Κυριακή 4 Αὐγούστου 2013 (ΣΤ΄ Ματθαίου)

"Τί γάρ ἐστιν  εὐκοπώτερον, εἰπεῖν, ἀφέωνταί  σου αἱ ἁμαρτίαι, ἤ εἰπεῖν, ἔγειρε καί περιπάτει". (Ματθ. θ΄, 5)

Ἄπειρα εἶναι, ἀδελφοί μου, τά θαύματα πού ἔκανε καί θά κάνει μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Θαύματα στήν ἄψυχη καί ἄλογη φύση, ὅπως ὁ πολλαπλασιασμός τῶν πέντε ἄρτων, ἡ κατάπαυση τῆς τρικυμίας καί τόσα ἄλλα. Θαύματα στούς ἔμψυχους καί λογικούς ἀνθρώπους. Θαύματα στό σῶμα, ὅπως ἡ ἀνάσταση νεκρῶν, ἡ θεραπεία τυφλῶν, λεπρῶν, δαιμονισμένων, παραλύτων… καί κυρίως θαύματα στήν ψυχή, ὅπως ἡ μετάνοια τῶν ἁμαρτωλῶν, ἡ ἀποκάλυψη τῶν ἀποκρύφων λογισμῶν, ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, ἡ προφητεία τῶν μελλόντων. Τό θαῦμα εἶναι μέσα στή φύση τοῦ Θεοῦ.

Τί εἶναι ὅμως τό θαῦμα; Θαῡμα εἶναι ἡ κατάργηση πρός στιγμήν τῶν φυσικῶν νόμων πού ἰσχύουν σταθερά στό σύμπαν. Τῶν νόμων πού ὁ Θεός ἔθεσε σέ ἰσχύ καί βάσει τῶν ὁποίων λειτουργεῑ τό σύμπαν. Ἀλλά οἱ φυσικοί νόμοι εἶναι στό χέρι τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος πού τούς νομοθέτησε μπορεῖ ὅταν θέλει νά τούς καταργήσει χωρίς καμιά δυσκολία καί νά κάνει θαῦμα. Γιά τόν Θεό ὅλα εἶναι εὔκολα. Δεν ὑπάρχουν δύσκολα καί εὔκολα θαύματα.

Τά σπουδαιότερα, ὅμως, θαύματα εἶναι τά θαύματα πού θεραπεύουν τήν ψυχή. Ἐπειδή ὅμως τά θαύματα πού ἔχουν σχέση μέ τό πνεῦμα καί τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου δέν γίνονται ἄμεσα αἰσθητά, δέν κάνουν καί τόση ἐντύπωση καί περνοῦν ἀπαρατήρητα. Οἱ ἄνθρωποι θεωροῦν πολλές φορές μεγαλύτερα τά μικρότερα θαύματα καί θεωροῦν μικρά καί ἀσήμαντα ἐκεῖνα πού εἶναι πράγματι μεγάλα καί θαυμαστά.

Αὐτό τό βλέπουμε καί  στή σημερινή Εὐαγγελική περικοπή. Ὁ Χριστός διδάσκει στήν Καπερναούμ. Τήν ὥρα ἐκείνη τοῦ φέρνουν  ἕναν παράλυτο στό κρεβάτι, γιά νά τόν θεραπεύσει. Ἀλλά ἀντί νά τόν κάνει καλά τοῦ λέει: « Ἔχε θάρρος παιδί μου· σοῦ ἔχουν συγχωρεθεῖ  οἱ ἁμαρτίες σου». Οἱ γραμματεῖς πού ἄκουσαν αὐτό τό λόγο τοῦ Κυρίου μας σκέφθηκαν ἀπό μέσα τους: «Αὐτός βλασφημεῖ». Δέν πίστευαν πώς ὁ Χριστός εἶναι καί Θεός καί ἔχει ἐξουσία νά συγχωρεῖ ἁμαρτίες. Τότε ὁ Χριστός, γιά νά τούς δείξει ὅτι εἶναι Θεός παντογνώστης, τούς ἀποκαλύπτει θαυματουργικά τούς κρυφούς λογισμούς τους. Τούς λέει: «Τί εἶναι εὐκολότερο νά πεῖ κανείς; Εἶναι συγχωρεμένες οἱ ἁμαρτίες σου ἤ νά πεῖ σήκω ὄρθιος καί περπάτα; Ἐσεῖς θεωρεῖτε δυσκολότερο τό δεύτερο». Γιά νά μάθουν, λοιπόν, ὅτι ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Μεσσίας, ἔχει ἐξουσία νά συγχωρεῖ στή γῆ τίς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων, λέει στόν παράλυτο. «Σήκω ὄρθιος, πᾶρε στούς ὥμους σου τό κρεβάτι σου καί πήγαινε στό σπίτι σου». Πράγματι ὁ παράλυτος σηκώθηκε καί πῆγε στό σπίτι του. Καί ἐνῶ ὁ κόσμος θαύμαζε καί δόξαζε τό Θεό, οἱ γραμματεῖς ἔφυγαν καταντροπιασμένοι.

Ἀδελφοί μου, ὅποιος ἔχει πνευματικά αἰσθητήρια καταλαβαίνει τί σημαίνει ὁ λόγος πού εἶπε ὁ Χριστός στόν παράλυτο: «Παιδί μου, σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες». Τρομερός λόγος! Ποιός μπορεῖ νά σηκώσει τά βουνά τῶν ἁμαρτιῶν πού πλακώνουν τήν ψυχή καί νά ἐλευθερώσει τόν ἄνθρωπο; Μόνο ὁ Θεός. Ἤ ὁ Πνευματικός στόν ὁποῑο ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Θεός αὐτήν τήν ἐξουσία. Ἐπειδή ὅμως ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν εἶναι κάτι πνευματικό, κάτι πού συμβαίνει ἀοράτως μέσα στήν ψυχή καί δέν γίνεται ἀντιληπτό μέ τίς αἰσθήσεις, οἱ γραμματεῖς δέν ἦταν σέ θέση νά διακρίνουν τήν οὐράνια αὐτή ἐνέργεια τοῦ Κυρίου. Θεώρησαν τό μεγάλο αὐτό θαῦμα τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν ὡς κάτι μικρό καί τή θεραπεία τοῦ σώματος ὡς θαῦμα μεγάλο. Ὁ Χριστός, ὅμως, ἤθελε νά τούς διδάξει τό ἀντίθετο. Ὅτι ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν εἶναι θαῦμα μεγαλύτερο ἀπό τή θεραπεία τοῦ σώματος. Γιατί ἡ θεραπεία τοῦ σώματος ἔχει βραχυπρόθεσμα ἀποτελέσματα, ἀφοῦ τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου τελικά μιά μέρα θά πεθάνει. Ἀντίθετα, ἡ θεραπεία πού παρέχει στήν ψυχή ἡ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν ἀφορᾶ τήν αἰώνια σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὅλα τά θαύματα, μικρά ἤ μεγάλα, αἰσθητά ἤ μή αἰσθητά δείχνουν ὅτι ὑπάρχει Θεός ἀληθινός, Θεός παντοδύναμος, πού κάνει τήν παρουσία του φανερή στό κάθε τί. Ὅρισε, βέβαια, τούς φυσικούς νόμους ὁ Θεός, γιά νά λειτουργοῦν ὅλα μέ τάξη καί ἀκρίβεια. Ἀλλά ὅταν παρουσιασθεῖ μιά ἔκτακτη ἀνάγκη, εἶναι ἕτοιμος νά βοηθήσει τά παιδιά του, νά παραμερίσει τούς φυσικούς νόμους καί νά θαυματουργήσει χάριν τῆς σωτηρίας τους. Ὅταν ὅλες οἱ ἄλλες πόρτες κλείνουν, ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἀδυνατοῦν νά συμπαρασταθοῦν, ὅταν οἱ συγγενεῖς καί οἱ φίλοι στέκουν ἀνίκανοι νά προσφέρουν, ὅταν οἱ γιατροί δηλώνουν ἀδυναμία νά θεραπεύσουν, τότε τό λόγο ἔχει ὁ Θεός. Γιά τό Θεό τίποτε δέν εἶναι ἀκατόρθωτο. Ἀρκεῖ νά ὑπάρχει πίστη. Πίστη καί προσευχή. Ἡ πίστη καί ἡ προσευχή φέρνουν τὀ θαῦμα.

Ἄς παρακαλοῦμε, λοιπόν, τό Θεό νά κάνει θαύματα καί  μάλιστα θαύματα πού ἀφοροῦν τήν ψυχή μας καί τήν αἰώνια σωτηρία της.