Κυριακή Γ΄ Νηστειῶν (Σταυροπροσκυνήσεως)

Κυριακή Γ΄ Νηστειῶν (Σταυροπροσκυνήσεως)

(Μάρκ. η΄ 34 – θ΄ 1) (7.4.2024)

Φθάνουμε σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, στό μέσον τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς. Καί ἡ Ἐκκλησία μας τοποθετεῖ στό κέντρο τοῦ Ναοῦ τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου, γιά νά τόν προσκυνήσουμε.

Γιά ποιό λόγο, θά ρωτήσουμε, ἐφόσον γνωρίζουμε ὅτι ὁ Σταυρός σημαίνει θάνατο;

Ναί, ὁ Σταυρός συνεπάγεται τό θάνατο! Ὅμως, ἐκεῖνο πού ἔχει σημασία καί σπουδαιότητα εἶναι γιά ποιό λόγο πεθαίνει κανείς. Ὁ Χριστός μας, γνωρίζουμε, πέθανε πάνω στόν Σταυρό ἀπό ὑπερβολική ἀγάπη γιά μᾶς, ἀκόμη καί γιά τούς σταυρωτές Του.

Ὅποιος νιώθει τήν ἀγάπη πού σταυρώνεται, ξέρει ὅτι γι’ αὐτήν τήν ἀγάπη δέν ὑπάρχει θάνατος. Γι’ αὐτό, βλέποντας τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, διακρίνουμε νά πηγάζει ἀπ’ αὐτόν τό φῶς τῆς ζωῆς. Κι αὐτό δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως.

Καί, συνήθως, στόν σταυρό εὐλογίας τόν ὁποῖο ἔχουμε πάνω στήν Ἁγία Τράπεζα τῶν Ναῶν μας, ἀπό τή μία πλευρά του εἰκονίζεται ἡ Σταύρωση τοῦ Κυρίου κι ἀπό τήν ἄλλη ἡ Ἀνάστασή Του. Τό «νόμισμα» τῆς θυσίας τοῦ Θεανθρώπου ἔχει δύο ὄψεις. Ἄς μήν τό ξεχνᾶμε ποτέ αὐτό!

Μ’ αὐτή τήν ἔννοια, ὁ Σταυρός ἀναδεικνύεται ἐγγύηση ζωῆς. Ἡ ἀγάπη σταυρούμενη γίνεται ἀθάνατη. Τραυματίζει καί θανατώνει τόν θάνατο, ὅπως λέει σχετικός ὕμνος τῆς Ἐκκλησίας μας:

«Ὦ λειτουργοί μου, λέει ὁ Ἄδης, ποιός μοῦ ἔμπηξε ξύλινη λόγχη (δηλαδή τόν Σταυρό) στήν καρδιά καί μοῦ ἄνοιξε πληγή;».

Τί συμβαίνει, λοιπόν, στή διαδικασία τῆς Σταύρωσης; Ὅταν ὁ Χριστός σταυρώνεται στό σῶμα του, ἡ ψυχή Του ταυτόχρονα ἀνοίγει ἀπό τήν ἀγάπη πρός τά πλάσματά του.

Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ μᾶς τούς ἀνθρώπους. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος σταυρώνει τόν ἐγωκεντρισμό καί τόν ναρκισσισμό του, σέ πρώτη φάση ὑφίσταται ἕναν θάνατο. Μᾶς πονάει καί μᾶς θανατώνει νά θυσιάσουμε τόν ἐγωϊσμό μας!

Ὅμως, ἡ νίκη κατά τῆς φιλαυτίας καί τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ μας δημιουργεῖ χῶρο μέσα στήν καρδιά μας, νά χωρέσει τούς συνανθρώπους μας.

Αὐτό τό ἄνοιγμα ἐσωτερικοῦ χώρου γιά τούς ἄλλους, κρατᾶ ζωντανή τή σχέση μας μαζί τους, ἀκόμη καί μετά τό βιολογικό μας θάνατο.

Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ ἐπι-κοινωνία τοῦ Οὐράνιου κόσμου, τῶν Ἁγίων μας, μέ τούς ἐπί γῆς ἀνθρώπους. Διότι ἡ σταυρική ἀγάπη σκοτώνει τήν αἰτία τοῦ θανάτου, τόν ἐγωκεντρισμό. Καί ὁ ἄνθρωπος ζεῖ στήν αἰωνιότητα χάρη στόν Σταυρό. «Σέ βρῆκα ξύλο ζωῆς, συνεχίζει ὁ ὕμνος, χριστοφόρε Σταυρέ μου».

Ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τόν Σταυρό διότι χωρίς σταύρωμα δέν μποροῦμε νά συναντήσουμε τόν ἀναστημένο Χριστό. Ὁ Χριστός μᾶς συνδέει πάλι μέ τήν πηγή τῆς ζωῆς, τήν ἀγάπη πού σταυρώνεται.

Ἄς συνεχίσουμε, λοιπόν, στό δεύτερο μισό τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς θυσιάζοντας τόν ἐγωϊσμό μας καί προσεγγίζοντας μέ ἀγάπη τούς ἀδελφούς μας.