ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ 2014.

Π Α Υ Λ Ο Σ

          Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δράμας,

πρός

          τόν εὐαγῆ Ἱερόν Κλῆρον καί τούς εὐσεβεῖς καί εὐλογημένους Χριστιανούς τῆς μαρτυρικῆς Ἐπαρχίας ταύτης, εὐχήν καί εὐλογίαν καί παρά τοῦ σταυρωθέντος Δεσπότου Χριστοῦ συγχώρησις.

«Σήµερον µετ᾽ ἐµοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ». (Λουκ. 23, 43)

          Γεγονός παράδοξο ἔλαβε χώρα σήμερα στόν φρικτό Γολγοθᾶ. Ὁ ἀγράμματος, ὁ ἀμόρφωτος, ὁ γεμᾶτος ἐγκλήματα καί ἀδικίες ληστής, κατανοεῖ τό μεγάλο μυστήριο τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας. Μέ τούς ὀφθαλμούς τοῦ σώματος βλέπει ἕνα καταπληγωμένο κατάδικο πού πεθαίνει πάνω στό σταυρό. Μέ τούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχῆς διακρίνει τόν ὑπέρτατο βασιλέα τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. Γεμᾶτος πίστη καί ἑλπίδα καθικετεύει μέ μετάνοια τόν Θεάνθρωπο  : «Μνήσθητί μου Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου».

          Ὁ ληστής, γράφει ὁ ἱερός Χρυσόστομος : «ὁρῶν ἀνεσκολοπισμένον ἐμπτυόμενον, μεμαστιγωμένον, ὑβριζόμενον, χολήν ποτιζόμενον, ἐμπτυόμενον, ὑπό δήμου τοσούτου χλευαζόμενον, ὑπό δικαστηρίου κατακριθέντα, τόν ἐπί θάνατον ἀπαχθέντα, οὐδενί τούτων ἐσκανδαλίσθη. Ἀλλ’ ὁρῶν σταυρόν καί ἥλους ἐμπηγόντας τήν ὀρθήν ὁδόν αὐτός ἐβάδισε λέγων “ μνήσθητί μου ἐν τῇ βασιλείᾳ σου „ ».

          Τί κι ἄν δέν εἶδε τίς ἀναστάσεις τῶν νεκρῶν, τόν καθαρισμό τῶν λεπρῶν, τήν ἐκδίωξη τῶν δαιμόνων, τή χαλιναγώγηση τῆς θαλάσσης, τόν πολλαπλασιασμό τῶν ἄρτων καί ὅλα ὅσα οἱ ἀχάριστοι Ἰουδαῖοι εἶδαν καί παρά ταῦτα τόν κρέμασαν στό σταυρό γενόμενοι Θεοκτόνοι.

          Ἡ ἱκεσία τοῦ ληστή μαρτυρεῖ πίστη στήν ἔνδοξη Δεύτερη ἔλευση τοῦ Χριστοῦ, στή μακαρία Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, στή μέλλουσα αἰώνια ζωή, στό ἀπόλυτο δικαίωμα τοῦ Χριστοῦ νά κρίνει ζῶντας καί νεκρούς. Καί ὅλα αὐτά τά ἔπραξε χωρίς νά ἔχει ἀκούσει τόν Χριστό νά διακηρύσσει ὅτι  : «ὁ Πατήρ οὐ κρίνει οὐδένα, ἀλλά τήν κρίσιν πᾶσαν δέδωκε τῷ υἱῷ». (Ἰω. 5, 22).

          Ὁ εὐγνώμων αὐτός ληστής ἀναγνώρισε τήν πνευματική φύση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί κατάλαβε ὅτι, ὁ Ἰησοῦς, ὁ ἄνθρωπος πού πέθαινε δίπλα του ἦταν ὁ Κύριος. Μία μυστηριώδης μετάνοια! Καί ἐμεῖς μποροῦμε νά μετανοήσουμε σέ μία στιγμή.

          Ὁ ληστής ζήτησε τό ἔλεος τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖο δίδεται πάντοτε σέ μᾶς. Ὁ Χριστός ποτέ δέν εἶχε ἀρνηθεῖ τή συναναστροφή μέ πόρνες καί ἁμαρτωλούς τούς ὁποίους πάντοτε καλοῦσε σέ μετάνοια. Ἔτσι στό αἴτημα τοῦ ληστή ἀπάντησε : «Σήμερα θά εἶσαι μαζί μου στόν Παράδεισο».

          Ὁ εὐγνώμων ληστής εἶναι ὁ πρῶτος ἄνθρωπος πού μπῆκε στόν Παράδεισο μετά τόν Χριστό. Αὐτό τό θαῦμα τῆς ἀμέσου καί πλήρους λυτρώσεως πραγματοποιεῖ τό αἷμα τοῦ Κυρίου, τό ὁποῖο ρίχνει τίς τελευταῖες σταγόνες πάνω στή γῆ, τίς τελευταῖες στιγμές τῆς ἐπί γῆς παρουσίας Του. Αὐτό τό καταπληκτικό γεγονός θά διασαλπίσει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν οἰκουμένη ὁλόκληρη : «τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ καθαριεῖ τήν συνείδησιν ἡμῶν ἀπό τῶν νεκρῶν ἔργων τῆς ἁμαρτίας» (Ἑβρ. 9, 14). Αὐτό ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας κατά τήν ἀκολουθία τῶν Ἁγίων Παθῶν : «τόν ληστήν αὐθημερόν τοῦ Παραδείσου ἠξίωσας, Κύριε. Κἄμέ τό ξύλῳ τοῦ σταυροῦ φώτισον καί σῶσον με».

          Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.

          Τήν μεγάλη αὐτή ἡμέρα τῶν Ἀχράντων Παθῶν τοῦ Κυρίου, ὁ ληστής βρῆκε τήν πλήρη καί τέλεια χαρά. Ἀπαλλαγμένος ἀπό κάθε σκιά ἐνοχῆς καί κάθε κηλῖδα ἁμαρτίας εἰσῆλθε στόν Παράδεισο. 

          Ὁ Κύριος τόν παρέλαβε μαζί Του ἐκεῖ ὅπου  : «θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε κραυγή οὔτε πόνος» (Ἀποκάλ. 21, 4).

          Ὁ Κύριος ζητάει ἀπό μᾶς πρῶτα τήν ἀγάπη μας καί νά δοθοῦμε σ’ Αὐτόν μέ πίστη καί ἐλευθερία καί ὄχι νά προσπαθοῦμε νά δικαιωθοῦμε ἀπό τά ἔργα μας. Γιατί κανείς δέν μπορεῖ νά σωθεῖ ἀπό τά ἔργα του. Τό «σήμερα» πού εἶπε στό ληστή, δέν ἐννοεῖ μόνο τήν ἡμέρα τῆς σταυρώσεως. Ὁ λόγος Του : «σήμερα», ἀπευθύνεται στόν καθένα ἀπό μᾶς, ὅπως μᾶς τό ὑπενθυμίζει αὐτό ἡ Ἐκκλησία μας. 

          Μπροστά στό ἔκτακτο φαινόμενο τῆς σωτηρίας τοῦ ληστή οἱ ἄγγελοι ἔμειναν κατάπληκτοι διότι θυμήθηκαν πῶς ὁ διάβολος παρέσυρε ἐκτός τοῦ Παραδείσου τόν Ἀδάμ καί τώρα βλέπουν πῶς ὁ Κύριος εἰσάγει σ’ αὐτόν τόν ληστή. Τό δένδρο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ χρησιμοποιήθηκε ἀπό τόν ἐχθρό ὡς παγίδα παρακοῆς γιά τούς πρωτόπλαστους. Τό ξύλο τοῦ σταυροῦ χρησιμοποιήθηκε ὡς φωτεινή κλίμακα γιά νά ἀνέβει ὁ ληστής στόν Παράδεισο.

          Πολύ παραστατικά ὁ ὑμνωδός τῆς Ἐκκλησίας μελωδεῖ : «διά ξύλου ὁ Ἀδάμ Παραδείσου γέγονεν ἄποικος ̇ διά ξύλου δέ σταυροῦ ὁ ληστής Παράδεισον ᾤκησε. Ὁ μέν γάρ γευσάμενος ἐντολήν ἠθέτησε τοῦ ποιήσαντος, ὁ δέ συσταυρούμενος Θεόν ὠμολόγησε τόν κρυπτόμενον. Μνήσθητι καί ἡμῶν Σωτήρ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου».

          Πράγματι γιά μιά στιγμή ὁ ληστής ἔκλεψε τόν μεγαλύτερο θησαυρό. Πραγματοποίησε τήν πιό ἔξυπνη ληστεία. Ἐλαφυραγώγησε τόν Παράδεισο. «Μικράν φωνήν ἀφῆκεν ὁ ληστής ἐν τῷ Σταυρῷ, μεγάλην πίστιν εὗρε. Μιᾷ ροπῇ ἐσώθη καί πρῶτος Παραδείσου πύλας ἀνοίξας εἰσῆλθεν. Ὁ αὐτοῦ τήν μετάνοιαν προσδεξάμενος, Κύριε, δόξα Σοι». ΑΜΗΝ. 

Διάπυρος πρός τόν σταυρωθέντα Κύριον

Εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

†  Ο ΔΡΑΜΑΣ   Π Α Υ Λ Ο Σ