Κυριακή 2 Ἰουνίου 2013 (Τῆς Σαμαρείτιδος)

"Δεῦτε ἴδετε ἄνθρωπον ὅς εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα· μήτι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός; " (Ἰωάν. δ΄, 29)

Τό Εὐαγγέλιο μιλάει σήμερα γιά τή Σαμάρεια, μία ἀπό τίς  τέσσερις ἐπαρχίες πού ἦταν χωρισμένο  τό κράτος τοῦ Ἰσραήλ. Οἱ κάτοικοί της ἀρχικῶς ἦταν Ἰουδαῖοι, κατάγονταν ἀπό τή γενιά τοῦ Ἰακώβ. Τό 721 π.Χ. ἡ ἐπαρχία αὐτή ὑποδουλώθηκε ἀπό εἰδωλολάτρες, πού ἦρθαν καί ἐγκαταστάθηκαν στά σπίτια καί στά χωράφια τῆς Σαμάρειας. Ἔτσι οἱ εἰδωλολάτρες ἀναμείχθηκαν μέ τούς Ἰουδαίους καί ὁ λαός πού δημιουργήθηκε δέν ἦταν οὔτε εἰδωλολάτρες οὔτε Ἰουδαῖοι. Τά ἔθιμά τους ἦταν παρμένα καί ἀπό τήν εἰδωλολατρική καί ἀπό τήν Ἰουδαϊκή θρησκεία.  Γιά τό λόγο αὐτό οἱ γνήσιοι Ἰουδαῖοι πού κατοικοῦσαν στίς ἄλλες ἐπαρχίες μισοῦσαν καί ἀποστρέφονταν τούς Σαμαρεῖτες. Τούς θεωροῦσαν νόθα παιδιά τοῦ Ἰσραήλ. Γάμοι μεταξύ τους δέ γίνονταν. Καλημέρα δέν ἔλεγαν. Καί οἱ Σαμαρεῖτες ἔτρεφαν γιά τούς Ἰουδαίους τά ἴδια αἰσθήματα. Ἐπειδή οἱ Ἰουδαῖοι δέν τούς ἄφηναν νά πᾶνε στό ναό τοῦ Σολομῶντος, ἔκτισαν δικό τους ναό ἐπάνω στό βουνό Γαριζίν.

Ἐκεῖ, λοιπόν, στή Σαμάρεια, σέ μιά πόλη πού λεγόταν Σιχάρ, βρέθηκε ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Καί μάλιστα ἔξω ἀπό τήν πόλη, σέ ἕνα περίφημο πηγάδι, τό πηγάδι τοῦ Ἰακώβ. Καί ἐνῶ οἱ κάτοικοι τῆς Σιχάρ δέ γνώριζαν τίποτε γιά τό Χριστό, τώρα πολλοί ἀπ’ αὐτούς, ἄνδρες καί γυναῖκες, πιστεύουν στό Χριστό. Πιστεύουν καλύτερα ἀπό τούς Ἰουδαίους, διαλαλοῦν τήν πίστη τους, εἶναι γεμάτοι χαρά καί ἀγαλλίαση. Πῶς ἔγινε αὐτό τό θαῦμα; Πῶς ἄνθρωποι γεμάτοι ἀπό προλήψεις καί δεισιδαιμονίες, ἄνθρωποι πού ζοῦσαν στό σκοτάδι γνώρισαν τήν ἀλήθεια καί τό φῶς; Πῶς; Τό λέει ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπή.

Μιά γυναίκα τούς πῆρε καί  τούς ὁδήγησε στό Χριστό. Μιά γυναίκα ἀπό τό χωριό τους, μιά ἁμαρτωλή γυναίκα. Εἶχε παντρευτεῖ  τέσσερις φορές. Χώρισε, ἔδιωξε καί τούς τέσσερις ἄνδρες. Ζοῦσε παράνομα μέ ἕναν πέμπτο ἄνδρα. Αὐτή ἡ ἁμαρτωλή γυναίκα, πού ὅλοι τήν ἀποστρέφονταν γιά τήν ἁμαρτωλή ζωή της, ἀπότομα ἄλλαξε, μετανόησε καί πίστεψε στό Χριστό. Αἰτία τῆς μεταστροφῆς της ὁ Χριστός!

Ὁ Χριστός πῆγε στή Σαμαρείτιδα. Ὁ Χριστός ἀγαπᾶ ὅλον τόν κόσμο καί θέλει ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά πιστέψουν στόν ἀληθινό Θεό.  Ὁ Χριστός, ὡς Θεός, γνώριζε πώς ἡ ἁμαρτωλή γυναίκα ἦταν ἕνα διαμάντι πού εἶχε πέσει μέσα στή λάσπη. Μέσα της ἔκρυβε κάτι πολύτιμο. Ἐρχόταν ὥρα που σιχαινόταν τόν ἑαυτό της. Ἔβλεπε πόσο χαμηλά ἔπεσε και ποθοῦσε μιά ἀνώτερη ζωή. Ποθοῦσε νά γνωρίσει τήν ἀλήθεια.

Καί ὁ Χριστός πῆγε νά τήν συναντήσει μέσα στό καταμεσήμερο, τήν ὥρα πού ἐκείνη ἦρθε νά πάρει νερό. Ὁ Χριστός ἄνοιξε συζήτηση μαζί της. Τά λόγια του σάν λεπτή βροχή ἔπεφταν στήν ψυχή της πού διψοῦσε τήν ἀλήθεια. Ἡ ἁμαρτωλή αὐτή γυναίκα πρώτη φορά στή ζωή της ἄκουγε τέτοια λόγια καί ἔβλεπε τέτοιο ἐνδιαφέρον γιά τή σωτηρία της. Καί πίστεψε στό Χριστό. Πῆγε νά πάρει νερό καί βρῆκε τό ἀθάνατο νερό. Καί τότε μιά ἐπιθυμία φούντωσε μέσα της. Ὅλοι οἱ συγχωριανοί της, ἄνδρες καί γυναῖκες,  νά γνωρίσουν τό Χριστό καί νά πιστέψουν. «Ἐλᾶτε, τούς λέει, νά δεῖτε ἕναν ἄνθρωπο πού μοῦ φανέρωσε τά μυστικά τῆς ζωῆς μου. Ἐλᾶτε νά τόν γνωρίσετε. Ἐλᾶτε νά τόν ἀκούσετε. Μή χάσετε τήν εὐκαιρία. Γιά μένα δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία. Εἶναι ὁ Χριστός, εἶναι ὁ Μεσσίας πού περίμεναν μέ τόση λαχτάρα οἱ ἄνθρωποι». Καί οἱ συγχωριανοί της, βλέποντας μέ πόσο ζεστή καρδιά μιλοῦσε, πῆγαν στό Χριστό. Καί ὁ Χριστός ἔμεινε μαζί τους δύο ἡμέρες, γιά νά τούς διδάξει.

Τί διδασκόμαστε ἀπό τήν εὐαγγελική αὐτή περικοπή, ἀγαπητοί μου; Νά μιμηθοῦμε τή Σαμαρείτιδα. Νά πιστέψουμε στό Χριστό, ὅπως πίστεψε ἐκείνη. Νά μετανοήσουμε. Νά ἀφήσουμε τήν ἁμαρτωλή ζωή. Νά τρέξουμε νά βροῦμε ἀνθρώπους πού δέν γνωρίζουν τό Χριστό, πού δέν δοκίμασαν πόσο ὄμορφη καί γλυκειά εἶναι ἡ ζωή κοντά στό Χριστό, ἀνθρώπους πού εἶναι γεμάτοι προλήψεις καί δεισιδαιμονίες. Δέν εἶναι μακριά μας. Εἶναι κοντά μας, εἶναι οἱ φίλοι μας, εἶναι οἱ συγγενεῖς μας, οἱ συγχωριανοί μας. Εἶναι ἴσως ὁ πατέρας, ὁ σύζυγος, τά παιδιά. Σ’ αὐτούς νά ποῦμε τό λόγο τῆς Σαμαρείτιδας. − Ἐλᾶτε στό Χριστό. Καί ὅταν ἔρθουν κοντά του, μόνοι τους θά πεισθοῦν ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἀληθινός Σωτήρας τοῦ κόσμου.