Κυριακή Τυρινῆς (Συγχωρήσεως)

Κυριακή Τυρινῆς (Συγχωρήσεως)

(Ματθ. στ΄ 14-21) (17.3.2024)

Φθάνουμε σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, στά πρόθυρα τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς ἡ ὁποία εἶναι περίοδος ἀσκήσεως καί πνευματικοῦ ἀγώνα.

Καί πρῶτο περιττό καί ἐπιβλαβές στή ζωή μας εἶναι νά ἔχουμε μέσα μας ὡς καρκίνωμα τό μίσος καί τή μνησικακία ἀπέναντι στούς ἀδελφούς μας.

Γι’ αὐτό ὁ Κύριος μᾶς συμβουλεύει, στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, νά συγχωρήσουμε τά σφάλματα τῶν άδελφῶν μας, γιά νά συγχωρέσει κι Ἐκεῖνος τά δικά μας σφάλματα. Ὑπάρχει μιά ἀνταποδοτικότητα.

Ἡ καρδιά ὀφείλει νά ἔχει εὐρυχωρία. Ἀποτελεῖ μεγάλο σφάλμα ὅταν ἀνερυθρίαστα λέμε, «ὁ Θεός συγχωρεῖ, ἐγώ ὄχι»! Ἄς ἀφήσουμε στήν ἄκρη τίς ἐξυπνάδες καί ν’ ἀποδεχθοῦμε ὅ,τι μᾶς λέει ὁ Θεός: νά συγχωρήσουμε, γιά νά συγχωρεθοῦμε.

Στή συνέχεια, ὁ Χριστός μᾶς ὁμιλεῖ γιά τή νηστεία. Τήν θεωρεῖ δεδομένη καί τή συνδέει μέ τήν ἐντολή πού δόθηκε στούς Πρωτοπλάστους, «δέν θά φᾶτε ἀπό τόν καρπό αὐτοῦ τοῦ δένδρου». Αὐτή τήν ἐντολή παρέβη ὁ Ἀδάμ καί τά ἔχασε ὅλα! Διότι ἔπαυσε νά εὐλαβεῖται τόν Θεό, νά Τόν ἐμπιστεύεται, νά Τόν ἀκούει καί νά χαίρεται κοντά Του.

Ἐδῶ, ὅμως, ὁ Κύριος συνδέει τή νηστεία καί μέ τήν ἀποφυγή τῆς ὑποκρισίας. Νά μή γίνεται προσποιητά ἀλλά ἐλεύθερα καί μέ χαρά. Μάλιστα, μᾶς λέει, ἡ νηστεία νά μή γίνεται ἀπό ἐπίδειξη.

Ἐπίδειξη σημαίνει ὅταν κάνω κάτι, γιά νά τό δείξω στούς ἄλλους. Ἄν ἐγώ κάνω κάτι χωρίς νά τό διαφημίζω καί συμβεῖ νά τό μάθουν οἱ ἄλλοι, ὄχι ὅμως ἀπό ἐμένα, τότε αὐτό δέν εἶναι ἐπίδειξη. Ἔτσι, δέν θά σταματήσω νά ἀσκῶ τήν νηστεία, τήν ἐλεημοσύνη, τήν ἀγάπη καί ὅποια ἄλλη ἀρετή ἀπό τό φόβο τῆς ἐπίδειξης.

Ἡ ἔννοια τῆς νηστείας συνδέεται μέ τή μή προσκόλληση σέ πράγματα πού καταργοῦνται στήν αἰώνια ζωή, ὅπως τό φαγητό καί ἡ ἐνδυμασία. Ἡ νηστεία τῶν τροφῶν βοηθᾶ σ’ αὐτήν τή μή προσκόλληση. Καί κυρίως ἡ νηστεία συνδέεται μέ τήν ἀποφυγή τῶν κακῶν παθῶν καί ἐπιθυμιῶν.

Τέλος, ὁ Χριστός μᾶς συμβουλεύει τήν ἀποφυγή θησαυρισμοῦ. Διότι θησαυρός τῆς καρδιᾶς μας εἶναι ὁ Χριστός, ἡ Ἐκκλησία καί τά πνευματικά ἀγαθά τους. Τό χρῆμα καί τά ὑλικά ἀγαθά, μᾶς λέει, νά μήν ἀποτελοῦν τόν θησαυρό τῆς καρδιᾶς μας.

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, οἱ Ὕμνοι τῆς Ἐκκλησίας μᾶς περιγράφουν τήν ἀπέραντη θλίψη πού εἶχε ὁ Ἀδάμ, ὅταν ἔχασε τόν Παράδεισο. Στεκόταν ἀπέναντι καί ἔκλαιγε ἀπαρηγόρητα.

Δέν μᾶς ἀξίζει μιά παρόμοια κατάσταση. Γι’ αὐτό, ἡ ζωή μας, τώρα μάλιστα τήν Σαρακοστή, ὀφείλει νά εἶναι διαρκής μετάνοια. Τότε θά λυγίσει ὁ Θεός ἀπέναντί μας καί θ’ ἀνοίξει τόν Παράδεισό του καί γιά μᾶς.

Καλή Σαρακοστή!