Κυριακή 28 Ἰουνίου 2015 (Δ΄ Ματθαίου)

Ἀδελφοί, ὁ ἑκατόνταρχος τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ὅπως ἀποδείχθηκε ἐπάνω στά πράγματα, ἦταν ἐξαιρετική φυσιογνωμία καί ὁλοκληρωμένη προσωπικότητα. Γι' αὐτό ἀπέσπασε τόν δίκαιο ἔπαινο τοῦ Κυρίου μας, γράφτηκε  τό ὄνομά του στό ἱερό Εὐαγγέλιο καί προβάλλεται σέ ὅλες τίς γενεές τῶν πιστῶν ὡς φωτεινό παράδειγμα βαθύτατης ταπεινοφροσύνης, μεγάλης πίστεως καί ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης.

            Θά ἐμβαθύνουμε σήμερα στό τρίπτυχο τῶν ἀρετῶν πού κοσμοῦσαν τόν ἑκατόνταρχο, γιά νά ποθήσουμε κι ἐμεῖς νά τίς ἀποκτήσουμε.

            «Προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ ἑκατόνταρχος παρακαλῶν αὐτόν».

            Ὁ ἑκατόνταρχος πού παρακάλεσε τόν Χριστό γιά τό δοῦλο του ὡς ἀξιωματικός τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ εἶχε πολλούς ὑπό τήν ἐξουσία του. Διέταζε κατώτερους ἀξιωματικούς, ὑπαξιωματικούς καί ὁπλίτες, ἀλλά καί ἕναν ὁλόκληρο λαό, ἐφόσον τά ρωμαϊκά στρατεύματα βρίσκονταν στήν Παλαιστίνη ὡς δυνάμεις κατοχῆς. Παρά τό ἐπιβλητικό γιά τήν περίσταση ἀξίωμά του, ὁ ἄνθρωπος αὐτός δέν κυριεύτηκε ἀπό ἐγωϊσμό καί ὑπερηφάνεια, ἀλλά διακρινόταν γιά τή βαθιά ταπεινοφροσύνη του. Προσέξατε πόσο ταπεινά μίλησε στόν Χριστό; «Κύριε, οὐκ εἰμί ἱκανός, ἵνα μου ὑπό τήν στέγην εἰσέλθῃς». Σάν νά ἔλεγε: -Κύριε, ἐγώ εἶμαι τόσο μικρός κι Ἐσύ εἶσαι τόσο μεγάλος! Δέν εἶμαι ἄξιος νά μοῦ κάνεις τόσο μεγάλη τιμή νά ἔλθεις στό σπίτι μου.

            Ὤ μέγεθος ταπεινώσεως! Ὤ πλοῦτος ψυχικῆς ὡραιότητος! Πόσο ὡραῖες εἶναι οἱ ταπεινές ψυχές! Ἄνθρωποι ἁπλοί, καταδεκτικοί. Συναισθάνονται τή μικρότητά τους. Ἀναγνωρίζουν τήν ἁμαρτωλότητά τους.  Ἄν οἱ πολλοί στηρίζουν τήν ἠθική ἀξία τους στό ὅτι δέν σκότωσαν, δέν ἔκλεψαν, δέν χώρισαν ἀνδρόγυνα, οἱ ταπεινοί καθρεφτίζουν τόν ἑαυτό τους στό σύνολο τοῦ ἠθικοῦ νόμου καί βρίσκουν ὅτι ἔχουν ἀδυναμίες καί πάθη. Κι ἄν οἱ πολλοί συγκρίνουν τόν ἑαυτό τους μέ ἁμαρτωλούς καί βρίσκουν πώς εἶναι καλύτεροι, οἱ ταπεινοί συγκρίνουν τόν ἑαυτό τους μέ τήν τελειότητα τοῦ θείου νόμου καί βρίσκουν πώς ὑπολείπονται. Ἐρευνοῦν τίς ἐσωτερικές ἐπιθυμίες, τίς διαθέσεις, τούς διαλογισμούς τους κι ἀναρωτιοῦνται πῶς θέλει ὁ Θεός νά εἶναι καί πῶς εἶναι αὐτοί. Νιώθουν πώς εἶναι ὅλοι ἔνδεια καί ἀδυναμία! Ἀκόμη καί ὅταν βλέπουν στή ζωή τους κάτι καλό, δέν ὑψηλοφρονοῦν, ἀλλά τό ἀποδίδουν στή Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἐπαναλαμβάνοντας τούς λόγους τοῦ θείου Παύλου: «Χάριτι Θεοῦ εἰμί, ὅ εἰμί». Ὅ,τι εἶμαι, τό ὀφείλω στόν Κύριο. Γι' αὐτό ἑλκύουν τή Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί εἶναι εὐλογημένοι.

            Ἐπίσης ὁ ἑκατόνταρχος πού παρακάλεσε τόν Χριστό γιά τόν δοῦλο του ἦταν ἄνθρωπος πολύ μεγάλης πίστεως. Πίστευε βαθιά ὅτι ὁ Χριστός μποροῦσε νά θεραπεύσει τόν δοῦλο του. Πίστευε ὅτι ὁ Χριστός μποροῦσε νά τόν κάνει καλά καί «μακρόθεν». Πίστευε ὅτι ὁ Χριστός μποροῦσε νά τόν κάνει καλά καί μόνο μέ ἕνα του λόγο. «Μόνον εἰπέ λόγον καί ἰαθήσεται ὁ παῖς μου». Ἀκόμη πίστευε βαθιά ὅτι ἄν ὁ ἴδιος ὡς ἀξιωματικός ὅ,τι ἔλεγε γινόταν ἀμέσως, πολύ περισσότερο ὁ Κύριος ὡς ἀπόλυτος κυρίαρχος μποροῦσε νά δώσει μιά διαταγή καί νά ἐκτελεστεῖ αὐτοστιγμεί.

            Πόσο ὡραῖο πράγμα εἶναι νά ἔχουμε κι ἐμεῖς τήν μεγάλη πίστη τοῦ ἑκατόνταρχου! Νά πιστεύουμε βαθιά στήν ἀγαθότητα καί τήν παντοδυναμία τοῦ Κυρίου μας! Νά πιστεύουμε ὅτι ὁ Χριστός μπορεῖ καί τά μεγαλύτερα ἐμπόδια νά τά παραμερίσει· καί τίς δυσκολότερες καταστάσεις νά τίς οἰκονομήσει· καί τίς χειρότερες ἀσθένειες νά τίς θεραπεύσει. Αὐτά πού σέ μᾶς φαίνονται ἀκατόρθωτα, μπορεῖ ὁ Χριστός μέ ἕνα του λόγο νά τά κάνει κατορθωτά. Μπορεῖ καί τόν ἄνεμο καί τή θάλασσα καί τά στοιχεῖα τῆς φύσεως, ἀκόμη καί τούς δαίμονες νά προστάξει.

            Τέλος, ἡ τρίτη ἀρετή πού κοσμοῦσε τόν ἑκατόνταρχο ἦταν ἡ ἀνιδιοτελής ἀγάπη του. Μᾶς κάνει ἐντύπωση ὅτι δέν παρακαλοῦσε τό Χριστό γιά τόν ἑαυτό του ἤ γιά τή σύζυγο καί τά παιδιά του, ἀλλά γιά ἕνα δοῦλο του πού ἦταν παράλυτος καί «δεινῶς» βασανιζόταν. Ἐμεῖς ἔχουμε γονεῖς ἀσθενεῖς καί πολύ συχνά τούς στέλνουμε στό γηροκομεῖο. Ἐμεῖς νοιαζόμαστε μόνο γιά τή δική μας οἰκογένεια καί ἀδιαφοροῦμε γιά ὅλους τούς ἄλλους. Σηκώνουμε τά βάρη τῶν δικῶν μας ἀνθρώπων κι ὄχι τῶν ἀδελφῶν. Ἐνῶ ὁ ἑκατόνταρχος φρόντιζε μέ ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη σάν στοργικός πατέρας καί ἀδελφός γιά ἕναν δοῦλο του!

            «Προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ ἑκατόνταρχος παρακαλῶν αὐτόν».

            Ἀδελφοί, οἱ ἄνθρωποι στήν ἐποχή μας δέν φημιζόμαστε οὔτε γιά τήν ταπείνωσή μας, διότι εἴμαστε πάρα πολύ ὑπερήφανοι, οὔτε γιά τήν μεγάλη πίστη μας, διότι στηριζόμαστε στίς δικές μας δυνάμεις, οὔτε γιά τήν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη μας, διότι κοιτάζουμε μόνο τό συμφέρον μας.

            Ὀφείλουμε νά ὁμολογήσουμε ὅτι τό τρίπτυχο τῶν ἀρετῶν τοῦ ἑκατοντάρχου δέν εἶναι τά τρία στολίδια μας, ἀλλ' εἶναι οἱ τρεῖς βασικές ἐλλείψεις μας. Γι' αὐτό ἄς προσπαθήσουμε νά  μοιάσουμε στόν ἑκατόνταρχο. Νά γίνουμε κι ἐμεῖς ἄνθρωποι βαθύτατης ταπεινοφροσύνης, μεγάλης πίστεως καί ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης. Μόνο ἔτσι θά ἀξιωθοῦμε τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, τήν ἐπιφανῆ καί μεγάλη, νά εἰσέλθουμε «εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου μας». Γένοιτο.