Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014 ( ΙΑ΄Λουκᾶ )

Ἀδελφοί, ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα ἐμπόδια πού μᾶς ἐμποδίζει νά εἴμαστε κοντά στόν Θεό καί νά ἀπολαμβάνουμε τά ἀσύγκριτα ἀγαθά τῆς Βασιλείας Του εἶναι ἡ προσκόλλησή μας στά μάταια καί φθαρτά πράγματα τοῦ παρόντος κόσμου.

Αὐτό ἀκούσαμε στήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή ὅπου ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ παρομοιάζεται μέ Δεῖπνο Μέγα, πανηγυρικό καί πανευφρόσυνο, στό ὁποῖο καλοῦνται πολλοί προσκεκλημένοι. Ἀλλά δέν ἀνταποκρίνονται ὅλοι στήν τιμητική πρόσκληση. Οἱ περισσότεροι παραιτοῦνται γιά ἀσήμαντες αἰτίες τῆς καθημερινῆς ζωῆς. Ὁ πρῶτος λέει: -Ἀγόρασα ἕνα χωράφι καί θέλω νά πάω νά τό δῶ. Σέ παρακαλῶ μή μέ ὑπολογίσεις γιά τό Δεῖπνο. Ὁ δεύτερος λέει: -Ἀγόρασα πέντε ζεύγη βοῶν καί θέλω νά τά δοκιμάσω. Σέ παρακαλῶ μή μέ ὑπολογίσεις γιά τό Δεῖπνο. Ὁ τρίτος λέει:  -Ἔκανα τό γάμο μου καί ἐμποδίζομαι νά ἔρθω λόγῳ οἰκογενειακῶν ὑποχρεώσεων.

            Βεβαίως, οὔτε τό χωράφι, οὔτε τά βόδια, οὔτε ἡ δημιουργία οἰκογενείας ἀπαγορεύονται. Ἀλλά ὅταν ἡ προσκόλλησή μας σ᾿ αὐτά γίνεται αἰτία νά περιφρονήσουμε τήν ὑψηλή καί ἁγία κλήση πού μᾶς κάνει ὁ Κύριος, δέν εἴμαστε ὑπόλογοι;

            Μερικοί προσπαθοῦν νά δικαιολογήσουν τήν ἀπουσία τους λέγοντας:                 -Ἔχουμε τόσο πολλές δουλειές, πού δέν προλαβαίνουμε οὔτε νά φᾶμε. Ἄλλοι δικαιολογοῦνται λέγοντας: -Ἔχουμε τόσο πολλές ὑποθέσεις, πού δέν προλαβαίνουμε οὔτε νά κοιμηθοῦμε. Κι ἄλλοι δικαιολογοῦνται λέγοντας: -Ἔχουμε τόσο πολλά βάσανα, πού δέν ξέρουμε τί νά πρωτοσκεφτοῦμε. Ἀλλά μόνο τό σῶμα μας ἔχει ἀνάγκη νά τρέφεται καί νά ξεκουράζεται; Ἡ ψυχή μας δέν ἔχει ἀνάγκη νά τρέφεται μέ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί μέ τή θεία Κοινωνία; Νά ἐνισχύεται μέ τήν προσευχή καί μέ τή θεία Λατρεία;

            Οἱ ἄνθρωποι πού τά λένε αὐτά δέν ἀποκλείεται στήν ὑπόλοιπη ζωή τους νά εἶναι διαμάντια. Ἀλλά σέ τί ὠφελεῖ; Ἐφόσον ἀρνοῦνται τήν ὑψηλή κλήση τοῦ χριστιανοῦ, διατρέχουν τόν ἔσχατο κίνδυνο. Καλούμαστε νά κάνουμε σωστή ἱεράρχηση τῶν πραγμάτων. Νά δίνουμε προτεραιότητα ὄχι στά ὑλικά, ἀλλά στά πνευματικά ἀγαθά. Νά ζητοῦμε «πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ». Δηλαδή, νά τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί τά προστάγματά Του, νά μελετοῦμε τόν θεῖο λόγο Του, νά προσευχόμαστε, νά ἐκκλησιαζόμαστε, νά ἐξομολογούμαστε, νά κοινωνοῦμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, νά ἐργαζόμαστε τά ἔργα τῆς ἀγάπης. Ἄν τά κάνουμε αὐτά, τότε ὁ ἅγιος Θεός θά μᾶς χαρίζει καί τά ὑλικά καί τά πνευματικά ἀγαθά. Ἄν ὅμως τά παραμελοῦμε καί ἀσχολούμαστε συνεχῶς μέ τά γήινα, κινδυνεύουμε νά μείνουμε ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ. Διότι ἡ περιφρόνηση τῆς κλήσεως τοῦ Θεοῦ ἔχει καί συνέπειες, ὅπως μᾶς λέει ἡ συνέχεια τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς.

            Ὅταν ὁ δοῦλος ἐπέστρεψε καί ἀνήγγειλε τήν ἄρνηση τῶν προσκεκλημένων νά παραστοῦν στό μέγα Δεῖπνο, ὁ Κύριος «ὠργίσθη». Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ περιφρόνησή μας στήν κλήση τοῦ Θεοῦ διεγείρει τή δικαία ὀργή Του. Ἀλλά τό μέγα Δεῖπνο δέν πρόκειται νά ματαιωθεῖ, ἐπειδή ὁρισμένοι ἄνθρωποι ἀρνοῦνται νά προσέλθουν. Ἀπόδειξη ὅτι ὁ Κύριος ἀποστέλλει πάλι τόν δοῦλο Του νά καλέσει καί ἄλλους προσκεκλημένους. Πήγαινε, τοῦ λέει, στίς πλατεῖες καί στούς εὐρύχωρους δρόμους τῆς πόλεως, ἀλλά καί στίς λαϊκές γειτονιές, γιά νά καλέσεις κι ἄλλους. Ὁ δοῦλος ἐκτελεῖ τήν ἐντολή καί ἐπιστρέφει λέγοντας: -Ἔκανα ὅπως μοῦ εἶπες καί ἀκόμα ὑπάρχει τόπος. Τότε ὁ Κύριος τόν ἀποστέλλει γιά τρίτη φορά, ἀκόμη πιό μακριά, νά μαζέψει ὅλους τούς παραπεταμένους «εἰς τάς ὁδούς καί τούς φραγμούς τῆς πόλεως», γιά νά γεμίσει ὁ οἶκος Του. Στό τέλος τῆς παραβολῆς προσθέτει ὁ Κύριος κι αὐτά τά βαρυσήμαντα λόγια: «Δέν θά παρακαθήσει στό Δεῖπνο τῆς Βασιλείας μου κανείς ἀπό ἐκείνους πού ἀρχικά προσκλήθηκαν, ἀλλά δέν ἀνταποκρίθηκαν. Διότι πολλοί εἶναι οἱ κλητοί, ἀλλά λίγοι οἱ ἐκλεκτοί».

            Αὐτή ἡ τελευταία ἀπόφαση τοῦ οἰκοδεσπότου προμηνύει τήν φοβερή ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Ὅλοι τό ἐννοοῦμε ὅτι ἡ ἀπαράδεκτη κατάσταση πού ἔχει δημιουργηθεῖ ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας δέν θά παρατείνεται ἐπ᾿ ἄπειρον. Ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς καλεῖ στό μέγα Δεῖπνο ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀλλά καί ἀποκλείει ἔξω τοῦ Νυμφῶνος ὅσους ἀποδεικνύονται ἀχάριστοι. Χαρίζει τό «φῶς τό ἀληθινόν» στούς «ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένους», ἀλλά καί μετακινεῖ τή λυχνία Του ἀπό τίς περιοχές ἐκεῖνες πού δέν τοῦ παρέχουν «τόπον ἐν τῷ καταλύματι». Ὀνομάζει «ἐκλεκτόν» κάποιο λαό πού ἀνταποκρίνεται στήν ἀγάπη Του, ἀλλά καί τόν ἀποδοκιμάζει, ὅταν διώχνει τό Θεό «ὁ ἠγαπημένος» καί σκληρύνεται.

            Τί ἔγινε μέ τόν περιούσιο λαό τοῦ Ἰσραήλ; Τί ἔγινε μέ τά λεγόμενα χριστιανικά κράτη τῆς Δύσεως; Δέν ἐκτίμησαν τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ καί ἐξέπεσαν. Ἔτσι κι ἐμεῖς δέν ἐκτιμοῦμε τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ καί διατρέχουμε τόν κίνδυνο νά χάσουμε τήν εὔνοια τοῦ Δικαιοκρίτου!  Ἔχουμε ἕναν πλούσιο Πατέρα πού μᾶς χαρίζει πλουσιοπάροχα τά ἀγαθά Του, ἀλλά ἐμεῖς δέν ἔχουμε διάθεση νά τά πάρουμε! Μᾶς ἑτοιμάζει κατοικία στούς οὐρανούς, ἀλλά ἐμεῖς δέν ἐκδηλώνουμε ἐνδιαφέρον νά τήν κληρονομήσουμε! Ὤ, τί μεγάλος πλοῦτος χαρισμάτων καί τί μεγάλη ἀνορεξία ψυχῆς! Ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος ἀπορεῖ μέ τήν παράξενη διαγωγή μας κι ἀναρωτιέται: Ὁ ἅγιος Θεός μᾶς ἀγαπάει καί κάνει τόσο πολλά γιά τή σωτηρία μας κι ἐμεῖς νά μήν ἔχουμε διάθεση νά τόν ἀκολουθήσουμε! Ὁ διάβολος μᾶς μισεῖ καί κάνει τόσο πολλά γιά τήν καταστροφή μας κι ἐμεῖς νά τοῦ κάνουμε ὅλα τά θελήματα! Ἀλήθεια, πόσο παραλογίζεται τό πλάσμα τοῦ Θεοῦ!

            Ἀδελφοί, εἶναι δεῖγμα ὑγείας πνευματικῆς νά ποθοῦμε τό πανευφρόσυνο Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ! Ἰδίως τώρα πού πλησιάζουν τά Χριστούγεννα, νά προετοιμαστοῦμε κατάλληλα. Νά καθαρίσουμε τήν ψυχή μας στό φιλάνθρωπο μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, νά ἀλληλοσυγχωρηθοῦμε, γιά νά εἴμαστε ἑνωμένοι μεταξύ μας καί νά γιορτάσουμε χαρούμενα Χριστούγεννα, πνευματικά, μέ τόν Χριστό στήν καρδιά μας. Μόνο ἔτσι θά ἐπιτύχουμε νά μήν εἴμαστε ἁπλῶς οἱ «κλητοί», ἀλλά οἱ «ἐκλεκτοί». Μόνο ἔτσι θά μετέχουμε στήν τράπεζα τῆς θείας Εὐχαριστίας καί μόνο ἔτσι θά παρακαθήσουμε στή δεσποτική φιλοξενία τοῦ Μεγάλου Δείπνου τῆς Οὐρανίου Βασιλείας. Ἀμήν.