Κυριακή 25 Ἰανουαρίου 2015 ( ΙΕ΄ Λουκᾶ)

"Ἐζήτει ἰδεῖν τόν Ἰησοῦν τίς ἐστι" (Λουκ. ιθ' 3)

            Ἀδελφοί, ἡ εὐγενέστερη ἐπιδίωξη, ὁ ἁγιότερος πόθος πού μπορεῖ νά γεννηθεῖ στήν ἀνθρώπινη ψυχή, εἶναι αὐτός ἀκριβῶς πού ἀνεπήδησε ξαφνικά στήν ψυχή τοῦ ἀρχιτελώνου Ζακχαίου νά δεῖ, νά μάθει, νά γνωρίσει "τόν Ἰησοῦν τίς ἐστι". Ὁ ἁγιότατος αὐτός πόθος ἀναδύεται ἀπό τότε στίς ψυχές μυριάδων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι στέκονται μέ ἱερό δέος μπροστά στό μυστήριο τοῦ σαρκωθέντος Θεοῦ· σαγηνεύονται ἀπό τή μοναδική μορφή Του καί τά δίνουν ὅλα γιά τήν ἀγάπη Του.

           " Ἐζήτει ἰδεῖν τόν Ἰησοῦν τίς ἐστι".

            Ὁ Ζακχαῖος ἐπιθυμεῖ πολύ νά δεῖ τό Χριστό. Ἀλλά καί ὁ Χριστός πρῶτος Αὐτός, μέ τήν παγγνωσία Του γνωρίζει τή φλογερή ἀναζήτηση τοῦ Ἀρχιτελώνου. Κι ἐνῶ ὁ Ζακχαῖος ἐμποδίζεται ἀπό τόν ὄχλο νά δεῖ τό Χριστό, ὁ Χριστός δέν ἐμποδίζεται ἀπό τά πλήθη τῶν ἀνθρώπων πού τόν περιβάλλουν νά διακρίνει τή μιά ψυχή πού τόν ἀναζητεῖ.  Ἔρχεται ἐκεῖ ἀκριβῶς πού βρίσκεται τό δένδρο. Ἡ πορεία Του μέσα ἀπό τούς δρόμους τῆς Ἱεριχοῦς σταματᾶ ἀκριβῶς στό σημεῖο ἐκεῖνο πού τόν περιμένει ὁ Ζακχαῖος. "Καί ἀναβλέψας ὁ Ἰησοῦς εἶδεν αὐτόν". Σηκώνει τήν θεία Του κεφαλή καί μέ τά μάτια τοῦ σώματος βλέπει αὐτόν τοῦ ὁποίου τήν ἐπίμονη ἀναζήτηση διέκρινε προηγουμένως μέ τούς ὀφθαλμούς τῆς Θεότητος. Κι ἐκεῖ τόν καλεῖ μέ τό ὄνομα. "Ζακχαῖε, τοῦ λέει, σπεύσας κατάβηθι". Δέν θέλω νά σ' ἀφήσω ἐπάνω στή μουριά. Δέν θέλω νά χαθεῖς. Δικό μου πρόβατο εἶσαι. Σέ μένα ἔτρεξες. Κατέβα γρήγορα καί περίμενέ με στό σπίτι σου. Θέλω νά ἔλθω νά ξεκουρασθῶ ἐκεῖ.  Ὅπου ὑπάρχει πίστη, ἐκεῖ ξεκουράζομαι. Ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, ἐκεῖ ἀναπαύομαι. Ὅπου ὑπάρχει πόθος, ἐκεῖ μ' εὐχαρίστηση φιλοξενοῦμαι. Γι' αὐτό ἀπ' ὅλα τά σπίτια τῆς πόλεως ξεχωρίζω τό δικό σου, γιά νά μείνω.

            Ὁ Ζακχαῖος ἀπορεῖ πού ὁ θεῖος Διδάσκαλος τόν γνωρίζει προσωπικά, θαυμάζει πού τόν καλεῖ μέ τό ὄνομά του, χαίρεται  πού τόν τιμᾶ, εὐφραίνεται πού συζητεῖ μαζί του, ἀγάλλεται πού ἔρχεται νά μείνει στό σπίτι του.

            Ἀλλ' ὁ Χριστός δέν δείχνει μόνο στό Ζακχαῖο τόσο μεγάλη ἀγάπη καί στοργή. Μέ τήν ἴδια ἀγάπη καί καλοσύνη ψάχνει νά βρεῖ τήν κάθε ψυχή. Ἀναζητεῖ τό χαμένο πρόβατο. Διέρχεται τόν κόσμο καί ἀναζητεῖ τόν κάθε ἄνθρωπο. Φθάνει καί στή βίλλα καί στήν πολυκατοικία καί στή μονοκατοικία καί στήν καλύβα καί στή σκηνή. Στέκεται ἔξω ἀπό κάθε πόρτα καί κτυπᾶ. Ἀκούραστος καί ὑπομονετικός. Καί περιμένει, μέχρι νά τοῦ ἀνοίξουμε. Ἐμεῖς συχνά κωφεύουμε στίς προσκλήσεις Του. Τόν ξεχνοῦμε. Ἀλλ' Αὐτός δέν μᾶς ξεχνᾶ. Ἐμεῖς τόν ἐγκαταλείπουμε, κι Αὐτός ἐργάζεται γιά τήν ἐπιστροφή μας. Ἐμεῖς μένουμε δεμένοι στή γῆ, κι Αὐτός σφόδρα ἐπιθυμεῖ νά μᾶς χαρίσει τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.Κάποιοι ἄνθρωποι δέν μᾶς δίνουν σημασία· δέν μᾶς ὑπολογίζουν. Μᾶς ὑπολογίζει ὅμως ὁ Θεός, ὁ  Ὁποῖος γνωρίζει τόν καθένα μας μέ τό ὄνομά του· μᾶς προορίζει γιά τήν Οὐράνια Βασιλεία Του· μᾶς σκεπάζει μέ τήν κραταιά προστασία Του· μᾶς εὐλογεῖ μέ τίς ἀναρίθμητες εὐλογίες Του.

            Ὁ Ἀρχιτελώνης διαπιστώνει ἀρχικά ὅτι ὁ Χριστός τόν γνωρίζει προσωπικά καί τόν ἀναζητεῖ. Τώρα συνειδητοποιεῖ ὅτι ὁ Χριστός ἐπί πλέον τόν ἀναγεννᾶ καί τόν σώζει. Ἑλκύεται ἀπό τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, καί γίνεται ἄλλος ἄνθρωπος!  Ἐκδηλώνει τήν ἔμπρακτη μετάνοιά του! "Ἰδού, τά ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς, καί εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλοῦν".

Ὁ ἁμαρτωλός μετανοεῖ. Ὁ ἄδικος ζητεῖ τήν ἀποκατάσταση τοῦ δικαίου. Ὁ δεμένος μέ τά πλούτη τῆς γῆς, θησαυρίζει θησαυρούς "ἐν οὐρανοῖς". Αὐτός πού ἦταν ἀσυγκίνητος στήν ἀνέχεια τῶν φτωχῶν, γίνεται ἐλεήμων καί μοιράζει τήν περιουσία του.  Ἡ χαρά λάμπει τώρα στό πρόσωπό του. Πανηγύρι στό ἐσωτερικό τῆς ἀναγεννημένης ψυχῆς του.

             Ἡ  Ἐκκλησία, ὡς μοναδικό ἰατρεῖο ψυχῶν, ἔχει νά διηγεῖται πολλές τέτοιες ἀναγεννήσεις. Κι ὅλοι αὐτοί οἱ ἀναγεννημένοι πιστοί ἀκοῦνε μέσα τους τή φωνή πού ἀκούστηκε γιά πρώτη φορά ἀπό τό στόμα τοῦ Χριστοῦ στό σπίτι τοῦ Ζακχαίου: "Σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο". Γεύονται, ὅπως καί ὁ Ζακχαῖος, τή χαρά τῆς σωτηρίας. Διότι, ὅπου μπαίνει ὁ Χριστός, ἐκεῖ εἰσέρχεται ἡ σωτηρία καί ἡ λύτρωση.

            "Ἐζήτει ἰδεῖν τόν Ἰησοῦν τίς ἐστί".

            Ἀδελφοί, ἀσφαλῶς κάποιος παρόμοιος πόθος, μ' αὐτόν πού ἔκαιγε στήν καρδιά τοῦ Ζακχαίου, ὁδήγησε καί μᾶς σήμερα στό ναό τοῦ Θεοῦ. Στή μυσταγωγία τῆς θείας λειτουργίας μᾶς καλεῖ ὁ Τριαδικός Θεός μας. Συγχορεύουν καί συναγάλλονται ἄγγελοι, ἀρχάγγελοι, ἡ Κυρία Θεοτόκος, ὁ τίμιος Πρόδρομος.

            Ἄς δεχθοῦμε κι ἐμεῖς τήν τιμητική πρόσκλησή Του· ἄς ἐπιδιώξουμε νά Τόν γνωρίσουμε καλύτερα· νά ἑνωθοῦμε μαζί Του διά τῆς θείας Κοινωνίας· νά γίνουμε σύσσωμοι καί σύναιμοι Χριστοῦ, Χριστοφόροι καί Θεοφόροι. Θά διαπιστώσουμε ἐμπειρικά ὅτι εἶναι ὁ Σωτήρας πού ἀναπαύει τήν κάθε ψυχή· ὁ Ἀνακαινιστής πού τήν μεταμορφώνει καί τήν ἁγιάζει· ὁ Λυτρωτής πού τήν ἐλεεῖ. Καί τήν παραλαμβάνει ἠλεημένη στή Βασιλεία Του. Εἴθε ἠλεημένους νά μᾶς παραλάβει κι ἐμᾶς, γιά νά εἴμαστε πάντα μαζί Του, νά θεωροῦμε τήν ἄκτιστη δόξα Του καί νά ἀπολαμβάνουμε τά ἀσύγκριτα ἀγαθά τῆς Βασιλείας Του εἰς αἰῶνας αἰώνων. Ἀμήν.