Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014 (Τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ )

              «Αὐτόν ἀσπασώμεθα τῇ χαρᾷ καί τῷ φόβῳ...».

            Ἀδελφοί, ἑορτάζουμε σήμερα πανηγυρικά τήν παγκόσμιο  Ὕψωση τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ.

            Ὁ πανσεβάσμιος Σταυρός τοῦ Κυρίου μας ὑψώθηκε μεγαλόπρεπα μιά φορά ἐπί αὐτοκράτορος Μεγάλου Κωνσταντίνου κι ἄλλη μιά φορά ἐπί αὐτοκράτορος Ἡρακλείου. Ἀπό τότε ἡ ὕψωση τοῦ τιμίου Σταυροῦ καθιερώθηκε ὡς ἑορτή, ὑψώνεται κάθε χρόνο στούς ἱερούς ναούς μας, τίθεται σέ προσκύνηση τῶν πιστῶν καί ἐπιδαψιλεύει σ᾿ αὐτούς πού τόν ἀσπάζονται μέ εὐλάβεια «ἰάματα ψυχῆς τε καί σώματος».

             Ὁ ἱερός ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας μας στό ἐξαίρετο δοξαστικό τῆς ἑορτῆς μᾶς προσκαλεῖ νά προσκυνήσουμε τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου μας μέ χαρά καί μέ φόβο. «Αὐτόν ἀσπασώμεθα τῇ χαρᾷ καί τῷ φόβῳ...».

             Γιά ποιό λόγο καλούμαστε νά ἀσπασθοῦμε τόν πανσεβάσμιο Σταυρό τοῦ Κυρίου μας μέ φόβο καί γιά ποιό λόγο μέ χαρά;

Μέ φόβο καλούμαστε νά τόν ἀσπασθοῦμε «διά τήν ἁμαρτίαν ὡς ἀνάξιοι ὄντες». Ποιός δέν τό ξέρει ὅτι οἱ ἁμαρτίες μας ἀνέβασαν τόν Κύριό μας ἐπάνω στό Σταυρό; «Ἐτραυματίσθη διά τάς ἁμαρτίας ἡμῶν», κήρυξε αἰῶνες πρίν ὁ προφήτης Ἡσαΐας. 

            Ὁ ἱερός Αὐγουστῖνος ρωτάει σέ μιά προσευχή του πρός τόν Ἐσταυρωμένο:          - Θεῖε Λυτρωτά, ποιά εἶναι τοῦ θανάτου σου ἡ αἰτία; Καί ἀπαντᾶ: -Ἐγώ ὁ ἁμαρτωλός ἄνθρωπος... Ἐγώ εἶμαι ὁ ὑπεύθυνος τῆς δικῆς Σου σφαγῆς. Ἐγώ εἶμαι ἡ ἀφορμή τοῦ θανάτου Σου. Ἐγώ ἔπραξα τό πονηρό καί Σύ ὑπέστης τήν καταδίκη. Ἐγώ ἁμάρτησα καί Σύ μαστιγώθηκες μέ φραγγέλιο. Ὤ, Κύριε, ρίξε ὡς φάρμακο στίς πληγές τῆς ψυχῆς μου τό ἔλεος καί τήν εὐσπλαχνία Σου!

            Λίγο τό θεωρεῖτε νά ἐγκληματεῖ ὁ φταίχτης καί νά μαστιγώνεται ὁ Ἀθῶος!  Νά ἀσελγεῖ ὁ φαῦλος καί νά ὑπομένει γιά χάρη του τήν τιμωρία ὁ Δίκαιος!  Νά παρανομεῖ ὁ δοῦλος καί νά πληρώνει τήν ὀφειλή του ὁ Κύριος! Αὐτά ὅλα συνέβησαν ἐπάνω στό Σταυρό. Ὁ Κύριος ὄχι ἀναγκαστικά, ἀλλά ἑκουσίως θυσιάστηκε ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας! Ἐπειδή μᾶς ἀγαπᾶ, ἔγινε γιά χάρη μας κατάρα!

            Δυστυχῶς, ἐμεῖς καί μετά τή σταυρική θυσία Του ἐξακολουθοῦμε νά ἁμαρτάνουμε, δηλαδή νά τόν ξανασταυρώνουμε μέ τίς ἁμαρτίες πού κάνουμε! Οὔτε κἄν ἀντιλαμβανόμαστε πόσο ἐσφαλμένα ἐνεργοῦμε  παραβαίνοντας τό θέλημά Του τό ἅγιο. Τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, ὅμως, θά δοῦμε μέ τά ἴδια μας τά μάτια τίς πληγές πού προξενοῦμε στόν Κύριό μας καί, βέβαια, δέν θά νιώθουμε καθόλου εὐχάριστα. «Ὄψονται εἰς ὅν ἐξεκέντησαν. Καί κόψονται καί κλαύσονται», μᾶς βεβαιώνει τό ἱερό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως. Τότε θά ντραποῦν καί οἱ πλέον ἀδιάντροποι. Ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἐγκληματοῦν ἀσύστολα καί δέν ἐκδηλώνουν καμιά μεταμέλεια, πού ἐξακολουθοῦν νά παραμένουν σκληροί καί ἀμετανόητοι, τότε θά δοῦν τήν ἁμαρτία ὅπως πραγματικά εἶναι· ἀπαίσια, ἀποκρουστική, φρικιαστική. Τότε θά κτυποῦν τά στήθη τους, θά τραβοῦν τά μαλλιά τους, θά ξεσποῦν σέ λυγμούς! Λέει ὁ Μέγας Βασίλειος ὅτι κανείς ἄλλος δέν θά σταθεῖ κατήγορος, παρά οἱ ἴδιες οἱ κακές πράξεις πού κάνουν οἱ ἄνθρωποι. Θά δοῦν τήν κλοπή, τήν πορνεία, τή μοιχεία, τήν ἀνωμαλία μέ τό πραγματικό τους ὄνομα καί αὐτή ἡ ὑπενθύμιση θά τούς εἶναι μεγάλο βάσανο.

             Ὡστόσο ὁ Κύριος μᾶς ἀγαπᾶ. Καί γιά νά μή βασανιζόματε αἰωνίως, πῆρε ἐπάνω του τίς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου καί θυσιάστηκε γιά χάρη μας ἐπάνω στό Σταυρό. Γι᾿ αὐτό ὀφείλουμε νά ἀσπασθοῦμε τόν πανσεβάσμιο Σταυρό Του μέ φόβο «διά τήν ἁμαρτίαν ὡς ἀνάξιοι ὄντες»! Δέν εἴμαστε ἄξιοι γιά τόσο μεγάλη εὐεργεσία!

            Ἀλλά καί μέ χαρά καλούμαστε νά ἀσπασθοῦμε τόν πανσεβάσμιο Σταυρό τοῦ Κυρίου μας «διά τήν σωτηρίαν, ἥν παρέχει τῷ κόσμῳ». Ἐμεῖς μέ τίς ἁμαρτίες μας πέφτουμε πάρα πολύ χαμηλά, ἀλλά ὁ Χριστός μέ τή σταυρική θυσία Του μᾶς ἀνεβάζει πολύ ψηλά. Μᾶς χαρίζει τή σωτηρία! Κρουνοί Χάριτος ἀναβλύζουν ἀπό τόν πανσεβάσμιο Σταυρό τοῦ Κυρίου μας. Ἀπό τότε πού στήθηκε στό Γολγοθᾶ «ἔγινε θεμέλιο μεγάλης εὐλογίας γιά τήν ἀνθρωπότητα, κτύπημα θανατηφόρο κατά τοῦ διαβόλου, χαλινάρι τῶν δαιμόνων». Ὁ Σταυρός «κατήργησε τό θάνατο, συνέτριψε τίς χάλκινες πύλες τοῦ Ἅδου, ἔκοψε τά νεῦρα τῆς ἁμαρτίας, σταμάτησε τή μάστιγα πού βασάνιζε τήν ἀνθρώπινη φύση». Ὁ Σταυρός «τούς μισητούς τούς ἔκανε ἀγαπημένους καί τούς ἐπανέφερε στόν Οὐρανό. Τήν ἀνθρώπινη φύση μας τήν τοποθέτησε στά δεξιά τοῦ θείου θρόνου».

            Ἡ σωτηρία διά τοῦ Σταυροῦ! Τί ἄλλο εὐφροσυνότερο! Καί ἡ ἀνύψωση διά τοῦ Σταυροῦ! Τί ἄλλο θαυμασιότερο! Καί ἡ θέωση διά τοῦ Σταυροῦ! Τί ἄλλο ἀγαπητότερο!

            Νά, γιατί χαιρόμαστε οἱ πιστοί. Γιατί ὅλες οἱ εὐλογίες πού ἀπολαμβάνουμε πηγάζουν ἀπό τόν πανσεβάσμιο Σταυρό τοῦ Κυρίου μας. «Ἀπό θνητοί γίναμε ἀθάνατοι. Αὐτά εἶναι τοῦ Σταυροῦ τά κατορθώματα», ἀναφωνεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Τί νά ἀνταποδώσουμε στόν Κύριό μας γιά ὅλα ὅσα μᾶς χάρισε;     

            «Αὐτόν ἀσπασώμεθα τῇ χαρᾷ καί τῷ φόβῳ...».

            Ἀδελφοί, ὀρθός, ἀκτινοβόλος, παρήγορος, ἐνθαρρυντικός ὑψώνεται ἐνώπιόν μας ὁ πανσεβάσμιος Σταυρός τοῦ Κυρίου μας. Ὁ Ἐσταυρωμένος μέ τή θεία ἕλξη Του σάν μαγνήτης μᾶς ἑλκύει ὅλους κοντά Του! Ἡ θεϊκή ἀγκάλη Του εἶναι ἀνοικτή καί μᾶς ἀγκαλιάζει ὅλους, γιά νά μᾶς χαρίσει τή σωτηρία, τήν κάθαρση, τό φωτισμό καί τή θέωση.

            Κι ἐμεῖς, μέ τήν ἀπόφαση νά μήν τόν ξανασταυρώνουμε μέ τίς ἁμαρτίες μας, κλίνουμε τόν αὐχένα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος καί ψάλλουμε μέ φόβο καί μέ χαρά: «Τόν Σταυρόν Σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα, καί τήν ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν ὑμνοῦμεν καί δοξάζομεν».