Κυριακή ΙΖ΄ Λουκᾶ (Ἀσώτου)

Κυριακή ΙΖ΄ Λουκᾶ (Ἀσώτου)

(Λουκ. ιε΄ 11-32) (3.3.2024)

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή ἔχει χαρακτηρισθεῖ «ἡ παραβολή τῶν παραβολῶν» καί τό «εὐαγγέλιο τοῦ Εὐαγγελίου». Εἶναι ἀπό τά σημαντικότερα κείμενα τῆς Καινῆς Διαθήκης καί τῆς παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Ἡ Παραβολή αὐτή ἔχει δύο ὀνομασίες: τοῦ Ἄσωτου γιοῦ ἤ τοῦ σπλαγχνικοῦ Πατέρα, ἡ ὁποία εἶναι καί ἡ πιό ὀρθή.

Στό πρῶτο μέρος ἡ Παραβολή ὁμιλεῖ γιά τήν ἀσωτία ἀλλά καί τή μετάνοια καί ἐπιστροφή τοῦ Ἄσωτου παιδιοῦ στό σπίτι τοῦ Πατέρα του. Στό δεύτερο μέρος γίνεται λόγος γιά τόν γογγυσμό καί τήν ἀντίδραση τοῦ μεγάλου γιοῦ στήν ἀποδοχή τοῦ μικροῦ ἀδελφοῦ ἀπό τόν Πατέρα.

Προκαλεῖ ἔκπληξη ἡ στάση τοῦ Πατέρα, τοῦ Θεοῦ δηλαδή, ἀπέναντι στά παιδιά του. Καί στά δύο παραμένει ὁ ἴδιος: σπλαγχνικός καί φιλότεκνος. Ἀποκαθιστᾶ τόν μικρό γιό καί παρακαλεῖ τόν μεγάλο. Σέβεται τήν ἐλευθερία τῶν ἀποφάσεων τῶν παιδιῶν του.

Συγχωρεῖ τόν μικρό του γιό καί τόν ἐπαινεῖ γιά τή μετάνοιά του. Δυστυχῶς, ὁ μεγάλος γιός ἐγκλωβίζεται στά ἀδιέξοδα τῆς ἐγωϊστικῆς στάσης ζωῆς καί ἐπιδεικνύει σκληροκαρδία ἀπέναντι στόν ἀδελφό του. Τόν ἀπορρίπτει καί δέν ἀποδέχεται τή μετάνοιά του.

Ὁ Πατέρας τῆς Παραβολῆς δέν μοιάζει μέ κανέναν ἐπίγειο πατέρα. Τό ἀντίθετο μάλιστα: οἱ ἐπίγειοι πατέρες πρέπει νά μιμοῦνται τήν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ-Πατέρα.

Ἡ ἀποδοχή τοῦ Θεοῦ προϋποθέτει προσωπική σχέση μαζί Του. Ὁ Θεός δέν εἶναι ἀπειλή ἀλλά ἀγάπη, καταφύγιο καί βοήθεια. Μᾶς τό περιγράφει ὁ προφήτης Δαβίδ στούς Ψαλμούς του:

«Θά σέ ἀγαπήσω, Κύριε καί Θεέ μου· ὁ Κύριος εἶναι τό στήριγμά μου, ἡ καταφυγή καί ὁ Σωτήρας μου, ὁ βοηθός καί ὑπερασπιστής μου, Αὐτός πού μέ ἀναλαμβάνει...».

Καί ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό σημαίνει καί ἀγάπη πρός τόν ἀδελφό: «Αὐτή τήν ἐντολή ἔχουμε ἀπ’ Αὐτόν, ὥστε αὐτός πού ἀγαπᾶ τόν Θεό ν’ ἀγαπᾶ καί τόν ἀδελφό του».

Ἔτσι ἀποδομεῖται ἡ ἄσπλαγχνη στάση τοῦ μεγάλου ἀδελφοῦ. Ἀπόρριψε τόν μικρό ἀδελφό του διότι, στήν οὐσία, ἀπορρίπτει τόν Πατέρα-Θεό του.

Τό πρόβλημα τοῦ μεγάλου ἀδελφοῦ εἶναι πολλές φορές καί δικό μας. Ἀπορρίπτουμε τή στάση οἰκονομίας πολλῶν ποιμένων καί πνευματικῶν ἀπέναντι στή μετάνοια τῶν ἁμαρτωλῶν συνανθρώπων μας, ἐπικαλούμενοι μάλιστα τήν ἀκρίβεια τῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας.

Οἱ Κανόνες, ὅμως, τῆς Ἐκκλησίας προβλέπουν καί ἀκρίβεια ἀλλά καί οἰκονομία γιά τή σωτηρία τῶν ἐξομολογουμένων. Ὁ μεγάλος κανονολόγος ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νηστευτής λέει: «Προτιμῶ τήν καταδίκη λόγῳ τῆς ἐπιείκειάς μου ἀπό τόν ἔπαινο γιά τήν ἀκρίβειά μου».

Καί ὁ σύγχρονος Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς λέει: «Εἶμαι ἕτοιμος νά πεθάνω ὑπερασπιζόμενος τήν τήρηση τῶν Κανόνων ἀλλά καί ἕτοιμος νά τούς θυσιάσω γιά τή σωτηρία κάποιου».

Ἄς κάνουμε, ἀγαπητοί μου, τό βῆμα τῆς μετάνοιας καί τῆς ἐπιστροφῆς στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ-Πατέρα μας. Μᾶς περιμένει ἡ ἀνεξάντλητη ἀγάπη καί εὐσπλαγχνία Του.