα Του καί πίνοντας τό Αἷμα Του, συμμετέχουμε στή θεότητά Του καθώς καί αὐτός ὁ Ἀπόστολος Παῦλος βεβαιώνει : «Ὅτι μέλη ἐσμέν τοῦ σώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκός αὐτοῦ, καί ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ». (Ἐφεσ. 5,30).

    Ἔτσι γινόμαστε κατά χάριν ὅμοιοι μέ τόν φιλάνθρωπο Θεό καί Δεσπότη μας ἀνακαινισμένοι στήν ψυχή, ἄφθαρτοι καί ἀναστημένοι ἀπό νεκροί πού ἤμαστε.

    Τά Χριστούγεννα εἶναι γιά τόν πιστό παρόν καί μέλλον. Εἶναι ἡ πηγή τῆς εἰρήνης μας, ἡ ἀπαρχή τῆς ἐλπίδας μας, ἡ ἀφετηρία τῆς πορείας μας στόν πατρικό οἶκο. Εἶναι ἡ μεγάλη ἡμέρα τῆς ἀποδοχῆς τῆς μεγάλης δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο : «Οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται ἀλλ' ἔχῃ ζωήν αἰώνιον». (Ἰω. γ΄, 16).

    Τήν ἀποτυχία τοῦ ἀνθρώπου γιά ἄνοδο πρός τόν Θεό, τήν ἐπιτυγχάνει ὁ Θεός κατερχόμενος πρός τόν ἄνθρωπο. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός τονίζει γιά τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ ὅτι : «Διό οὐκ ἄνθρωπον ἀποθεωθέντα λέγομεν, ἀλλά Θεόν ἐνανθρωπήσαντα». (PG 94, 988A).

    Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό ὑπεριστορικό γεγονός, πού συντελέσθηκε ἐφ’ ἅπαξ στό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ καί φυσικά εἶναι μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο, ὡς ἀντικειμενική πραγματικότητα μέ σκοπό τήν θέωση τοῦ ἀνθρώπου.

    Στήν ἀνθρώπινη καρδιά συντελεῖται ἡ δεύτερη Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ὑποκειμενική, χωρίς τήν ὁποία δέν εἶναι δυνατόν νά ἐπιτευχθεῖ ὁ σκοπός τῆς πρώτης στήν πληρότητά του. Ἄν δέν γεννηθεῖ ὁ Χριστός στήν καρδιά μας, εἶναι σάν νά μήν γεννήθηκε γιά μᾶς, παρατηρεῖ ἕνας ἐρημίτης τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Καί στό Σπήλαιο ὁ Χριστός γεννήθηκε ὡς ἄνθρωπος, ὄντας Θεός. Στίς καρδιές ὅμως αὐτῶν πού τόν δέχονται γεννιέται ὡς θεάνθρωπος. Καί ἐνῷ στό σπήλαιο, κατά τή γέννησή Του, δέν χρειάσθηκε παρά μόνον ἄχυρα καί τήν ἐκπεμπόμενη θερμότητα τῶν ἀλόγων ζῴων, στήν ἀνθρώπινη καρδιά ζητεῖ, γιά νά συντελεσθεῖ ἡ δεύτερη γέννησή Του, καθαρότητα καί ταπείνωση «καρδίαν καθαράν καί πνεῦμα συντετριμμένον».     

    Ἀδελφοί μου, κατά τήν μεγάλη αὐτή ἡμέρα τῆς θείας ἐνανθρωπίσεως καί μπροστά στό μεγάλο αὐτό μυστήριο τῆς ἄκρας τοῦ Θεοῦ συγκαταβάσεως, στό μυστήριο τό «χρόνοις σεσιγημένον» πού «ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος, ἵνα Θεόν τόν Ἀδάμ ἀπεργάσηται», ἄς ἱκετέψουμε τόν τεχθέντα ἐκ Παρθένου Μαρίας, Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, νά καθαρίσει τίς καρδιές μας «ἀπό πάσης κηλῖδος» καί νά γεννηθεῖ σ’ αὐτές ὡς Φῶς καί Ζωή καί ἁλλόμενον ὕδωρ εἰς Ζωήν αἰώνιον. ΑΜΗΝ. 

Διάπυρος πρός τόν ἐν τῷ Θεοδέγμονι Σπηλαίῳ

τεχθέντα Κύριον εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

 † Ο ΔΡΑΜΑΣ ΠΑΥΛΟΣ