Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013 (ΙΖ΄ Ματθαίου)

«Ἐλέησόν με, Κύριε» (Ματθ. ιε΄ 22)

Στά μέρη τῆς  Τύρου καί τῆς Σιδῶνος περιόδευε  ὁ Κύριός μας, μᾶς ἀναφέρει ἡ  σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Στά μέρη ὅπου βασίλευε ἡ μαγεία καί ἡ εἰδωλολατρία. Στό βασίλειο αὐτό τοῦ Σατανᾶ ἔρχεται ὁ Χριστός. Μιά γυναίκα πού κατοικοῦσε στά μέρη αὐτά, μιά Χαναναία, μόλις ἔμαθε ὅτι ὁ Χριστός πλησιάζει, τρέχει καί ἀρχίζει νά φωνάζει δυνατά: -Ἐλέησέ με, Κύριε, ἔνδοξε ἀπόγονε τοῦ Δαβίδ.

Ποιό ἦταν τό πρόβλημα τῆς γυναίκας καί ἤθελε νά τήν σπλαχνιστεῖ ὁ Χριστός; Εἶχε κόρη ἄρρωστη, δαιμονισμένη. Καί τό δαιμόνιο τή βασάνιζε πολύ... Τήν ἔκανε ἀσφαλῶς ἄλλες φορές νά ἀφρίζει, ἄλλες φορές νά σχίζει τά ροῦχα της, νά βγάζει ἄγριες φωνές, νά λέει ἄσχημα λόγια, νά κάνει ὅλα ἐκεῖνα πού κάνουν ὅσοι ἔχουν κυριευθεῖ ἀπό δαιμόνιο. Πόσο λυπόταν ἡ μάνα, πόσο ἀναστέναζε, πόσα δάκρυα ἔχυνε! Τίποτε δέ γινόταν. Ἡ κόρη της ἐξακολουθοῦσε νά ὑποφέρει καί νά βασανίζεται. Καί τώρα ἡ πονεμένη μάνα τρέχει στό Χριστό καί φωνάζει: Ἐλέησόν με, Κύριε.

Ἀλλά ὁ Κύριος δέν  ἀκούει. Φωνάζει, ξαναφωνάζει ἡ μάνα καί ὁ Χριστός μένει ἀδιάφορος. Πλησιάζουν τότε οἱ μαθητές του καί ἀρχίζουν νά τόν παρακαλοῦν λέγοντας: -Κύριε, κάνε της αὐτό πού ζητᾶ, γιά νά φύγει, γιατί φωνάζει δυνατά καί ἀπ’ τίς φωνές της θά μαζευτεῖ πολύς κόσμος. Καί πάλι ὁ Χριστός δέν κάνει τό θαῦμα.          -Δέν μέ ἀπέστειλε ὁ πατέρας μου γιά τούς εἰδωλολάτρες, παρά γιά τά χαμένα πρόβατα τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ γένους, τούς ἀπαντᾶ.

Ἡ γυναίκα, ὅμως, δέν ἀπελπίζεται. Καταλαβαίνει ὅτι ὁ Χριστός δέν ἀνταποκρίνεται στήν ἱκεσία της, γι’αὐτό τώρα τρέχει καί πέφτει μπροστά στά πόδια του μέ εὐλάβεια. -Κύριε, βοήθησέ με στή δυστυχία μου, τόν ἐκλιπαρεῖ. Ἀποκαρδιωτική, ὅμως, ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ. - Δέν εἶναι σωστό νά πάρει κανείς τό ψωμί τῶν παιδιῶν καί νά τό ρίξει στά σκυλάκια. Ἀλλά ἡ Χαναναία καί μετά ἀπό τήν ἀπάντηση αὐτή τοῦ Χριστοῦ, μένει βράχος ἀκλόνητος. Δέν ὀργίζεται ἀπό τά προσβλητικά του λόγια, δέν θυμώνει πού τήν ὀνομάζει σκυλάκι. Δέν χάνει τήν ἐλπίδα της. Δέν ἀπογοητεύεται. Ἀλλά ἀπαντᾶ μέ ταπείνωση: - Ξέρω, Κύριε, ὅτι δέν εἶμαι παιδί Σου. Δέν εἶμαι Ἰουδαία. Δέν ἀνήκω στόν εὐλογημένο λαό τοῦ Ἰσραήλ. Ἐμεῖς πού πιστεύουμε στά εἴδωλα, πού πιστεύουμε στά μάγια καί στίς μάγισσες, πού κάνουμε τόσες ἁμαρτίες, εἴμαστε σάν τά σκυλιά, λαός ἀκάθαρτος. Ἀλλά, Κύριε, καί τά σκυλάκια περιμένουν νά φᾶνε τά ψίχουλα πού πέφτουν ἀπό τό τραπέζι τοῦ ἀφεντικοῦ τους. Κύριε, κι ἐγώ ἡ δυστυχισμένη ἕνα σκυλάκι εἶμαι. Τήν ἀγάπη σου ζητῶ. Δός μου ἕνα ψίχουλο καί φτάνει. Κύριε, λυπήσου με...

Ὁ Χριστός δοκίμασε τήν  πίστη τῆς Χαναναίας καί ἡ  Χαναναία νίκησε. Ὁ Χριστός θαύμασε  τήν πίστη τῆς εἰδωλολάτρισσας γυναίκας. - Ὤ γυναίκα, εἶναι μεγάλη σου ἡ πίστη. Ἄς γίνει σέ σένα ὅπως τό θέλεις. Καί ὁ Κύριος ἔκανε τό θαῦμα. Ἡ κόρη της ἔγινε καλά ἀκριβῶς ἐκείνη τήν ὥρα.

Βλέπετε τί κατόρθωσε μιά  γυναίκα; Βλέπετε τί δύναμη ἔχει ἡ  πίστη, ἡ ἐπιμονή, ἡ προσευχή, αὐτή ἡ μικρή προσευχή  «Ἐλέησόν με, Κύριε»; Τό φώναξε πολλές φορές κι ἔκανε τό Χριστό νά κάνει θαῦμα.

Αὐτό τό «Κύριε, ἐλέησον» τό λέμε κι ἐμεῖς. Τό λέμε στό σπίτι μας, ὅταν κάνουμε τήν προσευχή μας. Τό λέμε ἐδῶ στήν ἐκκλησία, πού συγκεντρωνόμαστε νά λατρεύσουμε τό Θεό. Τό λέμε στή Θεία Λειτουργία πολλές φορές. Ἀπό τήν ὥρα πού θά ἀρχίσει ἡ Θεία Λειτουργία μέχρι νά τελειώσει μετρῆστε νά δεῖτε πόσες φορές τό λένε οἱ ψάλτες. Καί μαζί μέ τούς ψάλτες θά πρέπει νά τό λέει ὁ λαός, ἄνδρες καί γυναῖκες καί παιδιά. Νά τό λέμε ὅλοι, ὅπως τό ἔλεγαν καί στήν ἀρχαία Ἐκκλησία καί ἀκουγόταν ὁμόφωνα, σάν βροντή. Πόσες φορές τό λέμε καί μόνοι μας σέ κάθε δυσκολία, σέ κάθε πειρασμό!

Ἀλλά γιατί, ἐνῶ χιλιάδες φορές λέμε τό «Κύριε, ἐλέησον», δέν μᾶς ἀκούει ὁ Θεός; Γιατί δέν γίνονται θαύματα; Γιατί; Διότι τά δικά μας «Κύριε, ἐλέησον» διαφέρουν πολύ ἀπό τό «Κύριε, ἐλέησον» πού ἔλεγε ἡ Χαναναία. Ἐκείνη τό ἔλεγε μέ πίστη, μέ ταπείνωση, μέ δάκρυα. Ἐάν κι ἐμεῖς κάνουμε τήν προσευχή μας ὅπως ἡ γυναίκα τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου, μέ ἐπιμονή, χωρίς νά ἀπογοητευόμαστε ἀπό τή σιωπή τοῦ Θεοῦ, τότε οἱ κλειστές πόρτες θά ἀνοίξουν. Τότε θαύματα θά δοῦμε καί θά δοξάσουμε τό Χριστό.

Κύριε, ἐλέησον. Λυπήσου μας. Κύριε, θεράπευσε τήν ὀλιγοπιστία μας καί τήν ἀπιστία μας. Κύριε, ἐλέησε μας καί ἀξίωσέ μας τῆς οὐρανίου Βασιλείας Σου. ΑΜΗΝ!