Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012 ( Θ΄ Λουκᾶ )

«Ἄφρον...ἅ ἡτοίμασας τίνι ἔσται» (Λουκ.ιβ΄,20)

Ἄλλη μιά  παραβολή, δηλαδή μιά διδακτική ἱστορία, ἀκούσαμε στό σημερινό Εὐαγγέλιο. Τήν παραβολή τοῦ ἄφρονος πλουσίου, τοῦ ἀνόητου καί ἄμυαλου, θά λέγαμε, πλουσίου. Τί λέει αὐτή ἡ παραβολή;

Ἦταν κάποτε κάποιος πού  εἶχε πολλά χωράφια καί ἦταν πλούσιος. Κάποια χρονιά τά πολλά του  χωράφια ἔδωσαν πολύ καρπό, εἶχε καλή σοδειά καί μεγάλη παραγωγή, χωρίς νά τό περιμένει. Καί ὁ ταλαίπωρος ἄρχισε νά βασανίζεται. Συλλογιζόταν μέσα του, ἀγωνιοῦσε, ἀναστατωνόταν καί προσπαθοῦσε νά δώσει ἀπάντηση στό ἐρώτημα «τί νά κάνω, διότι δέν ἔχω χῶρο, γιά νά μαζέψω καί νά ἀποθηκεύσω τούς καρπούς τῶν χωραφιῶν μου». Ἀφοῦ σκέφτηκε μέρες καί νύκτες, βρῆκε τή λύση. «Αὐτό θά κάνω», εἶπε. «Θά γκρεμίσω τίς παλιές ἀποθῆκες πού εἶναι μικρές, θά κτίσω μεγαλύτερες καί θά μαζέψω ἐκεῖ ὅλους τούς καρπούς μου, ὅλα τά ἀγαθά μου. Ἔτσι εὐχαριστημένος θά πῶ στήν ψυχή μου: -Ψυχή μου ἔχεις πολλά ἀγαθά, τά ὁποῖα σοῦ φτάνουν, γιά νά ζήσεις πολλά χρόνια. Μή σκοτίζεσαι, λοιπόν, καί μήν ἀνησυχεῖς γιά τίποτε, μή νοιάζεσαι γιά κανέναν. Ζῆσε, λοιπόν, ψυχή μου, μιά ζωή ἀναπαυτική, ξεκούραστη, φάε, πιές, γέμισε χαρά.» Ὅμως πρίν καλά – καλά  ὑλοποιήσει τά μεγάλα του σχέδια, ἄκουσε φοβερή τή φωνή τοῦ Θεοῦ: «Ἄμυαλε καί ἀνόητε ἄνθρωπε, ἀπόψε, τήν νύκτα αὐτή, ἀπαιτοῦν οἱ δαίμονες τήν ψυχή σου. Σέ λίγο θά πεθάνεις. Αὐτά πού ἑτοίμασες καί ἀποθήκευσες σέ ποιόν θά ἀνήκουν; Ποιός θά τά κληρονομήσει;» Καί ὁ Κύριος τελειώνει τήν παραβολή μ’ ἕνα συμπέρασμα: Ἔτσι θά πάθει καί τέτοιο τέλος θά ἔχει ἐκεῖνος πού θησαυρίζει γιά τόν ἑαυτό του, γιά νά ἀπολαμβάνει ἐγωιστικά μόνος του τά ἀγαθά τῆς γῆς, καί δέν ἀποταμιεύει μέ τά ἔργα τῆς ἀγάπης θησαυρούς πνευματικούς στόν οὐρανό.

Ἐντύπωση μᾶς κάνει  ὁ χαρακτηρισμός τοῦ πλουσίου ἀπό τόν Κύριό μας. Τόν ἀποκαλεῖ ἄφρονα, δηλαδή ἀνόητο, ἄμυαλο. Γιατί ὅμως;

Σήμερα, ἄν κάποιος σκεπτόταν σάν τόν πλούσιο, θά τόν χαρακτηρίζαμε ἔξυπνο ἄνθρωπο, προνοητικό, πού ξέρει νά διαχειρίζεται σωστά τήν περιουσία του. Ἄνθρωπο πού ξέρει νά ζεῖ. Θά λέγαμε ὅτι αὐτός εἶναι κατ’ ἐξοχήν συνετός, ἐφόσον ἐξασφαλίζει τό μέλλον ὄχι μόνο τῶν παιδιῶν του ἀλλά καί τῶν ἐγγονῶν του καί τῶν δισεγγόνων του ἴσως.

Άλλά ὁ Κύριος ἔχει ἄλλη γνώμη καί τόν ἀποκαλεῖ ἀνόητο γιά πολλούς λόγους. Ὁ πλούσιος νομίζει ὅτι αὐτός εἶναι ὁ αἴτιος τῆς καρποφορίας τῶν χωραφιῶν του. Ξεχνᾶ ὅτι ἡ ὑπερβολική καρποφορία εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἰδιαίτερης εὐλογίας τοῦ Θεοῦ. Καί ἄλλη χρονιά ἔσπειρε, ἀλλά δέν εἶχε τόση καρποφορία. Καί ἐνῶ ἔπρεπε νά εὐχαριστήσει τό Θεό, αὐτός τόν ἀγνοεῖ παντελῶς. Δέν ἀκούγεται νά βγαίνει ἀπό τό στόμα του ἕνα «εὐχαριστῶ» στό Θεό, ἕνα «Δόξα σοι ὁ Θεός». Εἶναι ἀνόητος, γιατί νομίζει πώς ὅ,τι ἔγινε τό κατάφερε μόνος του. Εἶναι ἀνόητος ἀκόμη, γιατί νομίζει ὅτι θά χορτάσει τήν ψυχή του μέ ὑλικά ἀγαθά. «Ψυχή, τῆς λέει, φάε, πιές καί νά χαίρεσαι, γιατί οἱ ἀποθῆκες σου εἶναι γεμᾶτες».

Δυστυχῶς, ὁ πλοῦτος δέν δίνει πάντοτε χαρά οὔτε ψυχική ξεκούραση. Πόσοι πλούσιοι δέν ἔχουν γκρίνια μέσα στό σπίτι; Αἰσθάνονται ὅτι δέν τούς ἀγαποῦν καί ὅτι τούς θέλουν μόνο γιά τά χρήματά τους; Ζοῦν ἄσωτη ζωή καί στό τέλος ὁμολογοῦν ὅτι δέν χάρηκαν τή ζωή τους καί ἔχουν τήν αἴσθηση τοῦ ἀνικανοποίητου; Πόσοι πλούσιοι πάσχουν ἀπό μελαγχολία; Ὁ πλοῦτος δίνει πολλές ὑλικές καί ἀνήθικες ἀπολαύσεις, ὄχι ὅμως χαρά καί εὐφροσύνη. Ὁ πλοῦτος δέν ἱκανοποιεῖ τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου.

Εἶναι ἀνόητος ὁ πλούσιος, γιατί ξέχασε ὅτι θά πεθάνει. Ξέχασε ὅτι κανένας δέ μένει αἰώνια στή γῆ. Καί δέν ἐτοιμάστηκε γιά τό ταξίδι αὐτό. Δέν ἔχει ἔργα ἀγάπης, πράξεις ἀρετῆς. Ξέχασε ὅτι δίπλα του εἶναι ἄνθρωποι πεινασμένοι, ἄρρωστοι, γυμνοί, πού ζοῦν μέ στερήσεις. Δέν πέρασε ἀπό τό μυαλό του ὅτι στόν κόσμο αὐτό δέ ζεῖ μόνος, ὑπάρχουν καί ἄλλοι ἀδελφοί του πού περιμένουν τή βοήθειά του. Ξέχασε ὅτι δέν εἶναι ἀνεξέλεγκτος ἰδιοκτήτης τοῦ πλούτου, ἀλλά ὑπεύθυνος διαχειριστής του. Ξέχασε ὅτι μποροῦσε νά γίνει ἕνας κοινωνικός εὐεργέτης κτίζοντας Ἐκκλησίες, Νοσοκομεῖα, Σχολεῖα, ἱδρύματα ἀγάπης στήν κοινωνία.

Ἄφρων, ἀνόητος ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς. Γιατί ξέχασε τό Θεό, ξέχασε τούς ἀνθρώπους, τήν ψυχή του. Ξέχασε ὅτι θά πεθάνει, ὅτι τά ὑλικά ἀγαθά φθείρονται καί δέν διατηροῦνται γιά πάντα.

Κύριε, φώτιζέ μας ὥστε τά ὑλικά ἀγαθά - εἴτε τά ἔχουμε εἴτε ὄχι- καί ἥ ἀπόκτησή τους, νά μήν κλέψουν τήν καρδιά μας, νά μή μᾶς κάνουν ἀνόητους καί ἄφρονες.