Κυριακή 11 Αὐγούστου 2013 (Ζ΄ Ματθαίου)

"Πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι;" (Ματθ. θ΄, 28)

Μιά ἐρώτηση, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀπηύθυνε ὁ Κύριός μας σέ δύο ἀνθρώπους πού ζητοῦσαν τό φῶς τους. Μιά ἐρώτηση καθοριστικῆς σημασίας. Ἐρώτηση πού δείχνει τήν ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά νά ἐνεργήσει θαυματουργικά ὁ Κύριός μας.

Τήν ἀπηύθυνε σέ δύο τυφλούς  πού ἀκολουθοῦσαν τόν Κύριό μας καί φώναζαν δυνατά: −Σπλαχνίσου μας, ἔνδοξε ἀπόγονε τοῦ Δαβίδ, καί θεράπευσέ μας. Τί ζητοῦσαν οἱ δύο αὐτοί ἄνθρωποι; Ζητοῦσαν μήπως χρήματα; Ὄχι, ζητοῦσαν κάτι πολύ ἀνώτερο, πού ἐμεῖς, δυστυχῶς, δέν τό ἐκτιμοῦμε. Ζητοῦσαν τό φῶς τους. Τό φώναξαν πολλές φορές στό Χριστό. Ἀλλά ὁ Χριστός δέν τούς ἀπάντησε. Ἤθελε νά δοκιμάσει τήν πίστη τους. Μά καί αὐτοί δέν κάμφθηκαν. Δέν ἀπέκαμαν. Δέν ἀπογοητεύτηκαν. Καί τότε ἐκεῖνος τούς ρώτησε: −Πιστεύετε ὅτι μπορῶ νά σᾶς κάνω αὐτό πού ζητᾶτε; Πιστεύετε ὅτι ἔχω τή δύναμη νά σᾶς θεραπεύσω; Καί οἱ τυφλοί ἀπάντησαν: −Ναί, Κύριε, τό πιστεύουμε. Τότε ὁ Κύριος ἅπλωσε τά πανάχραντα χέρια του στά μάτια τους καί τούς εἶπε. Ἄς γίνει αὐτό πού ζητᾶτε. Ἄς γίνει σύμφωνα μέ τήν πίστη σας. Καί ἀμέσως οἱ δύο τυφλοί εἶδαν τό φῶς.

Τήν ἴδια ἐρώτηση ἀπευθύνει καί σέ μᾶς ὁ Χριστός κάθε φορά πού τοῦ ζητᾶμε κάτι. Εἴμαστε ἄρρωστοι καί πέφτουμε στό κρεβάτι. Φωνάζουμε τό γιατρό, παίρνουμε φάρμακα καί θεραπεία δέν βλέπουμε. Ἀρχίζουμε τότε νά προσευχόμαστε, νά παρακαλοῦμε τό Θεό νά μᾶς κάνει καλά. Ἔρχεται ἐκεῖνος καί μᾶς ρωτάει: −Πιστεύεις ὅτι μπορῶ νά σέ κάνω καλά; Πιστεύεις ὅτι δέν εἶμαι ἁπλῶς ἕνας ἄνθρωπος ἀλλά ὁ παντοδύναμος Θεός; Ὅτι εἶμαι ἀνώτερος ἀπ’ ὅλους τούς γιατρούς τοῦ κόσμου; Πιστεύεις ὅτι αὐτό πού δέν μποροῦν ἐκεῖνοι νά κάνουν μπορῶ νά τό κάνω ἐγώ; Ἄν πιστεύεις, τότε θά δεῖς θαῦμα. Γιατί τό θαῦμα ἐξαρτᾶται ἀπό τήν πίστη πού ἔχεις. Καί ὄχι μόνο σέ ζητήματα ὑγείας, σέ ζητήματα ὑλικῆς φύσεως ἀλλά καί σέ ὑποθέσεις πιό σοβαρές ὁ Χριστός ἀπευθύνει σέ ὅλους μας τό ἐρώτημα: «Πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι;» Μᾶς τό λέει, ὅταν ἔχουμε νά ἐκτελέσουμε κάποιο ἱερό καθῆκον. Ὅταν ἔχουμε τίς καθιερωμένες νηστεῖες τῆς Ἐκκλησίας μας. Χριστούγεννα, Πάσχα, Δευκαπενταύγουστο, Δώδεκα Ἀποστόλων, Τετάρτη καί Παρασκευή. Πιστεύουμε ὅτι ἡ νηστεία εἶναι ἕνας ἅγιος θεσμός πού τόν ὅρισε ἡ Ἐκκλησία μας κατά τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου; Ἄν πιστεύουμε ὅτι εἶναι οὐράνιο φάρμακο, τότε θά νηστεύουμε. Θά νιώσουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέ ζεῖ μονάχα μέ ψωμί ἀλλά μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ πού τόν ἐνδυναμώνει. Ἄν νηστεύουμε ἀπό πίστη ὅτι ἡ νηστεία εἶναι θέλημα Θεοῦ, ὅτι εἶναι κάτι ἀληθινό πού τό θέσπισαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, τότε ἔχει ἀξία, ἔχει εὐλογία καί τή χαιρόμαστε.

Ἄλλη περίπτωση πού  χρειάζεται ἡ πίστη. Ὅλοι ἁμαρτάνουμε. Νιώθουμε τό βάρος ἀπό τά ἁμαρτήματά μας. Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό συγχώρεση. Πρέπει νά ἐξομολογηθοῦμε. Πρίν πᾶμε στόν ἱερέα, ὁ Χριστός μᾶς ρωτᾶ: −Πιστεύεις ὅτι μπορῶ νά σοῦ συγχωρήσω τίς ἁμαρτίες σου; Πιστεύεις ὅτι τήν ὥρα πού ἐξομολογεῖσαι εἶναι παρόν τό Ἅγιο Πνεῦμα; Πιστεύεις ὅτι τήν ὥρα ἐκείνη πού εἶσαι μπροστά στόν πνευματικό τά λόγια σου τά ἀκούει ὁ Χριστός καί δέν εἶναι μιά ἁπλή συζήτηση, γιά νά ἀνακουφιστεῖς; Πιστεύεις ὅτι τό αἷμα τοῦ Κυρίου πού ἔχυσε πάνω στό Σταυρό  σβήνει ὅλες τίς ἁμαρτίες σου; Ἄν ἔτσι προσερχόμαστε στό ἱερό Μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως, τότε αἰσθανόμαστε καί τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας καί τήν ψυχική ἀνακούφιση. Τό ἴδιο, βέβαια, ἰσχύει καί γιά ὅλα τά Μυστήρια καί ἰδίως τῆς Θείας Κοινωνίας. «Πιστεύεις, μᾶς ρωτᾶ ὁ Κύριος, ὅτι αὐτό εἶναι τό δικό μου Σῶμα καί Αἷμα; Ὅτι αὐτό πού κοινωνεῖς εἶμαι ἐγώ, ὁ ἰατρός τῆς ψυχῆς καί τῶν σωμάτων;

Ἀλλά καί ὅταν ἐκκλησιαζόμαστε, μᾶς ρωτᾶ ὁ Χριστός: −Πιστεύεις ὅτι ἐδῶ εἶναι ἕνα κομμάτι τοῦ οὐρανοῦ; Ὅτι εἶναι «φοβερός ὁ τόπος οὗτος» στόν ὁποῖο διακονοῦν ὄχι ἄνθρωποι ἱερεῖς ἀλλά ἄγγελοι καί ἀρχάγγελοι; Πιστεύεις πώς ὅ,τι ὑπάρχει ἐδῶ μέσα εἶναι ἅγιο καί ἱερό; Καί ἡ πίστη αὐτή φαίνεται ἀπό τόν τρόπο πού μπαίνουμε μέσα στήν ἐκκλησία. Ἀπό τόν τρόπο τῆς συμπεριφορᾶς μας καί τῆς ἐνδυμασίας μας, ὅταν βρισκόμαστε μέσα στό ναό. Ἀπό τήν προσοχή μας ἤ τήν ἀπροσεξία μας, ἀπό τή σιωπή μας ἤ τήν πολυλογία μας, ἀπό τό ὑπερβολικό θάρρος ἤ τήν ταπεινή συστολή μας.

Ἀδελφοί μου, ζοῦμε σέ ἐποχή ἀπιστίας. Οἱ ἄνθρωποι πιστεύουν πιό πολύ στό χρῆμα, στή λογική, στήν τέχνη καί στήν ἐπιστήμη. Ὅμως ὁ Κύριος μᾶς ρωτᾶ καί μᾶς λέει: Πιστεύετε ὅτι ἔχω τή δύναμη νά κάνω ὅ,τι μοῦ ζητᾶτε; Πιστεύετε ὅτι μπορῶ νά σᾶς βγάλω ἀπό τό ἀδιέξοδο καί ἀπό ὁποιαδήποτε κρίση; Ἀπό τήν ἀπάντησή μας ἐξαρτᾶται ἡ σωτηρία καί τῆς ψυχῆς μας καί τοῦ σώματος.