ΙΓ΄ Κυριακή Λουκά

ΙΓ΄ Κυριακή Λουκά  (ιη΄ 18-27)

26.11.2023

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

ὁ Χριστός, ὅπως μᾶς περιγράφει σήμερα στήν εὐαγγελική περικοπή ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, συναντᾶ ἕνα πλούσιο νέο, θρησκευόμενο. Καί μάλιστα τόν συμπαθεῖ.

Στή συνέχεια, ὅμως, μιλᾶ στόν νεαρό μέ ἀπόλυτο τρόπο. Καί οὐσιαστικά τοῦ λέει πώς εἶναι σχεδόν ἀδύνατο νά σωθεῖ ἕνας πλούσιος. Γιά νά σωθεῖ, πρέπει νά ἐγκαταλείψει ὅλα τά πλούτη του καί ν’ ἀκολουθήσει τόν Χριστό.

Γιατί μίλησε μέ ἀπόλυτο τρόπο ὁ Χριστός; Εἶναι τόσο σκληρός ὁ Χριστός; Μήπως ἔχει κάποιο πρόβλημα μέ τά ἀγαθά καί τά πλούτη;

Στήν ἀρχή ὁ Χριστός τοῦ ζήτησε νά τηρεῖ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Μάλιστα, τοῦ ζητᾶ «χοντρά» πράγματα, θά λέγαμε, τά ὁποῖα εὔκολα κατορθώνονται: «Μή μοιχεύσεις, μήν κλέψεις, τίμα τούς γονεῖς σου...».

Τότε εἶναι ὁ νέος πού άντιδρᾶ πρῶτος μέ ἀπόλυτο τρόπο. Ὅλα αὐτά πού μέ συμβουλεύεις, Κύριε, τά ἔχω φυλάξει ἀπό πολύ μικρός. Εἶμαι συνεπής σέ ὅλα τά καθήκοντά μου.

Μιλᾶ, δηλαδή, μέ μιά ἀπολυτότητα αὐτάρκειας. Ἐγώ, λέει, αὐτά τά τηρῶ ὅλα. Καί οὐσιαστικά λέει στόν Θεό, δέν Σ’ ἔχω ἀνάγκη. Αὐτά τά καταφέρνω μόνος μου.

Στό περιστατικό αὐτό φαίνεται ἡ ἀρρωστημένη θρησκευτικότητα, ἡ ὁποία βασίζεται στόν ἐγωϊσμό καί τήν αἴσθηση τῆς ἀνωτερότητας, τῆς αὐτάρκειας καί αὐτοδυναμίας τοῦ ἀνθρώπου.

Γι’ αὐτό ὁ Χριστός, γιά ν’ ἀποκαλύψει τήν ἀδυναμία τοῦ νέου νά θρησκεύει ἀληθινά, ἀνεβάζει τίς ἀπαιτήσεις καί φαίνεται ἀπόλυτος. Ὡραῖα, τοῦ λέει. Ὅλα αὐτά τηρεῖς. Μπορεῖς ν’ ἀφήσεις τά πλούτη σου καί νά μέ ἀκολουθήσεις;

Καί φυσικά ὁ πλούσιος νέος ἀντιδρᾶ στήν πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ φεύγοντας ἀπό κοντά Του. Διότι ἀγαποῦσε τά πλούτη του.

Ὑπάρχουν δύο εἴδη θρησκευτικότητας. Ὁ ἕνας εἶναι νά τηροῦμε κάποιες ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί νά πιστεύουμε ὅτι εἴμαστε σωστοί. Παραλλαγή αὐτοῦ εἶναι ἡ γνωστή φράση πού λένε πολλοί ἀπό μᾶς: Δέν σκότωσα, δέν ἔκλεψα, δέν ἀπάτησα, γιατί νά θεωρῶ τόν ἑαυτό μου ἁμαρτωλό;

Καί ὁ δεύτερος τύπος θρησκευτικότητας εἶναι νά τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ μέ συναίσθηση ὅτι εἴμαστε μακριά ἀπό τό Θεό. «Ὅ,τι καλό καί νά κάνετε, μᾶς λέει ὁ Χριστός, νά πιστεύετε γιά τόν ἑαυτό σας ὅτι εἶστε ἀχρεῖοι δοῦλοι, μηδαμινοί καί τιποτένοι».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

ἔχουμε ἀναρωτηθεῖ γιατί ὁ Χριστός δέχεται στή Βασιλεία του τίς πόρνες, τούς ληστές καί τούς ἅρπαγες τελῶνες; Ἡ ἀπάντηση εἶναι: Διότι, ὄχι μόνον μετανοοῦν γιά τά σφάλματά τους ἀλλά καί δέν ἔχουν μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό τους. Γι’ αὐτό τόν λόγο ὁ Χριστός τούς δέχεται χωρίς φοβερές ἀπαιτήσεις.

Τό ζήτημα, λοιπόν, δέν εἶναι νά τηροῦμε αὐστηρά κάποιες ἐντολές, π.χ. νηστεία καί προσευχή. Τό ζήτημα εἶναι νά μετανοοῦμε γιά τά σφάλματά μας καί νά μήν ἔχουμε μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό μας. Μετάνοια καί ταπείνωση πᾶνε μαζί.