ΚΥΡΙΑΚΗ 9 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011 "Οι βιοτικές ανάγκες στη Θεία Λειτουργία"

ΚΥΡΙΑΚΗ  9  ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011

ΟΙ ΒΙΟΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

«Πᾶν κτίσμα Θεοῦ καλόν, καί οὐδέν ἀπόβλητον μετά εὐχαριστίας λαμβανόμενον^. ἁγιάζεται γάρ διά λόγου Θεοῦ καί ἐντεύξεως»

                                                                                             (Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος)

            Στήν πρώτη του ἐπιστολή πρός τόν μαθητή του Τιμόθεο ἀπευθυνόμενος ὁ ἅγιος Παῦλος τοῦ λέγει, πώς στούς ἔσχατους καιρούς θά ἀποστατήσουν μερικοί ἀπό τήν πίστη. Θά προσκολληθοῦν σέ πνεύματα παραπλανητικά καί σέ δαιμονικές διδασκαλίες. Θά παρασυρθοῦν ἀπό ἀπατεῶνες καί ὑποκριτές πού ἔχουν πωρωμένη τή συνείδησή τους. Αὐτοί ἀπαγορεύουν τό γάμο, ἐπιβάλλουν ἀποχή ἀπό φαγητά, πού τά δημιούργησε ὁ Θεός γιά νά τρέφονται καί νά τόν εὐχαριστοῦν ὅσοι πίστεψαν καί κατανόησαν τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Συνεχίζοντας, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὁλοκλήρωσε μέ τήν παραπάνω ρήση του, πού σέ μετάφραση ἔχει ὡς ἑξής: «Καθετί πού δημιούργησε ὁ Θεός εἶναι καλό, καί τίποτα δέν εἶναι ἀπαγορευμένο, ὅταν τό χρησιμοποιοῦμε εὐχαριστώντας τόν Θεό. Ἐπειδή ἐξαγιάζεται μέ τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί μέ τήν προσευχή. (1)

            Ὁ καλοπροαίρετος καί ἀντικειμενικός μελετητής τῆς ἀκολουθίας τῆς Θείας Λειτουργίας ἐντυπωσιάζεται, ὅταν διαπιστώνει πώς ἐνῶ ἡ ἀκολουθία αὐτή ἔχει ὡς ἀντικείμενο ἀναφορές σέ ὕψιστες πνευματικές ἀλήθειες, δέ λησμονοῦνται παράλληλα καί οἱ ἀναφορές στίς βιοτικές, σωματικές καί ὑλικές καθημερινές μας ἀνάγκες. Σ’ αὐτήν τήν καθημερινότητά μας. Σ’ ὅλη τήν ἀκολουθία τῆς Θείας Λειτουργίας ἀκούγονται αἰτήματα γιά τήν «εὐφορία τῶν καρπῶν τῆς γῆς». Τά φυσικά φαινόμενα, οἱ εὐνοϊκές κλιματολογικές συνθῆκες. Ἡ κατοικία μας, ἡ πόλη καί ἡ χώρα παραμονῆς μας. Ἡ προστασία μας στά ταξίδια μας, ἡ σωματική καί ψυχική μας ὑγεία, ἡ ἀπαλλαγή μας ἀπό κάθε θλίψη, ὀργή, κίνδυνο καί ἀνάγκη. Ἡ εἰρήνη «τοῦ σύμπαντος κόσμου», ἡ ἀποφυγή πολέμων, ὁ φωτισμός τῶν πολιτικῶν καί ἐκκλησιαστικών ἀρχόντων: «ἷνα ἥρεμον καί ἡσύχιον βίον διάγωμεν». Καί ἕνα ἄλλο μεγάλο πλῆθος αἰτημάτων καί δεήσεων γιά τήν καθημερινή μας ζωή. Πέραν ἀπό τό προσωπικό μας ἐνδιαφέρον γιά τήν ἀντιμετώπιση αὐτῶν τῶν βιοτικῶν, σωματικῶν καί ὑλικῶν μας ἀναγκῶν, καλούμεθα νά τά ἐναποθέτουμε καί νά τά ἐμπιστευόμαστε «Χριστῷ τῷ Θεῷ». Ἡ προτροπή τοῦ ἱερουργοῦ σέ πολλά σημεῖα τῆς ἀκολουθίας εἶναι: «πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Δηλαδή ἄς ἐμπιστευθοῦμε ὁλόκληρη τή ζωή μας στόν Χριστό τόν Θεό μας. Αὐτό εἶναι ἕνα ἐνθαρρυντικό μήνυμα μέσα στόν ἀγῶνα τῆς ζωῆς μας. Μάλιστα αὐτό ἀκούγεται πιό ἰσχυρό σέ κρίσιμους καιρούς, ὅπως οἱ σημερινοί.

            Καμιά ἀπό τίς ὑλικές, σωματικές, βιολογικές ἀνάγκες δέ μένει ἔξω ἀπό τή Θεία Λειτουργία. Ὅλα προσάγονται ἐνώπιον τοῦ Δημιουργοῦ γιά νά λάβουν τήν πνοή τῆς αἰωνιότητας. Αὐτό δέν συμβαίνει μόνο στή Θεία Λειτουργία τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, πού παρακολουθοῦμε κάθε Κυριακή. Συμβαίνει καί στή Θεία ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, πού τελεῖται δέκα φορές τό ἔτος. Πέντε κατά τή Μεγάλη Σαρακοστή, στίς πέντε Κυριακές τῶν Νηστειῶν. Τή μεγάλη Πέμπτη, τό μεγάλο Σάββατο, τήν πρωτοχρονιά στόν ἑορτασμό τῆς μνήμης τοῦ ἁγίου Βασιλείου, τήν παραμονή των Χριστουγέννων καί τήν παραμονή τῶν Φώτων.

            Καί στήν ἀκολουθία τῆς Λειτουργίας τοῦ μεγάλου Βασιλείου ἔχουμε αἰτήματα, πού ἀναφέρονται σ’ ὅλες τίς κατηγορίες τῶν ἀνθρώπων καί στά καθημερινά προβλήματά τους. Ἐνδεικτικά νά περιορισθοῦμε σέ μέρος μόνο μιᾶς μεγάλης εὐχῆς, πού ἀκούγεται μετά τόν καθαγιασμόν τῶν Τιμίων Δώρων. Ἀναφέρει ὁ ἱερουργός: «Τα ταμεῖα αὐτῶν ἔμπλησον παντός ἀγαθοῦ (γέμισε τίς ἀποθῆκες τους μέ κάθε ἀγαθόν), τάς συζυγίας αὐτῶν ἐν εἰρήνη καί ὁμονοίᾳ διατήρησον. (Διατήρησε τίς συζυγικές τους σχέσεις μέ εἰρήνη καί μέ ὁμόνοια), τά νήπια ἔκθρεψον (ἀνάθρεψε τά νήπια), τήν νεότητα παιδαγώγησον (παιδαγώγησε τη νεότητα), τό γῆρας περικράτησον (βοήθησε καί ἐνίσχυσε τούς γέροντες) τούς ὀλιγοψύχους παραμύθησον (τούς δειλούς καί ἀποθαρρυμένους παρηγόρησε)…. τούς ὀχλουμένους ὑπό πνευμάτων ἀκαθάρτων ἐλευθέρωσον (ἐλευθέρωσε τούς ἐνοχλουμένους ἀπό πνεύματα ἀκάθαρτα), τοῖς πλέουσι σύμπλευσον (πλεῦσε μαζί μέ τούς πλέοντες στίς θάλασσες), τοῖς ὁδοιποροῦσι συνόδευσον (συνόδευσε αὐτούς πού ὁδοιποροῦν), χηρῶν πρόστηθι (προστάτευσε τίς χῆρες), ὀρφανῶν ὑπεράσπισον (ὑπεράσπισε τά ὀρφανά), αἰχμαλώτους ρῦσαι (λύτρωσε καί ἐλευθέρωσε τούς αἰχμαλώτους), νοσοῦντας ἵασαι (θεράπευσε τούς ἀρρώστους)….. Σύ γάρ εἶ, Κύριε, ἡ βοήθεια τῶν ἀβοηθήτων (Διότι Σύ, Κύριε, εἶσαι ἡ βοήθεια τῶν ἀβοηθήτων ἀπό ἀνθρώπους), ἡ ἐλπίς τῶν ἀπελπισμένων (ἡ ἐλπίδα τῶν ἀπηλπισμένων)…. Αὐτός τοῖς πᾶσι τά πάντα γενοῦ, ὁ εἰδώς ἕκαστον καί τό αἴτημα αὐτοῦ, οἶκον, καί τήν χρείαν αὐτοῦ (Ἐσύ, Κύριε, γίνε τά πάντα γιά ὅλους, συγκαταβαίνοντας στίς ἀνάγκες ἑνός ἑκάστου καί θεράπευσε αὐτές. Σύ γνωρίζεις καλά τόν καθένα, τήν οικογένεια καί τήν ἀνάγκη αὐτῆς)».

            Ἀπό τά ἀνωτέρω ἐπιβεβαιώνεται ἡ ἄποψη πώς: «Κάθε πιστός πού πηγαίνει στή Λειτουργία, φέρνει μαζί του τόν κόσμο. Δέν φέρει ἁπλῶς τόν ἑαυτό του μέ τίς ἀδυναμίες καί τά πάθη του. Φέρνει τήν ὅλη σχέση του μέ τόν φυσικό κόσμο, μέ τη δημιουργία…Καί ἐνῶ θά περίμενε κανείς νά λησμονήσουν οἱ πιστοί, καθώς πηγαίνουν στό ναό, τίς βιοτικές ἀνάγκες τους, ἡ Λειτουργία τους καλεῖ νά τίς μεταφέρουν ἐκεῖ, εὐχόμενοι «ὑπέρ εὐκρασίας ἀέρων, εὐφορίας τῶν καρπῶν τῆς γῆς…. κατά τή Λειτουργία συντελεῖται ἀκριβῶς μιά πορεία, μιά παρέλαση, θά ἔλεγε κανείς, τοῦ ὅλου κόσμου πρός τήν ἁγίαν Τράπεζα».[1] (2)