Κυριακή 18 Ἰανουαρίου 2015 (ΙΒ΄ Λουκᾶ)

Ἡ εὐαγγελική περικοπή πού ἀκούσαμε σήμερα ἀπό τό κατά Λουκᾶν ἱερό εὐαγγέλιο περιγράφει μιά ἐξαίρετη σκηνή εὐγνωμοσύνης.

             Ὁ θεῖος Διδάσκαλος καί οἱ μαθητές του κατευθύνονται πρός τήν Ἱερουσαλήμ. Κάπου ἀνάμεσα στά σύνορα τῆς Γαλιλαίας καί Σαμαρείας, σέ μιά ἀπόμερη γωνιά αὐτῆς τῆς περιοχῆς, σηκώνουν τόν σταυρό τῆς ἀσθενείας τους δέκα λεπροί, μακριά ἀπό τά σπίτια τους, ἀποξενωμένοι ἀπό τούς δικούς τους, καταδικασμένοι νά ζοῦν σέ σκληρή ἀπομόνωση. Διότι ἡ ἀσθένειά τους εἶναι μεταδοτική καί ἀθεράπευτη.

 Μόλις βλέπουν τόν Κύριο νά πλησιάζει, ὑψώνουν σπαρακτική κραυγή λέγοντας: -Ἰησοῦ, ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς! Ἰησοῦ, Κύριε, κάνε ἔλεος σέ μᾶς καί θεράπευσέ μας! Ὁ πολυεύσπλαχνος Κύριος προσηλώνει ἐπάνω τους τό στοργικό βλέμμα του καί τούς λέει: -Πηγαίνετε νά σᾶς δοῦν οἱ ἱερεῖς, γιά νά βεβαιώσουν τή θεραπεία σας. Πειθαρχοῦν στήν ἐντολή Του καί ξεκινοῦν μέ τήν πίστη ὅτι θά γίνουν καλά. Πράγματι· δέν προλαβαίνουν νά ἀπομακρυνθοῦν, καί καθ᾿ ὁδόν θεραπεύονται.

            Μετά τή θεραπεία τους, οἱ ἐννέα τρέχουν χαρούμενοι στά σπίτια τους. Ὁ ἕνας τρέχει καί αὐτός, ἀλλά σέ ἀντίθετη κατεύθυνση. Ἐπιστρέφει νά προφθάσει τόν Ἰησοῦ Χριστό, γιά νά τόν εὐχαριστήσει μέσα ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς του. Καί τώρα πού φθάνει κοντά Του, πέφτει ταπεινά στά πόδια Του, τόν προσκυνεῖ μέ τό πρόσωπο ἕως κάτω στή γῆ καί τόν εὐχαριστεῖ ἐκ βαθέων.

            Ἔτσι μᾶς δείχνει τό καθῆκον πού ἔχουμε νά εὐγνωμονοῦμε τόν Εὐεργέτη Θεό γιά τίς ἀναρίθμητες εὐλογίες Του. Εἴμαστε ὅλοι πολλαπλῶς εὐεργετημένοι· κυριολεκτικῶς πνιγμένοι στίς φανερές καί ἀφανεῖς εὐεργεσίες Του· κυκλωμένοι ἀπό τό ἔλεος καί τήν κραταιά προστασία Του· πλημμυρισμένοι ἀπό τή Χάρη τῆς θείας ἀγάπης Του. Τί ἔχουμε πού νά εἶναι δικό μας;  Ὅλα εἶναι δῶρα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτά πού γνωρίζουμε κι αὐτά πού δέν γνωρίζουμε. 

            Ἔχουμε λοιπόν καθῆκον εὐγμωμοσύνης νά ὁμολογοῦμε τίς ποικίλες καί ἄπειρες εὐεργεσίες Του καί νά τόν εὐχαριστοῦμε γι᾿ αὐτές. Νά τόν εὐχαριστοῦμε γιά τά εὐχάριστα καί γιά τά δυσάρεστα, γιά τά χαροποιά καί τά λυπηρά, γιά τίς θλίψεις καί τίς δοκιμασίες μας. Οἱ δυσκολίες τῆς ζωῆς δέν εἶναι ἐμπόδια πού μᾶς κλείνουν τόν δρόμο, ἀλλά σκαλοπάτια πού μᾶς ἀνεβάζουν, καί ἀφορμές δοξολογίας! Νά τόν εὐχαριστοῦμε «πάντοτε καί ἐν πᾶσι». Νά τόν εὐχαριστοῦμε, γιά νά μή χάσουμε ποτέ τίς θεῖες δωρεές Του. Νά τόν εὐχαριστοῦμε, γιά νά γινόμαστε δοχεῖα τῆς χάριτός Του. Νά τόν εὐχαριστοῦμε, διότι ἡ εὐγνωμοσύνη ἀποδεικνύει τήν εὐγένεια τῆς θείας καταγωγῆς μας. Μᾶς ἀνυψώνει. Ἀπό ἀνθρώπους μᾶς κάνει ἀγγέλους, οἱ ὁποῖοι εὐχαριστοῦν συνεχῶς τόν Θεό.

             Ἡ εὐγνωμοσύνη εἶναι τό ὡραιότερο ἄνθος πού ἀνθεῖ στίς ψυχές. Μόνο πού τό ἄνθος τῆς εὐγνωμοσύνης εὐδοκιμεῖ στίς ταπεινές, τίς λεπτές καί εὐγενικές. Κι ἐπειδή οἱ ταπεινές ψυχές εἶναι λίγες, γι᾿ αὐτό καί τό ἄνθος τῆς εὐγνωμοσύνης εἶναι σπάνιο ἄνθος.

            Περιμένουμε πολλές φορές ν᾿ ἀκούσουμε τό «εὐχαριστῶ» ἀπό ἀνθρώπους, πού τούς θεωροῦμε καλλιεργημένους, καί δέν μᾶς τό λένε. Καί τό ἀκοῦμε ἀπό ἀνθρώπους, πού δέν τούς ὑπολογίζουμε ἤ καί τούς περιφρονοῦμε ἀκόμη. Δέν μᾶς κάνει ἐντύπωση ἡ λεπτομέρεια τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς; «Καί αὐτός ἦν Σαμαρείτης», μᾶς λέει! Οἱ Ἰουδαῖοι μέ τούς Σαμαρεῖτες εἶχαν ἔχθρα μεταξύ τους. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἦταν Ἰουδαῖος. Φυσιολογικότερο θά ἦταν οἱ Ἰουδαῖοι νά ἐπιστρέψουν καί νά εὐχαριστήσουν τόν Κύριο καί ὄχι ὁ Σαμαρείτης. Καί ὅμως· θυμᾶται τόν Εὐεργέτη Του ὁ ἕνας, ὁ Σαμαρείτης! Οἱ ἐννέα τόν λησμονοῦν!

            Ὁ Κύριος σημειώνει τήν παράλειψη, ἀφήνοντας νά ἀνεβεῖ στά χείλη του ἕνα δίκαιο παράπονο, ἀπό τά σπάνια παράπονα πού ξέφυγαν ἀπό τά ἅγια χείλη Του. «Οὐχί οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; Οἱ δέ ἐννέα ποῦ; Οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ, εἰ μή ὁ ἀλλογενής οὗτος;» Μέ τό δίκαιο παράπονό Του στιγματίζει τήν ἀχαριστία τῶν ἀνθρώπων. Κι ὄχι μόνο λησμονοῦμε νά τοῦ ποῦμε εὐχαριστῶ, ἀλλά πολύ συχνά ἀνταποδίδουμε στόν Εὐεργέτη μας «ἀντί τοῦ μάννα χολήν, ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος».

            Ἀδελφοί, μᾶς δίνεται σήμερα πολύτιμη εὐκαιρία νά ἀναρωτηθοῦμε τίνος παράδειγμα ἀκολουθοῦμε; Τό παράδειγμα τοῦ ἑνός ἤ τό παράδειγμα τῶν ἐννέα; Θυμόμαστε τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ ἤ τίς λησμονοῦμε; Ἐκδηλώνουμε ἐμπράκτως τήν εὐγνωμοσύνη μας ἤ μένουμε ἀσυγκίνητοι;

            Πόσο εὐγενικό εἶναι νά εἴμαστε εὐγνώμονες στόν ἅγιο Θεό! Πόσο θεάρεστο εἶναι νά βρίσκουμε ἁπλούς τρόπους μέ τούς ὁποίους θά ἐκδηλώνουμε τή βαθυτάτη εὐγνωμοσύνη μας!  Ἕνα «δόξα σοι ὁ Θεός» νά λέμε, ἕνα «ἅγιος ὁ Θεός» νά ψάλλουμε, τό καντήλι πού ἀνάβουμε, τό λιβάνι πού καῖμε εἶναι ἐκδηλώσεις εὐγνωμοσύνης πρός τόν Θεό. Τό νάμα, τό λάδι, τό ζυμωτό πρόσφορο πού ἑτοιμάζουν οἱ ἄξιες νοικοκυρές καί τό φέρνουν στήν ἐκκλησία, γιά νά τελεσθεῖ τό ἁγιότατο μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, εἶναι ἐκδηλώσεις εὐγνωμοσύνης πρός τόν Θεό. Πρό πάντων ὅμως ἐκδήλωση εὐγνωμοσύνης πρός τόν Θεό εἶναι ἡ θεάρεστη καί ἁγία ζωή μας, ἡ ἐκκοπή τοῦ ἰδίου θελήματός μας, ἡ καθαρότητα τῆς καρδιᾶς καί τῶν λογισμῶν μας, ἡ ταπεινή διακονία μας στά ἔργα τῆς Ἐκκλησίας.

Εἴθε νά δοξάζεται καί ἀπό τά δικά μας χείλη καί μέ τήν ἁγία ζωή μας τό ὑπερένδοξο καί ὑπερύμνητο ὄνομα τοῦ Κυρίου μας στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.