Κυριακή 21 Ἀπριλίου 2013 (Ε΄ Νηστειῶν)

«Ὁ δέ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς∙ οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε» (Μάρκ. ι΄, 38)

Πέμπτη Κυριακή  τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἡ σημερινή Κυριακή καί ἀπομένει μιά ἑβδομάδα, γιά νά φτάσουμε στήν πιό ἱερή καί συγκινητική ἑβδομάδα ὅλου τοῦ ἔτους, ἡ ὁποία γιά τό λόγο αὐτό  ὀνομάζεται Μεγάλη Ἑβδομάδα. Τό Εὐαγγέλιο πού ἀκούσαμε σήμερα μᾶς προετοιμάζει πνευματικά, γιά νά ὑποδεχθοῦμε τή μεγάλη Ἑβδομάδα. Μᾶς ἀφηγεῖται πῶς ὁ Χριστός λίγες ἡμέρες πρίν ἀπό τά σεπτά πάθη του πῆρε ἰδιαιτέρως τούς δώδεκα μαθητές, τούς πῆγε σ’ ἕναν τόπο ἐρημικό καί ἐκεῖ ἄρχισε νά τούς προλέγει ὅσα ἐπρόκειτο νά ὑποστεῖ ἀπό τούς ἄνομους Ἰουδαίους.

Πολύ συγκινητικά εἶναι  τά λόγια τοῦ Χριστοῦ. Σάν νά τόν ἀκοῦμε νά τά λέει καί σέ μᾶς: -Ἰδού ἀνεβαίνουμε στά Ἱεροσόλυμα. Ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου -ἔτσι ὀνόμαζε τόν ἑαυτό του - θά παραδοθεῖ μέ τή θέλησή του στούς ἀρχιερεῖς καί στούς γραμματεῖς. Αὐτοί θά τόν καταδικάσουν σέ θάνατο καί θά τόν παραδώσουν στούς εἰδωλολάτρες στρατιῶτες τῆς Ρώμης. Κι ἐκεῑνοι θά τόν ἐμπαίξουν, θά τόν μαστιγώσουν, θά τόν φτύσουν καί θά τόν θανατώσουν. Καί τήν τρίτη ἡμέρα ἀπό τό θάνατό του θά ἀναστηθεῖ.

 Ἀκούγοντας τά προφητικά  αὐτά λόγια τοῦ Χριστοῦ οἱ μαθητές του θά ἔπρεπε νά συγκινηθοῦν, γιά ὅσα ἐπρόκειτο νά πάθει ὁ Διδάσκαλός τους. Κανένας, ὅμως, δέν συγκινεῖται. Εἶναι ἀδύνατο νά χωρέσει τό μυαλό τους ὅτι ἐκεῖνος πού ἔκανε τόσα θαύματα, πού εἶχε τόση δύναμη, στοῦ ὁποίου τά λόγια τά πάντα ὑπάκουαν, θά πάθει ὅλα αὐτά. Ὁ Χριστός νά πάθει καί νά σταυρωθεῖ! Ἀδύνατον! Ἀλλιῶς φαντάζονταν τά πράγματα οἱ μαθητές. Φαντάζονταν κοσμικά μεγαλεῖα. Φαντάζονταν ὅτι ὁ Κύριος θά νικοῦσε ὅλους τούς ἐχθρούς του. Θά γκρέμιζε ἀπό τήν ἐξουσία τούς Ρωμαίους κατακτητές. Θά ἀνακηρυσσόταν βασιλιάς, καί ὁ σκλαβωμένος λαός θά ἔβλεπε ἡμέρες λευτεριᾶς, ἡμέρες λαμπρές. Φαντάζονταν ὅτι θά ἦταν ἔνδοξοι καί εὐτυχισμένοι κοντά στό Χριστό.

Ἔτσι φαντάζονταν τό Χριστό οἱ μαθητές. Δύο μάλιστα ἀπ’  αὐτούς, οἱ δύο ἀδελφοί Ἰωάννης καί Ἰάκωβος ἦταν τόσο βέβαιοι ὅτι ὁ Χριστός θά γινόταν βασιλιάς, ὥστε ἀπό τώρα ἤθελαν νά ἐξασφαλίσουν τίς καλύτερες θέσεις κοντά του. Πλησιάζουν ἰδιαιτέρως τό Χριστό καί τοῦ ζητοῦν, ὅταν γίνει βασιλιάς, νά τούς βάλει νά καθίσουν ὁ ἕνας στά δεξιά του καί ὁ ἄλλος στά ἀριστερά του. Ζητοῦν, δηλαδή, πρωτοκαθεδρίες. Νά ὑπερέχουν αὐτοί ἀπό τούς ἄλλους μαθητές, νά εἶναι σέ καλύτερες θέσεις!

Πόσο μεγάλη ἦταν ἡ πλάνη  στήν ὁποία βρίσκονταν οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου! Πόσο διαφορετικός ἀπό τούς βασιλιάδες τοῦ κόσμου ἦταν ὁ Χριστός! Βλέποντας, λοιπόν, ὁ Χριστός πόσο μακριά ἀπό τήν πραγματικότητα εἶναι οἱ μαθητές του, τούς λέει: «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε». Δέν ξέρετε τί ζητᾶτε. Ζητᾶτε κοσμικά ἀξιώματα, τιμές, δόξες καί ἐπίγεια ἀγαθά, τή στιγμή πού ἐγώ ἑτοιμάζομαι νά πιῶ τό πικρό ποτήριο τοῦ σταυρικοῦ θανάτου.

Αὐτό τό «δέν ξέρετε τί ζητᾶτε» πού βγῆκε ἀπό τό ἅγιο στόμα τοῦ Κυρίου μας πόσες φορές, ἆραγε, ταιριάζει νά εἰπωθεῖ καί γιά μᾶς τούς σημερινούς Χριστιανούς; Γιατί καί ἐμεῖς σκεφτόμαστε σάν τούς μαθητές, καί ζητᾶμε ἀπό τό Χριστό πράγματα πού δέν εἶναι γιά τό πνευματικό μας συμφέρον. Δέν εἶναι γιά τήν ψυχική σωτηρία μας Εἶναι ἡ καταστροφή μας αὐτά πού πολλές φορές ζητᾶμε ἀπό τό Χριστό. Ἐκεῖνος γνωρίζει ποιό εἶναι τό συμφέρον μας καί τί εἶναι ἐκεῖνο πού μᾶς βλάπτει. Γι’αὐτό καί πολλές φορές ἀπαντᾶ στίς ἐπίμονες παρακλήσεις μας, στίς προσευχές καί στίς δεήσεις μας: «Δέν ξέρετε τί ζητᾶτε».

Κάποιος φτωχός ἔπαιρνε λαχεῖα καί παρακαλοῦσε τό Θεό νά τοῦ πέσει ὁ πρῶτος λαχνός. Τό ζητοῦσε ἐπίμονα, γιατί ἔτσι νόμιζε ὅτι θά γίνει εὐτυχισμένος. Κέρδισε στό λαχεῖο, ἔγινε ἑκατομμυριοῦχος καί ἀπό τή χαρά του τρελάθηκε καί τόν ἔκλεισαν στό ψυχιατρεῖο. Δέν ἤξερε τί ζητοῦσε...

Μιά κοπέλα βάλθηκε νά πάρει  ἕναν πλούσιο καί ὄμορφο νέο. Χρησιμοποίησε  τά πάντα γιά νά πετύχει τό σκοπό  της. Ἄναβε κεριά σέ ὅλους τούς ἁγίους καί τούς παρακαλοῦσε . Καί  σέ μάγια ἀκόμη κατέφυγε. Τέλος  τό κατόρθωσε, πῆρε τόν πλούσιο νέο. Ἀλλά ὁ πλούσιος τήν κακομεταχειριζόταν, τήν ἔβριζε, τή χτυποῦσε. Καί ἡ κοπέλα ἦταν δυστυχισμένη. Δέν ἁρμόζει καί στήν περίπτωση αὐτή νά λεχθεῖ: «Δέν ξέρεις τί ζητᾶς»;

Πόσο κοντόφθαλμοι εἴμαστε, ἀδελφοί! Δέν μποροῦμε νά δοῦμε  μακριά. Δέν ξέρουμε ποιό εἶναι τό πραγματικό μας συμφέρον στόν κόσμο αὐτό. Ἀπό ὅλα ὅσα ζητοῦμε, λίγα εἶναι ὠφέλιμα. Τά περισσότερα εἶναι ἐπιζήμια καί καταστρεπτικά. Γι’ αὐτό στήν προσευχή μας ἄς λέμε: «Χριστέ μου, ἐσύ πού μᾶς ἀγαπᾶς καί γνωρίζεις τό πραγματικό μας συμφέρον, σέ παρακαλοῦμε νά μᾶς δίνεις μόνο ὅ,τι μᾶς ὠφελεῖ».